ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΡΕΜΠΕΤΗΣ

February 27, 2014, 3:36 am

≫ Next: Γιώργος Μαργαρίτης: Ο εθισμός μου με χασίς, τζόγο, ποτό.

≪ Previous: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΥΚΑΣ

$

0

0

Είναι πολύ σημαντικό κανείς όταν ασχολείται με ένα θέμα να ξεκινάει την ανάλυσή του πρώτα με την βασική έννοια  την ετυμολογία και ερμηνεία μια λέξης για την βαθύτερη κατανόηση της.
Κατά το κορυφαίο εξάτομο λεξικό των Liddell και Scott, τα συγγενικά ρήματα της αρχαίας, μεσαιωνικής και νέας ελληνικής γλώσσας: ρέμβω, ρομβέω, ρυμβέω, ρέμβομαι  ρεμβεύω, ρεμβάζω και ρέμπομαι. έχουν την ίδια ρίζα και το ίδιο νόημα.
Σημαίνουν περιστρέφομαι, περιφέρομαι, περιδιαβάζω, περιπλανιέμαι, τριγυρίζω και ρέμβος, ρεμβόμενος, ρεμβάζων, ρεμβέτης ή ρεμπέτης είναι αυτός που τριγυρίζει, που περιπλανιέται.
Ειδικότερα η λέξη ρεμβέτης ή ρεμπέτης παράγεται ολόκληρη, με τρόπο φυσικό κι αβίαστο, από τη ρίζα: ρέμβ- και την παραγωγική κατάληξη  έτης
Επομένως, ρεμπέτης είναι αυτός που σχετίζεται με την ρέμβη, την περιπλάνηση.
Άλλωστε και η λέξη ρεμπέτ, η οποία προφανώς είναι δάνειο από την ελληνική, εις την τουρκική γλώσσα σημαίνει ο άτακτος, όπως και για παράδειγμα και ρεμπέτ ασκέρ όπου σημαίνει ομάδα ή συμμορία ανταρτών ή ατάκτων.


Κατά Μπαμπινιώτη, ρεμπέτης είναι κάποιος ο οποίος ακολούθησε περιθωριακό τρόπο ζωής, απείθαρχη και αντισυμβατιkή συμπεριφορά και που συχνά σχετιζόταν με τον υπόκοσμο συμμετέχοντας σε παράνομες δραστηριότητες (π. β. μάγκας, κουτσαβάκης, μόρτης, νταής).
Ετυμολογικά πιστεύει πως είναι αβέβαιης ετυμολογίας η λέξη ρεμπέτης, και πιθανολογεί ότι είναι τουρκικής προέλευσης ή κατ'άλλη άποψη, από την σλαβική λέξη rebiata, πληθυντικός rebenok, που σημαίνει παιδί, παλικάρι.
Με αυτή τη λέξη χαρακτηρίζονταν οι συνθέτες των ρεμπέτικων τραγουδιών, επειδή θεωρούνταν στην εποχή τους αλήτες, μάγκες
Ο Ρουσό έγραψε για το ρεμπέτη ότι «γεννήθηκε ελεύθερος, αλλά παντού είναι αλυσοδεμένος».Χαρακτηρίζεται από μια άρνηση ένταξης μέσα στην κοινωνία η οποία είναι υποταγμένη σε νόμους, κανόνες, εξουσίες και καταναγκασμούς.
Ο ρεμπέτης γεννήθηκε μέσα σε μια έννομη τάξη, αλλά η ψυχή του νοσταλγεί μια ελεύθερη αταξία και φτερουγίζει προς αυτήν.
Γι'αυτό και η όλη συμπεριφορά και εικόνα του υπήρξε πάντοτε διαφορετική όσον αφορά τον τρόπο έκφρασης του, της ομιλίας του, της μουσικής του προτίμησης καθώς και του ντυσίματος του.
Ένας άνθρωπος πραγματικά του περιθωρίου. Εκφραστής της αταξίας, ελευθερίας και περιπλάνησης.
clubs.pathfinder.gr 

---

Γιώργος Μαργαρίτης: Ο εθισμός μου με χασίς, τζόγο, ποτό.

March 5, 2014, 5:52 am

≫ Next: Γιώργος Αμπάτης.....Πέθανε σάν σήμερα στις 10 Μαρτίου 1967

≪ Previous: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΡΕΜΠΕΤΗΣ

$

0

0

Φωτογραφία απο metrogreece.gr

Ένα πρωτότυπο μέρος είχε βρει ο Γιώργος Μαργαρίτης για να κρύβει τα χρήματα που έβγαζε από τη δουλειά του ως τραγουδιστής.

Την αποκάλυψη έκανε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Real στα πλαίσια της εξομολόγησής του για την αδυναμία του στα χαρτιά, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τον τζόγο... Δεν άφησε και τίποτα που να μην εθιστεί δηλαδή... «Επί 20 χρόνια έπαιζα χαρτιά, μπαρμπούτι, ό,τι έβρισκα. Στις λέσχες, στο καζίνο, παντού... Στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, εκείνα τα χρόνια από το πρώτο νεκροταφείο και κάτω, είχα μερικές κρυψώνες. Δυο - τρεις μεγάλες πέτρες, κάτω από τις οποίες έκρυβα λεφτά για να τα έχω καβάτζα σε περίπτωση που τα έχανα όλα στις ζαριές. Η Βουλιαγμένης τότε, ήταν γεμάτη λέσχες και χωράφια - δεν ήταν όπως είναι τώρα. Είχα τρεις πέτρες - κρυψώνες όπου έκρυβα τα κέρδη μου όταν ερχόταν η καλή ζαριά, για να τα έχω στις γκίνιες μου», παραδέχεται μετανοημένος πια Γιώργος Μαργαρίτης.
Πώς κατάφερε όμως, και τιθάσευσε την εξάρτησή του;
«Εμπειρίες ήταν αυτές και βρήκα τη δύναμη και τα πέταξα όλα μακριά μου. Το χασίσι δεν είναι κάτι καταστροφικό, αλλά από εκεί ξεκινάς και καταλήγεις στα σκληρότερα», αναφέρει και συνεχίζει: «εγώ δεν κατέληξα στα σκληρότερα, αλλά η παγίδα μου ήταν το αλκοόλ. Το ποτό δεν το αποφεύγαμε εύκολα. Πέρασα 40 χρόνια που έπινα καθημερινά. Έπινα πολύ. Ένα μπουκάλι ουίσκι την ημέρα, χωρίς νερό, σόδα ή παγάκια. Σκέτο!».   gazzetta.gr
πηγή: newpost.gr

Γιώργος Αμπάτης.....Πέθανε σάν σήμερα στις 10 Μαρτίου 1967

March 10, 2014, 8:46 am

≫ Next: Σταύρος Κουγιουμτζής.Ήταν 12 Μαρτίου του 2005 όταν έφυγε από τη ζωή.

≪ Previous: Γιώργος Μαργαρίτης: Ο εθισμός μου με χασίς, τζόγο, ποτό.

$

0

0

Από τους σημαντικότερους ρεμπέτες της προπολεμικής εποχής, γνωστός και ως Γιώργος Αμπάτης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργος Τσωρός. Γεννήθηκε το 1885 στα Παλαιά Λουτρά Μεθάνων και σε ηλικία 8 ετών μετακόμισε στον Πειραιά. Στρατεύτηκε το 1908 και υπηρέτησε έως το 1920! Έμαθε μπαγλαμά στις στρατιωτικές φυλακές, όπου τον έκλειναν τακτικά γιατί λιποτακτούσε. Από το 1915 έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε στους τεκέδες και τα ταβερνάκια του Πειραιά.

Το 1925 άνοιξε το πρώτο του χοροδιδασκαλείο «Κάρμεν» στη Δραπετσώνα και το 1931 ένα καφενείο - τεκέ, το «Ζώρζ Μπατέ», στα Λεμονάδικα του Καραϊσκάκη (Ακτή Τζελέπη), όπου σύχναζαν όλοι οι μάγκες της εποχής. Έξι χρόνια αργότερα, του το έκλεισαν και αναγκάστηκε να κάνει άλλο στο Γιουσουρούμ του Πειραιά, όπου συνέχισε να διδάσκει το μπουζούκι. Παράλληλα, εξασκούσε και άλλα επαγγέλματα, όπως κομπογιαννίτης (πουλούσε «ελιξίρια» για τα δόντια, για τους κάλους, κ.λπ.), παλαιοπώλης, ενεχυροδανειστής, μικροπωλητής, κ.ά.

Το 1934, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Ανέστη Δελιά και τον Στράτο Παγιουμτζή, σχημάτισε το πρώτο ρεμπέτικο συγκρότημα και εμφανίστηκε στην «Ανάσταση» του Πειραιά, στο μαγαζί του Κωνσταντόπουλου (2 μπουζούκια, μπαγλαμάς και τραγούδι). Ήταν η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς», όπως την ονόμασε ο ίδιος.

Αν και ηχογράφησε μόνο 17 τραγούδια σε δίσκους γραμμοφώνου, υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του κλασικού πειραιώτικου ρεμπέτικου τραγουδιού. Οι σημαντικότερες επιτυχίες του: «Ο τεκές του Μπάτη», «Ο Ωρωπός», «Από κάτω απ'το ραδίκι», «Βάρκα μου μπογιατισμένη», «Η Παπαδιά», «Ο Θερμαστης», «Κάτω στην Άγια Μαρίνα», «Ατσιγγάνα με φωνάζουν», «Εφουμέρναμε χασίσι», «Ο γαλατάς», «Η Αλεξάνδρα», «Γιαχνί σοκάκι», «Κάτω στο γυαλό στην άμμο», «Φωνογραφητζήδες», «Βλέπω τέσσεροι παρέα», «Στρατώνα», «Καμηλιέρικο», «Ζεϊμπεκάνο Σπανιόλο» («Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα»), «Ο Mπουφετζής», «Σού 'χει λάχει», «Μάγκες καραβοτσακισμένοι», «Το μπαρμπεράκι», «Γυφτοπούλα στο χαμάμ» κ.ά.

Ο Γιώργος Μπάτης αγαπούσε τα παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα όργανα. Στο σπίτι του διατηρούσε μια συλλογή από πέντε μπουζούκια, δυο μπαγλαμάδες, ένα μισομπούζουκο, μια κιθάρα και μια ρομβία - λατέρνα. Είχε πολύ έντονη την αίσθηση του χιούμορ και οι πλάκες του άφηναν εποχή. Ντυνόταν πάντοτε στην «πέννα», στο κλασσικό στυλ του «παλιόμαγκα», με μαύρο κουστούμι, άσπρο πουκάμισο, παπιγιόν, σκληρό καπέλο και κρατούσε μπαστουνάκι. Φορούσε στιβάλια μυτερά και ψηλοτάκουνα, χαρακτηριστικά παπούτσια των «Κουτσαβάκηδων».

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τριγύριζε στα γνωστά του στέκια, ταβέρνες και καφενεία του Πειραιά, παίζοντας στις παρέες τραγούδια από το ένδοξο παρελθόν του. Πέθανε στις 10 Μαρτίου 1967 και κηδεύτηκε -σύμφωνα με την επιθυμία του- παρέα με τον αγαπημένο του μπαγλαμά (έργο του Τσακιριάν).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/353#ixzz2vZht6I3b

Σταύρος Κουγιουμτζής.Ήταν 12 Μαρτίου του 2005 όταν έφυγε από τη ζωή.

March 12, 2014, 2:23 am

≫ Next: Ο Δήμος Πειραιά τιμά το ρεμπέτικο τραγούδι!

≪ Previous: Γιώργος Αμπάτης.....Πέθανε σάν σήμερα στις 10 Μαρτίου 1967

$

0

0

 

Μικρασιάτης στην καταγωγή, ο μουσικοσυνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής γεννήθηκε το 1932 στη Θεσσαλονίκη. Με το χώρο της μουσικής ήρθε σε επαφή σε ηλικία 15 ετών, οπότε κι άρχισε τις σπουδές του στη Σχολή πιάνου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.
Το πρώτο τραγούδι του το έγραψε το 1960. Ήταν το «Περιστεράκι», με το οποίο συμμετείχε ένα χρόνο αργότερα στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ, με ερμηνεύτρια τη Ζωή Κουρούκλη. Ακολούθησε μια σειρά από τραγούδια που έγιναν επιτυχίες, όπως «Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά», «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», καθώς και μια σειρά από συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής: Γιάννης Βογιατζής, Γιάννης Πουλόπουλος, Γιώργος Ζωγράφος, Καίτη Χωματά.
Το 1966 μπήκε δυναμικά και στο χώρο του θεάτρου, γράφοντας τη μουσική για το έργο του Γιώργου Θεμελή «Το ταξίδι», το οποίο ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, σε σκηνοθεσία Ευγένιου Σπαθάρη.
Την επόμενη χρονιά μετακόμισε στην Αθήνα κι άρχισε μια μεγάλη συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ και με τον ανερχόμενο τότε τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Γιάννη Καλατζή και τη Βίκυ Μοσχολιού. Αυτή την περίοδο έγραψε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του, που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου: «Κάπου νυχτώνει», «Πού ’ναι τα χρόνια», «Όλα καλά κι όλα ωραία», «Ο ουρανός φεύγει βαρύς».


Αν και εξαιρετικός στιχουργός των μεγαλύτερων επιτυχιών του, συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς (Κ. Βίρβος, Σ. Τσώτου, Μ. Μπουρμπούλη, Μ. Ελευθερίου, Λ. Παπαδόπουλο) και ποιητές (Γ, Θέμελης, Ντ. Χριστιανόπουλος, Κ. Βάρναλης), δημιουργώντας για περισσότερο από 30 χρόνια κλασσικά λαϊκά τραγούδια, με ιδιαίτερη απήχηση στον κόσμο.
Ακολούθησε μια ηθελημένη σιωπή 11 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων επέστρεψε στη γενέτειρα του. Κατόπιν προτροπής του Γιώργου Νταλάρα, επανήλθε το 1998, με κομμάτια βασισμένα στη βυζαντινή υμνογραφία, που παρουσιάστηκαν και ηχογραφήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Νταλάρα, την Αιμ. Κουγουμτζή και χορωδία, με τον τίτλο «Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων».
Πέθανε, σε ηλικία 73 ετών, στις 12 Μαρτίουτου 2005.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

Ντοκιμαντέρ: Στ. Κουγιουμτζής, 20 χρόνια τραγούδι

Γ. Νταλάρας & Ά. Βίσση-Στα χρόνια της υπομονής

Γιώργος Νταλάρας - Οι ελεύθεροι κι ωραίοι

ΠΗΓΗ: www.sansimera.gr

Ο Δήμος Πειραιά τιμά το ρεμπέτικο τραγούδι!

March 21, 2014, 1:26 am

≫ Next: Στην Υγειά Μας Ρε Παιδιά Επεισόδιο 22-Αφιέρωμα Στο Ρεμπέτικο Τραγούδι

≪ Previous: Σταύρος Κουγιουμτζής.Ήταν 12 Μαρτίου του 2005 όταν έφυγε από τη ζωή.

$

0

0

 

Το ρεμπέτικο τραγούδι τραγούδι τιμά ο Δήμος Πειραιά, σήμερα Παρασκευή 21 και αύριο Σάββατο 22 Μαρτίου 2014 στις 20:30 στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά Φίλωνος 29 (κτήριο Παλαιού Ταχυδρομείου).

Ο Πειραιάς δεν είναι ένα απλό λιμάνι.
Είναι ένα σημαντικό πέρασμα που συνεχώς μεταβάλλεται αφομοιώνοντας όλα τα στοιχεία των αλλαγών και των ανακατατάξεων που συντελούνται.
Χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από όλες τις κοινωνικές τάξεις σαν σημείο αναφοράς, είναι δηλαδή όντως ένα λιμάνι, αλλά με πολύ ευρεία διάσταση: κοινωνική, εμπορική, πολιτισμική.
Σαν ένα ελάχιστο φόρο τιμής γίνεται μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε τα αποτυπώματα που άφησαν οι ρεμπέτες και η μουσική τους στις γειτονιές του Πειραιά. 

Ακούγοντας τη μουσική τους, αρχίζει κανείς βαθμιαία και αναζητά μια ξενάγηση σε περιοχές και καταστάσεις, στις οποίες γίνεται αναφορά, με οδηγό τα ίδια τους τα τραγούδια, τα οποία εκτός των άλλων έχουν το καθένα και την δική του ιστορία και τοπογραφία.

Από αυτό το λιμάνι σαλπάρισαν τα πρώτα αυτά τραγούδια, που σιγά σιγά πλήθαιναν και δημιούργησαν ένα ρεύμα δυνατό, που βοήθησε να φουντώσει ένας ζωντανός λαϊκός πολιτισμός. Mία γνήσια λαϊκή δημιουργία που προήλθε από τη σύντηξη της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής μουσικής, του πολυσυλλεκτικού σμυρναίικου μινόρε και των μοναχικών μουρμούρικων του πειραιώτικου περιθωρίου.
Η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, η αρρώστια, η προσφυγιά, η περιπέτεια, ο έρωτας, αποτελούν τη βιωματική εμπειρία των δημιουργών του ρεμπέτικου αυτού κινήματος.
Με προβολή φωτογραφικού και ψηφιακού υλικού, παράλληλα με ζωντανή μουσική θα ακουστούν τραγούδια των Βαμβακάρη, Δελιά, Μπαγιαντέρα, Μπάτη, Στράτου, Κερομύτη, Παπαϊωάννου κ.α, τα οποία αναδεικνύουν τις Πειραιώτικες περιοχές στο πέρασμα των χρόνων.
Ας ξεναγηθούμε λοιπόν στις περιοχές που αναφέρουν τόσο παραστατικά και με πολλή αγάπη όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, οι γνωστοί αλλά και οι αφανείς.

Παίζουν οι μουσικοί: 

Σπύρος Γκούμας: Υπεύθυνος μουσικής οργάνωσης και παρουσίασης (μπουζούκι-τραγούδι)
Κώστας Τρυφωνόπουλος: μπουζούκι
Ισίδωρος Πάτερος: κιθάρα
Φωτεινή Καράμπαμπα: μπαγλαμά
Πολυτίμη Τόλη: τραγούδι
Γιώργος Μακρής: τραγούδι

Συμμετέχουν όλοι στο τραγούδι - Είσοδος Ελεύθερη

Το βρήκαμε εδώ:www.piraeuspress.gr
Φωτογραφία απο:www.portnet.gr

Στην Υγειά Μας Ρε Παιδιά Επεισόδιο 22-Αφιέρωμα Στο Ρεμπέτικο Τραγούδι

March 21, 2014, 1:32 am

≫ Next: Κώστας Βίρβος. Γεννήθηκε σάν σήμερα 29 Μαρτίου 1926 στά Τρίκαλα..

≪ Previous: Ο Δήμος Πειραιά τιμά το ρεμπέτικο τραγούδι!

$

0

0

 

Οι Θέμης Ανδρεάδης, Αντώνης Αινίτης, Θοδωρής Μέρμηγκας, Ειρήνη Tουμπάκη, Μαρία Σταφυλοπάτη, Δημήτρης Γιώγος, Έλενα Βασιλειάδη, Αντωνία Αδαμαντίδου και Παναγιώτης Διαμάντηςερμηνεύουν μερικά από τα πλέον διαχρονικά τραγούδια του είδους όπως: 

«Μες της πολης το χαμάμ», «Όμορφη Πειραιώτισσα», «Τα ζηλιάρικά σου μάτια», «Πέντε μάγκες στον Περαία», «Μισιρλού», «Τα παιδια της γειτονιάς σου», «Χαράματα η ώρα τρεις», «Παξιμαδοκλέφτρα».
 
Μαζί τους, οι Σπύρος Ορνεράκης, Σπήλιος Ζαχαρόπουλος, Θεόδωρος Κατσαφάδος, Κώστας Φλωκατούλας, Ηρώ Μουκίου, Κατερίνα Τσάβαλου, Λεωνίδας Κακούρης, Μαρία Σπυριδάκη, Νατάσα Μποζίνη, Νίκος Βαφειάδης, Αμέλια Αναστασάκη και Kατερίνα Δημητρόγλουσυμπληρώνουν τη ζεστή παρέα

 

Πηγη αναρτησης www.videogr.gr

Το βιντεο ειναι απο www.youtube.com

Κώστας Βίρβος. Γεννήθηκε σάν σήμερα 29 Μαρτίου 1926 στά Τρίκαλα..

March 28, 2014, 3:47 am

≫ Next: Νότης Μαυρουδής: "Είμαστε ξανά στη φάση μιας ανίχνευσης ιδανικών"

≪ Previous: Στην Υγειά Μας Ρε Παιδιά Επεισόδιο 22-Αφιέρωμα Στο Ρεμπέτικο Τραγούδι

$

0

0

Φωτο απο  www.musiccorner.gr

Ο Κώστας Βίρβος είναι γνωστός συνθέτης και στιχουργός κυρίως του λαϊκού τραγουδιού.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 29 Μαρτίου 1926. Ο πατέρας του, πλούσιος τυρέμπορος, τον στέλνει στην Κοργιαλένειο Σχολή. Τελειώνοντας το γυμνάσιο το 1943 κατεβαίνει στην Αθήνα και φοιτά στην Πάντειο. Ο ίδιος σύμφωνα με διηγήσεις του έγραφε στιχάκια από νωρίς, αλλά ήθελε να γίνει σκηνοθέτης μιας και του άρεσε ιδιαίτερα το θέατρο.

Το 1943 περνάει στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης ως μέλος του ΕΑΜ.
Τον Μάρτη του '44 συλλαμβάνεται και βασανίζεται, γιατί έγραφε συνθήματα στους τοίχους για την τότε κυβέρνηση του βουνού. Ο πατέρας του με 800 χρυσές λίρες τον απελευθερώνει και έπειτα φεύγει για το βουνό, όπου εκεί συναντά και τον Άρη Βελουχιώτη.

Εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος απ'το 1954 έως το 1985. Έχει δυο κόρες.


Τα πρώτα του στιχάκια τα δίνει στον Απόστολο Καλδάρα, με τον οποίο γνωρίζονταν από μικροί.
Το πρώτο στιχούργημα του λέγεται "Ο φαντάρος" {ανέκδοτο τραγούδι του 1947}, που αν και μελοποιήθηκε αρχικά από τον Β. Τσιτσάνη και αργότερα από τον Α. Καλδάρα δεν γραμμοφωνήθηκε, λόγω εμφυλίου και παρά το εμφανές μήνυμα της συμφιλίωσης, ("μα ο φαντάρος δεν παραπονιέται/ κι έχει ελπίδα μέσα στην καρδιά/ πως θα γυρίσει πάλι στους δικούς του/ τα χέρια όταν δώσουμε ξανά").

Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε ήταν το «Να το βρεις από άλλη» σε μουσική Καλδάρα και ερμηνευτές τους Σούλα Καλφοπούλου και Μάρκο Βαμβακάρη (1948).
Έχει γράψει πάνω από 2000 τραγούδια, λαϊκά, έντεχνα, μέχρι και παραδοσιακού ύφους με κοινωνικό και πολιτικό, άμεσο ή έμμεσο, περιεχόμενο
. Άλλα σημαντικά του τραγούδια είναι: «Της γερακίνας γιος», «Το καράβι», «Μια παλιά ιστορία» και άλλα. Το πέρασμά του και στους ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών έγινε με το άσμα "Καταχνιά"του Χρήστου Λεοντή, με το «Α-Ω», σε μουσική Μπιθικώτση, το «Θάλασσα, πικροθάλασσα», σε μουσική Μίμη Πλέσσα και πλήθος άλλων.

Επίσης είναι ο συνθέτης του ύμνου της ποδοσφαιρικής ομάδας του Α.Ο. Τρίκαλα.
Πηγή ανάρτησης: www.ishow.gr
 Φωτογραφίες απο www.facebook.com/groups/Κώστας Βίρβος

Κώστας Βίρβος Discography

 

Κώστας Βίρβος,Απόστολος Καλδάρας,Θεόδωρος Δερβενιώτης.Τρεις εμβληματικοί Θεσσαλοί δημιουργοί!

 

Σεπτ. 1985 _Λυκαββητος

& Γ.Μαρκοπουλος

Νότης Μαυρουδής: "Είμαστε ξανά στη φάση μιας ανίχνευσης ιδανικών"

March 31, 2014, 5:43 am

≫ Next: Βαγγέλης Παπάζογλου ή Αγγούρης (1896 Σμύρνη - 1943 Αθήνα)

≪ Previous: Κώστας Βίρβος. Γεννήθηκε σάν σήμερα 29 Μαρτίου 1926 στά Τρίκαλα..

$

0

0

"Είμαστε ξανά στη φάση μιας ανίχνευσης ιδανικών» λέει ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής, που θα βρεθεί την σήμερα στην Καλαμάτα, για την παρουσίαση του βιβλίου του "Περί ελληνικού τραγουδιού το ανάγνωσμα. Με δανεικά ιδανικά"που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Γαβριηλίδη". Η εκδήλωση θα γίνει στο εστιατόριο "Kαννάς" (Ποσειδώνος 12, μαρίνα Καλαμάτας) στις 8.30 μ.μ.

 

- Μιλήστε μας λίγο για τον τίτλο του βιβλίου σας.

«Ο τίτλος του βιβλίου: “Περί ελληνικού τραγουδιού το ανάγνωσμα” μου επιτρέπει να επεκταθώ σε διάφορα θέματα περί ελληνικού τραγουδιού. Θέματα που έχουν ριζώσει στις συνειδήσεις των Ελλήνων που από παλιά έχουν επιδείξει πάθος και εμμονές γύρω από την ευρύτατη γκάμα του τραγουδιού. Το βιβλίο μου θεωρώ πως έρχεται να προστεθεί σε μια απαραίτητη προσπάθεια να δημιουργηθεί βιβλιογραφία γύρω από το ελληνικό τραγούδι που τόσο λείπει».

- Ο κάθε λαός, είναι τα τραγούδια του;

«Θα έλεγα ναι! Με βάση την ελληνική ιστορία, αν παρατηρήσει κανείς την πορεία-εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού, υπάρχουν σαφέστατα σημάδια πως υπάρχει μια ακολουθία θεμάτων του ελληνικού τραγουδιού. Βλέπε το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο, πολλά από τα θέματα του λαϊκού τραγουδιού, τα τραγούδια του Μίκη, του Μάνου, του Σαββόπουλου - Λοΐζου. Νομίζω πως είναι σαφείς οι στιχουργικοί και ποιητικοί συμβολισμοί που ενυπάρχουν μέσα στο σώμα του ελληνικού τραγουδιού. Στη χώρα μας αυτή η σχέση τραγουδιού- ελληνικής κοινωνίας, υπήρξε πάντα συμπαγής».

- Ζήσαμε με “δανεικά ιδανικά” γενικότερα;

«Ασφαλώς! Ηταν το οικοδόμημα όπου στήθηκε ολόκληρο το σύστημα που μας έφερε έως την πολυποίκιλη κρίση που τώρα την αναθεματίζουμε. Τώρα είμαστε ξανά στη φάση μιας ανίχνευσης ιδανικών που είναι αναγκαία για να ξεπεράσουμε τις επόμενες δύσκολες φάσεις της ζωής. Πού θα τα βρούμε αυτά; Θα τα βρούμε και πάλι στο ελληνικό περιβάλλον. Στην καθημερινό περιβάλλον. Ανάμεσα στους συνανθρώπους μας και στις όποιες ιδέες κυοφορούνται. Λαμβάνοντας υπ’ όψη τον διεθνή περίγυρο και τις εξελίξεις. Παρακολουθώντας τις Τέχνες, τις Τεχνολογίες και τα Γράμματα. Τα ιδανικά, εξ άλλου, δεν αποκτώνται από τον ουρανό. Είναι επίγειες πηγές που από εμάς εξαρτάται αν μπορούμε να πάρουμε απ’ αυτές…».

- Πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη και διατήρηση του ελληνικού τραγουδιού, ειδικά στην δύσκολη περίοδο που διανύουμε;

«Είναι απόλυτα αναγκαία! Αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν του ελληνικού τραγουδιού θα διαπιστώσει πως πάντα τα τραγούδια (ορισμένων συνθετών) παίζαν και ρόλο “εργαλείου συνείδησης”. Ηταν -επίσης- (το ελληνικό τραγούδι) πνευματική πηγή. Το ιδανικό θα ήταν να μην σταματήσει αυτή η λειτουργία, αρκεί να γράφονται καλά τραγούδια που να συντροφεύουν το κοινό, με πολιτισμική συνείδηση».

- Υπάρχει τίμημα για τον δημιουργό που επιμένει στην ποιότητα;

«Το τίμημα είναι μεγάλο. Και το έχουν “πληρώσει” πολλοί από τους συναδέλφους μου. Σε μια εποχή που έχει απαξιώσει τον δημιουργό, όταν το κράτος είναι ολοκληρωτικά ανύπαρκτο σε οποιαδήποτε συνδρομή στα θέματα Παιδεία-Πολιτισμός-Βιβλίο-Θέατρο-Μουσική-Κινηματογράφος, κλπ.

Το τίμημα είναι η περιθωριοποίηση και η απαξία γύρω από θέματα πολιτισμού, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί το οξυγόνο που θα έθρεφε τους ανθρώπους του πολιτισμού. Και, για να κλείσω, το σύνθημα που έχει επικρατήσει σε αυτή τη μιντιακή δημοκρατία, είναι το περιβόητο: “Η Τέχνη για τις μάζες!”. Η πλειοψηφία της “μάζας” πλέον, δεν έχει ανάγκη από τραγούδια ποιότητας. Τα έχει παραμερίσει και στη θέση τους έχει αντικαταστήσει ό,τι πιο σκοταδιστικό παράγεται από την άκρως προβληματική δισκογραφία».

- Βιώνουμε μια καθημερινότητα με κραδασμούς. Είστε αισιόδοξος ότι φτάνουμε στο τέλος;

«Ποιο τέλος; Οσο υπάρχουν ενάμιση εκατομμύριο Ελληνες άνεργοι, συν τους άστεγους, χτυπημένους από τις αψυχολόγητες φορολογικές ληστείες, από την διαρκώς αυξανόμενη ανεργία των νεότερων γενεών, από την έλλειψη ανάπτυξης, την απαράδεκτη γραφειοκρατία, την ασταμάτητη ακρίβεια των προϊόντων, το “τέλος” δεν το βλέπω. Τι να σας πω; Η πολιτική μου κρίση μου λέει πως τα αδιέξοδα θα περιμένουν ακόμα (αν αντέχει ο κόσμος) ώσπου να σχηματιστούν πολιτικές δυνάμεις που να επανακτήσουν την αξιοπιστία του ευρύτερου κοινού που δεν τις εμπιστεύεται πλέον καθόλου. Και όταν λέω “πολιτικές δυνάμεις” εννοώ και την Αριστερά, που στον 21ο αιώνα έχει χάσει κάθε αξιοπιστία προοδευτικότητας».
www.eleftheriaonline.gr 
www.eleftheriaonline.grΔιαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ https://www.eleftheriaonline.gr/politismos/ekdiloseis/item/35318-notis-mavroudis

---

Βαγγέλης Παπάζογλου ή Αγγούρης (1896 Σμύρνη - 1943 Αθήνα)

March 31, 2014, 6:05 am

≫ Next: Σαν σήμερα σίγησαν Μητροπάνος και Παπάζογλου.

≪ Previous: Νότης Μαυρουδής: "Είμαστε ξανά στη φάση μιας ανίχνευσης ιδανικών"

$

0

0

«Άμα τραγουδάς τον πόνο του κόσμου, τραγουδάς και το δικό σου τον καημό. Άμα λες μόνο το δικό σου το ντέρτι δεν είσαι ρεμπέτης... »

Φωτογραφία του 1923: Λίγο μετά την άφιξή του στην Ελλάδα

Γεννήθηκε στο Ντουρμπαλί της Σμύρνης το 1896. Ο πατέρας του Γιώργης (πραγματικό επίθετο Καλλίνικος) ήταν φύλακας στους σιδηροδρόμους και το 1896, σε μια από τις συχνές μεταθέσεις του, βρίσκεται στο Ντρουμπαλί της Σμύρνης, όπου γεννήθηκε ο Βαγγέλης.
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια μεταξύ Σμύρνης και Ντουρμπαλί, ακολουθώντας την οικογένειά του και μετά την τρίτη δημοτικού, οπότε σταμάτησε και το σχολείο, βοηθούσε στη δουλειά σαν κοτσαδόρος στα τραίνα. Για να μην υπηρετήσει στον Τουρκικό στρατό πήρε τα χαρτιά του ξαδέλφου του Θεόφιλου Γεροντιδάκη, που είχε πεθάνει νέος.
Μόλις 16 χρονών κλέβει και παντρεύεται τη δεκατετράχρονη Αναστασία Μπαγιάτη. Απόκτησαν δυο παιδιά, που το ένα πέθανε μικρό και το άλλο τη δεκαετία του πενήντα. O γάμος τους δεν κρατά πολύ, χωρίζουν το 1918.


Υπήρξε αυτοδίδακτος μουσικός. Από παιδάκι έπαιζε μαντολίνοκαι αργότερα έμαθε κιθάρα, βιολίκαι μπάντζο. Συμμετείχε στην περίφημη Εστουδιαντίνα «Τα Πολιτάκια»ως δεύτερο μαντολίνο (με πρώτο τον Σπύρο Περιστέρηκαι τον Παναγιώτη Τούντα). Εκεί γνωρίστηκε με τους άλλους μεγάλους Σμυρνιούς μουσικούς Σπύρο Περιστέρη, Παναγιώτη Τούντα, τους Ογδοντάκηδες, το Δημήτρη Σέμση ή Σαλονικιόπου γύρω στο 1920 ήταν στη Σμύρνη παίζοντας βιολί κ.ά. Αν και αυτοδίδακτος, κατόρθωσε με τη βοήθεια του μαέστρου Σπύρου Περιστέρη να μάθει τη μουσική σημειογραφία. Έτσι πάρα πολλές παρτιτούρες των τραγουδιών του διασώθηκαν μέχρι σήμερα.
Με την απελευθέρωση της Σμύρνης το 1919, κατατάσσεται ως εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό, συμμετέχει στη Μικρασιατική εκστρατεία και τελικά, έρχεται ως πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1923 μετά την καταστροφή της Σμύρνης.

Πολύ γρήγορα, μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, αρχίζει να δουλεύει ως μουσικός, αρχικά του Περίχαρου στο τέρμα Αγίου Μελετίου και μετά σε ψησταριά στο σταθμό Λαυρίου ενώ ταυτόχρονα γράφει και δικά του τραγούδια. Επαγγελματικά με δική του κομπανία εμφανίζεται για πρώτη φορά στου Θεόφραστου στις Τζιτζιφιές. Το 1924 ανοίγει ουζερί-καφενείο στις παράγκες της Παλιάς Κοκκινιάς.
Στου Θεόφραστου, γνωρίζεται με την Αγγελική Μαρωνίτη - σπουδαία Σμυρνιά τραγουδίστρια και κόρη του σημαντικού μουσικού δάσκαλου της Σμύρνης Δημήτρη Μαρωνίτηγνωστού με το ψευδώνυμο «Χιωτάκι» - με την οποία παντρεύονται το 1927. Στα 1929 η Αγγέλα τυφλώνεται και στα 1936 αποσύρεται οριστικά από τα πάλκα αφού της το απαγορεύει ο Βαγγέλης. Μένουν στην Κοκκινιά, δεν αποκτούν όμως παιδιά και έτσι υιοθετούν τον ανηψιό της Αγγέλας, Γιώργη Παπάζογλου. Στη δισκογραφία πρωτοεμφανίζεται το 1933 με τρία τραγούδια του: «Αν ήμουν άντρας», «Αργιλέ μου» και «Ο Νικοκλάκιας». Έχει έντονη παρουσία μέχρι το 1937, οπότε έρχεται σε ρήξη με τη Μεταξική λογοκρισία, αρνούμενος δημόσια να λογοκριθούν τα τραγούδια του από «αμόρφωτους ανθρώπους», με αποτέλεσμα την εξαφάνισή του από τη δισκογραφία. Έτσι από το 1937 και μετά, μόνο ένα τραγούδι από τα δεκάδες που είχε, φωνογραφήθηκε στο όνομά του: «Να μη λες το μυστικό σου» με τον Κώστα Ρούκουναστα τέλη το 1938. Συνεχίζει όμως να παίζει σε κέντρα, γάμους και πανηγύρια ανά την Ελλάδα, αλλά και να γράφει τραγούδια. Πολλά από αυτά τα χάρισε σε άλλους συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι χαρακτηριστική η αφήγηση της κυρά-Αγγέλας, της γυναίκας του: «Το Περιστέρη ηρεγούντανε τα μινόρε. Το Στελλάκη τσι μανέδες. Ο Σαλονικιός τα σμυρνέικα. Ο Τομπούλης ότι νάτανε... Εσύ -μούλεγε- μη μιλάς. Δε σούφαγα τ'αμπελοχώραφά σου. Είναι δικός μου ο μπαξές που τρυγάω...»^[1]. Εξάλλου, μεγάλος αριθμός από χειρόγραφες παρτιτούρες με ανέκδοτα τραγούδια του χαθήκανε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Όταν στα 1941 μπήκανε οι Γερμανοί στην Αθήνα, μη θέλοντας να παίζει και να χορεύουνε οι «φχαριστημένοι και οι μαυραγορίτες», παράτησε την κιθάρα και το τραγούδι, έριξε ένα τσουβάλι στον ώμο και έγινε παλιατζής. Με τον τρόπο αυτό πένθησε την υποδούλωση της Ελλάδας. Η απόφασή του ήταν μοιραία. Η πείνα τον τσάκισε και πέθανε φυματικός την Κυριακή 27 Ιουνίου του 1943.

 

Στο χρονολόγιο του λαϊκού μας τραγουδιού, ο Παπάζογλου ανήκει στην πριν τον Βαμβακάρη γενιά. Δεν είναι όμως μόνο χρονικά μεταξύ των πρώτων του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και ουσιαστικά. Σ'αυτόν και στον Τούντα στηρίχθηκε κυρίως το λαϊκό τραγούδι πριν "παρέμβουν"τα μπουζούκια.
Λέει η κυρά-Αγγέλα Παπάζογλου: «Αλλά του Βαγγέλη η αξία δεν ήτανε που ήπαιζε όλα τα όργανα. Η αξία του ήτανε που ήσιαζε ολόκληρα τραγούδια. Με τα λόγια τους και τη μουσική τους.»^[2]
Όταν η πλειονότητα των Σμυρνιών μουσικών "μετατρέπονται"σε συνθέτες παρουσιάζοντας παραδοσιακές Ελληνικές, Τούρκικες ή Εβραϊκές μελωδίες της Σμύρνης, ως δικές τους συνθέσεις, ο Βαγγέλης Παπάζογλου συνθέτει ανεπανάληπτες και πρωτότυπες μελωδίες που χαρακτηρίζουν το έργο του.
Σε ό,τι αφορά στη θεματολογία, καταπιάνεται με ιδιαίτερες πτυχές της κοινωνικής ζωής με ευαισθησία, λεπτότητα και χιούμορ. Επίσης έγραψε σατιρικά τραγούδια, που σαρκάζουν τα πουριτανικά ήθη της εποχής και βέβαια υπέροχα ερωτικά τραγούδια.
Στάθηκε απόλυτα αντίθετος και σε μια ακόμη "συνήθεια"των συνθετών της εποχής: Όταν ένα τραγούδι γνώριζε μεγάλη επιτυχία, πολύ γρήγορα κυκλοφορούσε και ένα δεύτερο της ίδιας θεματολογίας και με παρόμοιο τίτλο, π.χ "Χήρα" - "Νέα χήρα", "Οι Μάγκες" - "Νέοι μάγκες", "Το χανουμάκι" - "Νέο χανουμάκι"και πολλά άλλα. Είναι χαρακτηριστική η στιχομυθία ανάμεσα στο Βαγγέλη Παπάζογλου και τον Κώστα Σκαρβέλη που μεταφέρει η Αγγέλα Παπάζογλου:
-Βαγγελάκη, βλέπεις ότι ο Λαθρέμπορας πορπατάει, γράψε άλλον ένα...
-Εγώ το ξέρεις δε γίνομαι ρεζίλης να ξαναγράψω για το ίδιο πράμα. Να γράψω κι ένα και δυο να σας τα δώσω, αλλά ποτέ στο όνομά μου...
Αν και καλλίφωνος ο Βαγγέλης Παπάζογλου -σύμφωνα με αφήγηση του Στελλάκη Περπινιάδη- δεν τραγούδησε σε δίσκους παρά μόνο ένα τραγούδι: "Τεχνίτης και κατεργάρης" (δίσκος Columbia DG-6119 που όμως δεν έχει εντοπιστεί ακόμη) του Κώστα Σκαρβέλη μαζί με το Στελλάκη. Η φωνή του όμως έχει αποτυπωθεί στο διάλογο με το Στελλάκη που προηγείται του τραγουδιού "Η φωνή του αργιλέ".
Στο διάστημα 1933-1938 πέρασε στη δισκογραφία 24 τραγούδια στο όνομά του σε 37 εκτελέσεις με τους σημαντικότερους ερμηνευτές της εποχής: Στελλάκη Περπινιάδη, Γιώργο Κάβουρα, Ρίτα Αμπατζή, Ρόζα Εσκενάζυ, Στράτο Παγιουμτζή, κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι την περίοδο αυτή δεν ήταν σύνηθισμένο φαινόμενο η επανεκτέλεση κάποιου τραγουδιού, κάτι που δείχνει την ξεχωριστή θέση του Β. Παπάζογλου στο λαϊκό μας τραγούδι.

1. Αγιοθοδωρίτισσα
2. Άν ήμουν άντρας
3. Βάλε με στην αγκαλιά σου
4. Ζουρλοπαινεμένης γέννα
5. Η Βολιώτισσα
6. Η μπαμπέσα
7. Η φωνή του αργιλέ
8. Θα στο λύσω
9. Καλόγρια
10. Μαρίκα χασικλού
11. Μου φαίνεται
12. Να μη λες το μυστικό σου
13. Ντερβίσαινα
14. Ο λαθρέμπορας
15. Ο αργιλές
16. Ο Νικοκλάκιας
17. Ο ξεμάγκας
18. Ο παπατζής
19. Οι λαχανάδες
20. Σαν εγύριζ'απ'την Πύλο
21. Σαν φουμάρω τσιγαρλίκι
22. Στρι'ρε κουτσαβάκι
23. Της το βγάλανε
24. Το παιδί του δρόμου

Το έργο του Βαγγέλη Παπάζογλου, περιλαμβάνει ακόμα:

• Μια σειρά ακυκλοφόρητων τραγουδιών, των οποίων έχουν βρεθεί οι χειρόγραφες παρτιτούρες.

1. Αρχίζω από τώρα να σε καταλαβαίνω
2. Η κόρη της χήρας
3. Ο μάγκας και η Μαριγώ
4. Μπατίρης
5. Ο παλιατζής

κ.ά.

• Μια σειρά τραγουδιών που αν και έχουν κυκλοφορήσει στο όνομα άλλων συνθετών ή τραγουδιστών υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως πρόκειται για συνθέσεις του Βαγγέλη Παπάζογλου.

1. Τσαχπίνα μαυρομάτα
2. Το προσφυγάκι
3. Το παράπονο του Μάρκου με το ούτι ή Δερβισάκι
4. Η ψευτοφιλία

κ.ά. 

rebetiko.sealabs.net 

Βιολί ο Μπάμπης (που τόνε σκοτώσανε οι μπόμπες στο δρόμο, όπως τον φέρνανε τραυματισμένο στα μάτια από την Αλβανία, δίπλα ο τραγουδιστής ο Σπανός ή Σεϊρλής. Σαντούρι ο Ευθύμιος Σελέπης. Τραγουδίστρια η Χρύσα Σελέπη και κιθάρα ο Ευάγγελος Παπάζογλου ή Αγγούρης.  elkibra-rebetiko.blogspot.g

Σαν σήμερα σίγησαν Μητροπάνος και Παπάζογλου.

April 2, 2014, 12:10 am

≫ Next: ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Φεύγει από την ζωή ο Μανώλης Αγγελόπουλος

≪ Previous: Βαγγέλης Παπάζογλου ή Αγγούρης (1896 Σμύρνη - 1943 Αθήνα)

$

0

0

Δύο μεγάλες αυθεντικές φωνές με γνησιότητα

 

Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, άφησε την τελευταία του πνοή στα 64 του χρόνια, ο μεγάλος τραγουδιστής μας Δημήτρης Μητροπάνος. Ακριβώς σαν σήμερα πριν δύο χρόνια, η Ελλάδα αποχαιρέτησε άλλη μία μεγάλη φωνή το Νίκο Παπάζογλου.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος «έφυγε» αφήνοντας πίσω μία σημαντική διαδρομή στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Τα τελευταία χρόνια είχε δώσει σκληρή μάχη για να αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα υγείας.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει τα οικονομικά της οικογένειας του. Πρώτα σαν σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, κατεβαίνει στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει σαν τραγουδιστής.

Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον οποίο γνώρισε σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του, στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την Κολούμπια. Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημονεύει ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα.

Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι «Θεσσαλονίκη». Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού «Χαμένη Πασχαλιά», το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Στην πορεία που χάραξε στο δρόμο του λαϊκού έντεχνου, το 1972 είναι ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική.

Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης ("Εμείς οι δυο"κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος ("Πάρε Αποφάσεις"σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός ("Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό") ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '80.

Η συμμετοχή του σε δίσκους των Λάκη Παπαδόπουλου (με το τραγούδι "Για να σ'εκδικηθώ") και Νίκου Πορτοκάλογλου ("Κλείνω κι έρχομαι") αναδεικνύουν εκείνη την εποχή την ευρεία γκάμα της ερμηνείας του και προαναγγέλλουν μια στροφή στον τρόπο ερμηνείας του, που θα οδηγήσει σε μια σειρά από δίσκους που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του καλού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού. Οι συνεργασίες με το Μάριο Τόκα και το Φίλιππο Γράψα ("Η εθνική μας μοναξιά"και "Παρέα με έναν ήλιο") συνδυάζουν τη λαϊκή υφή και συναίσθημα με τη πιο βαθιά έννοια στίχων και τη χρησιμοποίηση λέξεων πιο επιτηδευμένων.

Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο με τον δίσκο «Στου Αιώνα την Παράγκα», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε ακόμα πιο "έντεχνες"διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού.

Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000.

Η πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Μητροπάνου, ήταν η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο (Σεπτέμβριος 2009), αποτελούμενη από 2 CD με τον τίτλο «Τα τραγούδια της ζωής μου».

Ο Νίκος Παπάζογλου, έφυγε έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Ο δημοφιλής τραγουδιστής απεβίωσε σε ηλικία 63 ετών.
Ο Νίκος Παπάζογλου, γέννημα θρέμμα Θεσσαλονίκης, ξεκινά τη συστηματική του απασχόληση με τη μουσική στα τέλη της δεκαετίας του '60. Σε ένα μικρό στούντιο γράφει τα πρώτα του τραγούδια και κάποια από αυτά τραγουδιούνται από τον Πασχάλη, τον οποίο αντικατέστησε στους OLYMPIANS για να κάνει τη στρατιωτική του θητεία.

Οι αρχές της δεκαετίας του 1970 τον βρίσκουν στο Aachen της Γερμανίας με το Σαλονικιώτικο συγκρότημα ZEALOT (ΖΗΛΩΤΗΣ). Κάνει προσπάθειες να προωθήσει τη δουλειά του στον ευρωπαϊκό χώρο και ηχογραφεί κάποια κομμάτια στο Μιλάνο.

Επιστρέφει στα πάτρια εδάφη το 1976.

Το 1977 συμμετέχει στην παράσταση «Αχαρνής ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια», γεγονός που τον φέρνει σε επαφή με τους Διονύση Σαββόπουλο και Μανώλη Ρασούλη. Δυο χρόνια μετά, οι τρεις τους και ο Νίκος Ξυδάκης δημιουργούν αυτό που έμελλε να αφήσει σφραγίδα στη νεοελληνική μουσική σκηνή, το δίσκο «Η εκδίκηση της Γυφτιάς».
«Τρελλή κι αδέσποτη», «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» και άλλα έντεκα κομμάτια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγα.

Έπεται λοιπόν συνέχεια, το 1979 με το «ΔΗΘΕΝ» των Ξυδάκη - Ρασούλη, στο οποίο τραγουδά μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη Σοφία Διαμαντή. Το 1983 πραγματοποιεί μερικές εμφανίσεις στην Αθήνα με την «Ταχεία Θεσσαλονίκης» που δεν είχαν την αναμενόμενη από το κοινό ανταπόκριση.

Την ίδια χρονιά συγκεντρώνει ότι είχε βγάλει από το πλούσιο υλικό της ψυχή του σε μελωδία με στίχο στο γνωστό σε όλους μας δίσκο «ΧΑΡΑΤΣΙ». Μπορεί με αυτή τη δουλειά να μην κάνει απλά μια ακόμα έκπληξη αλλά σφραγίζει την ελληνική μουσική των νεότερων χρόνων. Στο δίσκο αυτό ο Νίκος Παπάζογλου παντρεύει τη ροκιά με το «αχ», το μπαγλαμαδάκι με την ηλεκτρική κιθάρα και το τσέλο με το μπουζούκι σε ένα εκπληκτικό άκουσμα, αποδεικνύοντας πως ότι είναι γνήσιο δεν έχει όρια και κανονισμούς.


Δίσκος σταθμός, επηρεάζει αρκετούς νεότερους τραγουδοποιούς και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους που κυκλοφορεί ο Παπάζογλου αργότερα, δημιουργείται η «σχολή της Σαλονίκης», το «ρεύμα Παπάζογλου».

Είκοσι χρόνια μετά και το κλασικό πλέον τραγούδι «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ».

Όπως επίσης ο «Υδροχόος», «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» του Μανώλη Ρασούλη και της Βάσως Αλαγιάννη, το «Χαράτσι» του Σιμώτα (στίχος) και τα «Καρυάτιδα», «Στάλα-στάλα», «Με το τραγούδι», «Ευχή», «Χθες βράδυ», «Πέρασα έτσι», «Χτυπάει τηλέφωνο».

Εκτός όμως από τις προσωπικές του δουλειές, τον συναντάμε στη Ρεζέρβα (1984) και στο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» (1986) του Σαββόπουλου. Επίσης στο «Πότε Βούδας πότε Κούδας» δίσκος του Μ. Ρασούλη (1986) όπου τραγουδά το ομότιτλο κομμάτι. Αλλά και στο «Σείριο υπάρχουνε παιδιά» του Χατζιδάκι το 1988. Στο δίσκο «Ολοι δικοί μας είμαστε» με τους Μ. Ρασούλη, Χ. Νικολόπουλο και Π. Τερζή και στο «Σκόρπια 1» του Μ. Ρασούλη με τη Γλυκερία.

Διαχρονικές σιωπηλές επιτυχίες, τα τραγούδια των δίσκων του, «Ένα κι ένα», «Ο μοναχός ο άνθρωπος», «Στη ρωγμή του χρόνου», «Φύσηξε ο Βαρδάρης», «Καλημέρα», «Είναι αργά», «Απόψε σιωπηλοί», «Δεν είμαι ποιητής», «Νυκτερινό Α'και Β», «Όμως εγώ», «Μάτια μου» και άλλες.

Το 1995 κυκλοφορεί η τελευταία του δουλειά «Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα».

Ο Νίκος Παπάζογλου στηρίζει τη μουσική με το δικό του τρόπο, δίνοντας ευκαιρίες σε καλλιτεχνικά διαμάντια σαν τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τις Μικρές Περιπλανήσεις, τον Ορφέα Περίδη, τη Μελίνα Κανά και αρκετούς άλλους.

Τα καλοκαίρια μαζί με τους συνεργάτες του, το γκρουπ «Λοξή Φάλαγγα» οργώνει την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες. Η φωνή του είναι προικισμένη με ιδιαίτερη χαρακτηριστική χροιά. Η πορεία και το ύφος του πιστοποιούν όχι απλά τη γνησιότητά του.

 

www.newsbeast.gr

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Φεύγει από την ζωή ο Μανώλης Αγγελόπουλος

April 2, 2014, 12:15 am

≫ Next: Η Ιστορία της Σύρας σαν παραμύθι.

≪ Previous: Σαν σήμερα σίγησαν Μητροπάνος και Παπάζογλου.

$

0

0

Ποιο το ιατρικό λάθος που του στοίχισε τη ζωή 

Ο Μανώλης Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1939 από τσιγγάνους γονείς, οι οποίοι ξεκίνησαν από τις Ινδίες, πέρασαν από Αίγυπτο και Ρουμανία και κατέληξαν στην Ελλάδα.
Ο πατέρας του, που ήταν πολύ καλός μουσικός, έπαιζε μπουζούκι και κιθάρα, λεγόταν Ηλιακός Αγγελόπουλος, η μητέρα του Ερασμία, κι ο μικρότερος αδερφός του Λεύτερης.
Από την Καβάλα, πηγαίνει με την οικογένεια του στον Αγ. Αθανάσιο Δράμας και το 1947 βρίσκεται στο Ηράκλειο της Κρήτης, στα τσαντίρια!Στα 13 του χρόνια ο Μανώλης μένει ορφανός από τον πατέρα του , και με τη μανά και τον αδερφό του έφτασε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στα κάτω Πετράλωνα.
Έτσι αναγκάστηκε να βγει στη βιοπάλη κι έκανε διάφορες δουλείες.Πουλούσε κιλίμια, κουβέρτες κι αλλά εμπορεύσιμα είδη, δούλεψε γανωτής, δούλεψε στη λαχαναγορά, έκανε το λούστρο και γυάλιζε παπούτσια στον Πειραιά, δούλεψε σε στιλβωτήριο, δούλεψε και γκαρσόνι σε μαγαζιά.
Αργότερα, συνδέθηκε στενά με το Λευτέρη Ιωαννίδη, που ήταν γιος του νονού του Μανώλη, και ο οποίος έγινε κατά κάποιο τρόπο ο 'κηδεμόνας'του!


Μαζί με το Λευτέρη, ο Μανώλης αγόρασε την πρώτη του κιθάρα, μαύρη στο χρώμα, την οποία αγάπησε πολύ!Κάθε βράδυ γύριζε στο λόφο της Αγ. Βαρβάρας έπαιζε την κιθάρα του και τραγουδούσε πονεμένα τραγούδια!Κάποιες φορές μετά το τέλος της δουλείας του, γύριζε στα νυχτερινά κέντρα για να δει και ν'ακούσει από κοντά τις φίρμες της εποχής!Μάλιστα, όπως αναφέρουν σχετικά η Βούλα Γκίκα και ο Βαγγέλης Περπινιάδης σε συνεντεύξεις τους, συχνά παρακαλούσε να τον αφήσουν να πει κανένα τραγουδάκι μετά το τέλος του προγράμματος!

Ο Μανόλης μπαίνει στη δισκογραφία χάρη στην προτροπή και επίμονη του μεγάλου σύνθετη και μπουζουξή Ανέστου Αθανασίου, ο οποίος ήταν επίσης τσιγγάνος!Εκείνη την εποχή, τέλη της δεκαετίας του '50, έκαναν θραύση οι ινδικές ταινίες, και οι εταιρίες έψαχναν τραγουδιστές να μπορούν να τραγουδούν σε αυτό το στυλ! Ο Ανέστος, έχοντας ακούσει για κάποιο τσιγγάνο που τραγουδάει όμορφα, γυρεύει να βρει το Μανόλη και τελικά τον βρίσκει στον Κινηματογράφο 'Όνειρο', όπου ο Μανόλης έβλεπε μια ινδική ταινία.Συστήνονται και κλείνουν ραντεβού στην εταιρεία.
Όμως ο Μανώλης δεν πήγε, και την άλλη μέρα, την ώρα που έπαιζε μπιλιάρδο σε μια λέσχη, που ήταν η τρελά του όπως και οι ταινίες, μπαίνει μέσα ο Ανέστος του δίνει ένα χαστούκι και του λέει το εξής χαρακτηριστικό: 'έτσι είστε εσείς οι γύφτοι, δε γίνεστε άνθρωποι'..!Τελικά πήγαν στην columbia κι ο Μανώλης τραγούδησε το πρώτο του τραγούδι 'χωρίς μητέρα χωρίς πατέρα' !Αυτά γύρω στα 1957. Έπειτα ακολούθησαν κι αλλά, 'Τσιγγενελερ' , 'Μανά μου εγώ πεθαίνω'με το Δερβενιώτη, 'Ινδιάνα μου γλυκεία'με τον Καραπατάκη, τα οποία όμως δεν πέρασαν πολύ στον κόσμο και η εταιρεία τον είχε κυριολεκτικά για θάψιμο!!

Όμως ο Ατταλίδης με τον Καραπατάκη επέμειναν, κι έτσι έδωσαν στο Μανώλη να τραγουδήσει τη θρυλική 'Μαγκαλα'λέγοντας μάλιστα στο Μηλιόπουλο (διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας) πως αν δεν πιάσει κι αυτό θα έφευγαν κι αυτοί απ'την εταιρεία! Το τραγούδι έκανε πάταγο κι ο Μανόλης έγινε αμέσως γνωστός στο καλλιτεχνικό κύκλο!Άρχισε να δέχεται προτάσεις για να δουλέψει σε διάφορα μαγαζιά, και το μεροκάματο του ανέβαινε συνεχώς!Η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη!Τέλη του '50 και αρχές του '60 ο Αγγελόπουλος ήταν ο μόνος που κοντράριζε στα ίσα τον Αυτοκράτορα του λαϊκού τραγουδιού Στέλιο Καζαντζίδη!Άλλωστε ο Μανώλης θαύμαζε πολύ το Στέλιο, τον είχε σαν πρότυπο κι έλεγε χαρακτηριστικά ' ...άλλο πράμα ο Στέλιος, άλλο πράμα...' !!
Δούλεψε σε πολλά μαγαζιά, όπως 'Απόψε Φιλά με', 'Πράσινος Μύλος', 'Ο Θειος', 'Ροσινιολ', 'Φαληρικον', 'Μαγκαλα', 'Ακταιον', 'Queen ann'και άλλα συνεργάστηκε με τους περισσότερους σύνθετες όπως, Aθαναςίου, Καραπατάκη, Καλδάρα, Ατταλίδη, Μπακάλη, Καρανικόλα, Δερβενιώτη, Αργύρη Βαμβακάρη, Μητσάκη Χιώτη, Τσιτσάνη, με στιχουργούς όπως Παπαγιαννοπούλου, Κολοκοτρώνη, Δαλέζιο, Βίρβο, Σοφό και άλλους.Έκανε εκπληκτικά ντουέτα με τις Γκρέυ, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια που ξεχώρισαν, αλλά κι άλλες τραγουδίστριες.Στις αρχές της δεκαετίας του '60 γνωρίζεται με την Αννούλα Βασιλείου, η οποία έκανε δοκιμαστικά στην columbia για να γίνει τραγουδίστρια, κι από τότε άρχισε ένας σφοδρός ερωτάς ανάμεσα τους.

Από τότε έσμιξαν στη ζωή, αλλά και στο πάλκο, όπου δημιούργησαν ένα φοβερό ντουέτο στα νυχτερινά κέντρα!Ταξίδεψαν και τραγούδησαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και σε πολλές χώρες στο εξωτερικό όπου γνώρισαν την αποθέωση! Μαζί απέκτησαν τρία παιδία, τον Ηλία, τη Μαρία και το Στάθη.Το 1967 ο Μανώλης φεύγει από την columbia, και συνεργάζεται έκτοτε με άλλες εταιρίες όπως Benteta, Rca Victor, Pan Vox. Συνεχίζει να ηχογραφεί δίσκους και το καλοκαίρι του 1983 έδωσε μια φοβερή συναυλία στο Λυκαβηττό όπου αποθεώθηκε, αλλά και γνώρισε πολλές αντιδράσεις και πικρά σχόλια!Παράλληλα ετοιμάζεται για την επάνοδο του στην columbia η μεγάλη στιγμή φτάνει το 1988, με την ηχογράφηση του τελευταίου του δίσκου 'Eλληνας είμαι', ο οποίος είχε μεγάλη επιτυχία!Στο δίσκο περιλαμβάνεται και το εκπληκτικό τραγούδι 'Mολυβιά', το οποίο σύμφωνα με μαρτυρίες συνεργατών του, ο Μανόλης δεν ήθελε να το τραγουδήσει, είχε άσχημο προαίσθημα, το θεώρησε γρουσούζικο τραγούδι! Μετά από έξι μήνες πέθανε!
Έπαθε έμφραγμα μέσα στο αυτοκίνητο του, στο δρόμο για το μαγαζί όπου εμφανιζόταν, το 'Όνειρο'στην Εθνική οδό. Μεταφέρθηκε στο Απολλώνιο θεραπευτήριο, οπου δεν κρίθηκε απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση, αλλά για να ζήσει θα έπρεπε να κάνει μια ήρεμη ζωή πλέον και να σταματήσει το τραγούδι! Εκείνος όμως επειδή αγαπούσε το τραγούδι και τον κόσμο, αποφάσισε να χειρουργηθεί.Μεταφέρθηκε στο Λονδίνο για την επέμβαση, στη διάρκεια της οποίας όμως μια επιπλοκή δημιούργησε άσχημα αποτελέσματα.Ο Μανώλης πέθανε στο Λονδίνο την Κυριακή 2 Απριλίου 1989!Η σωρός του μεταφέρθηκε την 5 Απριλίου στο πατρικό του , και το απόγευμα της ίδιας μέρας ενταφιάσθηκε στο Γ'Νεκροταφείο. Τον συνόδευσαν χιλιάδες τσιγγάνοι και πλήθος κόσμου, καθώς και πλήθος καλλιτεχνών απ'το χώρο του τραγουδιού!
Ο Μανόλης Αγγελόπουλος για τριάντα χρόνια ήταν στην πρώτη γραμμή του λαϊκού τραγουδιού, πάλεψε σκληρά για την ανάδειξη του, υπερασπίστηκε το τραγούδι, αλλά και τον εαυτό του και τις ρίζες του μέσα απ'αυτό!Επειδή ήταν τσιγγάνος πολλές φορές γνώρισε το χλευασμό, Την περιφρόνηση και την απόρριψη! Αντιμετωπίστηκε ρατσιστικά από διάφορες δυνάμεις, λοιδωρήθηκε, όμως ποτέ δεν αρνήθηκε την καταγωγή του, ίσα ίσα ήταν περήφανος γι 'αυτήν!Ποτέ δεν είπε άσχημη κουβέντα για συνάδερφους του , κι όλοι οι συνάδερφοι του έλεγαν τα καλύτερα γι'αυτόν , για τον ευαίσθητο τραγουδιστή με την χρυσή καρδιά......!!
www.parapolitika.gr

Η Ιστορία της Σύρας σαν παραμύθι.

April 8, 2014, 4:06 am

≫ Next: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ: ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ κριτική του Φίλιππου Φιλίππου

≪ Previous: ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Φεύγει από την ζωή ο Μανώλης Αγγελόπουλος

$

0

0

Αυτό που έγινε στη Σύρο πριν από 1 αιώνα δεν έγινε πουθενά αλλού. Στη Σύρο
ξαναγεννήθηκε η Ελλάδα…είπε κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Αυτή η φράση τα λέει
όλα.
Εδώ, στο βραχονήσι των 84 τετραγωνικών χιλιομέτρων άνθισε ένας πολιτισμός,
όμοιος μ’ αυτών των μεγάλων ελεύθερων Ευρωπαϊκών πόλεων. Ο περιηγητής Θεόφιλος
Γκοτιέ που επισκέφτηκε την Σύρο στις αρχές του περασμένου αιώνα θα γράψει:
«Ουγγρική ορχήστρα έπαιζε αποσπάσματα από Ιταλικά μελοδράματα. Η εντύπωση ήταν
έξοχη. Η Σύρος είναι περίπου ο ομφαλός της Ελλάδας, πρωτεύουσα της κομψότητας
και της αρχοντιάς. Ποιος αλήθεια θα φανταζόταν ότι θα συναντούσε τον κόσμο αυτό
φυτεμένο σ’ ένα βραχονήσι του Αιγαίου!»
Αυτός ο πολιτισμός δημιουργήθηκε και άνθισε σε 11 μόλις χρόνια από τότε που οι
πρώτοι πρόσφυγες έφτασαν στις ακτές του νησιού.
Ήταν το 1822 όταν έγινε η σφαγή της Χίου από τους Τούρκους. Ακολούθησαν τα ψαρά,
η Κρήτη, η Κάσσος, η Ιωνία.
Το Αιγαίο δονήθηκε από κραυγές ξεριζωμένων ανθρώπων. Αυλακωνόταν από πλοία με
πρόσφυγες, που αναζητούσαν μια νέα πατρίδα. Όλη η Ελλάδα ήταν γεμάτη ερείπια και
φωτιά.
Και τότε ανακαλύφτηκε το καλλίτερο καταφύγιο. Η Σύρος! Ήταν ιδανικός τόπος. Το
νησί δεν το άγγιζε ο πόλεμος. Ήταν ελεύθερο και προστατευμένο από μια μεγάλη
Ευρωπαϊκή δύναμη, τη Γαλλία.


Οι πρώτοι πρόσφυγες που αποβιβάζονται είναι οι Χιώτες. Πάμφτωχοι και ρακένδυτοι,
αλλά πλούσιοι σε πείρα και γνώσεις. Οι πρόσφυγες φτιάχνουν πρόχειρες καλύβες στο
ακατοίκητο αλλά θαυμάσιο φυσικό λιμάνι. Σαν εργατικές μέλισσες αυτί οι νέοι
κάτοικοι ρίχνονται με πάθος στη δουλειά. Ενώ όλη η Ελλάδα ζει την περιπέτεια του
πολέμου η Σύρος περνά την ειρηνική και δημιουργική επανάσταση που θα την
οδηγήσει στην ακμή.
«Από θεού άρχεσθε»! Μοιάζει να ‘ναι το μήνυμα των νέων κατοίκων. Το 1823 κτίζουν
τον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Αφιερώνεται στο Σωτήρα Χριστό που
τους έσωσε από τη σφαγή. Έτσι χτίζεται στη νέα πόλη ο πρώτος ναός της Ορθοδοξίας
που μέχρι σήμερα είναι η Μητρόπολη των Ορθοδόξων.
Το 1826, όταν η νέα πόλη άρχισε να αναπτύσσεται από το εμπόριο και την ναυτιλία,
οι δημογέροντες συγκεντρώνονται στις αυλές του ναού και με προτροπή του Λουκά
Ράλλη αποφασίζουν ομόφωνα να αφιερώσουν τη νέα πόλη στο Κερδώο αλλά και το Λόγιο
θεό Ερμή. «Ερμούπολιν Ερμούπολιν!» φώναξαν όλοι οι δημογέροντες, και ο Λόγιος
Ερμής έκανε το θαύμα του.
Το 1833 ακριβώς 11 χρόνια από τη στιγμή που έφτασαν οι ρακένδυτοι πρόσφυγες στο
νησί χτίζουν το πρώτο Δημόσιο Γυμνάσιο της Ελεύθερης Ελλάδας με γυμνασιάρχη το
Νεόφυτο Βάμβα, το μεγάλο διδάσκαλο του γένους. Είναι αληθινό θαύμα η ίδρυση
αυτού του σχολείου, γιατί αν κατάφεραν αυτοί οι πάμφτωχοι άνθρωποι να ασχοληθούν
με τα γράμματα και τις τέχνες τόσο σύντομα, σημαίνει ότι είχαν ήδη εξασφαλίσει
μια άνετη ζωή από σκληρή δουλειά.
Όταν λίγα χρόνια αργότερα ο δήμος Ερμούπολης δεξιώθηκε στη Λέσχη τον Άγγλο
Ναύαρχο Μεσογείου που είχε επισκεφτεί με το στόλο του τη Σύρο, κάποιος νέος
έπρεπε να προσφωνήσει στον Άγγλο στόλαρχο στην υποδοχή. Ο γυμνασιάρχης Δουκάκης
είπε πως έχει μαθητές που μιλούν αγγλικά. Επέλεξε τον καλλίτερο και του ζήτησε
να γράψει την προσφώνηση.. Την τελευταία όμως στιγμή προέκυψε ένα εμπόδιο. Ο
γυμνασιάρχης ήθελε να δει το κείμενο πράγμα που ο μαθητής αρνήθηκε. Ο
γυμνασιάρχης του είπε πως δεν θα μιλήσει αλλά ήταν αργά για να το αναθέσει σ’
άλλον. Ο μαθητής μίλησε τόσο λαμπρά που ο Άγγλος του είπε: «Είσαι σπουδαίος
παιδί μου». Ο μαθητής αυτός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος αποφοίτησε από
το Γυμνάσιο της Σύρου.
Το 1830 ιδρύονται οι πρώτες Λέσχες της Σύρου. Την ίδια εποχή εκδίδεται στην
Ερμούπολη η πρώτη ξενόγλωσση εφημερίδα που εμφανίστηκε στην Ελλάδα. Είναι η
«Μέλισσα» που συντάσσεται σε Ελληνικά και Γαλλικά. Την ίδια εποχή ιδρύεται το
πρώτο εργοστάσιο βυρσοδεψίας, όπου όπως λέγεται έκανε τζίρο 1,0000,000δρχ όταν ο
προϋπολογισμός της υπόλοιπης Ελλάδας ήταν μόλις 900,000δρχ
Αργότερα ακολουθούν τόσα άλλα εργοστάσια και βιοτεχνίες ώστε η πόλη δίκαια
γίνεται η πρώτη βιομηχανική πόλη της Χώρας. Παράλληλα γίνεται και το πρώτο
λιμάνι. Τεράστιες αποθήκες και τελωνείο χτίζονται με τα σχέδια του αρχιτέκτονα
Erlacher και συνεχίζονται από το Βαυαρό Weiler. Η θεμελίωση του έργου έγινε
επίσημα από τον ίδιο τον Όθωνα. Το πρώτο νοσοκομείο της Ελλάδας χτίστηκε εδώ το
1834 και ήταν για όλους δωρεάν
Τα περισσότερα από τα ξένα πλοία πιάνουν μόνο Σύρο απ‘ όπου γίνεται και το
διαμετακομιστικό εμπόριο με την υπόλοιπη Ελλάδα, Ρωσία και Ανατολή. Τη
ναυτιλιακή ανάπτυξη τη χρωστάει η Ερμούπολη κατά κύριο λόγο στη δράση της
εταιρίας «Ελληνική Ατμοπλοΐα» που ιδρύεται το 1856, αλλά και στα ναυπηγεία της,
τους περίφημους Ταρσανάδες, που τροφοδοτούσαν όλη την Ελλάδα με πλοία.
Υπολογίζεται ότι αυτή την εποχή ναυπηγήθηκαν στους Συριανούς ταρσανάδες πάνω από
2000 πλοία. Αργότερα εδώ θα δημιουργηθεί και το πρώτο σιδερένιο Ελληνικό
Ατμόπλοιο.
Έτσι στα μέσα του περασμένου αιώνα η Ερμούπολη είναι το μεγαλύτερο ναυτιλιακό,
βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο της Χώρας. Η γέφυρα που συνδέει την Ανατολή με
τη Δύση. Όλα αυτά την σπρώχνουν προς τα εμπρός. Το όνομά της ξεφεύγει από τα
στενά όρια του Αιγαίου και ακούγεται στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Η
ακτινοβολία του πλούτου και του πνεύματος δημιουργεί το πρώτο τουριστικό ρεύμα
προς την Ελλάδα.
Το 1864 έγιναν με μεγάλη επισημότητα τα εγκαίνια του θεάτρου ΑΠΟΛΛΩΝ, το οποίο
είναι μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου.
Το 1848 υψώνεται στη Σύρο στη συνοικία Βαπόρια ένα από τα λαμπρότερα δείγματα
της Ελληνικής αρχιτεκτονικής. Είναι ο περίλαμπρος ναός του Αγίου Νικολάου  του
οποίου η οικοδομή και η διακόσμηση κόστισε τότε 40,000 χρυσές λίρες.
Το 1876 άρχισε να κτίζεται το δημαρχιακό μέγαρο. Δημιουργεί μια μνημειακή
εντύπωση. Μοιάζει θα έλεγε κανείς με ανάκτορο. Πράγματι από το ημερολόγιο του
μεγάλου αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν μαθαίνουμε ότι το Δημαρχείο χτίστηκε από το
Γερμανό αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσιλλέρ πάνω στα Ομηρικά ανακτορικά πρότυπα.
Αντιγράφει τα ανάκτορα του βασιλιά Πριάμου της Τροίας. Το Δημαρχείο ολοκληρώθηκε
το 1898!
Περπατώντας μέσα στην πόλη, στους γρανιτένιους ή πλακόστρωτους δρόμους, μπορεί ο
επισκέπτης να διακρίνει στις ολομάρμαρες προσόψεις των δημοσίων κτιρίων αλλά και
των σπιτιών της εποχής την προσεγμένη λαξευτή τοιχοδομία, τη στέρεη κατασκευή
και τον αρχιτεκτονικό διάκοσμο δουλεμένο με συνέπεια στα κλασσικά Ελληνικά
γλυπτά και με περισσή δεξιοτεχνία.
Οι Ευρωπαίοι αρχιτέκτονες, γλύπτες και ζωγράφοι σεβάστηκαν της αρχές της αρχαίας
Ελληνικής τέχνης του 5ου αιώνα και ακολούθησαν τα διδάγματά της. Ήταν όμως
αδύνατον να μην κουβαλήσουν μαζί τους και το ρομαντισμό της Δύσης.
Έτσι κατάφεραν να παντρέψουν δυο ρυθμούς με αποτέλεσμα η Ερμούπολη να
χαρακτηρίζεται από τον «Ρομαντικό Κλασικισμό»
Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος κατέστρεψε την Ερμούπολη κυρίως αφού πέθαναν 8000-9000
άνθρωποι από πείνα και λοιμούς αλλά κυρίως από τις κακουχίες των Ιταλών! Μετά το
2ο παγκόσμιο πόλεμο τα σταυροδρόμια άλλαξαν και σήμερα η Σύρος έχει ένα
εργοστάσιο το Νεώριο το οποίο χτίστηκε το 1861, λειτουργεί μέχρι της μέρες μας
με μικροδιακοπές και συναγωνίζεται όλα τα ναυπηγεία της Μεσογείου
Πηγή ανάρτησης: syrarempetiko.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ: ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ κριτική του Φίλιππου Φιλίππου

April 9, 2014, 2:19 am

≫ Next: Γιώτα Νέγκα...

≪ Previous: Η Ιστορία της Σύρας σαν παραμύθι.

$

0

0

Φωτο απο: www.culturenow.gr

Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα το 1989 με τη συλλογή διηγημάτων Μάτι φώσφορο, κουμάντο γερό, που έδειξε το πηγαίο ταλέντο του. Το 2001, κι ενώ εξέδωσε κι άλλες παρόμοιες συλλογές, και ένα μυθιστόρημα, εμφανίστηκε με ένα διαφορετικό βιβλίο, το μυθιστόρημα Ουζερί Τσιτσάνης, με κεντρικό ήρωα τον λαϊκό συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη. Ήταν από τους πρώτους Έλληνες συγγραφείς που τόλμησαν να γράψουν παρόμοιο είδος, όχι ακριβώς είδος, που έκανε θραύση σε άλλες χώρες. Έγραψε, δηλαδή, μια ιστορία όπου δρουν πραγματικά και φανταστικά πρόσωπα, χωρίς το βιβλίο να είναι μυθιστορηματική βιογραφία. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται την περίοδο της Κατοχής, όταν ο συνθέτης είχε ανοίξει (το 1942) ένα ουζερί στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκτός από τον Τσιτσάνη, σε αυτό πρωταγωνιστούν η γυναίκα του, Ζωή, και ο αστυνομικός διευθυντής της πόλης, Νίκος Μουσχουντής (στο τέλος κάνει ένα πέρασμα κι ο λαϊκός συνθέτης Απόστολος Καλδάρας). Την ιστορία αφηγείται ο Γιώργος Σαμαράς, ο οποίος υποδύεται τον κουνιάδο του Τσιτσάνη Αντρέα Σαμαρά.


Η αφήγηση αρχίζει από το συγκεκριμένο μαγαζί, όπου μαζεύονταν όσοι αγαπούσαν το ρεμπέτικο τραγούδι, οι θαυμαστές του Τσιτσάνη, αστυνομικοί, μαυραγορίτες, μα και Έλληνες αντιστασιακοί που συνεργάζονταν με τις πατριωτικές οργανώσεις. Ειδικά, ο Μουσχουντής, κουμπάρος του λαϊκού βάρδου, που είχε παίξει σκοτεινό ρόλο στην υπόθεση της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, το 1948, καθώς ήταν επικεφαλής των ερευνών, παρουσιάζεται από τον Σκαμπαρδώνη ως σκληρός και έξυπνος, αλλά και δίκαιος (σύμφωνα όμως με πληροφορίες). Βλέπουμε, λοιπόν, τον Τσιτσάνη και τον Μουσχουντή να συζητούν για μουσική, βλέπουμε τον συνθέτη να γράφει τα τραγούδια του σ'ένα τετράδιο, βλέπουμε και τον αφηγητή να κάνει έρωτα με μιαν Εβραία, την Εστρέα, η οποία είναι ανακατεμένη στην Αντίσταση. Κι όταν οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους αποδεκατίζουν την αντιστασιακή οργάνωση, γεννιέται το ερώτημα ποιος πρόδωσε.
Στην ουσία, ο Σκαμπαρδώνης, μέσω του Βασίλη Τσιτσάνη, επιχειρεί να ανασυνθέσει τη ζωή στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής και το επιτυγχάνει, καθώς αναφέρεται στην καθημερινότητα της πόλης, στο τι έπαιζαν οι κινηματογράφοι, στο τι έγραφαν οι εφημερίδες. Επίσης, μιλάει για τις ταμπέλες των μαγαζιών, τα πρόσωπα της δημόσιας ζωής, όπως ο Μαξ Μέρτεν, ο διαβόητος σύμβουλος της Γερμανικής Διοικήσεως Πολέμου της Θεσσαλονίκης, την ίδρυση των τοπικών Ταγμάτων Ασφαλείας. Σε αυτό τον βοήθησαν βιβλία από τα οποία άντλησε πληροφορίες. Μεγάλο μέρος της αφήγησης καταλαμβάνει το θέμα των Εβραίων της πόλης, οι οποίοι διώχτηκαν από τους Γερμανούς, αλλά παγιδεύτηκαν και προδόθηκαν από τους ομοφύλους τους. Ειδική μνεία γίνεται στο γκέτο, όπου είχαν εγκλωβιστεί εξακόσιες εβραϊκές οικογένειες. Τους Εβραίους τους φύλαγαν Γερμανοί, μα και ένοπλοι της πολιτοφυλακής της φυλής τους που είχε αρχηγό κάποιον Χαρσόν, άνθρωπο αιμοβόρο, φόβο και τρόμο των φιλήσυχων κατοίκων. Κι ύστερα, τους έστειλαν σε στρατόπεδα θανάτου στην Πολωνία...
Το μυθιστόρημα, που διαβάζεται σαν αναμνήσεις του αφηγητή, είναι κυρίως ένα εξαίσιο χρονικό της Θεσσαλονίκης εκείνης της εποχής.
Ουζερί Τσιτσάνης
Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Πατάκης
467 σελ.
Τιμή € 18,70






Πηγή ανάρτησης diastixo.gr

Γιώτα Νέγκα...

April 9, 2014, 2:27 am

≫ Next: Μουσείο Τσιτσάνη στις παλιές φυλακές των Τρικάλων δημιουργεί η Περιφέρεια Θεσσαλίας

≪ Previous: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ: ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ κριτική του Φίλιππου Φιλίππου

$

0

0

Φωτο απο://www.theatroland.com

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ξεκίνησε να τραγουδά αμέσως μετά το Λύκειο. Το 1992 δημιουργεί με μερικούς φίλους το «Έμμετρο» στο Μοσχάτο, μία μικρή μουσική σκηνή στην οποία δραστηριοποιείται η ίδια καλλιτεχνικά έως το 1996. Την περίοδο 1997-2000 συνεργάζεται με τους Ν.Δημητράτο, Σ.Λιόση, Α.Ρεπάνη και άλλους, τραγουδώντας λαϊκά και ρεμπέτικα.

Το 2001 συναντιέται με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και την Έλλη Πασπαλά και συμμετέχει στις παραστάσεις τους στην Αθήνα και σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Το 2003 κυκλοφορεί από τη νεοσύστατη δισκογραφική εταιρεία “Cantini” το cd single με τίτλο «Με τα μάτια κλειστά» που περιέχει το ομότιτλο τραγούδι σε στίχους και μουσική Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, ένα δισκογραφικό ντεμπούτο που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση. Αμέσως μετά εμφανίζεται δίπλα στον Γεράσιμο Ανδρεάτο σε παραστάσεις στη μουσική σκηνή “ZOOM” στην Πλάκα και την άνοιξη του 2004 ξεκινάει τη συνεργασία της με την ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας.



Ο χειμώνας του 2004 τη βρίσκει μαζί με την Εστουδιαντίνα στη σκηνή της «Ακτής Πειραιώς» και στο Fix Community της Θεσσαλονίκης, στο πρόγραμμα «Της Ελενίτσας...» με την Ελένη Τσαλιγοπούλου αλλά και τον Δημήτρη Ζερβουδάκη και τον Παναγιώτη Λάλεζα Συμμετέχει με το τραγούδι “Τί να του συμβαίνει” στο δίσκο του Οδυσσέα Τσάκαλου «Φυλακή με ορθάνοιχτη πόρτα» και κυκλοφορεί από την εταιρεία Cantini το πρώτο προσωπικό της δίσκο με τραγούδια του Βαγγέλη Κορακάκη και τίτλο “Το βέλος”.
Πηγή ανάρτησης  www.ishow.gr

Μουσείο Τσιτσάνη στις παλιές φυλακές των Τρικάλων δημιουργεί η Περιφέρεια Θεσσαλίας

April 10, 2014, 2:16 am

≫ Next: Συνελήφθη η τραγουδίστρια Ελένη Ροδά που μεσουράνησε την δεκαετία του ΄60

≪ Previous: Γιώτα Νέγκα...

$

0

0

 

Μουσείο Τσιτσάνη στις παλιές φυλακές των Τρικάλων δημιουργεί η Περιφέρεια Θεσσαλίας. Πρόκειται για έργο πνοής στην πόλη των Τρικάλων, το οποίο ενέταξε σήμερα στο ΕΣΠΑ Θεσσαλίας ο περιφερειάρχης κ. Κώστας Αγοραστός. Το έργο «Δημιουργία κέντρου έρευνας Βασίλης Τσιτσάνης» είναι προϋπολογισμού 2.816.109,00 € και η συγχρηματοδότησή του γίνεται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης με ποσοστό 85%.

Όπως ανέφερε ο κ. Κώστας Αγοραστός: «Μετά από μεγάλες και συντονισμένες προσπάθειες με το Υπουργείο Πολιτισμού και την γενική γραμματέα κ. Λίνα Μενδώνη, με τον Δήμο Τρικκαίων, αλλά και τη βούληση τη δική μας ως αιρετή Περιφέρεια, εντάξαμε σήμερα στο Περιφερειακό Πρόγραμμα Θεσσαλίας ένα ξεχωριστό έργο πολιτισμού. Ένα έργο το οποίο αλλάζει μορφή, της αρχιτεκτονικής οπτικής αλλά και του περιβάλλοντος στο κέντρο των Τρικάλων. Πρόκειται για το σημείο όπου βρίσκονται οι παλιές φυλακές και αυτή τη στιγμή αποτελεί εστία ήταν μια περιβαλλοντική ρύπανση. Εκεί πρόκειται να δημιουργήσουμε το Μουσείο Τσιτσάνη και για αυτό σήμερα εντάσσουμε αυτό το έργο προϋπολογισμού 2.816.000 ευρώ. Με αυτό το έργο ολοκληρώνεται η ανάπλαση του κεντρικού ιστού της πόλης των Τρικάλων, αναβαθμίζεται ένας χώρος με έμφαση στον πολιτισμό και ταυτόχρονα γίνεται πράξη η δωρεά της οικογένειας Τσιτσάνη στην πόλη των Τρικάλων. Πρόκειται για σπουδαίο γεγονός διότι ο Τσιτσάνης ήταν μεγάλος μουσικο-συνθέτης και το Μουσείο αυτό θα αποτελέσει πόλο έλξης για τους μουσικόφιλους και όχι μόνο».

Δικαιούχος του έργου είναι το Υπουργείο Πολιτισμού. Με συναφθείσα προγραμματική σύμβαση μεταξύ Υπουργείου Πολιτισμού, Δήμου Τρικκαίων και Περιφέρειας Θεσσαλίας, επιμερίζεται η αρμοδιότητα υλοποίησης του έργου. Ειδικότερα, το 1ο Υποέργο υλοποιείται από την 19η ΕΒΑ Τρικκαίων , ενώ το 2ο Υποέργο από τον Δήμο Τρικκαίων.

Αναλυτικότερα στοιχεία για το έργο :

Το  κεντρικό  κτίριο των παλαιών φυλακών Τρικάλων ανάγεται στις αρχές του  20ου αιώνα. Ο δεύτερος όροφος με τοιχοποιία από οπλισμένο σκυρόδεμα, που εκτιμάται, ότι έγινε μεταπολεμικά, εδράζεται σε παλαιότερο λιθόκτιστο κτίσμα που ταυτίζεται με παλαιό λουτρό, το οποίο αποκαλύφθηκε μετά από τις διερευνητικές εργασίες που διενεργήθηκαν από την 19η Ε.Β.Α.. Για την επανάχρηση του κτιρίου απαραίτητη είναι η προστασία και ανάδειξη του ισογείου και η επισκευή του ορόφου ώστε να προσαρμοστεί στη νέα του χρήση, προκειμένου να διαφυλαχθεί και να αναδειχθεί αυτό το ιδιαίτερα σημαντικό μνημείο.

Στόχος του έργου είναι η αποκατάσταση της δομικής ενίσχυσή του κτιρίου, η οποία θα εξασφαλίσει τη φυσική διατήρηση του μνημείου. Η αποκατάσταση του κτιρίου και σε συνδυασμό με το παρακείμενο τέμενος, θα διαμορφώσει μια σφαιρική εικόνα της αρχιτεκτονικής εκείνης της εποχής στην περιοχή. Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών θα αποδοθεί στο κοινό ένας χώρος με διαχρονικότητα και πολυπολιτισμικότητα: ένας αμιγώς αρχαιολογικός χώρος με οργανωμένη αρχιτεκτονική και ιστορική δομή, στο ισόγειο και ένας χώρο με αναφορές στην μουσική δημιουργία τρικαλινών συνθετών, στον πάνω όροφο που θα αποτελούν ξεχωριστές οντότητες, με βελτιωμένες συνθήκες επισκεψιμότητας και θα συμβάλουν στην τουριστική προβολή της πόλης αλλά και στην ανάπτυξη του τοπικού περιφερειακού χώρου.

Το όλο έργο αποτελείται από δύο υποέργα:

1) «Προστασία – ανάδειξη στο κτίριο παλαιών φυλακών Τρικάλων» προϋπολογισμού 1.000.000,00 €,το οποίο θα υλοποιηθεί με αυτεπιστασία από την 19η Ε.Β.Α.  και

2) «Επανάχρηση κεντρικού κτιρίου παλαιών φυλακών Τρικάλων - Κέντρο Έρευνας Βασίλης Τσιτσάνης» προϋπολογισμού 1.816.109,00 €.  το οποίο θα υλοποιηθεί από το Δήμο Τρικκαίων.

www.onvolos.gr 

---

Συνελήφθη η τραγουδίστρια Ελένη Ροδά που μεσουράνησε την δεκαετία του ΄60

April 10, 2014, 6:00 am

≫ Next: Πετρολούκας Χαλκιάς...μουσικάρα από τους λίγους

≪ Previous: Μουσείο Τσιτσάνη στις παλιές φυλακές των Τρικάλων δημιουργεί η Περιφέρεια Θεσσαλίας

$

0

0

Μετά από μια έφοδο της αστυνομίας στο μαγαζί που τραγουδάει, η Ελληνίδα τραγουδίστρια που μάθαμε μέσα από τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου οδηγήθηκε στο τμήμα μαζί με τρεις Ρωσίδες που εργάζονταν εκεί.
Η Ελένη Ροδά πλήρωσε την αφηρημάδα της, όπως αναφέρει η εφημερίδα Espresso, αφού είχε ξεχάσει την ταυτότητα της και όταν της την ζήτησαν οι άνθρωποι της αστυνομίας εκείνη δεν την είχε για να την υποδείξει. Έτσι, την πήραν μαζί τους στο τμήμα μαζί με τρεις αλλοδαπές από τη Ρωσία, οι οποίες δεν είχαν χαρτιά.
«Δεν είχα μαζί μου την ταυτότητά μου και βέβαια δεν είπα ποια είμαι, αφού τα παιδιά της Αστυνομίας ήταν νεαρά και αμέσως κατάλαβα ότι δεν με γνώριζαν. Η αλήθεια είναι ότι ταλαιπωρήθηκα με αυτή την ιστορία, γιατί έμεινα τρεις ώρες υπό κράτηση στο τοπικό αστυνομικό τμήμα μέχρι να έρθουν τα δικά μου άτομα και να μου φέρουν την ταυτότητά μου» δήλωσε η τραγουδίστρια και αποκάλυψε ότι η αστυνομία είχε πάει στο μαγαζί της επί τούτου.
«Εκτός από εμένα οδηγήθηκαν στο τμήμα και τρεις Ρωσίδες, οι οποίες βρίσκονταν στο μαγαζί χωρίς χαρτιά, γεγονός που σημαίνει ότι ο έλεγχος της Αστυνομίας δεν γίνεται χωρίς λόγο. Υπάρχει όμως καμιά φορά και ο υπερβάλλων ζήλος των αστυνομικών, που προκειμένου να μην παραβούν το γράμμα του νόμου ταλαιπωρούν ανθρώπους που δεν έχουν κάνει κάποιο έγκλημα, απλώς έχουν ξεχάσει να πάρουν μαζί τους την ταυτότητά τους».

Πηγή: KoolNews.gr         tsantiri.gr
Φωτογραφία από mikrofwno.gr

Πετρολούκας Χαλκιάς...μουσικάρα από τους λίγους

April 11, 2014, 5:32 am

≫ Next: O 83χρονος Χριστιανόπουλος τραγουδάει Τσιτσάνη

≪ Previous: Συνελήφθη η τραγουδίστρια Ελένη Ροδά που μεσουράνησε την δεκαετία του ΄60

$

0

0

Οφείλω να πω ότι ο Πετρολούκας είναι από τους πιο προικισμένους και ταυτόχρονα αφανείς μουσικούς που έχει παράξει η Ελλαδίτσα μας. Ούτε οι μισοί νέοι δεν γνωρίζουν ποιος είναι και τί έκανε ο Πετρολούκας στη ζωή του και για τί βεληνεκούς μουσικό μιλάμε...Γι'αυτό λοιπόν και σας παραθέτω ένα άρθρο βιογραφία από την εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ"

Το όνομά του είναι θρυλικό όσο και οικείο στους απανταχού Ηπειρώτες αλλά και στους λάτρεις της ελληνικής παράδοσης. Ο Πετρο-Λούκας Χαλκιάς, γέννημα-θρέμμα Ηπειρώτης, διαθέτει τέχνη, ύφος, λυρισμό και σπάνια δεξιοτεχνία. Πέρα από το «φυσικό» του χώρο, το πάλκο, στις πλατείες των χωριών δεν δίστασε να παίξει ηπειρώτικους σκοπούς με Ινδούς μουσικούς και Αφρικανούς τζαζίστες, συνοδεία οργάνων με ονομασίες όπως μπανσούρι και μάλι-κόρα, που και ο ίδιος ακόμα δυσκολεύεται να προφέρει.

Με το κλαρίνο του «κεντάει» για τουλάχιστον 60 χρόνια στα πανηγύρια, στις συναυλίες, σε κάθε είδους εκδηλώσεις οι οποίες μετατρέπονται σε ευκαιρία για φαγοπότι και γλέντι μέχρι τα ξημερώματα. Το παίξιμό του ξεχωρίζει, αφήνει τη δική του σφραγίδα, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για την εποχή μας. Και σήμερα, στα 74 χρόνια του, κουβαλάει στις αποσκευές του μια συλλογή μοναδικών στιγμών και ήχων, με μια μανιώδη προσήλωση στην αυθεντική ελληνική παράδοση, αφήνοντας ωστόσο ανοιχτό το παράθυρο στο καινούργιο και στο διαφορετικό.

Γεννήθηκε το 1934 στο Δελβινάκι της Ηπείρου, λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Εδώ και πέντε γενιές, από πάππου προς πάππου, η οικογένειά του βγάζει απαραιτήτως τουλάχιστον ένα… κλαρίνο. Ετσι και ο ίδιος έβγαλε το γιο του κι αυτός με τη σειρά του τον εγγονό Πέτρο Χαλκιά.

 

 

«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω μουσικός. Από 11 χρόνων με έβαλε να δουλεύω σε συνεργείο αυτοκινήτων. Εμένα, όμως, ο ήχος του κλαρίνου κυλούσε στο αίμα μου. Εφτιαξα το πρώτο μου κλαρίνο από το ξύλο ενός δέντρου και άρχισα να μαθαίνω κρυφά».

Ο πρώτος που τον «ανακάλυψε» ήταν ο παππούς του, Λουκάς Χαρισιάδης, κλαριντζής και ο ίδιος. Εντυπωσιάστηκε από το έμφυτο ταλέντο του μικρού Πέτρου και τον βοήθησε να ξεκινήσει μαθήματα με το «καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου», τον Φίλιππα Ρούντα. «Το βάπτισμα του πυρός το πήρα σε ένα γάμο στα Δολιανά. Επαιζε το καλύτερο τότε συγκρότημα, τα Τακούτσια, με τον Ρούντα στο κλαρίνο. Ο δάσκαλος κάποια στιγμή έπεσε κάτω απ’ το μεθύσι την ώρα της πρόβας. Ανάστατοι, οι υπόλοιποι μουσικοί ήρθαν στο σπίτι και με φώναξαν να παίξω στη θέση του». Ο κόσμος θαύμασε τον 11χρονο κλαριντζή και από τότε ο Ρούντας τον πήρε μαζί του ως δεύτερο κλαρίνο. «Τον ίδιο χρόνο κατέβηκα στην Αθήνα, όπου έπαιζε ο πατέρας μου. Σε μια πρόβα με άκουσε ένας παρουσιαστής και μου ζήτησε να παίξω στη ραδιοφωνική του εκπομπή. Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου».

Το όνομά του είναι Πέτρος Χαλκιάς. Το Πετρο-Λούκας προέκυψε ύστερα από ένα τυπογραφικό λάθος στον πρώτο του δίσκο, όπου είχε γραφεί Τ. Χαλκιάς. «Τότε αποφάσισα να με αποκαλούν Πετρο-Λούκα, από το όνομα του παππού μου, Λουκά Χαρισιάδη».

Στα δεκαοχτώ του χρόνια παντρεύτηκε τη σύζυγό του Μαρία. «Στο γλέντι του γάμου σήκωσα το ποτήρι να πιούμε στην υγειά της πρώτης μου αγάπης. Επεσε παγωμάρα. Ο πεθερός μου με αγριοκοίταξε. Για να προλάβω την παρεξήγηση, τους είπα ότι η πρώτη μου αγάπη ήταν και θα είναι πάντα το… κλαρίνο».

Στα 26 του χρόνια φεύγει μαζί με τη γυναίκα του για την Αμερική, όπου τελικά έμεινε 20 ολόκληρα χρόνια. «Πέρασα μεγάλες δυσκολίες, αλλά τελικά κατάφερα να επιβιώσω, με μόνο εφόδιο τη μουσική μου. Οταν γύρισα δεν βρήκα τίποτα όπως το είχα αφήσει, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Ηπείρου».

Περιγράφει με μεγάλη συγκίνηση τα πανηγύρια της Ηπείρου και τα αυθεντικά γλέντια, που τώρα πλέον αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση. «Τότε ο κόσμος γλεντούσε με τ’ αφτιά, τώρα γλεντάει περισσότερο με τα μάτια. Βγαίνουν τραγουδίστριες όμορφες, που ουσιαστικά δεν αξίζουν μία.
Οι μουσικοί βγάζουν μεροκάματο προδίδοντας την καλλιτεχνία. Τότε δεν χρειαζόμασταν μικροφωνικές και ηχεία. Η έμπνευσή μας ήταν οι ήχοι της φύσης. Τώρα κοιτάνε ποιος θα ακουστεί πιο δυνατά. Το κάθε κλαρίνο είχε το χρώμα του, τη σφραγίδα του. Ακουγες και ήξερες ποιος έπαιζε. Ητανε πραγματικοί καλλιτέχνες. Βγάζανε αίσθημα. Τα πανηγύρια ήταν της Εκκλησίας. Παίρνανε σφαχτά και κρασί κι όλος ο κόσμος έτρωγε κι έπινε δωρεάν. Τώρα είναι δουλειά των κέντρων. Ποιος θα φέρει τη μεγαλύτερη φίρμα. Ξεφύγαμε από την παράδοση. Ξεχάσαμε τις ρίζες μας.
Την Ακρόπολη μπορούν να την γκρεμίσουν, αλλά δεν το κάνουν. Ετσι κι εμείς δεν μπορούμε να πειράξουμε την παράδοση, γιατί είναι η προίκα των παιδιών μας».

Ο άνθρωπος που έκανε άνω κάτω 8 εκατ. μουσικούς

Αυτή είναι η λεζάντα της φωτογραφίας του κ. Χαλκιά στον τοίχο του μεγαλύτερου σωματείου μουσικών στη Νέα Υόρκη

«Πετρο-Λούκας Χαλκιάς. Ο άνθρωπος που έκανε άνω κάτω οκτώ εκατομμύρια μουσικούς». Αυτή είναι η λεζάντα της φωτογραφίας του κ. Χαλκιά, ο οποίος φιγουράρει ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, στον τοίχο του μεγαλύτερου σωματείου μουσικών στη Νέα Υόρκη.

«Οταν πήγα στην Αμερική, με υποχρέωσαν να γραφτώ στο σωματείο μουσικών που είχε τότε 8 εκατ. μέλη από όλο τον κόσμο. Μαζευόμασταν δύο φορές την εβδομάδα σε μια τεράστια αίθουσα για συνέλευση. Ο πρόεδρος έβαζε κάτω το χάρτη, διάλεγε χώρα και ζητούσε μουσικούς. Κάποια μέρα ήρθε η σειρά της Ελλάδας. “Greece”, φώναξε ο πρόεδρος και ανέβηκε στη σκηνή ο κ. Χαλκιάς με το κλαρίνο του. Θυμάται τα λόγια του προτού αρχίσει να παίζει. «Εμείς στην Ελλάδα έχουμε όλα τα χρώματα της μουσικής. Αλλά έχουμε κι ένα μοναδικό στο είδος του, που δεν το έχει κανένας, το ηπειρώτικο». Έκλεισε τα μάτια και έπαιξε ένα μοιρολόι από τα πιο σπάνια.

«“Mr. Xalkias”, φωνάζει ένας συνθέτης, “μήπως αυτή η μουσική δεν είναι ελληνική; Αν ήταν, θα την προωθούσαν οι Έλληνες και θα είχαν μαγέψει όλο τον κόσμο. Μήπως είναι αλβανική;”, ‘‘Τι λέτε, κύριε; Μ’ αυτά τα τραγούδια με νανούριζε η μάνα μου στη σαρμανίτσα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ελληνικό απ’ αυτό’’. Μου ζήτησε να του παίξω τρεις νότες. Μ’ αυτές έγραψε το αμερικανικό σουξέ ‘‘that’s the way, I like it’’ και μου έδωσε χίλια δολάρια για τις νότες μου».

«Ο πρόεδρος του σωματείου προσβλήθηκε και έβαλε ανθρώπους να με απελάσουν από τη χώρα, γιατί τάχα τέτοιους μουσικούς είχαν πολλούς και δεν ήθελαν άλλους. Του πρότεινα να διαλέξει τους καλύτερους που είχε και να τους βάλει να παίξουν μαζί μου για να αποδείξει τα λεγόμενά του. Αν τα κατάφερναν, θα έφευγα από τη χώρα την επόμενη μέρα. Δέχτηκε την πρόκληση. Ένα βράδυ ήρθαν στο μαγαζί που έπαιζα, το “Πορτ Σάιντ”. Ήταν εκεί και ο Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Ανέβηκαν στη σκηνή. Έπαιξα ηπειρώτικα. Οι μουσικοί του αλλού πάταγαν και αλλού βρίσκονταν. Παραδέχτηκε το λάθος του και μου ζήτησε συγγνώμη. Έτσι προέκυψε η λεζάντα της φωτογραφίας».

«Οταν έπαιξα ηπειρώτικο μοιρολόι, ο Ινδός πρέσβης προσευχόταν»

Το καλοκαίρι του 2005 ο Πέτρο-Λούκας Χαλκιάς ανέβηκε στη σκηνή του Λυκαβηττού μαζί με Αφρικανούς και Ινδούς μουσικούς για μια παράσταση με τίτλο «Οι Έλληνες και ο κόσμος. Μαγικές συναντήσεις». Από αυτή την εμφάνιση προέκυψαν πέντε δίσκοι που τον έκαναν γνωστό ακόμα και στους πιο «κουλτουριάρηδες» ακροατές, οι οποίοι έως τότε δεν απέφευγαν να σνομπάρουν το δημοτικό τραγούδι. «Η ελληνική δημοτική παράδοση είναι η βάση για όλες τις μουσικές του κόσμου. Εγώ το πιστεύω και κατάφερα να το αποδείξω. Όταν έπαιξα ηπειρώτικο μοιρολόι, ο Ινδός πρέσβης γονάτισε και προσευχόταν, γιατί, όπως είπε, με αυτές τις μελωδίες οι Ινδοί προσεύχονται από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου. Κι εμείς την έχουμε παραπεταμένη. Η πεντατονική κλίμακα του ηπειρώτικου είναι αρχαία ελληνική μουσική. Οι πρόγονοί μας την πήραν, τη στόλισαν με καινούργια πετραδάκια, αλλά η κολόνα έμεινε ίδια. Το γνήσιο ελληνικό αίσθημα πρέπει να το περάσουμε στα παιδιά από το σχολείο. Να το γνωρίσουν και να το εκτιμήσουν, να το μεταφέρουν σε όλο τον κόσμο και να είναι περήφανοι για την καταγωγή τους».

Κι αν η Εκκλησία ήταν έξυπνη, θα του ζητούσε Μεγάλη Πέμπτη να παίξει ένα μοιρολόι σαν αυτό που αυτοσχεδίασε μετά από μερικά ουίσκι, όταν κάποιος του είπε  
«τώρα παίξε σαν να έμαθες πως πέθανε ο Τάσος Χαλκιάς»...

Και ακούγοντάς τον έκλαψαν όλοι... 

ΒΑΘΗ ΜΑΡΙΑ 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ    

Το βρήκαμε εδώ.volvoxworld.blogspot.gr

 

 

O 83χρονος Χριστιανόπουλος τραγουδάει Τσιτσάνη

April 13, 2014, 11:49 pm

≫ Next: Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά ρεμπέτικα στην Ευρώπη!

≪ Previous: Πετρολούκας Χαλκιάς...μουσικάρα από τους λίγους

$

0

0

 

Μη βλέπετε διάφορους γελοίους που εμφανίζονται ως ρεμπετολόγοι. Αυτοί ανακατεύουν τον Τσιτσάνη με το παραδάκι. Αυτά, εγώ τα αποδοκιμάζω και καλά κάνω... Εμείς δίνουμε συναυλίες δωρεάν. Το καυχιέμαι - και... με το δίκιο μου. Δεν είμαι από τους πληρωμένους".

Η εισαγωγή του ποιητή στη συναυλία που διοργάνωσαν χθες το απόγευμα στο πατάρι του βιβλιοπωλείου τους στη Θεσσαλονίκη οι εκδόσεις "Ιανός", ήταν μάλλον μικρή, ολιγόλογη.

"Αφορμή"για τη συναυλία - σύμφωνα με το διοργανωτή εκδοτικό οίκο -  ήταν "η συμπλήρωση (στις 17 του περασμένου Ιανουαρίου) 30 χρόνων από τον θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη (1915-1984) και το βιβλίο Ανθολογία τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη, με κριτικό υπόμνημα" (κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2009).

Και ο  83χρονος Ντίνος Χριστιανόπουλος  - εμφανώς ταλαιπωρημένος μετά την πρόσφατη πολύμηνη περιπέτεια της υγείας του, τους ...έκανε το χατίρι, και...απρόσμενα, - σαν να’ ταν "άλλος"- είχε  κάτι καλό να πει για όλους ... .


-"Εξαιτίας μου "Η παρέα του Τσιτσάνη" ("οχι κομπανία- "παρέα"διευκρίνιζε προ 15ετίας -όταν ιδρύθηκε κι άρχισε τις εμφανίσεις της η ομάδα των μουσικών με επικεφαλής τον ποιητή) έχει ένα χρόνο να εμφανιστεί. Και αξίζει τον κόπο. Αν έχετε ακούσει καλύτερο μπουζούκι από τον Στρουθόπουλο να μου τρυπήσετε τη μύτη..", αλλά και ...

- "Η μικρή αυτή (για την ερμηνεύτρια Δώρα Στρουθοπούλου) είναι  η νέα Μαρίκα Νίνου", και για την έκδοση του "Ιανού" :

-  "Είναι το καλύτερο βιβλίο μου για τον Τσιτσάνη (για την ογκώδη - 375 σελίδων -  Ανθολογία των 187 τραγουδιών του Τσιτσάνη). Μου πήρε 15 χρόνια να το ολοκληρώσω. Κινδύνεψα να πεθάνω από την υπερκόπωση. Δεν το μετάνιωσα. Άξιζε τον κόπο. Ότι άλλο έχω γράψει για τον Τσιτσάνη, το έχω αποκηρύξει. Ήταν όλα μέτρια..."

"Κολοφώνα των αρετών του ρεμπέτικου,  συνθέτη που είχε Παιδεία,  Μακρυγιάννη του τραγουδιού"χαρακτήρισε τον Βασίλη Τσιτσάνη:

"Τον συνάντησα για πρώτη φορά όταν ήμουν 11 χρονών (το 1942) στη Θεσσαλονίκη. Έξι μήνες προτού παντρευτεί… . Έκτοτε - στα 42 χρόνια που ακολούθησαν ως το θάνατο του (το 1984) ήταν λιγοστές οι επικοινωνίες μας. … Κάποτε του έστειλα στίχους μου να τους μελοποιήσει μου τους επέστρεψε, δεν του άρεσαν. Με ρωτούσε για ορισμένα τραγούδια του. του απαντούσα "Απαράδεκτο"! . Θύμωνε . Μαλώναμε πολύ όσο ζούσε ... Δεν πειράζει, τον θεωρώ κορυφαίο…»

Στην εισήγηση του, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος εκτός από το βιβλίο (στις 375 σελίδες του καταγράφονται τα 700 τραγούδια που φέρεται να έγραψε ο Τσιτσάνης και επιλέγονται από τον ποιητή τα 184 "καλύτερα"), αναφέρθηκε και στο CD που εξέδωσε πρόσφατα ο γιός του Βασίλη Τσιτσάνη ("σας το συνιστώ , αν μπορείτε να το αγοράσετε -όπως και το βιβλίο- πόσα εξάλλου σ αυτή την άθλια εποχή αξίζουν τον κόπο;"ειπε μεταξύ άλλων) .

Την "Παρεά του Τσιτσάνη"απαρτίζουν οι: Ντίνος Χριστιανόπουλος, τραγούδι, Νίκος Στρουθόπουλος, μπουζούκι-τραγούδι, Νίκος Ζυγούρας, κιθάρα-τραγούδι και Δώρα Στρουθοπούλου, τραγούδι.

Στη συναυλία που ακολούθησε "Η παρέα του Τσιτσάνη"ερμήνευσε συνολικά 20 τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη ("Το μινόρε του Τσιτσάνη" , "Ο γάμος του Τσιτσάνη", Αράπικο, "Μ΄ενα πικρο αναστεναγμό", "Πέφτεις σε λάθη", "Που θα τα βρείς αλλού στρωμένα"κ.α).

Οι 150 και πλέον ακροατές που κατέκλεισαν το πατάρι του βιβλιοπωλείου ήταν  στην πλειονότητα τους παλιοί ρεμπέτες, παλιοί θαμώνες ταβερνών της πόλης  (και ακόμα ...φασαριόζοι καθώς, λίγο έλειψε να γίνει παρεξήγηση στο ακροατήριο).

Ανάμεσα σε παλιούς ρεμπέτες και ρεμπετολόγους, πανεπιστημιακούς και λογοτέχνες και λιγοστούς περιπατητές της οδού Αριστοτέλους που έσπευσαν απόγευμα Σαββάτου του Λαζάρου να δουν τον ποιητή που ...αναστήθηκε τραγουδώντας Τσιτσάνη, βρέθηκε και μια ομάδα νεαρών μαθητών γυμνασίου από την περιφέρεια.

Η σχολική εκδρομή στη Θεσσαλονίκη τους έδωσε την ευκαιρία να  δουν και ν ακούσουν από κοντά τον ποιητή ...

Ήταν αυτά τα παιδιά που δημιούργησαν ουρές στο τέλος της συναυλίας ζητώντας από τον εμφανώς κουρασμένο Ντίνο Χριστιανόπουλο μια αφιέρωση στα αντίτυπα των ποιημάτων του που αγόρασαν με το χαρτζιλίκι τους από τους πάγκους του βιβλιοπωλείου.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ    www.nooz.gr

Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά ρεμπέτικα στην Ευρώπη!

April 15, 2014, 1:03 am

≫ Next: Κετιμέ Αρετή

≪ Previous: O 83χρονος Χριστιανόπουλος τραγουδάει Τσιτσάνη

$

0

0

Από τη Σουηδία -στις 26 Απριλίου-ο Γιώργος Νταλάρας ξεκινάει την περιοδεία του σε θέατρα και φεστιβάλ της Ευρώπης.

“Rembetiko Unplugged” είναι ο τίτλος της μεγάλης ευρωπαϊκής περιοδείας του Γιώργου Νταλάρα, που θα παρουσιάσει ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι.  Το είδος, που ο Γιώργος Νταλάρας  έχει προσεγγίσει όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια και γνώση.

Γνώστης της παράδοσης του ρεμπέτικου ο ίδιος, αναλαμβάνει να συστήσει τα διαμάντια του είδους στο κοινό της Ευρώπης. Θα ακουστούν τραγούδια του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, αλλά και μεγάλων Σμυρνιών συνθετών όπως ο Βαγγέλης Παπάζογλου και άλλων συνθετών όπως ο Απόστολος Καλδάρας, ο Απόστολος Χατζηχρήστος. Θα τον συνοδεύσουν στη σκηνή, η Ασπασία Στρατηγού συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια και τη σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενη Αθηνά Λαμπίρη. Μαζί τους τραγουδιστής μουσικός και ο Βασίλης Κορακάκης, γιος του σπουδαίου λαϊκού συνθέτη Βαγγέλη Κορακάκη.

26 Απριλίου        Ουψάλα, Σουηδία        Konsert & Kongress
27 Απριλίου        Ελσίνκι, Φιλανδία        Finlandia Hall
29 Απριλίου        Μόναχο, Γερμανία        Circus Krone
1 Μαΐου        Βρυξέλες, Βέλγιο        Palais des Beaux Arts
2 Μαΐου        Άμστερνταμ, Ολλανδία    Carre
4 Μαΐου        Μάινζ, Γερμανία        Rheingoldhalle
10 Μαΐου        Στουτγάρδη, Γερμανία    Liederhalle
12 Μαΐου        Βερολίνο, Γερμανία    Konzerthaus

Η συναυλία θα παρουσιαστεί και στην Ελλάδα μία φορά, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

 Πηγη αναρτησης-www.protothema.gr

Κετιμέ Αρετή

April 15, 2014, 1:44 am

≫ Next: ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

≪ Previous: Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά ρεμπέτικα στην Ευρώπη!

$

0

0

Φωτογραφία από www.theapricity.com

Γεννήθηκε: 26-07-1989

Ιστοσελίδα:facebook.com/AretiKetime

Από: Ελλάδα, Αθήνα 

 Βιογραφία

Η Αρετή Κετιμέ είναι μουσικός που παίζει σαντούρι και τραγουδίστρια, ερμηνεύοντας παραδοσιακά τραγούδια, γνωστή κυρίως για το ταλέντο της παρά την μικρή της ηλικία.
Σε ηλικία έξι χρονών ξεκίνησε μαθήματα σαντουριού στην σχολή του Αριστείδη Μόσχου, και το 1999 σε ηλικία εννιά χρονών ξεκίνησε μαθήματα πιάνου και θεωρίας στο Ωδείο Αθηνών. Επίσης το 1999, 2000 και 2003 συμμετείχε στο φεστιβάλ Σύμης παίζοντας σαντούρι. Μετά τον θάνατο του Αριστείδη Μόσχου συνέχισε σπουδάζοντας κλασικό σαντούρι με την Αγγελίνα Τκάτσιεβα.
Το 2002 γνωρίστηκε με τον Γιώργο Νταλάρα και εμφανίστηκε στον Ζυγό με τον ίδιο, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και την Μελίνα Ασλανίδου. Το καλοκαίρι του 2002 τον ακολούθησε σε συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και συμμετείχε στο άλμπουμ του «Από Καρδιάς» τραγουδώντας το κομμάτι «Μαραίνομ΄ ο Καημένος».
Το 2003 συμμετείχε στην παράσταση «Αφιέρωμα στη Μικρά Ασία» μαζί με τους Γλυκερία, Γιώργο Νταλάρα και την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας στο φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο, και τον Σεπτέμβριο του 2003 κυκλοφόρησε το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Tο τραγούδι της Αρετής» και παραγωγό τον Γιώργο Νταλάρα.
Το 2004 συμμετείχε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.
Το καλοκαίρι του 2005 συμμετείχε στην παράσταση που ανέβασε ο Γιώργος Κιμούλης "Οιδίπους Τύραννος". Στην παράσταση συμμετείχε ο Γιώργος Νταλάρας στο ρόλο του Κορυφαίου του Χορού ενώ τη μουσική επένδυση την είχε αναλάβει ο Goran Bregovic. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 1 & 2 Ιουλίου 2005 στο θέατρο της Επιδαύρου και επαναλήφθηκε αρκετές φορές σε ανοιχτά θέατρα σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, με τους ίδιους συντελεστές.
Η Αρετή Κετιμέ συνεχίζει να εμφανίζεται σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα όπου ερμηνεύει παραδοσιακά τραγούδια τραγουδώντας και παίζοντας σαντούρι. Πηγή www.mygreek.fm