↧
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
↧
Μπράβο! Ολλανδή βιολονίστρια έπαιξε Τσιτσάνη σε συναυλία και έγινε χαμός!
Αμέσως μετά την Τσιγγάνα του Μωρίς Ραβέλ, η ραγδαία ανερχόμενη 25χρονη Ολλανδή βιολονίστρια...Εμι Στόρμς επέστρεψε στην σκηνή για να ερμηνεύσει μπροστά στο έκπληκτο (και στη συνέχεια ενθουσιώδες) κοινό, τα Ωραία του Τσιτσάνη!
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα ogdoo, η βιολονίστρια Εμι Στομάρχισε μαθήματα βιολιού σε ηλικία 5 ετών στη φημισμένη Βασιλική Μουσική Σχολή της Χάγης από όπου αποφοίτησε πριν από τρία χρόνια. Το βίντεο προέρχεται από τη συναυλία που έδωσε τον Φεβρουάριο του 2012.
Η στιγμή που αρχίζει να ερμηνεύει το έργο του Τσιτσάνηβρίσκεται από το 3ο λεπτό και μετά.
peiraxtiri.gr
↧
↧
Encardia...Eλληνικό συγκρότημα της ethnic-world μουσικής σκηνής.
 |
| Photo by www.elculture.gr |
Οιencardia, η ιδιότυπη και απόλυτα ελκυστική αυτή μουσική κολεκτίβα, αποτελούν την εποχή αυτή ένα από τα πλέον προβεβλημένα και καταξιωμένα στη χώρα και διεθνώς Ελληνικά σχήματα της world μουσικής.
Προσηλωμένοι στην πλούσια παραδοσιακή και γεμάτη ενέργεια μουσική της Κάτω Ιταλίας, με τον πειστικό τους τρόπο έκφρασης και απόδοσης της μουσικής, μας ταξιδεύουν μουσικά στα απόμακρα χωριά της Καλαβρίας, στις όμορφες περιοχές του Salento και σ’όλα εκείνα τα μέρη που μιλούν ακόμη Γκρεκάνικα κι άλλες τοπικές διαλέκτους.
Κύριο χαρακτηριστικό του σχήματος η σχέση που αναπτύσσουν με το εκάστοτε κοινό των συναυλιών τους. Το γκρουπ δημιουργήθηκε το 2004 για να διαγράψει μία ζηλευτή πορεία μέχρι σήμερα που περιλαμβάνει περισσότερες από 500 ζωντανές εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στη Γαλλία, Γερμανία, Αλγερία, Ελβετία, Κύπρο, κυρίως στην ίδια την Ιταλία, καθώς και πέντε εξαιρετικά επιτυχημένους δίσκους.
Πολλές είναι οι συνεργασίες τους με επιφανείς καλλιτέχνες της κατωιταλικής μουσικής όπως G. Avantaggiato (το 2008 στο μοναδικό στο είδος του φεστιβάλ “La note della Taranta”), R. Licci, C. Villani, E. Magnolo, E. Castagna, D. Durante, τους Ghetonia, Mala lingua, Mala agapi, Canzoniere Grecanico Salentino κ.α. αλλά & με Έλληνες σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο N. Πορτοκάλογλου, Φ. Δεληβοριάς, Α. Ιωαννίδης, A. Μπακιρτζής, Ν. Ξυδάκης, τον ηθοποιό Η. Λογοθέτη και τόσους άλλους!
Το Μάρτιο του 2012 η ταινία του Άγγελου Κοβότσου με τον τίτλο encardia «Η πέτρα που χορεύει» και θέμα ένα οδοιπορικό του γκρουπ στις περιοχές των Ελληνόφωνων χωριών της Ιταλίας, απέσπασε το βραβείο κοινού στο 14ο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και προβάλλεται σε ξένα Φεστιβάλ αλλά και στις αίθουσες ανα την Ελλάδα ήδη απο τον Νοέμβρη του 2012!
The memebers of encardia are:
Kostas Konstantatos: vocals, mandolin, violin, tamborine, daouli
Vangelis Papageorgiou: vocals, harmonica, bayan/concert accordion
Michalis Kontaxakis: vocals, classical guitar
Anastasia Doulfi: vocals, castanets
Natalia Kotsani: vocals, 12-string acoustic guitar, castanets
Dimitris Tsekouras: double bass
Paschalis Kolentsis: sound engineering
Konstantina Kalkani & Yanna Chamaleli: dance
↧
Ο ΝΙΚΟΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΕ ΣΜΥΡΝΑΙΙΚΑ, ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΑ
 |
| Φωτογραφία www.music.net.cy |
Το αγαπημένο συρτάκι λοιπόν είναι το πρώτο που ακούσαμε από αυτή τη σειρά τραγουδιών που αποφάσισε να θυμηθεί και να «περιποιηθεί». Είναι όλα τους -όπως παραδέχεται- τραγούδια με τα οποία μεγάλωσε και τα οποία τον καθόρισαν ασκώντας του μια δυνατή επιρροή, που και ο ίδιος θα συνειδητοποιούσε πολλά χρόνια μετά την πρώτη τους ακρόαση.
Το άλμπουμ-ανθολόγιο θα έχει τίτλο «Λιμάνια ξένα» και θα κυκλοφορήσει στις 19 Μαΐου από τη Feelgood Records, ενώ το υπέροχο «θαλασσινό» εξώφυλλό του σχεδίασε ο Γιάννης Κουρούδης.
Ρεμπέτικα και λαϊκά, παραδοσιακά και σμυρναίικα, αλλά και κομμάτια του λεγόμενου ελαφρού τραγουδιού συνυπάρχουν στον διπλό δίσκο «Λιμάνια ξένα». Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα παραδοσιακά «Τι σε μέλει εσένανε», «Μάτια σαν και τα δικά σου», «Μήλο μου κόκκινο», «Μες στου Αιγαίου τα νερά», «Βασιλικός θα γίνω», ο «Αλήτης» του Γιώργου Ζαμπέτα, τα «Εγώ ο ξένος» και «Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο» του Τάκη Μουσαφίρη, οι «Βεργούλες» («Τα δυο σου χέρια πήρανε») του Μάρκου Βαμβακάρη, το «Ας πάν’ στην ευχή τα παλιά» του Απόστολου Καλδάρα, τα «Μην απελπίζεσαι», «Το πλοίο θα σαλπάρει» κι «Ο,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ» του Βασίλη Τσιτσάνη και πολλά ακόμα.
Συνολικά είναι είκοσι πέντε τα παλιά τραγούδια που έρχονται από το παρελθόν και αποκτούν σήμερα ηλεκτρικό ήχο, δυτικές μουσικές αναφορές, σημερινή αύρα. Κι αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν δεν τα έχουμε ακούσει όλα, είμαστε βέβαιοι -όπως και σε κάθε δουλειά του Νίκου Πορτοκάλογλου- ότι τουλάχιστον τα τραγούδια έχουν πέσει στα χέρια ενός εξαίρετου κιθαρίστα και τραγουδοποιού που θα τα σεβαστεί και δεν θα τους στερήσει το συναίσθημα.
Άλλωστε ο σοφός Ζαμπέτας το είχε πει καλύτερα: «Η μουσική του παρελθόντος είναι η μουσική του μέλλοντος». Δείτε το βίντεο των «Θαλασσινών», που γυρίστηκε στο στούντιο του Νίκου Πορτοκάλογλου, στη διεύθυνση http://youtu.be/sAXb1b-km3I όσο περιμένουμε το άλμπουμ.
Μ.Κ. Το βρήκαμε εδώ www.efsyn.gr
↧
Κομπολόι και ρεμπέτης!!!
Το πιο γνωστό αντικείμενο χειρός στη μαγκιά, αλλά και μέγα σύμβολό της, ήταν σίγουρα το κομπολόι. Πράγματι το κομπολόι ήταν κάποτε το φετίχ του μάγκα. Στα τέλη του 1800 και αρχές του 1900 όλα τα κουτσαβάκια κρατούσαν κι από ‘να κομπολόι το οποίο μαζί με το ζουνάρι, το μαχαίρι, το καπέλο, αλλά και το μουστάκι ήταν τα «σήματα κατατεθέντα» της υπόστασής τους. Λογικό είναι λοιπόν το κομπολόι να έχει περάσει στα τραγούδια της μαγκιάς, δηλαδή στα ρεμπέτικα. Το διασημότερο απ’ όλα είναι βέβαια ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΓΑΚΙ του Γιώργου Μητσάκη από το 1946, εμπνευσμένο από ένα πραγματικό περιστατικό που έτυχε στον ίδιον τον Μητσάκη, όταν δηλαδή έχασε το αγαπημένο του κομπολόι. Λόγω της μεγάλης επιτυχίας του τραγουδιού, και την ίδια χρονιά, ο Μητσάκης έγραψε σε δίσκο ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΝΑ ΤΟ, χωρίς όμως την επιτυχία του πρώτου. Το 1940 ηχογραφήθηκε το ΚΟΜΠΟΛΟΓΑΚΙ ΑΓΟΡΑΣΑ των Σ. Περιστέρη – Χ. Βασιλειάδη.
Η λέξη κομπολόι προέρχεται από τη λέξη «κόμπος», η οποία σημαίνει δέσιμο σκοινιού ή νήματος ή λωρίδας, αλλά σημαίνει επίσης και το εξόγκωμα που δημιουργείται στο σημείο του δεσίματος. Αξιοπρόσεκτο πάντως είναι ότι «κόμπος», σύμφωνα με μια αρχαία ερμηνεία, σημαίνει «κρότος» ή «χτύπος» από δύο αντικείμενα σκληρά τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους, αφήνω πιά που από το «κόμβος» βγαίνει το μεσαιωνικό «κομπώνω» που σημαίνει…πλανεύω. Ως γνωστόν η κατάληξη «όι» σημαίνει μια σειρά ομοίων πραγμάτων, π.χ. συγγενολόι, κουβεντολόι, μοιρολόι, σκυλολόι…, αλλά και κομπολόι.
Η ιστορία του κομπολογιού πάει πολύ πίσω στο χρόνο, αλλά το ελληνικό κομπολόι έχει τη δική του ιστορία και διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα, γιατί το ελληνικό κομπολόι δε φτιάχτηκε για προσευχή, αλλά για…ηδονή. Δηλαδή ηδονή της αφής, της όρασης και της ακοής. Η αφή ικανοποιείται αφού το κομπολόι παίζεται με τα δάχτυλα. Η όραση ικανοποιείται από το χρώμα του κομπολογιού (κυρίως αν είναι σωστό το κομπολόι), το οποίο χρώμα γίνεται φανταστικό όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω στις χάντρες του και έτσι αλλάζουν χρώμα και αποχρώσεις. Η ακοή πάλι ικανοποιείται από το μοναδικό ήχο που κάνουν οι χάντρες του όταν πέφτει πάνω στην άλλη, υπό την καθοδήγηση πάντα του μάστορα ιδιοκτήτη του. Για πολλά άτομα υπήρξε το κομπολόι ο πιο πιστός και αχώριστος σύντροφος της ζωής τους σε χαρές και σε λύπες. Για το λόγο αυτό μερικοί «ταξίδεψαν» στον άλλο κόσμο παρέα με το κομπολόι τους. Εν τάξει, «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες», όπως λέει μια παμπάλαια τούρκικη σοφή παροιμία. Φαίνεται όμως να έχουν χώρο για ένα κομπολόι, γιατί έχει τύχει σε εκταφές μαζί με τον σκελετό να βρίσκει κανείς και τις χάντρες του αγαπημένου του κομπολογιού.
Κάποτε το κομπολόι ήταν στοιχείο ενός μερακλή ανθρώπου. Δυστυχώς η εποχή μας σήμερα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μερακλίδικη, αφού σπανίζουν τα μερακλίδικα πράγματα και οι μερακλήδες τύποι. Τα ρούχα στα ετοιματζίδικα, τα φαγητά στα φαστφουντάδικα που οι Ελληνάρες τα λένε ταχυφαγεία, τα σπίτια όλα της σειράς σαν κλουβιά χωρίς το μεράκι του διαφορετικού και του προσωπικού, τα αυτοκίνητα φωτοτυπία, ή και…φαξ το ένα του άλλου, και πάει λέγοντας. Έτσι λοιπόν το κομπολόι ακολουθώντας τον ίδιο συρμό, έγινε πλαστικό, ξύλινο, με ημιπολύτιμους λίθους, με όστρακα κ.λ.π. και για κάποιους νεόπλουτους νεοβάρβαρους, έγινε και ασημένιο. Το αυθεντικό κομπολόι υποτίθεται ότι είναι από κεχριμπάρι, το απολιθωμένο δηλαδή ρετσίνι κωνοφόρων δέντρων εκατομμυρίων ετών παλιό. Τέτοια κομπολόγια όμως δε γίνονται, αφού το κεχριμπάρι είναι εύθραυστο και ελαφρύ, άρα ακατάλληλο για κομπολόι χρηστικό. Γι αυτό ένας αιγύπτιος τεχνίτης κομπολογιών ονόματι Φατουράν, επινόησε ένα μίγμα διαφόρων υλικών βασισμένο όμως σε σκόνη αυθεντικού κεχριμπαριού, το οποίο ήταν ανθεκτικό και εμφανίσιμο και που πήρε τελικά το όνομά του. Θα πρέπει να σας πω ότι ένας ειδικός, ακολουθώντας κάποιους κανόνες ελέγχου, μπορεί να ξεχωρίσει εύκολα αν ένα κομπολόι είναι αυθεντικό «φατουράν» ή όχι.
Για τον περισσότερο κόσμο σήμερα το κομπολόι θεωρείται εξάρτημα των ηλικιωμένων, μια και αυτοί έχουν χρόνο να το παίξουν ή αυτών που θέλουν να κόψουν το τσιγάρο, ή και αυτών που θέλουν να καταπολεμήσουν τη νευρικότητα τους. Το κομπολόι όμως έτσι και αλλιώς είναι πολύ περισσότερο και πολύ πιο σύνθετο από όλα αυτά, αλλά και με μακρά και περιπεπλεγμένη ιστορία. Και αυτό το τελευταίο δεν μπορεί κανείς να το παραλείψει. Η ιστορία λοιπόν έχει το λόγο, έστω και συνοπτικά.
Το κομπολόι ξεκίνησε σαν ένα βοήθημα για τις προσευχές και φαίνεται ότι το επινόησαν πρώτοι οι Ινδουιστές, από τους οποίους το πήραν οι Βουδιστές και στη συνέχεια οι Μωαμεθανοί γύρω στα 600 μ.Χ., όταν δηλαδή γεννήθηκε ο προφήτης Μωάμεθ (ακριβώς γεννήθηκε το 570). Για να τονώσει λοιπόν την πίστη των πιστών του, ο Μωάμεθ, τούς προέτρεπε να προσεύχονται με 99 προσευχές, όσες είναι οι ιδιότητες του Αλλάχ και γι’ αυτό χρησιμοποιούσαν ένα κομπολόι με 99 χάντρες. Στην Ινδία, το κομπολόι, έχει 108 χάντρες επειδή το 108 είναι το γινόμενο του 12 επί το 9. Κι αν απορείτε γιατί, σας λέω ότι αφ’ ενός μεν 108 είναι τα ονόματα του θεού, αφ’ ετέρου δε 12 είναι τα φωτεινά ουράνια σώματα και 9 ο απόλυτος αριθμός. Στην Ευρώπη των Καθολικών το κομπολόι πρέπει να ήρθε γύρω στα 1200 μ.Χ. Έχει 59 χάντρες, απ’ τις οποίες οι 54 είναι στην αρμαθιά και οι 5 στη φούντα, χρησιμοποιείται δε για το «Άβε Μαρία» και το «Πάτερ ημών». Μάλιστα ο πάπας ο Γρηγόριος ο γιώτα-έψιλον είχε καθιερώσει ημέρα γιορτής του κομπολογιού κι αυτή ήταν η πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου. Αφήνω πιά τα υπερμεγέθη κομπολόγια του 1500 μ.Χ., από τα οποία κάποιοι μοναχοί δημιούργησαν το «Κονφερί ντου ροζάρ» (Τάγμα του κομπολογιού). Οι ορθόδοξοι απ’ την άλλη, έχουν το κομποσκοίνι που αποτελείται από 33 κόμπους φτιαγμένους συνήθως από μαλλί (33 είναι τα χρόνια του Χριστού). Πάντως έχω δει και μεγαλύτερα κομποσκοίνια. Ίσως ήταν…τουριστικά. Το ελληνικό κομπολόι πάντως, που χρησιμοποιούσε και η μαγκιά, δεν έχει συγκεκριμένο αριθμό χαντρών. Υπακούει όμως στον κανόνα που λέει ότι οι χάντρες της αρμαθιάς πρέπει να είναι πολλαπλάσιο του 4 συν 1. Π.χ. 17=4Χ4+1 ή 21=4Χ5+1 κ.λ.π. Λένε ότι το 4 είναι ο αριθμός της συμμετρίας, ενώ οι μονοί αριθμοί (εδώ 17, 24) είναι γουρλίδικοι και οι ζυγοί γρουσούζικοι. Σ’ ότι αφορά τώρα το μέγεθος ενός κομπολογιού, αυτό πρέπει να εξαρτάται κυρίως από το μέγεθος του χεριού του χρήστη για τον οποίον προορίζεται, αφού το κομπολόι είναι αντικείμενο άκρως προσωπικό. Πάντως το ελεύθερο μήκος του σπάγκου που συγκρατεί τις χάντρες πρέπει να ‘ναι τόσο, όσο και το πλάτος της παλάμης του χρήστη. Αν όμως ο μερακλής χρήστης επιθυμεί ο κρότος που κάνουν οι χάντρες, όταν χτυπάνε η μια στην άλλη, να είναι πιο δυνατός και να…συμβολίζει τα μεράκια του, η απόσταση αυτή πρέπει προφανώς να μεγαλώσει.
Πιστοί και καλόγεροι λοιπόν πρωτοχρησιμοποίησαν το κομπολόι κι έτσι έχουμε ρεμπέτικα που μιλάνε για κομπολόγια και καλογεράκια. Π.χ. στο παραδοσιακό, και κρητικής μουσικής «αύρας», ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙ (Χ. Κρητικός, 1926) ακούμε: «Καλογεράκι θα γινώ και ράσο θα φορέσω και κομπολόι θα κρατώ, ίσως και να σ’ αρέσω». Τα ίδια λέει και το, διαφορετικής μουσικής, ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙ (Κ. Δούσας, 1930): «Καλογεράκι θα γινώ και ράσο θα φορέσω και κομπολόι θα κρατώ, φως μου, για να σ’ αρέσω». Στο τραγούδι ΤΟ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙ (Γ. Μητσάκη, 1951), ακούμε: «…με κομπολογάκι και με ράσο όλη τη ζωή μου θα περάσω…». Στο δε ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙ (Γ. Παπαϊωάννου, 1957), ακούμε: «Με το κομπολογάκι μου τις ώρες θα περνάω…». Το κομπολόι βέβαια ξέφυγε σιγά-σιγά από το αρχικό του ρόλο σαν εργαλείο προσευχής και έτσι έγινε αντικείμενο και για άλλες δραστηριότητες όπως για φυλαχτό, για γούρι, για παιχνίδι, για κόσμημα, για διακόσμηση, αλλά και για επίδειξη πλούτου και κύρους.
Λέγεται ότι στην Ελλάδα, το κομπολόι, το διέδωσαν οι τούρκοι και στην αρχή πέρασε στα χέρια των (κακώς) ονομαζόμενων περιθωριακών και της μαγκιάς. Έτσι έγινε το σύμβολο του ανδρισμού, και αν θέλετε, της ντομπροσύνης και της ανεξαρτησίας. Γι’ αυτό και οι βασικές φιγούρες του μάγκα στο θέατρο σκιών, δηλαδή ο Σταυράκος και ο Νώντας, εμφανίζονται πάντα με ευμέγεθες κομπολόι, δείγμα μαγκιάς…ευμεγέθους. Μάγκας χωρίς ζουνάρι και καπέλο, ακόμα και χωρίς μουστάκι, μπορούσε να νοηθεί, αλλά μάγκας χωρίς κομπολόι και μαχαίρι ποτέ. Στον κόσμο της μαγκιάς πάντως δεν πολυκυκλοφορούσε η λέξη «κομπολόι», αλλά η λέξη «μπεγλέρι», η οποία σημαίνει ένα είδος σταφυλιού με μακρουλές λευκές ρόγες. Σαν «μπεγλέρι» λοιπόν, έχει περάσει σε μερικά ρεμπέτικα. Για παράδειγμα στον ΜΑΝΩΛΗ ΧΑΣΙΚΛΗ του Ογδοντάκη με πέντε (!) παράλληλες ηχογραφήσεις μεταξύ 1930-32, ακούμε: «Αν είσαι φίνος μάγκας που ‘ν τα μπεγλέρια σου κι αν είσαι και σερέτης που ‘ν τα μαχαίρια σου». Στη ΛΙΛΗ ΤΗ ΣΚΑΝΔΑΛΙΑΡΑ (Π. Τούντα, 1931), ακούμε: «…και δε φοβούμαι τα μαχαίρια, τα νταήδικά σου τα μπεγλέρια…». Στο ΣΑΚΑΚΙ (Α. Δελιά, 1935), ακούμε τη φράση «Γεια σου Παναγή μου με τα μπεγλέρια σου».
Το ελληνικό κομπολόι είναι ένας πιστός σύντροφος σε χαρές και λύπες, αλλά και στα…παράγωγα της λύπης και εδώ υπαινίσσομαι τους αναστεναγμούς. Στο ζεϊμπέκικο του Τσιτσάνη ΑΝΤΙΛΑΛΟΥΝΕ ΤΑ ΒΟΥΝΑ (1950), ακούμε: «Περνούν οι ώρες θλιβερές σ’ ένα παλιό ρολόι κι εγώ τους αναστεναγμούς του παίζω κομπολόι…». Κι επειδή φαίνεται ότι ο ένας αναστεναγμός διαδέχονταν τον άλλον χωρίς σταμαρτημό, έγινε παρομοίωση με τις χάντρες του κομπολογιού που ταχύτατα πέφτουν η μία πάνω στην άλλη. Οπότε αν δεν υπήρχε το κομπολόι, με τι θα παρομοίαζε τους συνεχείς αναστεναγμούς του ο δυστυχής ερωτόπληκτος του τραγουδιού; Σχετική παρομοίωση με το κομπολόι κάνει και ο Τόλης Χάρμας στο τραγούδι του ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΚΑΙ Τ’ ΑΚΟΝΙ (1951). Λέει: « Χάντρα-χάντρα κομπολόι να περνάει η βραδιά, στάλα-στάλα το φαρμάκι στάζει στην καρδιά». Κι επειδή δεν νοείται κομπολόι δίχως χάντρες, σκέφτηκε μ’ αυτόν τον τρόπο να παρομοιάσει ο Μητσάκης το «σύμπλεγμα» μιας γυναίκας με δύο άντρες, στο τραγούδι του ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΔΥΟ ΑΝΤΡΕΣ (1952): «Μια γυναίκα δύο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες». Στο ΑΣ ΤΑ ΚΟΛΠΑ, πάλι του Τούντα (1934), ακούμε: «Δε με τρως με τα τερτίπια, με τα λόγια σου και με τα κεχλιμπαρένια κομπολόγια σου…». Οπότε δεν θα ξεχάσουμε και τον μάγκα γυναικοκατακτητή, τον Παναή απ’ τα Μέγαρα τον οποίο, σύμφωνα με το τραγούδι του Γιάννη Παπαϊωάννου ΠΑΝΑΓΗΣ (1947), «…σ’ ένα χωριό τον πιάσανε πούλαγε κομπολόγια και γέλαγε τις κοπελιές με τα γλυκά του λόγια».
Ίσως τώρα εκπλαγείτε αν σας πω ότι το κομπολόι, για τους μάγκες, αποτελούσε κι ένα μουσικό όργανο. Κι όμως αυτό είναι αληθινό κι άσχετα αν γινόταν εξ…ανάγκης. Λοιπόν! Η αυθεντική πειραιώτικη ρεμπέτικη ορχήστρα των αρχών του ’30 αποτελούνταν από μπουζούκι, μπαγλαμά και κιθάρα. Ελλείψει όμως μπαγλαμά, και για να συμπληρωθεί το κενό, κάποιος της παρέας που κάτεχε από ρυθμό στερέωνε ένα κομπολόι (από το μέσον της αρμαθιάς) σ’ ένα κουμπί από το κουμπωμένο γιλέκο του, πίεζε τις χάντρες σφιχτά μεταξύ τους και πάνω σ’ αυτές τις χάντρες έτριβε ένα άδειο ποτηράκι. Ο ήχος γκρίκγκι-γκρίκγκι που παράγονταν ήταν λαμπερότατος και έμοιαζε πολύ με αυτόν του μπαγλαμά. Το κόλπο αυτό χρησιμοποιήθηκε σε αρκετές ηχογραφήσεις γιατί έξω απ’ την ευκολία, απάλλασσε την εταιρεία από το να πληρώνει έναν μουσικό παραπάνω. Σου λέει έλα μωρέ, χασικλίδικα γράφουν, τους φτάνουν (τα δύο απολύτως απαραίτητα όργανα) το μπουζούκι κι η κιθάρα. Τα κιτάπια μου λένε ότι η πρώτη φορά που μπήκε το «ποτηροκομπολόι» σε…στούντιο ήταν τον Νοέμβριο του 1933 με τρία τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη. Ήταν: ΩΡΕΣ ΜΕ ΘΡΕΦΕΙ Ο ΛΟΥΛΑΣ, ΜΑΡΚΟΣ Ο ΣΥΡΙΑΝΟΣ και ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ Τ’ ΑΡΑΠΙΚΑ. Ο Μάρκος κατέχει τη μερίδα του λέοντος σε ηχογραφήσεις τραγουδιών με «ποτηροκομπολόι», αφού από τα τριάντα ένα συνολικά που εντόπισα, τα 15 είναι δικά του. Από τα υπόλοιπα 17, τα 4 είναι του Παπάζογλου, από 2 έχουν ο Σ. Γαβαλάς, ο Γ. Τσαούς και ο Α. Δελιάς, ενώ από 1 έχουν ο Γ. Μπάτης, ο Φ. Ζουριδάκης, ο Κ. Σκαρβέλης, ο Σ. Χρυσίνης, ο Π. Τούντας και ο Γ. Καμβύσης. Κι αν απορείτε γιατί έβαζε τόσο πολύ «ποτηροκομπολόι» στις ηχογραφήσεις του ο Μάρκος και δεν έβαζε ας πούμε τον κολλητό του φίλο τον Μπάτη να παίξει μπαγλαμά εξαίρετο, η πιθανή εξήγηση είναι ότι η εταιρεία δίσκων είχε αποφασίσει να πληρώσει μόνο τα δύο απαραίτητα όργανα για ορχήστρα. Δηλαδή μπουζούκι και κιθάρα. Θεωρώ αυτονόητο ότι για να για να ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις με «ποτηροκομπολόι» το 1933, θα πρέπει να ήταν συνήθεια αυτό το υποκατάστατο του μπαγλαμά αρκετά χρόνια πριν και η αρχή πρέπει να ‘γινε σε τεκέδες. Οι συνήθεις τεκέδες της μαγκιάς ήταν τίποτα χαμοκέλες ή παράγκες ή κάνα πρόχειρα χτισμένο δωμάτιο, πάντα με χωμάτινο δάπεδο και με έπιπλα, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο καμιά καρέκλα κι έναν τενεκέ με νερό στο μέσον για να φτύνουν οι μάγκες τα «ζαφείρια». Πού να πληρώσει ο τεκετζής ορχήστρα, όπως για παράδειγμα στον πλούσιο τεκέ του Μάνθου Γραβαρά στο Μενίδι, για τον οποίον ο Μάρκος λέει στην Αυτοβιογραφία του (Αθήνα, 1973 σελ. 112): «…ήτανε άμεμπτος τεκές, ωραία σάλα, ωραίο μαγαζί. Μέσα είχε το παν. Ότι ζητούσες θα το εύρισκες…». Περιορισμένα λοιπόν τα όργανα στους «κοινούς» τεκέδες, το πολύ κάνα μπουζουκάκι, άρα το «ποτηροκομπολόι» ήτο…αναγκαιότης. Εξ’ άλλου το φουμάρισμα ήτο συντροφική δραστηριότης και τα μέλη της «κοινότητας» αυτής είχανε κι άλλα κοινά χαρακτηριστικά όπως για παράδειγμα ότι χόρευαν και κάτεχαν από ρυθμό. Επομένως αυτοί που έπαιζαν το «ποτηροκομπολόι» προφανώς ένοιωθαν απ’ τα πιο σταθερά και απαραίτητα μέλη της «κοινότητας». Μάλιστα εκτός απ’ το «ποτηροκομπολόι» κρατούσαν συχνά το ρυθμό με το παπούτσι, με ρακοπότηρα, με χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι ή στον μηρό, ακόμα και με μικρές ρυθμικές φράσεις όπως «ώ ώ ώ-πα», «ά ά ά ά» «τα τάκου τάκου τάκου τα» κ.ά. rebetikolaiko.blog.com
↧
↧
Το «μυστικό» ταβερνείο του Ψυρρή που τρως με 3,5 ευρώ
Φωτογραφίες: Ασπασία Κουλύρα
Το «μυστικό» ταβερνείο του Ψυρρή που τρως με 3,5 ευρώ
Είναι κρυμμένο πίσω από ένα τυπικό ψιλικατζίδικο του κέντρου και σερβίρει ένα νόστιμο σπιτικό φαγητό κάθε μέρα.
Στην οδό Σαρρήβρίσκεται από το 1994η ιδιότυπη ταβέρνα του Γιώργου Αναστασίου. Μια μεγάλη ταμπέλα γράφει Αναψυκτήριο με πορτοκαλί χρώμα και από κάτω έχει ζωγραφισμένους καφέδες, σάντουιτς και χυμούς. Εικόνα που θυμίζει ταξίδι αναψυχής, μιας που είναι συνυφασμένη με Εθνικές οδούς και μακρινούς προορισμούς. Ακριβώς από κάτω βρίσκεται η ταμπέλα Καπνοπωλείο και η πόρτα του ψιλικατζίδικου. Εφημερίδες, τσιγάρα, παγωτά, ένα λούτρινο μαιμουδάκι κολλημένο στην πόρτα και στο βάθος μια ξύλινη κουρτίνα απ’ αυτές που έχουν συνήθως τα εξοχικά. Η κουρτίνα οδηγεί στο μαγειρείο που σήμερα έχει κοτόπουλο κοκκινιστό και το μαγείρεψε η αδερφή του Γιώργου, Ρίτσα.
Ο χώρος είναι απλός και απέριττος, τους τοίχους διακοσμούν δύο κάδρα που το καθένα έχει την ιστορία του.Στη μια πλευρά είναι μια φωτογραφία του σκύλου του, που τραβήχτηκε στην πλατεία Κουμουνδούρου το 1986 και στον άλλο ένας πίνακας που του χάρισε ένας φίλος παλαιοπώλης, λίγο πριν ανοίξει το 1994. Στη γωνία υπάρχει μια μεγάλη τηλεόραση που δείχνει σε απ’ ευθείας σύνδεση τί γίνεται μπροστά, στο ψιλικατζίδικο. Ο Γιώργος δεν θέλει να πει πολλά, σκέφτεται πώς θα ανταπεξέλθει αν αρχίσει να μαζεύεται πολύς κόσμος στο μαγαζί. Δεν έχει μάθει έτσι. Τα δυο αδέρφια δεν στηρίζουν τη μαζική παραγωγή. Θέλουν λίγους και καλούς πελάτες, θαμώνες που να νιώθουν μαζί τους άνετα και οικεία. Να μαγειρεύουν μια κατσαρόλα φαγητό κάθε μέρα και να πηγαίνουν οι ενημερωμένοι να τρώνε. Στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένας κύριος και απολαμβάνει το μεσημεριανό του. ” Εδώ νιώθουμε σα να μπαίνουμε σε σπίτι, σα μια οικογένεια. Εγώ έρχομαι κάθε μέρα απ’ τα Πατήσια”.
Το μενού αλλάζει με τις μέρες και τις εποχές αλλά η τιμή μένει σταθερή. Μια μερίδα, 3,50 ευρώ και η μπύρα 1,50.Ρακή και τσίπουρο δεν προσφέρει το μαγειρείο γιατί ο Γιώργος δεν θέλει να βλέπει τους πελάτες να πίνουνε με τις ώρες και να μεθάνε. Οι τιμές είναι πολύ χαμηλές και το αναγνωρίζουν όλοι αυτό εκτός από τον ίδιο που θεωρεί ότι είναι φυσιολογικές για την εποχή. ” Ο κόσμος δεν έχει λεφτά τώρα, πρέπει να προσαρμοστούμε και εμείς. Δουλεύουμε με χαμηλό ποσοστό ώστε να επιβιώνουμε αλλά και να μην γινόμαστε δέσμιοι του χρήματος. Αν έρθει ένας πελάτης κακότροπος που αφήνει πολλά λεφτά, το σκέφτεσαι για να τον διώξεις. Στη δική μας περίπτωση όσοι κάθονται είναι και όσοι συμπαθούμε”. Μακαρόνια με κιμά, κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες, όσπρια, λαδερά και φρέσκα ψάρια, είναι συνήθως το εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Κάθε Σάββατο ο Γιώργος φτιάχνει τη σπεσιαλιτέ του που είναι φιλέτο κοτόπουλο στην πλάκα. Πολλοί έρχονται κάθε Σάββατο φανατικά γι’ αυτό το πιάτο. Συνήθως οι πελάτες παίρνουν τηλέφωνο, ενημερώνονται για το μενού και πηγαίνουν στο Γιώργο και την Ρίτσα για φαγητό και κουβεντούλα. Η Ρίτσα καταπίνει γρήγορα γιατί πήρε το μάτι της έναν πελάτη στην τηλεόραση και σε δευτερόλεπτα μπαίνει και η ίδια στο κάδρο.
“Η άδεια του περιπτέρου βγήκε το 1926. Έχει περάσει από εποχές και εποχές”, λέει ο Γιώργος. Ο Γιώργος ξέρει πολλές ιστορίες για την πόλη. Είναι παιδί του κέντρου, γέννημα θρέμμα. Τα απογεύματα που κλείνει το μαγειρείο δουλεύει στα μπριζολάκια του Τέλη στην Ευριππίδου. Θυμάται πώς άνοιξε ο Μινώταυρος ακριβώς δίπλα στον Τέλη. ” Ήταν φίλοι αυτοί οι δύο. Ο Μινώταυρος είχε τσαγκαράδικο δίπλα στον Τέλη και ο Τέλης του έδινε τριφασικό ρεύμα. Καμιά φορά ο Μινώταυρος τον βοηθούσε στο μαγαζί, αλλά ποτέ δεν υπήρξε υπάλληλός του. Αφού λοιπόν έβλεπε και μάθαινε, έκλεισε το τσαγκαράδικο και το έκανε Μινώταυρο. Στην ουσία αντέγραψε την συνταγή του και δεν ξαναμίλησαν. Τώρα έκλεισε, το πήρε κάποιος άλλος”. Η Ρίτσα επιστρέφει και συνεχίζει το γεύμα της. Ο κύριος απ’ τα Πατήσια σηκώνεται να πληρώσει και ο Γιώργος συνεχίζει τις ιστορίες απ’ το κέντρο που δεν τελειώνουν ποτέ.
↧
«Οι Σωφρονιστές»: Ένα ρεμπέτικο για τη δολοφονία Καρέλι
Η δολοφονία του βαρυποινίτη Ιλί Καρέλι έγινε τραγούδι, το οποίο ερμηνεύει ο Αγάθωνας Ιακωβίδης.
Στους στίχους, που έγραψε ο Δημήτρης Πανούσης όπως και τη μουσική, περιγράφονται τα βασανιστήρια που οδήγησαν στο θάνατο του βαρυποινίτη. Τίτλος του «Οι Σωφρονιστές», ενώ το τραγούδι που ερμηνεύει ο γνωστός ρεμπέτης έχει κυκλοφορήσει μόνο στο διαδίκτυο.
Οι στίχοι όπως δημοσιεύονται στο Youtube:
Μεταφέρθηκε για ασφάλεια σε άλλη φυλακή
μα διψούσαν για το αίμα του οι σωφρονιστικοί
Δύο-τρεις ώρες τον χτυπάγανε και νέοι και παλιοί
και μετά ετοιμοθάνατο τον σύραν στο κελί
Μπέρδεψαν το ρόλο τους οι «σωφρονιστές»
νόμισαν πώς έγιναν οι ίδιοι δικαστές
και αποφασίσανε με ξυλοδαρμό
να τον «ξαποστείλουνε» δίχως γυρισμό
Χειροπέδες και πισθάγκωνα να μην αντισταθεί
δεκαπέντε ανθρωπάρια του βγάλαν την ψυχή
Κι ούτε ένας τους δεν τόλμησε να το παραδεχτεί
σαν σκουλήκια πού κρυφτήκανε βαθιά μέσα στη γη
Κόμπλεξ ατελείωτο οι σωφρονιστικοί
βασιλιάδες νιώθουνε μέσ'στη φυλακή
Και τ'απωθημένα τους από τη ζωή
βγάζουν στους κρατούμενους βράδυ και πρωί
↧
Ο Ψαραντώνης και οι "Χαϊνηδες"δίνουν άλλη διάσταση στη... συνεργασία!
"Πέρα από τα σύνορα"είναι ο τίτλος του νέου cd το οποίο αποτελεί προϊόν της συνεργασίας του Ψαραντώνη, των Χαϊνηδων και των Mode Plagal
Η παρουσίαση θα γίνει στο «Μήλον της Έριδος» αύριο στις 7 το απόγευμα. Στις εποχές της κρίσης που χαρακτηρίζονται από κατάθλιψη, ατολμία, εσωστρέφεια και φυλετικό ναρκισσισμό, καταλαβαίνει κανείς καλύτερα το ρόλο της διασκέδασης στη ζωή μας. Η διασκέδαση σαν μέρος της μαζικής κουλτούρας είναι το ναρκωτικό του κατευνασμού, το δηλητήριο της λήθης, το καταπραϋντικό των σκλάβων.
Με λίγα λόγια, η διασκέδαση είναι ο πιο ύπουλος σύμμαχος της συντήρησης, ο πιο πιστός πραίτορας της εξουσίας. Ανάχωμα στην εξάπλωση της διάβρωσης συνειδήσεων, που προκαλεί η διασκέδαση, είναι η αληθινή τέχνη. Αυτή χωρίζεται σε δυο απομακρυσμένες κατηγορίες: στην συνειδητή αστική τέχνη και στη λαϊκή τέχνη (που έχει άλλη μορφή συνειδητότητας).
Αυτός ο δίσκος είναι μια απόπειρα παντρέματος των δύο παραπάνω κατηγοριών.Τα μέλη των ΧΑΪΝΗΔΩΝ και των MODE PLAGAL καθώς και εκλεκτοί φιλοξενούμενοι μουσικοί, σμίγουν ρυθμούς και ηχοχρώματα από πολλές ηπείρους και αυτά με την σειρά τους ανταμώνουν τα λόγια παγκόσμιων ποιητών και οικουμενικών δασκάλων μέσα από την ερμηνεία του βιβλικού ΨΑΡΑΝΤΩΝΗ.Την Πέμπτη 8 Μαΐου στις 7 το απόγευμα παρέα με τον Ψαραντώνη, τους Χαΐνηδεςκαι τους Mode Plagal ξεπροβοδίζουμε το «Πέρα από τα σύνορα» με παραδοσιακά κρητικά κεράσματα στο δισκοπωλείο «ΑΕΡΑΚΗΣ», Πλατεία Κοραή. CretePlus.gr
↧
Τι λέει ο Αγάθωνας για το τραγούδι "Οι σωφρονιστικοί"
Ο ρεμπέτης που πέρυσι τέτοιο καιρό ετοιμαζόταν για την Eurovision δέχτηκε να ερμηνεύσει το κομμάτι με τίτλο "Οι σωφρονιστικοί", το οποίο υπογράφει ο γνωστός δικηγόρος από τη Θεσσαλονίκη Δημήτρης Πανούσης.
"Το τραγούδι δεν το έγραψα εγώ, αλλά ο φίλος μου Δημήτρης Πανούσης, ο οποίος είναι πολύ καλός μουσικός. Δεν υποστηρίζω κανέναν φυσικά. Εμείς, με τον Δημήτρη, είμαστε υπέρ της δικαιοσύνης. Εγώ συμφωνώ να πηγαίνουν μέσα ισόβια όλοι όσοι κάνουν εγκλήματα. Είμαι ο πιο Έλληνας που υπάρχει, ο δεύτερος βρίσκεται πολλά χρόνια πίσω μου. Κανένας δεν θα μου κάνει μαθήματα ελληνικότητας"δηλώνει ο Αγάθωνας και συμπληρώνει: "Δεν τραγουδάω για έναν δολοφόνο, αυτόν να τον φάει το μαύρο σκοτάδι. Δεν τον γνώριζα καν. Το τραγούδι δεν αναφέρει πουθενά το όνομά του, ούτε μιλάει για κάποιον Αλβανό", δηλώνει στην Espresso. www.thebest.gr
↧
↧
Ο ΤΕΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
Ο τεκές είχε αλλού χώμα και αλλού σανίδια για πάτωμα, κυρίως όμως είχε χώμα, στον τεκέ ήθελαν απόλυτη ησυχία, όχι μουγγός αλλά ήσυχα, όλα τα κάνει τεκιτζής, όλοι ρούφαγαν από το ίδιο καλάμι του ναργιλέ.
Τα έπιπλα του τεκές είχε καρέκλες (όχι πολλές κάνα δύο), καναπεδάκια, σοφράδες και πολλά σκαμνιά (αναλυτικά πως είναι ο τεκές θα τον παρουσιάσω στο κεφάλια ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΕΚΕΣ, όχι ότι έτσι ήταν οι τεκέδες στην Ελλάδα, αλλά παίρνεις μια άποψη πως ήταν ο τεκές).
 |
| Τούρκικο καφενείο με λουλάδες. "τεκές"σημαίνει τούρκικα "ιερό των ντερβισάδων", ντερβίσιδες ήταν μοναχοί μουσουλμάνοι, αργότερα η λέξη πήρε την έννοια του χώρου που μαζευόντουσαν να καπνίσουν χασίσι. |
ΣΥΝΕΡΓΑ ΤΕΚΕ
ΜΑΓΚΑΛΙ :
Απαραίτητο χειμώνα καλοκαίρι εκεί υπήρχαν διάφορα καρβουνάκια (από θυμάρι που τα άφηναν να ξεραθούν, αμύγδαλα, μπαμπάκι κλπ). Το μαγκάλι το είδα μόνο σε μικρασιάτες, ήταν μια φτηνή μέθοδος για ζεστασιά, φτιαχνόταν από λαμαρίνα άβαφη που από την θερμότητα σκούριαζε και καταστρεφόταν γρήγορα, το μαγκάλι του καστανά είναι πολύ επαγγελματικό σε σχέση με αυτά που χρησιμοποιούσαν οι πρόσφυγες.
Τώρα το άναβαν με κάρβουνα (στην καλύτερη) ή με πιταράκια (αυτά ήταν καρβουνόσκονη και περιττώματα ζώων τα οποί τα ζύμωναν σε σχήμα κεφτέδων (μεγάλων σαν την παλάμη μας).
Το μαγκάλι ήταν επικίνδυνο διότι η καύση γίνεται στον χώρο και γίνεται κατανάλωση οξυγόνου και εκπέμπεται διοξείδιο του άνθρακα, οι χώροι κρατούντο κλειστοί λόγω του κρύου και έτσι υπήρχαν θάνατοι από έλλειψη οξυγόνου.
Στην δεκαετία του 50 και πιο πίσω έβλεπες μαγκάλια στα πεζοδρόμια και ανοικτά παράθυρα για να ανανεωθεί ο αέρας ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ αν κάποιος κοιμόταν το βράδυ με μαγκάλι αναμμένο ΔΕΝ ΞΗΜΕΡΩΝΟΤΑΝ.
Απαραίτητο χειμώνα καλοκαίρι εκεί υπήρχαν διάφορα καρβουνάκια (από θυμάρι που τα άφηναν να ξεραθούν, αμύγδαλα, μπαμπάκι κλπ). Το μαγκάλι το είδα μόνο σε μικρασιάτες, ήταν μια φτηνή μέθοδος για ζεστασιά, φτιαχνόταν από λαμαρίνα άβαφη που από την θερμότητα σκούριαζε και καταστρεφόταν γρήγορα, το μαγκάλι του καστανά είναι πολύ επαγγελματικό σε σχέση με αυτά που χρησιμοποιούσαν οι πρόσφυγες.
Τώρα το άναβαν με κάρβουνα (στην καλύτερη) ή με πιταράκια (αυτά ήταν καρβουνόσκονη και περιττώματα ζώων τα οποί τα ζύμωναν σε σχήμα κεφτέδων (μεγάλων σαν την παλάμη μας).
Το μαγκάλι ήταν επικίνδυνο διότι η καύση γίνεται στον χώρο και γίνεται κατανάλωση οξυγόνου και εκπέμπεται διοξείδιο του άνθρακα, οι χώροι κρατούντο κλειστοί λόγω του κρύου και έτσι υπήρχαν θάνατοι από έλλειψη οξυγόνου.
Στην δεκαετία του 50 και πιο πίσω έβλεπες μαγκάλια στα πεζοδρόμια και ανοικτά παράθυρα για να ανανεωθεί ο αέρας ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ αν κάποιος κοιμόταν το βράδυ με μαγκάλι αναμμένο ΔΕΝ ΞΗΜΕΡΩΝΟΤΑΝ.
 |
| Σμύρνη τούρκικο καφενείο με γυάλινους λουλάδες. |
ΤΕΝΕΚΕΣ :
Υπήρχε ένα τενεκές με νερό για να φτύνουν μέσα οι χασικλήδες όταν τους έπιανε βήχας.
Υπήρχε ένα τενεκές με νερό για να φτύνουν μέσα οι χασικλήδες όταν τους έπιανε βήχας.
ΝΑΡΓΙΛΕΣ:
Ήταν από καρύδα (την έκοβαν και έβγαζαν από μέσα το φαί της , βάζανε καλάμι. Φτιάχναν την ντουμανόπορτα, το σερί ), από σταμνάκι, από τενεκέ του γάλακτος, από πέτρα, από τούβλο (σκαλιστό σαν φλιτζανάκι), ναργιλέδες από γυαλί δεν υπήρχαν, αυτοί υπήρχαν στα καφενεία.
Ήταν από καρύδα (την έκοβαν και έβγαζαν από μέσα το φαί της , βάζανε καλάμι. Φτιάχναν την ντουμανόπορτα, το σερί ), από σταμνάκι, από τενεκέ του γάλακτος, από πέτρα, από τούβλο (σκαλιστό σαν φλιτζανάκι), ναργιλέδες από γυαλί δεν υπήρχαν, αυτοί υπήρχαν στα καφενεία.
ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
ΤΟΥΜΠΕΚΙ : Είναι ένα φύλο καπνού που δεν το κόβουν όπως το καπνό, το κόβουν ψιλό με μαχαίρι., οι χασικλήδες κάπνιζαν τα «καήματα του τουμπεκιού» δηλαδή αυτά που έμεναν στους γυάλινους ναργιλέδες των καφενείων (τα οποία δεν είχαν χασίσι)
ΤΖΟΥΡΑ : Είναι «καήματα του τουμπεκιού» αλλά και η ρουφηξιά.
ΖΑΦΕΙΡΙΑ : Είναι οι καπνίλες και τα λάδια, μέσα στο νερό του ναργιλέ.
ΤΡΑΒΗΧΤΌ : Είναι το καλάμι από το οποίο ρούφαγαν.
ΚΑΙΝΑΡΙ : Αναφερόταν για το καλό χασίσι που γινόταν μέσα από μια ειδική επεξεργασία ο Μάρκος αναφέρει τον τρόπο.
ΤΣΙΚΑ : Είναι το μισό δράμι .
ΖΟΥΛΑ : Μέρος όπου έκρυβαν τα σύνεργα για να μη τα βρει η αστυνομία (ανοίγανε λάκκους και τα θάβανε, σε κρύπτες στην ντουλάπα, το χασίσι κρυβόταν σε τενεκέδες των σκουπιδιών, στα κεραμίδια κλπ μέρη τυλιγμένο σε λαδόχαρτο.
ΤΗΝ ΨΩΝΙΣΑ : Όταν ο χασικλής παθαίνει ζημιά και δεν μπορεί να συνέλθει.
ΜΠΑΣ ΧΑΣΙΚΛΗΣ : Αρχιχασικλής.
ΤΕΡΙΑΚΛΗΣ : Παθιασμένος, θεριακλής.
ΕΛΚΕΦΗΣ : Πρωτάρης
 |
| Κάπως έτσι ήταν ένας αξιοπρεπής τεκές. |
Ο ΤΕΚΕΤΖΗΣ
Οι τεκετζήδες συνήθως φουμάρανε και οι ίδιοι και όταν ήταν ο ίδιος μαστούρης έβαζε «υπάλληλο», δηλαδή κάποιο χασικλή που του χρώσταγε να διεκπεραιώνει την δουλειά. Οι σχέσεις τους με την αστυνομία ήταν ύποπτη συμβιβασμού, κατάδοσης και εξαπάτησης. Χαρακτηριστικές περιγραφές για τους γνωστότερους τεκετζήδες.
Ο Σάλωνας ήταν ήσυχος άνθρωπος, ντυμένος πολύ καλά με δακτυλίδια, κουστούμι, ήταν Θεσσαλονικιός και η οικογενειάρχης πολύ καλός, στον τεκέ του πήγαιναν οι φουκαράδες χασικλήδες, είχε κάνει φυλακή στην Παλαιά Στρατώνα.
Ο Μίχαλος είχε τεκέ για «φίνους μάγκες», οι λεφτάδες και λειτουργούσε όλο το εικοσιτετράωρο, δεν είχε καλές σχέσεις με την αστυνομία και γι αυτό τον κυνηγούσανε (φυλακές, εξορία, ξύλο κλπ).
Ο Πολυκαρδιώτης είχε τεκέ για εργαζόμενους χασικλήδες που εξ υπακούετε ότι είχαν και λεφτά.
Ο Αβίγλης δεν έβλεπε καθόλου «ήτανε γκαβός και από τα δύο μάτια», παλιός βουτηχτής, οικογενειάρχης με πολλά παιδιά.
Ο Γραβαράς είχε την φήμη παλικαριού με ψυχή, ήσυχος άνθρωπος, καταγόταν από την Μύκονο και διαρρήκτης πρώτος, είχε κάνει φυλακή στην Παλαιά Στρατώνα.
 |
| Παρέα από μάγκες της εποχής. Πρώτος από δεξιά (με το πιστόλι και το μαχαίρι) ο στιχουργός Νίκος Μάθεσης ή «Τρελλάκιας» (1907-1975). |
Οι τεκετζήδες ήταν μάγκες αλλά όχι νταήδες, δεν ήταν σκυλόμαγκες ποτέ. Ένας σκυλόμαγκας που είχε κάνει χρόνια στη φυλακή δεν έκανε αυτή τη δουλειά, να γεμίσει το λουλά, να τον ανάψει και να τον δώσει σ’ αυτόν που παρήγγειλε, σε άνα μαγκάκι που θέλει να βγει κι αυτός κάτι, να του κάνει τον υπηρέτη.
Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο «ειδυλλιακά» όσο τα παρουσιάζει ο Μάθεσης. Να τι αφηγείται στο Λευτέρη Παπαδόπουλο ο Ιωάννης Κανακάρης υπασπιστής του περιβόητου ενωματάρχη της Ασφάλειας Πειραιώς Γιάννη Γαλιγάλη: Αρκετές φορές (η αστυνομία συνεργαζόταν με τους τεκετζήδες). Όχι όμως για να πιάνει τους χασικλήδες, αλλά για να συλλαμβάνει τους κλέφτες. … Μόλις, λοιπόν ο τεκετζής έβλεπε στον τεκέ ένα άγνωστο πρόσωπο που είχε πάει για να φουμάρει δήθεν, αλλά στην πραγματικότητα για να κρυφτεί από την Ασφάλεια, …, έκανε το εξής κόλπο: κουνούσε στο παράθυρο του τεκέ μια μικρή σημαιούλα, που την είχε δεμένη μ’ ένα σπάγκο. Κάποιος πιτσιρίκος, που τον είχαμε επιτούτου έξω από τον τεκέ, έβλεπε τη σημαιούλα που κουνιόντα κι έτρεχε αμέσως και μας ειδοποιούσε….
Σημαία κουνούσε ο Σταύρακας, ο Σάλωνας, ο Μίχαλος και πολλοί ακόμα, εξασφαλίζοντας έτσι τα στραβά μάτια της Ασφάλειας….
 |
| Προπολεμικό μαγκάλι (τέτοια μαγκάλια είχανε στους τεκέδες, και στους οίκους ανοχής αλλά και τα σπίτια του λαού), σήμερα κυκλοφορούν μαγκάλια πολυτελείας, αλλά μαγκάλι μπορεί να γίνει ακόμα και από βαρέλι σιδερένιο αν το κόψεις. |
Ο Μάθεσης ο "τρελάκιας"πάντως λέει κάπως περιφρονητικά για τον σημερινό Πειραιά:
«Σιγά – σιγά όμως ερχότανε στον Περαία η εξέλιξις.
Οργανώθηκε το λιμάνι του Περαία που όλοι οι εργάτες του σχεδόν ήταν κλέφτες. Έγινε ο Οργανισμός, κυκλιδώματα γύρω στο λιμάνι, ατομική που μπαίνεις και που βγαίνεις, καταδότες εργάτες εν δράσει! Καταργηθήκανε οι βαρκάρηδες με αποζημίωση, τα καράβια πλευρίζουνε στο λιμάνι. Πάνε οι μαούνες(φορτηγίδες) που ήταν άσυλο για τους κλέφτες. Επεκτάθη η Αστυνομία Πόλεων!!! Βγήκανε άλλα επαγγέλματα, μηχανικοί, καπεταναίοι, ηλεκτρολόγοι κ.λπ.
«Σιγά – σιγά όμως ερχότανε στον Περαία η εξέλιξις.
Οργανώθηκε το λιμάνι του Περαία που όλοι οι εργάτες του σχεδόν ήταν κλέφτες. Έγινε ο Οργανισμός, κυκλιδώματα γύρω στο λιμάνι, ατομική που μπαίνεις και που βγαίνεις, καταδότες εργάτες εν δράσει! Καταργηθήκανε οι βαρκάρηδες με αποζημίωση, τα καράβια πλευρίζουνε στο λιμάνι. Πάνε οι μαούνες(φορτηγίδες) που ήταν άσυλο για τους κλέφτες. Επεκτάθη η Αστυνομία Πόλεων!!! Βγήκανε άλλα επαγγέλματα, μηχανικοί, καπεταναίοι, ηλεκτρολόγοι κ.λπ.
Τα παιδιά τους δουλεύανε την ημέρα και εσπούδαζαν το βράδυ.
Οι οίκοι ανοχής έκλεισαν. Οι ντεκέδες έσβησαν. Πήραν την σκυτάλη οι τουρίστες, οι αριστοκράτες μας κ.λπ. Οι ταβέρνες έκλεισαν. Αμανές δεν ακούγεται τα βράδια στους κοντινούς δρόμους γιατί είναι φωτισμένοι και μπεκρήδες δεν υπάρχουνε. Οι μπαράγκες των συνοικισμών χάθηκαν και έγιναν διώροφα και τριώροφα σπίτια!
Οι οίκοι ανοχής έκλεισαν. Οι ντεκέδες έσβησαν. Πήραν την σκυτάλη οι τουρίστες, οι αριστοκράτες μας κ.λπ. Οι ταβέρνες έκλεισαν. Αμανές δεν ακούγεται τα βράδια στους κοντινούς δρόμους γιατί είναι φωτισμένοι και μπεκρήδες δεν υπάρχουνε. Οι μπαράγκες των συνοικισμών χάθηκαν και έγιναν διώροφα και τριώροφα σπίτια!
Τα κοτέτσια και τα καταγώγια της Δραπετσώνας γκρεμίστηκαν και υψώθηκαν οκταώροφες πολυκατοικίες. Το Κολωνάκι του Πειραιώς! Ο μαραγκός, ο σουβαντζής, ο κάθε εργάτης έχει το αυτοκίνητό
του ή την βέσπα του. Και αντί για ούζο ή κρασί, η κόκα – κόλα και η πορτοκαλάδα έχει το λόγο …».
↧
Όταν η Ελλάδα βγάζει τέτοια παιδιά...τότε τίποτα δεν χάθηκε ακόμα!! (Βίντεο)
 |
| photo by panosz.wordpress.com |
Όταν ακούς νέα παιδιά να ασχολούνται με την παράδοση και μάλιστα με τέτοιο εκπληκτικό τρόπο, τότε έχουμε ακόμα μέλλον σαν Έθνος.Δείτε το και ακούστε το ..
↧
Ο Σπύρος Δελέγκος για το Ρεμπέτικο
 |
| Ο Σπύρος Δελέγκος για το Ρεμπέτικο |
Με την εισήγηση «Η τροπικότητα στο συγκερασμό και ζητήματα εναρμόνισης στο πεδίο της Ρεμπέτικης μουσικής» ο Σπύρος Δελέγκος, καθηγητής του τμήματος «Αστικής Λαϊκής Μουσικής» της Φιλαρμονικής εταιρίας-Ωδείο Πατρών, θα παραστεί το Σάββατο 10 Μαΐου στο ετήσιο forum «Αστικές λαϊκές μουσικές», αφιερωμένο στη λαϊκή κιθάρα, που διοργανώνεται από το τμήμα Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής του Τ.Ε.Ι. Ηπείρου υπό την αιγίδα του δήμου Θεσσαλονίκης στο Γενί-Τζαμί .
Τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί ολοένα και μεγαλύτερη η ανάγκη για μια υγιή θεωρητική ερμηνευτική προσέγγιση της Ρεμπέτικης μουσικής. Στο εγχείρημα αυτό εντάσσεται το εν λόγω forum στο οποίο συμμετέχει ενεργά και ο Σπύρος Δελέγκος, που πέραν της εισήγησης, θα λάβει μέρος σε συναυλία με το αμιγώς κιθαριστικό σχήμα «Μπάσο-Καντίνι» (Σπ. Δελέγκος - Γ. Δορλής).
Το είδαμε εδώ www.pelop.gr
↧
Πυθαγόρας (στιχουργός)-Πυθαγόρας Παπασταματίου
Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου, γνωστός απλώς με το μικρό του όνομα, «Πυθαγόρας» ήταν στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας.
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο, όπου και έζησε μέχρι τα 18 του χρόνια. Οι γονείς του κατάγονταν και οι δύο από τη Σάμο[1]. Είχαν γνωριστεί στη Σμύρνη, λίγο πριν την Καταστροφή, όπου η μητέρα του ήταν δασκάλα και ο πατέρας του έφεδρος αξιωματικός. Η Μικρασιατική Καταστροφή σημάδεψε την οικογενειακή τους ζωή και επηρέασε αργότερα και το έργο του ως συνθέτη[2].
Το 1940, με το ξέσπασμα του Πολέμου, ο Πυθαγόρας μόλις είχε γραφτεί στο οκτατάξιο γυμνάσιο αρρένων Αγρινίου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι γονείς του και οι αδελφές του είχαν καταφύγει στον ορεινό Βάλτο, ο αδελφός του ήταν αντάρτης, ενώ ο ίδιος φιλοξενούνταν από συγγενείς σε χωριό της Μακρυνείας. Σε ηλικία 14 ετών, το Μάρτιο του 1944 κατατάχτηκε και αυτός στον ΕΛΑΣ και τελείωσε το Γυμνάσιο μετά τη λήξη του πολέμου.
Ήδη από το Γυμνάσιο υπέγραφε ως «Πυθαγόρας», χωρίς το επώνυμό του, και στην ερώτηση καθηγητή του γιατί δεν γράφει και το επώνυμο, αυτός απάντησε: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο»[3]. Με το μικρό του όνομα έμελλε να γίνει και αργότερα γνωστός.
Μετά το Γυμνάσιο, το 1949, έφυγε για την Αθήνα. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. Από τη Σχολή αποφοίτησε με άριστα, αλλά δεν ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσε. Εργάστηκε για λίγο στο θέατρο, γρήγορα όμως στράφηκε στη συγγραφή στίχων και επιθεωρήσεων, κινηματογραφικών σεναρίων, στην οποία επικεντρώθηκε ιδίως από το 1958 και μετά. Το 1973 διετέλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και το 1975 τακτικό μέλος της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων.
Έγραψε δεκάδες τραγούδια, που αγαπήθηκαν, τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα, με σημαντικότερο ίσως σταθμό στο έργο του τη "Μικρά Ασία"για το οποίο είναι χαρακτηριστική η αποτύπωση του Καλδάρα όταν αναφερόμενος σ'αυτή τους τη συνεργασία, είπε: «Θα υπενθυμίσω μόνο το έργο του "Μικρά Ασία"που είχα την τύχη να μελοποιήσω εγώ, που συγκίνησε το πανελλήνιο και που... με τόσο μεγάλη μαεστρία, στα στενά πλαίσια ενός δίσκου βέβαια, επεξεργάστηκε το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και που μόνο αυτό στάθηκε αρκετό να του ανοίξει την πόρτα για το Πάνθεον των μεγάλων του λαϊκού στίχου.»
Μανιώδης καπνιστής και αρνούμενος να πειθαρχήσει στις συστάσεις των ιατρών του, πέθανε αιφνίδια από έμφραγμα σε ηλικία μόλις 49 ετών, στις 13 Νοεμβρίου του 1979 και κηδεύτηκε στο Μαρούσι..
Τραγούδια
Μετάνιωσες (Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
•Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι, Μαίρη Λω, 1954
•Κάθε λιμάνι και καημός, (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Πάνος Γαβαλάς-Ρία Κούρτη, 1964)
•Ο Σταμούλης ο λοχίας (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής)
•Όταν πίνει μια γυναίκα (Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Πίσω από τις καλαμιές (Τραγούδι: Μαρινέλλα)
•Κυρά-Γιώργαινα (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής) •Στα βράχια της Πειραϊκής
•Στου Χαροκόπου και στην Καλλιθέα (Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης Τραγούδι:Δημήτρης Ευσταθίου)
•Νύχτα στάσου (Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη) •Δεν υπάρχει ευτυχία (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη)
•Ο επιπόλαιος
•Υπάρχω (Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
•Κάτω απ΄το πουκάμισό μου (Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
•Τέλι-τέλι (Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Δυο παλικάρια απ΄τό Αϊβαλί (Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς (Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω (Μουσική:Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας, Αφήγηση: Γιάννης Φέρτης)
•Πέτρα Πέτρα (Μουσική:Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας)
•Φταίμε κι οι δυο (Μουσική:Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος)
•Θα με θυμηθείς (Μουσική:Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος)
Παραπομπές
↑ Η Σαμιακή καταγωγή των γονιών του εξηγεί και το όνομά του.
1.↑ Κύκλος τραγουδιών «Μικρά Ασία», σε συνεργασία με τον Απόστολο Καλδάρα.
2.↑ Από το βιβλίο του Άγγελου Αξιώτη «Πυθαγόρας: 30 χρόνια τραγούδια».
3.↑ Εφημερίδα Μακεδονία, Ο γνωστός στιχουργός Πυθαγόρας πέθανε από έμφραγμα, 13-11-1979 ψηφιακό αρχείο ΕΒΕ.
Πηγή:Βικιπαίδεια http://aitoloakarnaniko.net
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο, όπου και έζησε μέχρι τα 18 του χρόνια. Οι γονείς του κατάγονταν και οι δύο από τη Σάμο[1]. Είχαν γνωριστεί στη Σμύρνη, λίγο πριν την Καταστροφή, όπου η μητέρα του ήταν δασκάλα και ο πατέρας του έφεδρος αξιωματικός. Η Μικρασιατική Καταστροφή σημάδεψε την οικογενειακή τους ζωή και επηρέασε αργότερα και το έργο του ως συνθέτη[2].
Το 1940, με το ξέσπασμα του Πολέμου, ο Πυθαγόρας μόλις είχε γραφτεί στο οκτατάξιο γυμνάσιο αρρένων Αγρινίου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι γονείς του και οι αδελφές του είχαν καταφύγει στον ορεινό Βάλτο, ο αδελφός του ήταν αντάρτης, ενώ ο ίδιος φιλοξενούνταν από συγγενείς σε χωριό της Μακρυνείας. Σε ηλικία 14 ετών, το Μάρτιο του 1944 κατατάχτηκε και αυτός στον ΕΛΑΣ και τελείωσε το Γυμνάσιο μετά τη λήξη του πολέμου.
Ήδη από το Γυμνάσιο υπέγραφε ως «Πυθαγόρας», χωρίς το επώνυμό του, και στην ερώτηση καθηγητή του γιατί δεν γράφει και το επώνυμο, αυτός απάντησε: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο»[3]. Με το μικρό του όνομα έμελλε να γίνει και αργότερα γνωστός.
Μετά το Γυμνάσιο, το 1949, έφυγε για την Αθήνα. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. Από τη Σχολή αποφοίτησε με άριστα, αλλά δεν ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσε. Εργάστηκε για λίγο στο θέατρο, γρήγορα όμως στράφηκε στη συγγραφή στίχων και επιθεωρήσεων, κινηματογραφικών σεναρίων, στην οποία επικεντρώθηκε ιδίως από το 1958 και μετά. Το 1973 διετέλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και το 1975 τακτικό μέλος της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων.
Έγραψε δεκάδες τραγούδια, που αγαπήθηκαν, τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα, με σημαντικότερο ίσως σταθμό στο έργο του τη "Μικρά Ασία"για το οποίο είναι χαρακτηριστική η αποτύπωση του Καλδάρα όταν αναφερόμενος σ'αυτή τους τη συνεργασία, είπε: «Θα υπενθυμίσω μόνο το έργο του "Μικρά Ασία"που είχα την τύχη να μελοποιήσω εγώ, που συγκίνησε το πανελλήνιο και που... με τόσο μεγάλη μαεστρία, στα στενά πλαίσια ενός δίσκου βέβαια, επεξεργάστηκε το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και που μόνο αυτό στάθηκε αρκετό να του ανοίξει την πόρτα για το Πάνθεον των μεγάλων του λαϊκού στίχου.»
Μανιώδης καπνιστής και αρνούμενος να πειθαρχήσει στις συστάσεις των ιατρών του, πέθανε αιφνίδια από έμφραγμα σε ηλικία μόλις 49 ετών, στις 13 Νοεμβρίου του 1979 και κηδεύτηκε στο Μαρούσι..
Τραγούδια
Μετάνιωσες (Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
•Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι, Μαίρη Λω, 1954
•Κάθε λιμάνι και καημός, (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Πάνος Γαβαλάς-Ρία Κούρτη, 1964)
•Ο Σταμούλης ο λοχίας (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής)
•Όταν πίνει μια γυναίκα (Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Πίσω από τις καλαμιές (Τραγούδι: Μαρινέλλα)
•Κυρά-Γιώργαινα (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής) •Στα βράχια της Πειραϊκής
•Στου Χαροκόπου και στην Καλλιθέα (Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης Τραγούδι:Δημήτρης Ευσταθίου)
•Νύχτα στάσου (Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη) •Δεν υπάρχει ευτυχία (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη)
•Ο επιπόλαιος
•Υπάρχω (Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
•Κάτω απ΄το πουκάμισό μου (Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
•Τέλι-τέλι (Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Δυο παλικάρια απ΄τό Αϊβαλί (Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς (Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
•Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω (Μουσική:Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας, Αφήγηση: Γιάννης Φέρτης)
•Πέτρα Πέτρα (Μουσική:Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας)
•Φταίμε κι οι δυο (Μουσική:Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος)
•Θα με θυμηθείς (Μουσική:Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος)
Παραπομπές
↑ Η Σαμιακή καταγωγή των γονιών του εξηγεί και το όνομά του.
1.↑ Κύκλος τραγουδιών «Μικρά Ασία», σε συνεργασία με τον Απόστολο Καλδάρα.
2.↑ Από το βιβλίο του Άγγελου Αξιώτη «Πυθαγόρας: 30 χρόνια τραγούδια».
3.↑ Εφημερίδα Μακεδονία, Ο γνωστός στιχουργός Πυθαγόρας πέθανε από έμφραγμα, 13-11-1979 ψηφιακό αρχείο ΕΒΕ.
Πηγή:Βικιπαίδεια http://aitoloakarnaniko.net
↧
↧
Γιώργος Νταλάρας: Ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της ευρωπαϊκής περιοδείας του
Αφού τραγούδησε τα «διαμάντια» του ρεμπέτικου τραγουδιού, στη Σουηδία και στη Φιλανδία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και στη Γερμανία, ο γνωστός ερμηνευτής ανανεώνει το ραντεβού του με την... Ευρώπη για το Σεπτέμβρη!
Στο Βερολίνο, στο περίφημο Konzerthaus στην αίθουσα των κλασικών συναυλιών που πρωτοφτιάχθηκε το 1821 στη θρυλική Gendarmenmarkt (Τζάνταρμαρκτ), ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της Ευρωπαϊκής του περιοδείας με το ρεμπέτικο ο Γιώργος Νταλάρας με τον τίτλο “Rembetiko Unplugged”.
Αφού έπαιξε στις μεγαλύτερες αίθουσες της Ευρώπης, στη Σουηδία και στη Φιλανδία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και στη Γερμανία, και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, έδωσε ραντεβού για το Σεπτέμβρη, για το δεύτερο κομμάτι της περιοδείας. Πηγή ανάρτησης : www.protothema.gr
↧
Οι Imam Baildi στο Θέατρο Βράχων!!!
OUR MAIN CONCERT FOR THIS SUMMER AND RELEASE DATE OF OUR NEW ALBUM: MONDAY JULY 14 @ VRAHON THEATRE ATHENS. THE ALBUM WILL BE AVAILABLE FOR SALE AT THE VENUE.
Imam Baildi
↧
Ελενάκι – Σμυρναίικη Εστουδιαντίνα (1912)
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Ηχογραφήθηκε το 1912, στη Σμύρνη. Παλαιό μικρασιάτικο τραγούδι. Καρσιλαμάς. Ερμηνεύει ο ΛευτέρηςΜεναμενλής με τη συνοδεία της Σμυρναίικης Εστουδιαντίνας.
Ελενάκι, Ελενάκι, συ με πότισες φαρμάκι
Αμάν ωχ…
Συ μας το ‘βαλες Ελένη το μαχαίρι και δεν βγαίνει
Το μαντήλι σου τινάζεις και θαρρώ πως με φωνάζεις
Ελενάκι, Ελενάκι, συ με πότισες φαρμάκι
Αμάν ωχ…
Συ μας το ‘βαλες Ελένη το μαχαίρι και δεν βγαίνει
Το μαντήλι σου τινάζεις και θαρρώ πως με φωνάζεις
Πηγή ανάρτησης-constantinoupoli.com
↧
Στις 6, 7, 8 Ιουνίου Το πειραϊκό ρεμπέτικο στην Πέτρινη Αποθήκη του ΟΛΠ
 |
| Η ξακουστή «Τετράς» |
Πειραιάς
Μία παράσταση φόρο τιμής στο πειραιώτικο ρεμπέτικο και συγκεκριμένα στην μουσική ομάδα «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» (που αποτελούσαν οι Βαμβακάρης, Παγιουμτζής, Δελιάς, Μπάτης) παρουσιάζει στην Πέτρινη Αποθήκη στην προβλήτα του ΟΛΠ η Λίνα Νικολακοπούλου. Την παράσταση διοργανώνουν το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Ελληνικό Φεστιβάλ.
Η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» σε ιδέα και καλλιτεχνική διεύθυνση της Λ.Νικολακοπούλου, ανεβαίνει την Παρασκευή 6, το Σάββατο 7 και τη Κυριακή 8 Ιουνίου στην Πέτρινη Αποθήκη (Πύλη Ε2), στις 21:00.
Πρόκειται για την πρώτη συνεργασία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με το Ελληνικό Φεστιβάλ – εννέα μήνες μετά την έναρξη της λειτουργίας του θεάτρου.
Στον Πειραιά, τόπο με ιδιαίτερη σημασία για το ρεμπέτικο τραγούδι και στην Πέτρινη Αποθήκη του ΟΛΠ, ένα χώρο διατηρητέο μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, θα ζωντανέψουν η ιστορία και τα τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιώργου Μπάτη, Ανέστη Δελιά και Στράτου Παγιουμτζή, ογδόντα χρόνια μετά από την πρώτη εμφάνισή τους με το όνομα «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Θα ακουστούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια μιας εποχής που έμεινε στην ιστορία ως Πειραιώτικο Ρεμπέτικο.
Η ιστορία
Ήταν καλοκαίρι του 1934, χρόνια ταραγμένα τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά – με την Ελλάδα σε πτώχευση από το 1932, όταν η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» κουρδίζει μπουζούκια, μπαγλαμάδες και φωνές και ερμηνεύει μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια του ρεμπέτικου.
Στη Μάντρα του Σαραντόπουλου, κοντά στην Ανάσταση στη Δραπετσώνα ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Ανέστης Δελιάς φτιάχνουν την πρώτη ρεμπέτικη κομπανία που σύντομα θα άλλαζε την φυσιογνωμία του ελληνικού τραγουδιού.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης ήταν ο εμπνευστής της και ο Γιώργος Mπάτης εκείνος που την βάφτισε με τον λαμπερό καθαρευουσιάνικο τίτλο «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς».
Ένα πρωτοποριακό για την εποχή του μουσικό σχήμα, γεννιέται και μαζί του τραγούδια που μιλούσαν για τον έρωτα, τη φτώχεια, το καημό, την απελπισία. Για τη ζωή σε καιρούς δύσκολους.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης είναι τότε 29 χρονών, ο Γιώργος Μπάτης κόντευε τα 50, ο Στράτος Παγιουμτζής τα 30 και ο Ανέστης Δελιάς, ο μικρότερος της παρέας, τα 22 του χρόνια. Η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» συναντιέται σε καφενεία και ταβερνεία της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, κατεβαίνει στα βράχια της Πειραϊκής και ερμηνεύει τραγούδια που καθιερώθηκαν ως πειραιώτικα ρεμπέτικα τραγούδια.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης είχε έρθει στον Πειραιά το 1917 από την Σύρο κι έμενε αρχικά στα Ταμπούρια. Έπιασε δουλειά στο λιμάνι σαν γαιανθρακεργάτης, μετά λιμενεργάτης και στη συνέχεια, εκδορέας στα σφαγεία του Πειραιά και της Αθήνας. Το 1924 άκουσε πρώτη φορά μπουζούκι κι έβαλε τα δυνατά του να γίνει ο πρώτος παίκτης. Έως το 1933 είχε γράψει πάνω από 50 τραγούδια.
Ο Στράτος Παγιουμτζής, γεννημένος στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μικρός κι αυτός, στο μεροκάματο. Ήταν ο βασικός τραγουδιστής της κομπανίας κι έλεγαν για αυτόν ότι «στο λαιμό του είχε φωλιές από αηδόνια».
Ο Ανέστης Δελιάς, γεννημένος στη Σμύρνη, ήρθε στην Ελλάδα το 1920 και εγκαταστάθηκε στη Δραπετσώνα. Γιός του Παναγιώτη Δέλιου, σαντουρίστα φημισμένου σε όλη την Μικρά Ασία, στα 17 του χρόνια έπαιζε κιθάρα. Μπουζούκι έπιασε στα χέρια του το 1930 με την προτροπή του Μάρκου.
Ο Γιώργος Μπάτηςγεννημένος, άλλοι λένε το 1885 κι άλλοι το 1890, στα Παλαιά Λουτρά Μεθάνων, ήρθε στον Πειραιά 8 χρονών. Το 1908 στρατεύτηκε και υπηρέτησε ως…το 1920: από την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων το 1912, ως την Μικρασιατική Εκστρατεία. Έμαθε μπαγλαμά στις στρατιωτικές φυλακές που τον έκλειναν τακτικά γιατί λιποτακτούσε. Έπαιζε και τραγουδούσε σε τεκέδες και ταβερνάκια του Πειραιά. Το 1925 άνοιξε το πρώτο του χοροδιδασκαλείο «Κάρμεν», στη Δραπετσώνα και το 1931 ένα καφενείο-τεκέ, το «Ζωρζ Μπατέ», στα Λεμονάδικα του Καραϊσκάκη (Ακτή Τζελέπη), όπου σύχναζαν όλοι οι μάγκες της εποχής. Ήταν η γέφυρα μεταξύ της παλαιότερης και της νέας γενιάς του Πειραιώτικου Ρεμπέτικου.
Ταυτότητα της παράστασης
Ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Κούτρας, ο Απόστολος Ρίζος και ο Ζαχαρίας Καρούνης θα ερμηνεύσουν τα τραγούδια.
Μαζί τους η Εβελίνα Αγγέλου και ο Πέτρος Μάλαμας. Στην παράσταση συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Νένα Μεντή, Σταύρος Μερμήγκης, Αλέξανδρος Τσώτσης
Εξαμελής Λαική Ορχήστρα
Ενορχηστρώσεις: Κώστας Νικολόπουλος
Παίζουν οι:
Μανώλης Πάππος - μπουζούκι
Παναγιώτης Τσεβάς – πιάνο, ακορντεόν
Κώστας Μερετάκης - κρουστά
Παναγιώτης Μανουηλίδης – κοντραμπάσο
Μάνος Σαβιολάκης - κιθάρα, μπαγλαμά, μπουζούκι, πολίτικη λύρα
Κώστας Νικολόπουλος - ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, κιθαρόνι, μπάντζο
Ιδέα – Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Λίνα Νικολακοπούλου
Σκηνογραφία, Ενδυματολογική Επιμέλεια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Οπτικό Υλικό Εποχής: Καλλιόπη Λεγάκη, Μαρία Γεντέκου (Portolanos Films)
Οργάνωση Παραγωγής: Αναστασία Ταμουρίδου – ARTος & Θέαμα
Τιμές Εισιτηρίων: 15 γενική είσοδος – 10 ευρώ φοιτητικό
Προπώληση εισιτηρίων : Ταμείο ΔΘΠ, Κεντρικό ταμείο ΕΦ-Πανεπιστημίου 39 -www.greekfestival.gr, με πιστωτική κάρτα στο τηλέφωνο: 210 3272000, στα βιβλιοπωλεία: Παπασωτηρίου, Ιανός, Public.
Η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» σε ιδέα και καλλιτεχνική διεύθυνση της Λ.Νικολακοπούλου, ανεβαίνει την Παρασκευή 6, το Σάββατο 7 και τη Κυριακή 8 Ιουνίου στην Πέτρινη Αποθήκη (Πύλη Ε2), στις 21:00.
Πρόκειται για την πρώτη συνεργασία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με το Ελληνικό Φεστιβάλ – εννέα μήνες μετά την έναρξη της λειτουργίας του θεάτρου.
Στον Πειραιά, τόπο με ιδιαίτερη σημασία για το ρεμπέτικο τραγούδι και στην Πέτρινη Αποθήκη του ΟΛΠ, ένα χώρο διατηρητέο μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, θα ζωντανέψουν η ιστορία και τα τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιώργου Μπάτη, Ανέστη Δελιά και Στράτου Παγιουμτζή, ογδόντα χρόνια μετά από την πρώτη εμφάνισή τους με το όνομα «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Θα ακουστούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια μιας εποχής που έμεινε στην ιστορία ως Πειραιώτικο Ρεμπέτικο.
Η ιστορία
Ήταν καλοκαίρι του 1934, χρόνια ταραγμένα τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά – με την Ελλάδα σε πτώχευση από το 1932, όταν η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» κουρδίζει μπουζούκια, μπαγλαμάδες και φωνές και ερμηνεύει μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια του ρεμπέτικου.
Στη Μάντρα του Σαραντόπουλου, κοντά στην Ανάσταση στη Δραπετσώνα ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Ανέστης Δελιάς φτιάχνουν την πρώτη ρεμπέτικη κομπανία που σύντομα θα άλλαζε την φυσιογνωμία του ελληνικού τραγουδιού.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης ήταν ο εμπνευστής της και ο Γιώργος Mπάτης εκείνος που την βάφτισε με τον λαμπερό καθαρευουσιάνικο τίτλο «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς».
Ένα πρωτοποριακό για την εποχή του μουσικό σχήμα, γεννιέται και μαζί του τραγούδια που μιλούσαν για τον έρωτα, τη φτώχεια, το καημό, την απελπισία. Για τη ζωή σε καιρούς δύσκολους.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης είναι τότε 29 χρονών, ο Γιώργος Μπάτης κόντευε τα 50, ο Στράτος Παγιουμτζής τα 30 και ο Ανέστης Δελιάς, ο μικρότερος της παρέας, τα 22 του χρόνια. Η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» συναντιέται σε καφενεία και ταβερνεία της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, κατεβαίνει στα βράχια της Πειραϊκής και ερμηνεύει τραγούδια που καθιερώθηκαν ως πειραιώτικα ρεμπέτικα τραγούδια.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης είχε έρθει στον Πειραιά το 1917 από την Σύρο κι έμενε αρχικά στα Ταμπούρια. Έπιασε δουλειά στο λιμάνι σαν γαιανθρακεργάτης, μετά λιμενεργάτης και στη συνέχεια, εκδορέας στα σφαγεία του Πειραιά και της Αθήνας. Το 1924 άκουσε πρώτη φορά μπουζούκι κι έβαλε τα δυνατά του να γίνει ο πρώτος παίκτης. Έως το 1933 είχε γράψει πάνω από 50 τραγούδια.
Ο Στράτος Παγιουμτζής, γεννημένος στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μικρός κι αυτός, στο μεροκάματο. Ήταν ο βασικός τραγουδιστής της κομπανίας κι έλεγαν για αυτόν ότι «στο λαιμό του είχε φωλιές από αηδόνια».
Ο Ανέστης Δελιάς, γεννημένος στη Σμύρνη, ήρθε στην Ελλάδα το 1920 και εγκαταστάθηκε στη Δραπετσώνα. Γιός του Παναγιώτη Δέλιου, σαντουρίστα φημισμένου σε όλη την Μικρά Ασία, στα 17 του χρόνια έπαιζε κιθάρα. Μπουζούκι έπιασε στα χέρια του το 1930 με την προτροπή του Μάρκου.
Ο Γιώργος Μπάτηςγεννημένος, άλλοι λένε το 1885 κι άλλοι το 1890, στα Παλαιά Λουτρά Μεθάνων, ήρθε στον Πειραιά 8 χρονών. Το 1908 στρατεύτηκε και υπηρέτησε ως…το 1920: από την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων το 1912, ως την Μικρασιατική Εκστρατεία. Έμαθε μπαγλαμά στις στρατιωτικές φυλακές που τον έκλειναν τακτικά γιατί λιποτακτούσε. Έπαιζε και τραγουδούσε σε τεκέδες και ταβερνάκια του Πειραιά. Το 1925 άνοιξε το πρώτο του χοροδιδασκαλείο «Κάρμεν», στη Δραπετσώνα και το 1931 ένα καφενείο-τεκέ, το «Ζωρζ Μπατέ», στα Λεμονάδικα του Καραϊσκάκη (Ακτή Τζελέπη), όπου σύχναζαν όλοι οι μάγκες της εποχής. Ήταν η γέφυρα μεταξύ της παλαιότερης και της νέας γενιάς του Πειραιώτικου Ρεμπέτικου.
Ταυτότητα της παράστασης
Ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Κούτρας, ο Απόστολος Ρίζος και ο Ζαχαρίας Καρούνης θα ερμηνεύσουν τα τραγούδια.
Μαζί τους η Εβελίνα Αγγέλου και ο Πέτρος Μάλαμας. Στην παράσταση συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Νένα Μεντή, Σταύρος Μερμήγκης, Αλέξανδρος Τσώτσης
Εξαμελής Λαική Ορχήστρα
Ενορχηστρώσεις: Κώστας Νικολόπουλος
Παίζουν οι:
Μανώλης Πάππος - μπουζούκι
Παναγιώτης Τσεβάς – πιάνο, ακορντεόν
Κώστας Μερετάκης - κρουστά
Παναγιώτης Μανουηλίδης – κοντραμπάσο
Μάνος Σαβιολάκης - κιθάρα, μπαγλαμά, μπουζούκι, πολίτικη λύρα
Κώστας Νικολόπουλος - ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, κιθαρόνι, μπάντζο
Ιδέα – Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Λίνα Νικολακοπούλου
Σκηνογραφία, Ενδυματολογική Επιμέλεια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Οπτικό Υλικό Εποχής: Καλλιόπη Λεγάκη, Μαρία Γεντέκου (Portolanos Films)
Οργάνωση Παραγωγής: Αναστασία Ταμουρίδου – ARTος & Θέαμα
Τιμές Εισιτηρίων: 15 γενική είσοδος – 10 ευρώ φοιτητικό
Προπώληση εισιτηρίων : Ταμείο ΔΘΠ, Κεντρικό ταμείο ΕΦ-Πανεπιστημίου 39 -www.greekfestival.gr, με πιστωτική κάρτα στο τηλέφωνο: 210 3272000, στα βιβλιοπωλεία: Παπασωτηρίου, Ιανός, Public.
Newsroom ΔΟΛ news.in.gr
↧
↧
Η ιστορία του τραγουδιού «Μισιρλού» από τη Σμύρνη που κατέκτησε το Hollywood
Το τραγούδι «Μισιρλού», που σημαίνει «Αιγύπτια», είναι ο τίτλος ενός ελληνικού ρεμπέτικου τραγουδιού, το οποίο ηχογραφήθηκε το 1925 στην Αμερική από τον Τίτο Δημητριάδη, σε παραγωγή Columbia, και πρωτοπαίχτηκε από τη ρεμπέτικη ορχήστρα του Μιχάλη Πατρινού το 1927.
Οι στίχοι του αναφέρονται σε μια σχέση κόντρα σε θρησκευτικά πιστεύω και φυλές, θέμα ταμπού και καθόλα απρεπές για την εποχή του. Η εκτέλεση του Τίτου Δημητριάδη:
Όπως συνέβαινε σχεδόν με όλα τα πρώιμα ρεμπέτικα τραγούδια, ο αυθεντικός συνθέτης του τραγουδιού (πλανόδιος και αυτοδίδακτος μουσικός πανηγυριών) πιθανολογείται κάπου στο 1910 στη Σμύρνη, αλλά παρέμεινε άγνωστος. Έτσι, ο αρχηγός της κομπανίας, Μιχάλης Πατρινός, επικαρπώθηκε τα εύσημα για τη σύνθεση. Πιθανολογείται, ότι η μελωδία συντέθηκε από τους μουσικούς συλλογικά, όπως συνέβαινε εκείνη την εποχή, οι στίχοι όμως αποδίδονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους στον Πατρινό.
Στην αρχική του έκδοση, γύρω στο 1930, το κομμάτι πρωτογράφτηκε ως ζεϊμπέκικο, σε πιο αργό ρυθμό και διαφορετικό τόνο από τη σημερινή, «οριεντάλ» έκδοση, με την οποία έγινε γνωστό, ενώ το όνομα της κοπέλας του τίτλου προφερόταν από τον Μιχάλη Πατρινό «Μουσουρλού», με βαριά, αργόσυρτη, σμυρναίικη προφορά. Η εκτέλεση του Μιχάλη Πατρινού:
Στην αρχική του έκδοση, γύρω στο 1930, το κομμάτι πρωτογράφτηκε ως ζεϊμπέκικο, σε πιο αργό ρυθμό και διαφορετικό τόνο από τη σημερινή, «οριεντάλ» έκδοση, με την οποία έγινε γνωστό, ενώ το όνομα της κοπέλας του τίτλου προφερόταν από τον Μιχάλη Πατρινό «Μουσουρλού», με βαριά, αργόσυρτη, σμυρναίικη προφορά. Η εκτέλεση του Μιχάλη Πατρινού:
Tο 1934, ο Ελληνοαμερικανός μουσικός δάσκαλος, Νικ Ρουμπάνης, κυκλοφόρησε μια ορχηστρική, τζαζ εκτέλεση του τραγουδιού, κατοχυρώνοντας και νομικά τον εαυτό του, ως τον συνθέτη του τραγουδιού. Ο Ρουμπάνης άλλαξε τον τόνο και τη μελωδία, δίνοντας στο τραγούδι ανατολίτικο άρωμα, προσθέτοντας στοιχεία τζαζ και αποτινάσσοντας τον βαρύ, σμυρναίικο ήχο. Η εκτέλεση του Νικ Ρουμπάνη:
Τη δεκαετία του ‘60, ο surf κιθαρίστας, Ντικ Ντέιλ, σε μια ζωντανή του εμφάνιση, δέχτηκε την ερώτηση – πρόκληση, από έναν ακροατή στο κοινό, αν μπορούσε να παίξει ένα ολόκληρο τραγούδι, πάνω σε μία και μόνη χορδή της κιθάρας του, οπότε και η χάρη της «Μισιρλούς» πέρασε τα σύνορα του Ατλαντικού κι έγινε γνωστή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ντέιλ είχε λιβανέζικες ρίζες και συχνά αναφερόταν στην επιρροή της αρμένικης μουσικής στο κιθαριστικό στιλ του, κάτι που συνέχισε να υφαίνει τεχνηέντως την παρεξήγηση σχετικά με τις ρίζες του τραγουδιού, αφού πολλοί το κατέταξαν ως αρμένικο ή λιβανέζικο. Η ανατολίτικη εκδοχή του υπήρξε επί σειρά ετών τόσο δημοφιλής στη Μέση Ανατολή, που οι ντόπιοι το ενστερνίστηκαν ως παραδοσιακό τραγούδι της χώρας τους.
Το 1963, οι Beach Boys συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ τους «Surfin’ USA» μια εκτέλεση της «Μισιρλούς» παρόμοια με αυτή του Ντέιλ, κάνοντάς την έτσι αναπόσπαστο κομμάτι της surf παράδοσης και της αμερικανικής ποπ κουλτούρας.
Το 1994, η ευφυΐα που ακούει στο όνομα Κουέντιν Ταραντίνο, ερωτεύτηκε παράφορα τη μελωδία και αποφάσισε να ντύσει με την αλά Ντέιλ «Μισιρλού» την Ούμα Θέρμαν, στην ταινία του «Pulp Fiction», καθιερώνοντας το τραγούδι ως παγκόσμια καλτ λατρεία.
Το 1963, οι Beach Boys συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ τους «Surfin’ USA» μια εκτέλεση της «Μισιρλούς» παρόμοια με αυτή του Ντέιλ, κάνοντάς την έτσι αναπόσπαστο κομμάτι της surf παράδοσης και της αμερικανικής ποπ κουλτούρας.
Το 1994, η ευφυΐα που ακούει στο όνομα Κουέντιν Ταραντίνο, ερωτεύτηκε παράφορα τη μελωδία και αποφάσισε να ντύσει με την αλά Ντέιλ «Μισιρλού» την Ούμα Θέρμαν, στην ταινία του «Pulp Fiction», καθιερώνοντας το τραγούδι ως παγκόσμια καλτ λατρεία.
Το 2004, το κομμάτι επιλέχθηκε από την Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ως ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών. Τον Μάρτιο του 2005, το περιοδικό «Q Magazine» κατέταξε την εκδοχή του Ντέιλ στο νούμερο 89, στη λίστα του με τα 100 Σπουδαιότερα Κομμάτια Παιγμένα σε Κιθάρα. Το 2006, η εκτέλεση του Ντέιλ αναβιώνει ξανά, μέσω του τραγουδιού «Pump It» των Black Eyed Peas. Μετά από όλη της αυτή τη διαδρομή, η «Μισιρλού» είναι σήμερα εξαιρετικά δημοφιλής σε τέσσερα εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής: στο ρεμπέτικο, στη λαϊκή μουσική της Μέσης Ανατολής, στην εβραϊκή μουσική, που παίζεται σε γάμους και γιορτές (Κλεζμέρ) και στο surf ροκ.
↧
Ρεμπέτικο και λαϊκό σεμινάριο τον Ιούλιο στη Σκύρο
 |
| «Εχει η ζωή γυρίσματα έχει και μονοπάτια γκρεμίζουν φτωχοκάλυβα και χτίζονται παλάτια. Της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά» ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ |
Για έκτη συνεχή χρονιά πραγματοποιείται και εφέτος στη Σκύρο, από 13-20 Ιουλίου στο «Λαογραφικό Μουσείο Μάνου και Αναστασίας Φαλτάιτς», το Σεμινάριο για το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι το οποίο έχει γίνει πλέον θεσμός στο νησί.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Με τους ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΚΡΗ, ΣΠΥΡΟ ΓΚΟΥΜΑ
Μιλάμε με τον Γιώργο Μακρή (Γ.Μ.), οργανωτικό υπεύθυνο, και το σολίστα του τρίχορδου μπουζουκιού Σπύρο Γκούμα (Σ.Γ.), μουσικό υπεύθυνο των μαθημάτων, οι οποίοι θεωρούν τη συνάντηση ως «ηθική υποχρέωση σ'αυτούς τους δύσκολους καιρούς για το λαό μας, καθώς το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, ως συνεκτικό στοιχείο του λαϊκού μας πολιτισμού, θα πρέπει όχι μόνο να διατηρηθεί, αλλά και να μας τροφοδοτεί με αξίες που είναι διαχρονικά δουλεμένες μέσα στην ίδια τη ζωή. Η μετάδοση της αγάπης για τη μουσική μας παράδοση στους νεότερους είναι μια από τις κυρίαρχες δυναμικές που μας όπλισαν με θάρρος και κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας, αυτή τη δύσκολη χρονιά, ξεπερνώντας τις δυσκολίες που παρουσιάζονται». Στην προσπάθεια αυτή σημαντική συμβολή έχουν τα μέλη του μουσικού σχήματος «Οι παραπεταμένοι» και ο μουσικός και ερευνητής της λαϊκής μουσικής Νίκος Πολίτης.
- Ο Σπύρος διδάσκει;Γ.Μ.: «Ο Σπύρος θα είναι, όπως κάθε χρόνο, ο υπεύθυνος των μουσικών μαθημάτων. Ισως ο περισσότερος κόσμος να μην γνωρίζει ότι ο Σπύρος, εκτός από ένας μάχιμος μουσικός στα κέντρα διασκέδασης, τις μουσικές σκηνές, τη δισκογραφία, τις συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι ένας ενεργός μουσικός δάσκαλος, εδώ και πολλά χρόνια, με πολύ μεγάλη διδακτική εμπειρία, μεταλαμπαδεύοντας απλόχερα τη γνώση του στους νέους που ενδιαφέρονται για τη λαϊκή μας μουσική. Στα πρακτικά του 5ου Σεμινάριου που κυκλοφόρησαν περιλαμβάνεται μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση του Σπύρου των μουσικών δρόμων στα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια».
- Στο «Φαλτάιτς»;
Σ.Γ.: «Σε αυτό τον υπέροχο χώρο, επίσης, θα έχουμε και την τεχνική υποστήριξη που μας προσφέρει, όπως κάθε χρόνο, ο Δήμος Σκύρου. Τα όργανα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν κατά τις ζωντανές παρουσιάσεις του σεμιναρίου, θα είναι τα βασικά τρία (3) της κλασικής ρεμπέτικης κομπανίας: μπουζούκι-κιθάρα-μπαγλαμάς. Για ορισμένα τραγούδια αντί για μπουζούκι θα χρησιμοποιείται το συγγενές όργανο του μπουζουκιού, ο τζουράς, ο οποίος παράγει ένα διαφορετικό και πιο παραδοσιακό ηχόχρωμα. Το Σάββατο 19 Ιουλίου θα έχουμε την καθιερωμένη λαϊκή μας συναυλία στο Θέατρο του Μουσείου με τους μαθητές του σεμιναρίου και του Ωδείου του Δήμου Σκύρου».
- Εχετε προγραμματίσει και παράλληλες εκδηλώσεις;
Γ.Μ.: «Βεβαίως, ομιλίες, προβολές video, εργαστήριο φωνητικής και καθημερινή διασκέδαση με τα οργανάκια μας στις γραφικές ταβέρνες του νησιού "συν γυναιξί και τέκνοις". Οι παράλληλες εκδηλώσεις είναι ελεύθερες για όλο τον κόσμο. Υπάρχει συμμετοχή από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από Τουρκία, Σουηδία, Φινλανδία, Βέλγιο, Κύπρο κ.λπ. Αυτή είναι μια σοβαρή ένδειξη της απήχησης της λαϊκής μας μουσικής στο εξωτερικό, που δεν πρέπει να περάσει ανεκμετάλλευτη. Μας χαροποιεί όμως ιδιαίτερα και η συμμετοχή νέων του νησιού στο σεμινάριο».
- Ποια υποδοχή του επιφυλάσσουν οι Σκυριανοί;
Σ.Γ.: «Η τοπική κοινωνία καθώς και φορείς, όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Ναυτική Εταιρεία Σκύρου κ.λπ., στηρίζουν με θετικό τρόπο την προσπάθειά μας. Εχουμε σημαντικές εκπτώσεις στο κόστος διαμονής, διατροφής και μετακινήσεων την περίοδο του σεμιναρίου για συμμετέχοντες και φίλους».
INFO: Για τη ρεμπέτικη συνάντηση στη Σκύρο, για δηλώσεις συμμετοχής κ.ά. δείτε τις ιστοσελίδες (ελληνικά και αγγλικά): www.rebetikoseminar.com, www.rebetikoseminar.org, www.spirosgoumas.gr.
Πηγή ανάρτησης: www.enet.gr
↧
Η γέννηση του ρεμπέτικου σε μουσική παράσταση
Ήταν καλοκαίρι του 1934, χρόνια ταραγμένα τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά με την Ελλάδα σε πτώχευση από το 1932, όταν γεννήθηκε η «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς», πρώτη ρεμπέτικη κομπανία με τον Μάρκο Βαμβακάρη. Το ελληνικό τραγούδι δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδιο
Στον Πειραιά, στον τόπο που γεννήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, και στην Πέτρινη Αποθήκη του ΟΛΠ [Πύλη Ε2], χώρο διατηρητέο μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, θα ζωντανέψουν η ιστορία και τα τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιώργου Μπάτη, Ανέστη Δελιά και Στράτου Παγιουμτζή, ογδόντα χρόνια μετά από την πρώτη εμφάνισή τους με το όνομα «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς».
Tο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Ελληνικό Φεστιβάλ παρουσιάζουν τη μουσική παράσταση «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς», σε ιδέα και καλλιτεχνική διεύθυνση της Λίνας Νικολακοπούλου, στην Πέτρινη Αποθήκη, στην προβλήτα του ΟΛΠ την Παρασκευή 6, το Σάββατο 7 και την Κυριακή 8 Ιούνη. Έναρξη 9 μ.μ.
Στη Μάντρα του Σαραντόπουλου, κοντά στην Ανάσταση στη Δραπετσώνα, ο Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Μπάτης, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Ανέστης Δελιάς φτιάχνουν την πρώτη ρεμπέτικη κομπανία. Ο Μάρκος Βαμβακάρης ήταν ο εμπνευστής της και ο Γιώργος Mπάτης εκείνος που την βάφτισε με το λαμπερό καθαρευουσιάνικο τίτλο «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς».
Ένα πρωτοποριακό για την εποχή του μουσικό σχήμα γεννιέται, και μαζί του γεννιούνται όμορφα τραγούδια που μιλούσαν για τον έρωτα, τη φτώχεια, τον καημό, την απελπισία. Για τη ζωή σε καιρούς δύσκολους.
Ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Κούτρας, ο Απόστολος Ρίζος και ο Ζαχαρίας Καρούνης θα ερμηνεύσουν τα τραγούδια αυτών των θρύλων. Μαζί τους η Εβελίνα Αγγέλου και ο Πέτρος Μάλαμας.
Βίντεο από ντοκιμαντέρ της ΕΤ1
Στην παράσταση συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Νένα Μεντή, Σταύρος Μερμήγκης, Αλέξανδρος Τσώτσης. Ενορχηστρώσεις: Κώστας Νικολόπουλος. Παίζουν οι: Μανώλης Πάππος - μπουζούκι, Παναγιώτης Τσεβάς - πιάνο, ακορντεόν, Κώστας Μερετάκης - κρουστά, Παναγιώτης Μανουηλίδης - κοντραμπάσο, Μάνος Σαβιολάκης - κιθάρα, μπαγλαμά, μπουζούκι, πολίτικη λύρα, Κώστας Νικολόπουλος - ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, κιθαρόνι, μπάντζο.
Σκηνογραφία, ενδυματολογική επιμέλεια: Άγγελος Μέντης. Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος. Οπτικό υλικό εποχής: Καλλιόπη Λεγάκη, Μαρία Γεντέκου.
-------------------------------
↧