Πορνεία, ρεμπέτες και μάγκες… καλωσήρθατε στην τρούμπα του Ηρακλείου (pics)

April 16, 2016, 10:43 am

≫ Next: Τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου

≪ Previous: Το ρεμπέτικο της γενιάς μας.. (Βίντεο)

$

0

0

Ο Λάκκος ήταν η κακόφημη περιοχή του Ηρακλείου, η γειτονιά της μαγκιάς, των πορνείων, των ρεμπέτικων αυτοσχεδιασμών, της ομαδικής χασισοποσίας, των ξέφρενων γλεντιών.

Καλωσήρθατε στον Λάκκο των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα!

Πολλοί ντόπιοι περνώντας από τα στενά με τα χαμόσπιτα της περιοχής πίσω από το Πανάνειο και το νεότευκτο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ηρακλείου, αγνοούν την ιστορία αυτής της γειτονιάς. Αγνοούν ακόμα και το όνομα της. Ο Λάκκος όμως που άκμασε τις πρώτες τέσσερις δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος στην «εποχή του».

Όλα ξεκίνησαν με το «Διάταγμα περί Χαμαιτυπείων» της Κρητικής Πολιτείας κάπου το 1900 που επέβαλλε την γεωγραφική συγκέντρωση των πορνείων σε οριοθετημένους, απομονωμένους χώρους. Τότε ήταν που επιλέχτηκε ο Λάκκος για την εγκατάσταση των χριστιανικών πορνείων - τα μουσουλμανικά βρίσκονταν στην Κιζίλ Τάμπια (σήμερα, Αγία Τριάδα). Η περιοχή ήταν ιδανική μια και βρισκόταν κοντά στο στρατόπεδο των Άγγλων στρατιωτών στα ενετικά τείχη - οι οποίοι είχαν «ανάγκες» να εξυπηρετήσουν -  ήταν από παλιά μια υποβαθμισμένη περιοχή, κι επιπλέον ήταν απομακρυσμένη από πολυσύχναστα μέρη και δημόσια κτίρια. Μαζί με τα πορνεία εγκαταστάθηκε στην περιοχή και η μικροκοινωνία τους: πόρνες, νταβατζήδες, μαντάμες, «αγαπητικοί».

Στη συνέχεια με πυρήνα τις δραστηριότητες του αγοραίου έρωτα αναπτύχθηκε ένας ολόκληρος, παράλληλος κόσμος μέσα στο Ηράκλειο που τότε ήταν στα πρώιμα χρόνια της αστικής του ανάπτυξης, επηρεαζόταν από την Δύση και φυσικά έβλεπε υποτιμητικά και απαξιωτικά τους Λακκουδιανούς: ταβερνιάρηδες, τεκετζήδες, μάγκες, ρεμπέτες, κουτσαβάκηδες, χασισέμπορους, γραμμοφωνατζήδες, λατερνατζήδες, νταήδες.
Με την δική τους τοπική αργκό, τα παρατσούκλια και την ιεραρχία τους, τα πάθη και την «ρεμπέτικη» στάση ζωής. Και κάπως έτσι ο υποβαθμισμένος φτωχικός μαχαλάς με τα καλντιρίμια, τις παράγκες, τα χαμηλοτάβανα σπίτια ξεκίνησε να γράφει τη σύντομη μεν, θρυλική δε ιστορία του. Κακόφημος και πολύβουος, με τα γλέντια και τις λοιπές διασκεδάσεις – νόμιμες και παράνομες - να είναι κομμάτι της καθημερινής του ρουτίνας, ο Λάκκος έζησε την τελευταία του περίοδο ακμής κατά την περίοδο του μεσοπολέμου.
Μετά ήρθε ο Β΄Παγκόσμιος, η Μάχη της Κρήτης, ο βομβαρδισμός της πόλης από τα γερμανικά αεροσκάφη (που είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών πορνείων), η Κατοχή και η μεταφορά των «γυναικών» του Λάκκου σε κεντρικό ξενοδοχείο για την εξυπηρέτηση των γερμανών στρατιωτών. Κι ακόμα πιο μετά ήρθε η καταστροφή του ιστού της παλιάς πόλης – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Λακκουδιανοί και Μικρασιάτες

Μετά την μικρασιατική καταστροφή και τις ανταλλαγές πληθυσμού, ο ερχομός των μικρασιατών προσφύγων άλλαξε δραματικά την δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού της πόλης. Πολλοί πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στις γειτονικές περιοχές του Λάκκου και αρκετοί βρήκαν καταφύγιο (και τρόπο να επιβιώσουν) στις «δραστηριότητες» του Λάκκου. Μαζί τους έφεραν και τις παραδόσεις της Μικράς Ασίας, μουσικά όργανα όπως σαντούρι, βιολί, ούτι, τουμπελέκι, χορούς όπως καρσιλαμάς, απτάλικο ζεϊμπέκικο, και φυσικά τους περιβόητους αμανέδες και τα προσφυγικά τραγούδια που βρήκαν μεγάλη απήχηση στους Λακκουδιανούς, οι οποίοι όμως ήταν εξοικειωμένοι με αυτές τις παραδόσεις ήδη από την λειτουργία των "Καφέ Αμάν"που ανθούσαν στην περιοχή. Φυσικά το αστικό, «καθωσπρέπει» Ηράκλειο έβλεπε με μισό μάτι αυτές τις ανατολίτικες μελωδίες, με τα τούρκικα επιφωνήματα (αμάν, γιάλα, γιαβρούμ) που τόσο τους θύμιζαν την οθωμανική περίοδο που ήθελαν να αποτινάξουν από πάνω τους.

Ρεμπέτες και Μάγκες

Ακόμα κι η μικροκοινωνία του Λάκκου είχε την ιεραρχία της και τις διαφοροποιήσεις της. Μάγκες και ρεμπέτες, μόρτες, καλντιριμιτζίδες, μουρμούρια, αλάνια, κουτσαβάκηδες.
Τους μάγκες τους ξεχώριζες από την αρρενωπότητα, από τα ρούχα (λουστρίνι μυτερό παπούτσι, ριγέ πατελόνι, μαύρο σταυρωτό γιλέκο, και το ένα μανίκι του σακακιού να κρέμεται αφόρετο), από τον τρόπο που μιλούσαν και το «βαρύ» τους περπάτημα, τις χειρονομίες, τον τρόπο που χόρευαν, από τη μπριγιαντίνη στα μαλλιά το στριφτό μουστάκι, το καπέλο – ρεπούμπλικα και φυσικά το κομπολόι.
Οι ρεμπέτες δε, ήταν στην κορυφή της ιεραρχίας και πρωταγωνιστές στα γλέντια και τις χασισοποσίες, οι οποίες ήταν μια ολόκληρη μυσταγωγική τελετουργία γύρω από τον ναργιλέ και κατέληγαν σε έκσταση, μουσικούς αυτοσχεδιασμούς και ζεϊμπέκικα.

Τα Ρεμπέτικα του Λάκκου

Τα ρεμπέτικα, χασικλίδικα ή και βλάμικα τραγούδια του Λάκκου στην πλειοψηφία τους έχουν χαθεί μαζί με τον θάνατο των Λακκουδιανών. Ήταν προφορικές, ανώνυμες δημιουργίες που – με ελάχιστες εξαιρέσεις – δεν βρήκαν τον δρόμο της δισκογραφίας. Ταξίμια κι αμανέδες που οι λόγιοι της εποχής θεώρησαν «κατώτερα» αν όχι άσεμνα, χάθηκαν μαζί με την αποδιοργάνωση της κοινότητας που τα δημιούργησε. Από όσα έχουν σωθεί ξέρουμε ότι ήταν πιο λιτά και «πρωτόγονα» σε σχέση με τα επώνυμα ρεμπέτικα, ενώ η θεματολογία τους ήταν πάνω κάτω η αναμενόμενη: έρωτας, πάθη, χασίς, φυλακή. Πολλοί όμως μουσικοί και ρεμπέτες του Λάκκου, έμειναν ξακουστοί όπως ο «Κουλουράς» κι ο Κατσαρός. Όσο για την ρεμπέτικη φήμη του Λάκκου; Από εδώ πέρασαν μια βόλτα και γνωστοί ρεμπέτες όπως ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης.

Ο Λάκκος σήμερα

Μην ψάχνεις να βρεις σημάδια της παλιάς του «αίγλης». Όπως αναφέρει το cretazine.com θα βρεις πολλά χαμόσπιτα με φτωχές οικογένειες, σπίτια με χαμηλά ταβάνια και μικρές αυλίτσες, μπουγάδες απλωμένες στα καλντερίμια, μαγαζάκια κλειστά με λαμαρίνες και ξεθωριασμένες ταμπέλες. Ακόμη κι έτσι όμως κρατάει κάτι από την περιθωριακή γοητεία του. Ο κεντρικός δρόμος που περνάει μπροστά από τον Άγιο Ματθαίο και τα γύρω στενά αναπλάστηκαν πρόσφατα. Στον αέρα πλανάται βέβαια μια προσπάθεια «εξευγενισμού» (gentrification) της περιοχής, με τις νέες πολυκατοικίες να υψώνονται δίπλα στα χαμόσπιτα και το μεγαθήριο του Πολιτιστικού – Συνεδριακού κέντρου να ρίχνει την επιβλητική σκιά του σε ολόκληρο το τετράγωνο. Αξίζει ωστόσο να περπατήσεις την γειτονιά, να χαθείς στα στενά της και να πλάσεις στο μυαλό σου ιστορίες για «ερωτευμένες πόρνες» και ρεμπέτες αγαπητικούς.
cretazine.com

www.creteplus.gr

---

Τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου

April 16, 2016, 12:30 pm

≫ Next: Πλήρη Ντάξει: Το ρεμπέτικο απ'την Θεσσαλονίκη.. (Βίντεο)

≪ Previous: Πορνεία, ρεμπέτες και μάγκες… καλωσήρθατε στην τρούμπα του Ηρακλείου (pics)

$

0

0

Αύριο  Κυριακή 17 Απριλίου συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου, από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης Ελλάδας.

Ακόμα και σήμερα, οι διαχρονικές του επιτυχίες "Σ'αναζητώ στη Σαλονίκη", "Πάντα γελαστοί", "Ρόζα", "Τα λαδάδικα", ξεσηκώνουν το κοινό στο άκουσμά τους.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1948 στην Αγία Μονή, μια συνοικία στα Τρίκαλα, απ'όπου καταγόταν η μητέρα του. Τον πατέρα τον γνώρισε στα 29 του χρόνια.
Μέχρι τα 16, όταν ήρθε στα χέρια του ένα γράμμα που ανέφερε πως ο πατέρας του ζει στη Ρουμανία, νομίζω πώς είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο Πόλεμο.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος βγήκε από μικρός στη βιοπάλη, για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.
Δούλευε τα καλοκαίρια, αρχικά ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και έπειτα στις κορδέλες κοπής ξύλων.
Το 1964, μετά την τρίτη γυμνασία, μετακόμισε στην Αθήνα, σπίτι του θείου του στην Αχαρνών και πριν ακόμα τελειώσει το σχολείο ξεκίνησε να εργάζεται ως τραγουδιστής. Πολιτικοποιημένος από έφηβος, οργανώθηκε στη Νεολαία των Λαμπράκηδων. Μάλιστα, δεχόταν απειλές ότι δεν θα τον άφηναν να σπουδάσει λόγω των αριστερών του καταβολών.


Την ίδια περίοδο γνώρισε τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, όταν βρέθηκε στο νυχτερινό κέντρο που τραγουδούσε, σε μια εκδήλωση της εταιρείας του θείου του. Μετά το τέλος του προγράμματος η παρέα του θείου του έβαλαν τον Δημήτρη Μητροπάνο να τραγουδήσει. Όταν τον άκουσε ο Μπιθικώτσης του είπε πως πρέπει να γίνει τραγουδιστής και μετά από παρότρυνσή του επισκέφθηκε την "Κολούμπια".

Εκεί του σύστησαν τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον οποίο μνημόνευε ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα. Ο Ζαμπέτας τον πήρε μαζί του στα "Ξημερώματα"όπου τότε εμφανιζόταν. Ο Μητροπάνος ήταν μόλις 16 ετών. Το βράδυ τραγουδούσε και το πρωί πήγαινε στο σχολείο.

"Ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα"είχε δηλώσει ο Μητροπάνος.

Το 1966 ο Μητροπάνος συναντήθηκε, τυχαία, για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμήνευσε, αντικαθιστώντας άλλον καλλιτέχνη που έπρεπε να απουσιάσει λόγω ασθένειας, μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών.

Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογράφησε τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι "Θεσσαλονίκη". Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού "Χαμένη Πασχαλιά", το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Σημαντικός σταθμός στην καριέρα του ήταν το έτος 1972 όταν, ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα.

Τον Ιούλιο του 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης ξαναβρέθηκαν επί σκηνής στο Ηρώδειο με την Δήμητρα Γαλάνη και την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολούθησαν, «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και «Τα συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου.

Στη μακρόχρονη πορεία του, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Λάκης Παπαδόπουλος, Μάριος Τόκας, Σπύρος Παπαβασιλείου, Τάκης Μουσαφίρης, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Σπανός ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Η συμμετοχή του σε δίσκους των Λάκη Παπαδόπουλου (με το τραγούδι "Για να σ'εκδικηθώ") και Νίκου Πορτοκάλογλου ("Κλείνω κι έρχομαι") ανέδειξαν την ευρεία γκάμα της ερμηνείας του και προανήγγειλαν μια στροφή στον τρόπο ερμηνείας του, που θα οδηγήσει σε μια σειρά από δίσκους που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του καλού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού.
Οι συνεργασίες με τον Μάριο Τόκα και το Φίλιππο Γράψα ("Η εθνική μας μοναξιά"το 1992 και "Παρέα με έναν ήλιο"το 1994) συνδυάζουν τη λαϊκή υφή και συναίσθημα με τη πιο βαθιά έννοια στίχων και τη χρησιμοποίηση λέξεων πιο επιτηδευμένων.

Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο τον δίσκο «Στου Αιώνα την Παράγκα», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτέλεσε τη στροφή του ερμηνευτή σε ακόμη πιο"έντεχνες"διαδρομές, διατηρώντας όμως πάντα την ταυτότητα του λαϊκού.
Ο Μητροπάνος συνέχισε στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000.
Τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του Δημήτρη Μητροπάνου, ήταν η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο, τον Σεπτέμβριο του 2009, αποτελούμενη από 2 CD με τον τίτλο "Τα τραγούδια της ζωής μου", και ο δίσκος "Εδώ Είμαστε"με τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους του ίδιου, της Λίνας Νικολακοπούλου, του Μάνου Ελευθερίου, του Λάκη Λαζόπουλου και ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά.
Τον Ιούνιο του 2012 κυκλοφόρησε το άλμπουμ-αφιέρωμα στο συνθέτη Μάριο Τόκα με τίτλο "Ήλιος Κόκκινος". Σε αυτό συμμετείχε και ο Δημήτρης Μητροπάνος με τρία τραγούδια ("Της μοναξιάς οι σκλάβοι", "Γράψε μου κάτι", "Υπάρχουν κάτι μελωδίες"). Ήταν τα τελευταία που ηχογράφησε ο Δημήτρης Μητροπάνος και μάλιστα λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του.

Στις 17 Απριλίου του 2012 ο Δημήτρης Μητροπάνος, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Υγεία με οξύ διαρροϊκό σύνδρομο και εμετούς.  Στη συνέχεια παρουσίασε αιφνιδίως δύσπνοια. Μετεφέρθη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, όπου αντιμετωπίστηκε για οξύ πνευμονικό οίδημα από το οποίο και κατέληξε στις 11 το πρωί.
Η κηδεία του τελέστηκε στις 19 Απριλίου του 2012,  στο Α'Νεκροταφείο Αθηνών. Η σορός του βρισκόταν από νωρίς το πρωί στο παρεκκλήσι του Α'Νεκροταφείου όπου συγγενείς, φίλοι, καλλιτέχνες και "πιστοί"της μεγάλης του φωνής έσπευσαν για να του πουν το τελευταίο αντίο.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν παντρεμένος με τη Βένια Μητροπάνου, με την οποία απόκτησε δυο κόρες.

*με πληροφορίες από το wikipedia 

ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

www.enikos.gr

 Ακούστε μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες του:

 

Πλήρη Ντάξει: Το ρεμπέτικο απ'την Θεσσαλονίκη.. (Βίντεο)

April 17, 2016, 1:20 am

≫ Next: Τα Σατυρικά της Σμύρνης

≪ Previous: Τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου

$

0

0

Πλήρη Ντάξει:  Με απόλυτο σεβασμό στην παράδοση

Η κομπανία των “πλήρη ντάξει” δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Μάρτιο του 2012, με πρωτοβουλία του Λευτέρη Τσικουρίδη και αποτελείται από τους:

-Κατερίνα Δούκα – τραγούδι, ζίλια, κουτάλια
-Μανώλη Πορφυράκη – κιθάρα, τραγούδι
-Λευτέρη Τσικουρίδη – μπουζούκι, τραγούδι
-Χρήστο Παππά – μπουζούκι, μπαγλαμά, τραγούδι.

Το ρεπερτόριό τους εξαρχής διαμορφώθηκε και επηρεάστηκε από τρεις βασικούς παράγοντες:

Ο πρώτος σχετίζεται με το κοινό ενδιαφέρον των τεσσάρων για την απόδοση και εκτέλεση τραγουδιών και οργανικών σκοπών που προέρχονται από την πλούσια λαϊκή παράδοση και το ρεμπέτικο, όπως αυτό αποτυπώνεται στην πρώτη μεγάλη περίοδο της δισκογραφίας των δεκαετιών 1910, ’20 και ’30, κυρίως στην Ελλάδα και στην Αμερική, αλλά και στην Τουρκία.

Ο δεύτερος παράγοντας αφορά τη σύνθεση του ίδιου του συνόλου (τέσσερις φωνές,μπουζούκια, λαϊκή κιθάρα και μπαγλαμάς), που αποτελεί τον κατεξοχήν κλασικό τύπο λαϊκήςορχήστρας. Τέτοια σύνολα εμφανίστηκαν την δεκαετία του ’30 και δημιούργησαν, με βάση τις παραδοσιακές συνθετικές φόρμες, τη δικιά τους μουσική.

Τρίτος και εξίσου σημαντικός παράγοντας είναι η μελέτη και η χρήση συγκεκριμένων τεχνικών έκφρασης, ερμηνείας και εκτέλεσης, προερχόμενες κυρίως από το παραδοσιακό ύφος [ηχόχρωμα φωνών, ισοκρατήματα, χρήση κουρδισμάτων (ντουζένια) κ.ά.].
Περισσότερα εδώ 

Κατερίνα Δούκα

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και μέσα απ’ το οικογενειακό της περιβάλλον έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το τραγούδι και το χορό.
Συμμετείχε στη Χορευτική Ομάδα Φοιτητικών Εστιών Θεσσαλονίκης (Χ.Ο.Φ.Ε.Θ.) στην αρχή  ως  χορεύτρια  και  στη  συνέχεια  διδάσκοντας  ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς.
Η χρόνια μελέτη της μουσικοχορευτικής ελληνικής παράδοσης και ταυτόχρονα η ενασχόλησή της με το παραδοσιακό τραγούδι, αποτυπώνονται για πρώτη φορά στη δισκογραφική δουλειά του Βαγγέλη Δημούδη “ηλιοβασίλεμα στον Έβρο”, όπου συμμετέχει ως τραγουδίστρια. Λίγα χρόνια αργότερα ηχογραφούν με το θρακιώτικο παραδοσιακό σχήμα “μεθόριος¨, το διπλό cd “Έβρος”, όπου ερμηνεύει
ανέκδοτα τραγούδια του βόρειου Έβρου.
Συμμετέχει επίσης στη δισκογραφική δουλειά “Απόψε” της Σοφίας Νάτσιου. Από το 2010 μαζί με τον Σταμάτη Πασόπουλο δημιούργησαν το “ραΔΥΟφωνο”.
Με το ρεμπέτικο έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά το 2007 τραγουδώντας σε μουσικά στέκια της Θεσσαλονίκης όπου και γνωρίζεται με τον Μανώλη Πορφυράκη.

Λευτέρης Τσικουρίδης

Γεννήθηκε στη Δράμα. Από μικρός παρακολούθησε μαθήματα ελληνικών παραδοσιακών χορών, λίγα χρόνια αργότερα μαθήματα μπουζουκιού και έπειτα έκανε ωδειακές σπουδές (θεωρία και κλασσικό βιολί), καθώς και μαθήματα στο ούτι. Τις πανεπιστημιακές του σπουδές ολοκλήρωσε στο τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως λέκτορας στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης διδάσκοντας, στην Ειδίκευση Τρίχορδο Μπουζούκι, το Σύνολο Ρεμπέτικης Μουσικής, το μάθημα Ηχογεωλογικά Τοπία του Ελληνικού Χώρου, Ερμηνεία και Εκτέλεση.
Συμμετέχει στα σχήματα: Skagb, Paranaue στην Ελλάδα, “Rebe teke” στην Ελβετία και Strada Rebetico στον Καναδά.

Μανώλης Πορφυράκης

Γεννήθηκε στη Βέροια και μεγάλωσε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης απ’ όπου και κατάγεται. Η ενασχόληση του με τη μουσική ξεκίνησε κάνοντας μαθήματα πιάνου. Το 1999 τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη για σπουδές ηχοληψίας. Την ίδια χρονιά παρακολούθησε μαθήματα βυζαντινής μουσικής, κρουστών και ούτι στο σύλλογο διάσωσης και εκμάθησης βυζαντινής μουσικής “Ρωμανός ο μελωδός”.
Ασχολείται και μελετάει την τεχνοτροπία του παραδοσιακού και του ρεμπέτικου τραγουδιού  ως  κιθαρίστας  και  τραγουδιστής,  αποδίδοντας  τέτοια χαρακτηριστικά και σε δικές του δημιουργίες.
Το 2011 συμμετείχε ως τραγουδιστής στη δισκογραφική δουλειά του Νίκου Γεωργάκη “Να γίνω η θάλασσα”, στην οποία ερμηνεύει δύο τραγούδια. Έχει συνεργαστεί με πολλούς της σκηνής του ρεμπέτικου και του λαϊκού όπως τον Αγάθωνα Ιακωβίδη και τον Δημήτρη Μυστακίδη.

Χρήστος Παππάς

Ασχολήθηκε από μικρός με τη μουσική, αρχικά εμπειρικά και εν συνεχείακάνοντας ωδειακές σπουδές στην Ηγουμενίτσα, όπου γεννήθηκε και ύστερα στα Ιωάννινα.  Παρακολουθούθησε  μαθήματα  Αρμονίας,  Ενορχήστρωσης  και Διεύθυνσης Μπάντας, Πιάνου και Φαγκότου. Τις ωδειακές σπουδές ολοκλήρωσε το 2011 (διπλ. Φαγκότου και διπλ. Σύνθεσης) στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται ως μουσικός απο το 1998.
Η ενασχόλησή του με διάφορα όργανα (φαγκότο, μπάσο, πιάνο, τρίχορδο κ.α.), οι σπουδές του, καθώς και το συνεχώς αναπτυσσόμενο καλλιτεχνικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης, του έδωσαν τη
δυνατότητα να συμμετέχει σε μουσικά σχήματα (Broken Seals, S.INΚ, Ντίνος Σαδίκης, Boomstate), παραστάσεις (Δ. Μπασλάμ – Ο Γαργαληστής, Θυμωμένη Μπετονιέρα) και projects (συνεργασία με τις ομάδες χορού XSOMA και SINEQUANON) σαν εκτελεστής, ενορχηστρωτής και συνθέτης, αποτυπώνοντας έτσι το γενικότερο ενδιαφέρον του για διάφορα είδη μουσικής.
Τα τελευταία χρόνια, μέσα από την ενασχόλησή του με την εναλλακτική σκηνή από τη μία και την παραδοσιακή ελληνική μουσική από την άλλη, προέκυψε το ενδιαφέρον του για τη μουσική της περιόδου του μεσοπολέμου και το ρεμπέτικο τραγούδι, με το οποίο ασχολείται και γράφει από το 2012.

 

Τα Σατυρικά της Σμύρνης

April 18, 2016, 1:24 am

≫ Next: Τεκέδες, τεκετζήδες και ρεμπέτες στον Πειραιά

≪ Previous: Πλήρη Ντάξει: Το ρεμπέτικο απ'την Θεσσαλονίκη.. (Βίντεο)

$

0

0

Σχολή Ραπτικής στη Σμύρνη

Ο κόσμος γενικά όπως στις μικρές κοινωνίες, παρατηρούσε, σχολίαζε, ηκουσέλεβε (κουτσουμπόλευε) και πολύ συχνά μέσα στην κοινωνία της Κοσμοπολίτικης Σμύρνης και στα προάστεια, άκουγες σατυρικά δίστιχα ή τετράστιχα που κυκλοφορούσαν σε κάθε κύκλο.

Ενα τέτοιο τραγούδι  έκανε το γύρο στις γειτονιές σαν ένα είδος επιθεώρησης βγαλμένο από το στόμα του λαού.

Εις τον Τσαϊρλή Μπαξέ
κορίτσια σαν το Μενεξέ
μέσα στα Ταμπάχαν
κορίτσια σαν τα λάχανα
και στου Φασουλά τη βρύση
ποιος κοτά να της  μιλήσει!

Και στα Σερβετάδικα
πετούνε τα μπαστάρδικα
και στου Μάμογλου το χάνι
μπαινοβγάινουν οι ρουφιάνοι.

Σε γάμους μεταξύ νέου και γριάς ή γέρου και νέας, η σάτυρα έδινε κι έπαιρνε:

Μια σκουριασμένη κλειδαριά ήχασε το κλειδί τση
παντρέυτηκε η Σμπάραινα και πήρε το παιδί τση.

Σ΄όποιον γάμο κι αν ηπήγα τέτοιον γάμο δεν τον είδα
ναν΄η νύφη κλωνάτη κι ο γαμπρός με τόνα μάτι.

Πολλές φορές σχολίαζαν γενικά την τελετή του γάμου, με μια ρίμα για τα μικρά κεριά που  έστελναν. Τα κεριά χρησίμευαν σαν προσκλητήριο για το γάμο, γι αυτό όταν ήθελαν να πουν σε κάποια πως δεν την προσκάλεσαν της έλεγαν: Κερά μου, δεν σούστειλα το κερι για νάρθεις!

Η νύφη ηκαμάρωνε κι η μάνα τση αρωτούσε
και η κουμπάρα ήκλανε και διπλοχαιρετούσε
Κεράκια ημοιράζανε σε ούλοι τσι παππάδες
κι οι γριές ηλέγανε «Μικρές είν΄οι λαμπάδες!

Οταν κάποιος γαμπρός που έτρωγε χυλόπιτα ήθελε να κάνει πατινάδα στη γειτονιά της νύφης, έλεγε τραγούδια σατυρικά. Σε μια τέτοια περίπτωση ακούστηκαν τα ακόλουθα:

Ξύπνησε πετροπέρδικα
κι άνοιξε τα φτερά σου
και διώξε αυτόν τον κότσυφα
πουχεις στην αγκαλιά σου.

Αγάπαε τον άντρα σου, αγάπαε κι εμένα
κάνε τ΄αντρους σου δυο βρακιά, κάνε κι εμένα ένα.

Τ΄αντρους σου ναν από μαλλί κι εμένα από μετάξι
τ΄αντρους σου να κατελυθή κι εμένα να βαστάξει.

Πολλά από τα δίστιχα που καταγράφηκαν έγινα αργότερα τραγούδια όπως:

Μπουρνόβας με κρύα νερά
Μπουτζάς με πρασινάδες
και Κουκλουτζάς με τις ελιές
και μ΄όμορφες κεράδες.

Κι άλλο ένα που ακούγονταν ως συμβουλή σε κάποιοον που επρόκειτο να παντρευτεί:

Δε σου τωπα μια
μεσ΄στην Αρμενιά
δε σου τώπα δυό
μεσ΄το μπαρμπεριό
δε σου τώπα τρείς
να μην παντρευτείς
τι καλό θα δεις
ποπυ θα βαρεθείς!

Δίκτυο Μ (Πηγή Μικρασιατικά Χρονικά 1939)

constantinoupoli.com

G

M

T

Detect languageAfrikaansAlbanianArabicArmenianAzerbaijaniBasqueBelarusianBengaliBosnianBulgarianCatalanCebuanoChichewaChinese (Simplified)Chinese (Traditional)CroatianCzechDanishDutchEnglishEsperantoEstonianFilipinoFinnishFrenchGalicianGeorgianGermanGreekGujaratiHaitian CreoleHausaHebrewHindiHmongHungarianIcelandicIgboIndonesianIrishItalianJapaneseJavaneseKannadaKazakhKhmerKoreanLaoLatinLatvianLithuanianMacedonianMalagasyMalayMalayalamMalteseMaoriMarathiMongolianMyanmar (Burmese)NepaliNorwegianPersianPolishPortuguesePunjabiRomanianRussianSerbianSesothoSinhalaSlovakSlovenianSomaliSpanishSundaneseSwahiliSwedishTajikTamilTeluguThaiTurkishUkrainianUrduUzbekVietnameseWelshYiddishYorubaZulu

AfrikaansAlbanianArabicArmenianAzerbaijaniBasqueBelarusianBengaliBosnianBulgarianCatalanCebuanoChichewaChinese (Simplified)Chinese (Traditional)CroatianCzechDanishDutchEnglishEsperantoEstonianFilipinoFinnishFrenchGalicianGeorgianGermanGreekGujaratiHaitian CreoleHausaHebrewHindiHmongHungarianIcelandicIgboIndonesianIrishItalianJapaneseJavaneseKannadaKazakhKhmerKoreanLaoLatinLatvianLithuanianMacedonianMalagasyMalayMalayalamMalteseMaoriMarathiMongolianMyanmar (Burmese)NepaliNorwegianPersianPolishPortuguesePunjabiRomanianRussianSerbianSesothoSinhalaSlovakSlovenianSomaliSpanishSundaneseSwahiliSwedishTajikTamilTeluguThaiTurkishUkrainianUrduUzbekVietnameseWelshYiddishYorubaZulu

Text-to-speech function is limited to 100 characters

Options : History : Help : FeedbackClose

Τεκέδες, τεκετζήδες και ρεμπέτες στον Πειραιά

April 18, 2016, 11:00 am

≫ Next: Αντώνης Μιτζέλος – “Όλοι οι Ρεμπέτες του Ντουνιά” (ΒΙΝΤΕΟ)

≪ Previous: Τα Σατυρικά της Σμύρνης

$

0

0

Όπως καταγράφηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα

Στα συνοικιακά καφενεία, τα καταγώγια και τους τεκέδες του Πειραιά χτυπούσε τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα η καρδιά του ρεμπέτικου.

Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης:

Τότες ο Πειραιάς ήταν πολύ άγριος…. Παράγκες, τεκέδες, εμπόριο ναρκωτικών στο φόρτε, μπουρδέλα, αγαπητικοί, κακοποιοί, λαθρέμποροι, μάγκες, νταήδες, μπερμπάντηδες, πρεζάκηδες, χασικλήδες, μαχαιροβγάλτες, σκυλόμαγκες, ντερβισόπαιδα, αποφάγια μάγκες….

Όσο για ντεκέδες από την Πειραϊκή, Παναγίτσα, Άγιο Νείλο, Γύφτικα, στο Χατζηκυρειάκειο, στην Τρούμπα και όσο πιο πέρα πήγαινες, Άγιο Διονύση, εκεί φουμάρανε στο δρόμο. …, σε κάθε καταγώγιο και σε κάθε καφενείο έπρεπε να είναι κρεμασμένα 3-4 μπουζούκια και μπαγλαμάδες για το σκυλολόι (πελάτες) που εσύχναζαν μέσα, όχι όμως στα κεντρικά, μόνον στα συνοικιακά. Διότι για να είχες τότε καφενείο, έπρεπε να ήσουν μούτρο, δηλαδή να ήσουν του κουρμπετιού και να είχες εγκληματίσει απαραιτήτως. Σε αυτά τα καφενεία, δε σταματούσε μέρα-νύχτα το μπουζούκι από τους κοπρόμαγκες και τους γνήσιους μάγκες. Επίσης στου Καραϊσκάκη, στα υπόστεγα στον Πειραιά, στου Τσελέπη, το μπουζούκι ήταν στην ημερήσια διάταξη, πενιές της φυλακής από ανέκδοτους συνθέτες…
Μέρα και βράδυ όπου και να πέρναγες, δηλαδή από καφενείο, άκουγες το κελάηδισμα του μπουζουκιού ή του μπαγλαμά και την μυρωδιά της ταλμίρας (χασίς) ή από αργιλέ ή από τσιγαρλίκι. Και αυτός που το έπαιζε δεν ήταν κανά παιδάκι, ήταν άνθρωπος της τούφας και το είχε μάθει στο σχολείο-φυλακή… Δεν υπήρχανε, τότες, μπουζουξήδες επαγγελματίες. Μόνο παλιοί μάγκες έπαιζαν μπουζούκι, παλιοί κατάδικοι, γεροντόμαγκες, παλιοί τεκετζήδες, μόρτηδες και άλλοι της πιάτσας… ^[1]
 

Στα τραγούδια τους οι ρεμπέτες αναφέρονται σε αρκετούς τεκέδες και τεκετζήδες, άλλοτε πραγματικούς κι άλλοτε φανταστικούς.

1. Ο τεκές του Καρίπη

Ο Γιώργος Κατσαρός, που χρονολογικά προηγείται όλων των μεγάλων δημιουργών του ρεμπέτικου, ήδη από το 1905, προτού φύγει για την Αμερική, παίζει κιθάρα και τραγουδάει επαγγελματικά σε κέντρα της Καστέλας, του Φαλήρου, της Πειραϊκής ακτής και σε διάφορα στέκια της Αθήνας και του Πειραιά. Στον Πειραιά και τη Δραπετσώνα έρχεται σε επαφή με τους μάγκες και γνωρίζει τους χώρους που συχνάζουν. Το κλίμα αυτής της εποχής μεταφέρουν πολλά από τα τραγούδια που ηχογράφησε κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου στην Αμερική.

Στο τραγούδι του Χτες το βράδυ στου Καρίπη, αναφέρεται σε έναν από τους παλιότερους τεκέδες του Πειραιά, τον τεκέ του Καρίπη που βρισκόταν δίπλα στον παλιό επιβατικό σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά προς την πλευρά της Δραπετσώνας^[2].

2. Ο τεκές του Μάνθου

Σύμφωνα με το Γιώργο Κατσαρό ο τεκές του Μάνθου ήταν ένας από τους παλιότερους και ο πιο ονομαστός τεκές δίπλα στον παλιό επιβατικό σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά προς την πλευρά της Δραπετσώνας. Μάλιστα υπήρχε και σχετικό τραγούδι που κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα ανάμεσα στους μάγκες. Όμως ο Κώστας Τζόβενος αναφέρει πως το τραγούδι του Μέσα στου Μάνθου τον τεκέ γράφτηκε για άλλον τεκέ, τον τεκέ του Μάνθου Γκραβαρά, που λειτουργούσε σε εξοχικό κέντρο στους Άγιους Αναργύρους^[2].

Αν είναι όπως τα λέει ο Τζόβενος, τότε ο τεκές του Μάνθου Γραβαρά είναι ίσως ο μακροβιότερος, αφού το σχετικό τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1932 (άρα ο τεκές προϋπήρχε) και έχουμε την αφήγηση του Στέλιου Κηρομύτη ότι υπήρχε τουλάχιστον μέχρι την έναρξη το Β’ παγκόσμιου πολέμου:

Μου λέει ο συγχωρεμένος ο Μάρκος, έτσι κι έτσι δεν πάμε δουλειά, μου λέει, δεν πάμε Ραβάρα; Ήτανε μια μπυραρία προς το Μενίδι, την αγορά και ήτανε τεκές. Πήγαμε ήπιαμε κάτι μπύρες εκεί, παίζανε κάτι σαντουρόβιοι λαϊκοί με πιάνο, ξέρω ‘γω, γλεντήσαμε. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, είναι η ώρα 4:30-5:00. Μόλις ζυγώνουμε στην Αθήνα, ακούμε τις σειρήνες….^[3]

Γεμάτος θαυμασμό, ο Μάρκος Βαμβακάρης, αφηγείται:

Τεκές πραγματικός και κανονικός ήταν του Γραβαρά στο Μενίδι, ο οποίος ήταν άμεμπτος τεκές, ωραία σάλα, ωραίο μαγαζί. Μέσα είχε το παν. Ότι θα ζητούσες θα το 'βρισκες. Μέσα είχε μια κάμαρα και φουμέρναμε και μετά βγαίναμε και καθόμαστε στη σάλα. Κατόπι απ’ το μαστούρωμα, το γλυκό ήταν ότι έπρεπε. Κανένα μπακλαβά, κανένα καταίφι, γλύκαινε ο στόμας σου. Όλοι αυτοί οι τεκετζήδες φουμέρνανε. Εκαθότανε κι έκανε δυο, τρεις, πέντε ναργιλέδες, μαστούρωνε κι αυτός. ^[4]

Ο Γιώργος Μητσάκης λέει ότι ο Μάνθος Γκραβαράς έχει και άλλο τεκέ, Ζήνωνος και Μενάνδρου, κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο, σε κτίριο ήδη μισογκρεμισμένο κατά την κατοχή.^[2]

3. Ο τεκές του Ζαμπίκου

Αναφορά στον τεκέ αυτό έχουμε στο τραγούδι του Κώστα Τζόβενου Μες του Ζαμπίκου τον τεκέ. Ο ίδιος ο Κώστας ο Τζόβενος, αφηγείται^[5]:

Ο Ζαμπίκος είναι στον Πειρααιά. Δεν τον γνώριζα. Εκεί που καθόμαστε στου "Μουρούζη", ήρθε ένα βράδυ ένας από την αγορά. Έμπορος. Αυτός είχε μαζί του μια Ειρήνη. Ήταν η ανηψιά του Ζαμπίκου...

Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης στο Λευτέρη Παπαδόπουλο:

Εδώ στον Βρυώνη από πίσω, η οδός που πάει για το Τζάνειο. Κανθάρου, ήτανε ο τεκές του Τσαμπίκου. Στην Τερψιθέα, πάλι του Τσαμπίκου. Ο ίδιος δηλαδή, ο Αντρέας. …. Μετά στα Βούρλα άνοιξε.^[3]

Και αλλού, αφήγηση του Γιάννη Πολυκανδριώτη:

Μπουζούκι μάθαμε όλοι στην Τερψιθέα. Στον τεκέ του Τσαμπίκου, στη Φραγκολησιά. Εκεί τα μάθαμε όλα. Και να παίζουμε και να πίνουμε^[3].

Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες ο Ζαμπίκος είχε τεκέ και στου Ψυρρή^[6], ενώ ο Γιώργος Κατσαρός αναφέρει, ότι ο Ζαμπίκος ήτανε ο πιο φημισμένος τεκετζής των αρχών του 20ου αιώνα στη Σύρο.^[2]

4. Ο τεκές του Μίχαλου και ο τεκές του Σάλωνα

Αναφέρονται στο τραγούδι του Μάρκου : Ο χαρμάνης. Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης:

Έχουμε τον άλλονα, του Σάλωνα του Γιώργου, ακριβώς στα σκαλάκια που πάμε για τον Άγιο Διονύση. Στα Βούρλα, του Γιάννη του Μίχαλου»^[3].

Και ο Μάρκος στην αυτοβιογραφία του:

Ο τεκές του Σάλωνα ήτανε δυο παραγκίτσες ξύλινες εκεί στο Καστράκι που ήτανε οι πρόσφυγες. …Ο Σάλωνας ήταν πάντοτε ντυμένος πολύ καλά. Με τα δαχτυλίδια του, με το κουστούμι του. Κύριος. Αυτός ήταν μάλλον από τη Σαλονίκη.

..., ο (Νίκος) Αϊβαλιώτης… εσύχναζε κι αυτός στους τεκέδες, ένα βράδυ συναντηθήκαμε στον τεκέ του Μίχαλου στα Χιώτικα Πειραιώς, έναντις των Βούρλων.

… Τα ίδια ήταν και του Μίχαλου. Μια παραγκούλα με διάφορα παραγκάκια εκεί όπου έμενε αυτός μέσα με τη γυναίκα του. Στου Μίχαλου πηγαίνανε οι πιο φίνοι μάγκες. Στου Σάλωνα πηγαίνανε οι πιο φουκαράδες ενώ στου Μίχαλου οι πιο λεφτάδες, οι πιο ντερβίσηδες οι πιο καλοί^[4].

Και ο Μπαγιαντέρας:

-Εσείς πότε πήγατε για πρώτη φορά σε τεκέ, για να μας τον περιγράψετε;

-Να σας πω. Κάποιο βράδυ, κάποιος άλλος, … γίνεται μια εορτούλα, μου λέει, σ'ένα μαγαζί, στου Μίχαλου, χωρίς να μου πει ότι είναι τεκές και τέτοια, ξέρω 'γω τί. Εγώ, όμως, έλα που είχα ακουστά. …, και πήγα, έπαιξα τρία τέσσερα τραγουδάκια έτσι κι έφυγα^[3].

Και σε άλλο σημείο:

Γιατί το πρώτο τραγούδι του Μάρκου έλεγε χαρμάνης είμαι απ’ το πρωί,… Βγήκανε οι πλάκες αυτές στην κυκλοφορία, ακούει η αστυνομία στου Μίχαλου πάω να φουμάρω, ποιος είν’ ο Μίχαλος, που είν’ ο Μίχαλος, ξέρω 'γω τι, βγήκε το άντρο του στην επιφάνεια^[3].

5. Ο τεκές του Σταύρου

Αναφέρεται στο τραγούδι του Μάρκου Κάντονε Σταύρο κάντονε.

Ο Σταύρος (γνωστότερος ως Σταύρακας) είχε τεκέ στα Σίδερα του Πειραιά^[6].

Στα Καμίνια ήτανε του Σταύρακα.^[3]

Και αφήγηση του Στέλιου Κηρομύτη:

… το '33, '32 μάλιστα, τον ακούω σ'ένα τεκέ στου Σταύρακα, στην Παλιά Κοκκινιά, από κάτω, που περνάει το τρένο της Πελοποννήσου. Και είχε μια μάντρα αυτός, μέσα εκεί, ο Σταύρακας, και είχε τεκέ. Και εμείς, παρέα, με έξι εφτά παιδιά, είχαμε κάτι γκομενίτσες και περνάγαμε από εκείνα τα σίδερα -με συγχωρείς, είχαμε πάει σε κάποια ζούλα εκεί- και ακούμε μέσα στη μάντρα έναν και έπαιζε μπουζούκι. Μου λένε οι καημένοι οι φίλοι μου, Στυλιανέ, μπουζούκι, μου λένε, ξέρω 'γω τι. Δεν ξέραμε ότι ήταν τεκές τώρα μέσα εκεί εμείς. Κάνω έτσι, λοιπόν, από μια τρύπα, και βλέπουμε. Είχανε μια θράκα, λοιπόν, μέσα στη μέση, φωτιά, και ο Μάρκος. Καμιά φορά, λοιπόν, ακούσαμε το όνομα Μάρκος, να πούμε. Ε, Μάρκο, του φωνάζω, λοιπόν, εγώ από τη μάντρα. Μάρκο. Ε, ποιος είναι; Σκοτεινά, ε; Του λέω, εγώ είμαι, ο Στέλιος ο Κηρομύτης. Ελάτε μέσα, ρε, λέει. Μπαίνουμε εκεί μέσα, να πούμε. Τότε ο Μάρκος έφτιαχνε το τραγούδι, "Καν'τόνε Σταύρο", καν'τόνε - γι'αυτόν το είχε βγάλει το τραγούδι, τον Σταύρακα, που είχε τον τεκέ….^[3]

Στο ίδιο τραγούδι, αναφέρεται και ο Γιάννης ο αραμπατζής ως "μαγκιόρος"τεκετζής.

6. Ο τεκές του Περδικάκη

Σε τρία τουλάχιστον διαφορετικά τραγούδια, αναφέρεται ο τεκές του Περδικάκη:

α. Στον τεκέ του Περδικάκη, του Κ. Τζόβενου (1935)

β. Απ’ την Πόλη ένας μόρτης του Α. Νταλγκά (1931)

γ. Ένας μάγκας στο Βοτανικό του Σ. Περιστέρη (1933

Αφηγείται ο Κώστας Τζόβενος^[5]:

Α! με τον Περδικάκη δεν είχα σχέση. Δεν τον γνώριζα. Κι αυτός στον Πειραιά ήτανε. Είχα ακουστά. Υπήρχε. "

Περισσότερα για τον τεκέ του Περδικάκη, εδώ: http://rebetiko.sealabs.net/forum/viewtopic.php?t=2846&highlight=%D0%E5%F1%E4%E9%EA%DC%EA%E7

Σε αρκετά άλλα τραγούδια υπάρχουν αναφορές για διάφορους τεκετζήδες, που όμως δε γνωρίζουμε αν ήταν υπαρκτά πρόσωπα ή όχι.

7. Ο τεκές του Φώτη

Aναφέρεται στο τραγούδι του Κώστα Καρίπη Κατινάκι μου για σένα, σε τρεις εκτελέσεις με τη Ρόζα, τη Ρίτα και το Νταλγκά. (Ο Κουνάδης λέει πως ο τεκές του Φώτη αναφέρεται και σε κάποιο άλλο τραγούδι με το Ρούκουνα).

8. Ο τεκές του Μαουνιέρη

Αναφέρεται στο τραγούδι του Τούντα Κουβέντες στη φυλακή με το Στελλάκη. Σύμφωνα με τον Ηλία Πετρόπουλο: Ο Νίκος Ρούτσος είχε γράψει τους στίχους «Τον τεκέ του Μαουνιέρη μας εστήσανε καρτέρι…» γύρω στο 1918. Τους στίχους αυτούς «ρετουσάρισε» κατά τα γούστα του ο Τούντας στο εν λόγω άσμα…^[6]

9. Ο τεκές του Νώντα Αναφέρεται σε τρία κι αυτός τραγούδια:

α. Γεια σου Λόλα μερακλού του Δημήτρη Μπαρούση – Λορέντζου (1934) με τον Κώστα Ρούκουνα.

β. Ένας μάγκας χασικλής του Αντώνη Νταλγκά (1931).

γ. Ο πιτσιρίκος του Γιάννη Δραγάτση με τον Κ. Ρούκουνα (1934).

10. Ο τεκές του Γάκη ή Τάκη

Αναφέρεται στο τραγούδι του Ν. Στάμου Ο κουμπούρας απ’ τη Βάθη με τη Μαρίκα Παπαγκίκα.

Πίσω στο Μοναστηράκι

είν'ένα ένα φαρδύ σοκάκι

και μες στο φαρδύ σοκάκι

είναι ο τεκές του Γ(Τ)άκη

11. Ο τεκές του Ροϊδίτη

Αναφέρεται στο τραγούδι του Σωτήρη Γαβαλά Ο Ροϊδίτης με τη Ρίτα Αμπατζή. Ο Ροϊδίτης του τραγουδιού, αναφέρεται ως «σεβνταλής, και στο μπουζούκι μερακλής» επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι πολλοί από τους παλιούς τεκετζήδες ήταν και μπουζουξήδες.

12. Ο τεκές της Μαριγώς

Αναφέρεται στο τραγούδι Μες στον τεκέ της Μαριγώς του Σπύρου Περιστέρη. Κάποια «Μάρω» αναφέρεται και στο τραγούδι του Ιάκωβου Μοντανάρη «Ο σερέτης» που τραγουδάει ο Γιώργος Κάβουρας:

μες στου ντερβίση τον τεκέ,

που τον πατάει η Μάρω…

13. Ο τεκές του Μπάρμπα-Γιάννη στο Πασαλιμάνι

Αναφέρεται στο τραγούδι του Κώστα Καρίπη Τα χανουμάκια. Στη νουβέλα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη: «Το τάμα της Ανθούλας», διαβάζουμε για έναν «παραλιακό τεκέ», που επισκέφτηκαν οι ήρωές του:

Έκαναν το γύρο της Πειραϊκής, αμίλητοι – κι έφτασαν σ'έναν ήσυχο κολπίσκο, … λίγο πριν απ'τη μικρή γεφυρούλα που φέρνει στων Δοκίμων τη Σχολή, μέσα σ'ένα λιμανάκι γραφικό, προφυλαγμένο απ'όλες τις μεριές ήταν στημένος ο ντεκές του Νταλαβέρη. …Όποιος περνούσε στα γυρω του ντεκέ, δε θά 'βλεπε παρά ένα ξύλινο παράπηγμα, μια ξεβαμμένη κι άθλια παράγκα. Ίσως να το θαρρούσε κι ακατοίκητο. Μόλις όμως προχωρούσες παραμέσα, θα έβρισκες κρυψώνες και σπηλιές κι ένα βαθύ σκοτεινό λαβύρινο, σκαμμένο μες στο βράχο…^[7].

14. Ο τεκές του Νικήτα

Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης:

Το πρώτο μου τραγούδι τόχα γράψει με τον Γ. Παπασιδέρη,... Είχε τον τίτλο «Μες στου Νικήτα τον τεκέ» (ας σημειωθεί ότι στον κατάλογο δισκογραφίας 78 στροφών του Δ. Μανιάτη, δεν έχει εντοπιστεί ο σχετικός δίσκος, αν και στην αντίστοιχη βιβλιογραφική παραπομπή, αναφέρεται ότι πρόκειται για βαρύ και παραπονιάρικο ζεϊμπέκικο, του οποίου προηγείται ωραίο και μεγάλο ταξίμι, είναι σύνθεση του Γιάννη Δραγάτση και ότι ηχογραφήθηκε το 1931).

Χαρμάνης είμαι απ'το πρωί

και πάω να φουμάρω

μεσ'στου Νικήτα τον τεκέ

που 'χει το φίνο μαύρο

Σα μαστουριάσω στα γερά

και έρθω σε μεράκι,

σπάω νταλγκά στο σπλάγνο μου

με το μπαγλαμαδάκι.

Οι μπάτσοι μας πλακώσανε

και πιάσαν το καλάμι

και το Νικήτα πήρανε

και μείναμε χαρμάνι.^[1]

Ο Μάθεσης αναφέρει πως ο Νικήτας είναι φανταστικό πρόσωπο^[6].

15. Ο τεκές του Νώτη

Αναφέρεται σε ακυκλοφόρητο πιθανόν τραγούδι του Ζαχαρία Κασιμάτη τους στίχους του οποίου βρίσκουμε στη Ρεμπέτικη Ανθολογία του Τάσου Σχορέλη.

Μέσα στου Νώτη μπήκαμε

και τον Δήμο βρήκαμε,

βρήκαμε και το Μεμέτη

κι αλλους τρες απ'του Τσελέπη.

Είχαν'ένα ναργιλέ

από το Νίτσι καλέ

ναργιλέ με δυο καλάμια

και φουμάρανε τα βλάμια.

Μόλις μας μπανίσανε

τον λουλά γεμίσανε

με δοντιές είκοσι πέντε

και φωτιές τέσσερες -πέντε.

Τον λουλά αδειάσαμε

κι όλοι εμπαφιάσαμε.

Τον φουμάρησε κι ο Νώτης

ο ντερβίσης ο ιππότης.^[8]

16. Ο τεκές του Μπακ(χ)ούρου

Αναφέρεται στο τραγούδι του Κωστή: Με πιάνουνε ζαλάδες.

17. Ο τεκές του Πέτρου

Αναφέρεται στο τραγούδι "Το μπουζουκάκι", ένα από τα ελάχιστα χασικλήδικα του Σκαρβέλη:

Φερε μου Πέτρο αργιλέ

παίξε και μπουζουκάκι

για να μου φύγει ο πόνος μου βρ'αμάν αμάν

και να 'ρθει το μεράκι

Πολλών τεκετζήδων τα ονόματα διασώθηκαν από μαρτυρίες ρεμπέτηδων, χωρίς όμως να «αποθανατιστούν» στους δίσκους γραμμοφώνου.

18. Ο τεκές του Ζουάνου

Ο Μάρκος Βαμβακάρης, λέει:

Ο πρώτος τεκές, έχω ακούσει, ήτανε του Ζουάνου του Καλοκαιρινού, τα λουτρά. Έπαιζε μπουζούκι και χόρευε ζεϊμπέκικο καλό.

Μες στου Ζουάνου την αυλή,

σκοτώσαν ένα χασικλή

Δεν πρόκανα να πάω, αυτός πέθανε^[4].

Φαίνεται ότι τους παραπάνω στίχους είχε υπόψη του ο Σωτήρης Γαβαλάς ή Μεμέτης, όταν έγραφε:

Στου Μπεζεστένη την αυλή

σκοτώσαν ένα χασικλή…

ή ο Νταλγκάς όταν τραγουδάει:

Στου Μπάρμπα Γώγου την αυλή

σκοτώσαν ένα χασικλή...

19. Ο τεκές του Γιάννη Πολυκανδριώτη

Αφηγείται ο ίδιος ο Γιάννης Πολυκανδριώτης:

... στα Βούρλα, που λέγανε τότες. Εκεί που ήτανε οι πόρνες. Από κάτω στο Γκάζι. Στην οδό Ταπητουργείου ήτανε το μαγαζί μου. … εγώ δεν πούλαγα μαύρο μέσα στο μαγαζί. Γιατί ήταν πολυτελέστατο μαγαζί. Είχαν ιδιαίτερο μέρος που παγαίνανε και το παίρνανε. … και στον τοίχο είχα κρεμασμένα δεκατρία όργανα. Εκεί μέσα σπουδάξανε ο Μπαγιαντέρας, ο Μάρκος, ο Μπάτης, ο Στράτος...^[3]

Ο Φραγκίσκος Ζουριδάκης:

Στον τεκέ του Γιάννη Πολυκανδριώτη, … γνώρισα το Στράτο το 1930^[8].

Και ο Στέλιος Κηρομύτης:

Στον τεκέ του Πολυκανδριώτη πηγαίναμε κι εμείς. .... Ο Νίκος Μάθεσης, ο αδελφός του ο Μήτσος, εγώ, ο Μάρκος, εκεί πηγαίναμε^[3].

20. Ο τεκές του Γκότση

Αναφέρει ο Ηλίας Πετρόπουλος:

Ο Θανάσης Γκότσης (πέθανε το 1969) είχε τεκέ στη Φρεατύδα πλάι στου Καλαμπάκα. Η Μαριγούλα ήτανε γκόμενά του^[6].

Σύμφωνα με το Νίκο Μάθεση, ο Γκότσης ήτανε μάγκας, φίλος ενός από τους περιβόητους μάγκες του Πειραιά του Κώτσου Κεφάλα, οι οποίοι τον έσωσαν όταν κάποια φορά κάτι κουτσαβάκια ήταν έτοιμα να τον σκοτώσουν:

Για καλή μου τύχη, πέρναγε από κει ο Κεφάλας με το Γκότση. Ο Γκότσης ήτανε φίλος του Κεφάλα, μάγκας κι αυτός. Ο Γκότσης οπλοφορούσε. Μόλις πλησιάσαν κοντά και είδαν οι άλλοι τον Κεφάλα, ήταν τέρμα...^[1]

21. Ο τεκές του Γέρο-Μπλέτσα

Αφηγείται ο Γιάννης Πολυκανδριώτης:

Κανείς δεν σου μάθαινε το μπουζούκι. Παγαίναμε στον τεκέ, πιάναμε το μπουζούκι και παίζαμε μόνοι μας. Σ'ένα στενό, εκεί πιο πέρα, έπαιζε κι ο γερο-Μπλέτσας… Τεκέ είχε κι αυτός…^[3].

Και ο Νίκος Μάθεσης:

Μετά στην Πειραϊκή. Ήτανε του θείου Λάμπη. Παλιά ισοβίτης. … -Μπλάτσας είναι ο θείος, στην Πειραϊκή^[3].

22. Ο τεκές του Σειρηνάκη

Αφηγείται ο Μπαγιαντέρας:

…χτες πήγαμε και ήπιαμε τα τσιμπούκια μας στου Σειρηνάκη^[3],

και:

... Ο Στρίγκλας ήταν άνθρωπος του υποκόσμου. Μικρασιάτης στην καταγωγή, έφτασε εδώ το 22, και έμπλεξε στη Δραπετσώνα, στον τεκέ του Σειρηνάκη, που ήταν από τους πιο παλιούς τεκετζήδες του Πειραιά. ^[9]

και ο Νίκος Μάθεσης:

Εδώ στα Καρβουνιάρικα, εδώ στον Άγιο Νικόλα, ήτανε ο τεκές του Σειρηνάκη^[3].

23. Ο τεκές του Μπότακα, ο τεκές του Μαρκεζίνη, τεκέδες στον Πειραιά μετά το 1920^[3].

Γιάννης Μαρκεζίνης: Ο τεκές του (τον οποίο είχε συνεταιρικά με το Γιώργο Κερκυραίο) βρισκόταν στην αρχή της οδού Κρεμμυδαρού, στη Δραπετσώνα, λίγα βήματα πιο πέρα από τη θρυλική σιδερένια γέφυρα του Αδίου Διονυσίου (που υπάρχει (?) ακόμη και σήμερα και ενώνει τους δύο δήμους - Πειραιώς και Δραπετσώνος). ^[9].

38. Ο τεκές του Μπάρμπα Σπύρου

Αφήγηση της Αγγέλας Παπάζογλου:

… Ο τελευταίος ήτανε… Ξέρεις που; Στο πλάι που το λένε τώρα Πρεβολάκι στου Μπεναρδή. Στο πλάι εκεί, πούναι τώρα η εκκλησιά η Παναγίτσα… Εκεί είχε ένα βουνό σκουπίδια…. Και στην κορφή των σκουπιδιών, ήτανε ένας τεκές, μια παράγκα… Τόχε ένας γέρος, μπάρμπα Σπύρος…^[10].

39. Ο τεκές του Ντανάκουλη

Στο βιβλίο του Ηλία Βολιώτη Καπετανάκη "Μάγκες Αλήστου Εποχής", αναφέρεται ότι ο Μιχάλης Γενίτσαρης για το θάνατο του φίλου του θυμάται καλύτερα από τους άλλους ρεμπέτες, και συνεχίζει:

Το καλοκαίρι του 1944 ο Γενίτσαρης, παίζει με τον Στράτο και τον Δελιά στο υπόγειο στου "Βλάχου", οδός Ζήνωνος και Δεληγιώργη. Παρά την πείνα, ο Ανέστος παίρνει συνεχώς ηρωίνη, φτάνει στην έσχατη εξαθλίωση. Ένα βράδυ φεύγει και πάει στον τεκέ του Ντανάκουλη στο Μεταξουργείο. Τον μαζεύει το πρωί κάρο του δήμου, παγωμένο και άψυχο, έξω από τον τεκέ^[11].

Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης:

Οι τεκετζήδες ήταν μάγκες αλλά όχι νταήδες, δεν ήταν σκυλόμαγκες ποτέ. Ένας σκυλόμαγκας που είχε κάνει χρόνια στη φυλακή δεν έκανε αυτή τη δουλειά, να γεμίσει το λουλά, να τον ανάψει και να τον δώσει σ’ αυτόν που παρήγγειλε, σε άνα μαγκάκι που θέλει να βγει κι αυτός κάτι, να του κάνει τον υπηρέτη^[1].

Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο «ειδυλλιακά» όσο τα παρουσιάζει ο Μάθεσης. Να τι αφηγείται στο Λευτέρη Παπαδόπουλο ο Ιωάννης Κανακάρης υπασπιστής του περιβόητου ενωματάρχη της Ασφάλειας Πειραιώς Γιάννη Γαλιγάλη:

Αρκετές φορές (η αστυνομία συνεργαζόταν με τους τεκετζήδες). Όχι όμως για να πιάνει τους χασικλήδες, αλλά για να συλλαμβάνει τους κλέφτες. … Μόλις, λοιπόν ο τεκετζής έβλεπε στον τεκέ ένα άγνωστο πρόσωπο που είχε πάει για να φουμάρει δήθεν, αλλά στην πραγματικότητα για να κρυφτεί από την Ασφάλεια, …, έκανε το εξής κόλπο: κουνούσε στο παράθυρο του τεκέ μια μικρή σημαιούλα, που την είχε δεμένη μ’ ένα σπάγκο. Κάποιος πιτσιρίκος, που τον είχαμε επιτούτου έξω από τον τεκέ, έβλεπε τη σημαιούλα που κουνιόντα κι έτρεχε αμέσως και μας ειδοποιούσε…^[3].

Σημαία κουνούσε ο Σταύρακας, ο Σάλωνας, ο Μίχαλος και πολλοί ακόμα, εξασφαλίζοντας έτσι τα στραβά μάτια της Ασφάλειας….

Παραπομπές

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3} Τάσος Καραντής - "Νίκος Μάθεσης Ο θρυλικός Τρελλάκιας του ρεμπέτικου" , Εκδόσεις Στοχαστής, 1999
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3} Ηλίας Βολιώτης-Καπετανάκης - "Αδέσποτες μελωδίες" , Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη, 1999
3. ↑ ^{3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15} Λευτέρης Παπαδόπουλος - "Να συλληφθεί το ντουμάνι" , Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004
4. ↑ ^{4,0 4,1 4,2} Αγγελική Βέλλου-Κάιλ - "Μάρκος Βαμβακάρης – Αυτοβιογραφία" , Εκδόσεις Παπαζήση, 1978
5. ↑ ^5,0 5,1 Παναγιώτης Κουνάδης - "Εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών", Τόμας Α , Εκδόσεις Κατάρτι, 2000
6. ↑ ^{6,0 6,1 6,2 6,3 6,4} Ηλίας Πετρόπουλος - "Ρεμπέτικα Τραγούδια", Εκδόσεις Κέδρος, 6η Επανέκδοση, 1991
7. ↑ Ναπολέων Λαπαθιώτης - "Το τάμα της Ανθούλας" , Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, 2007
8. ↑ ^8,0 8,1 Τάσος Σχορέλης - "Ρεμπέτικη Ανθολογία", Εκδόσεις Πλέθρον, Β'Έκδοση, 1980
9. ↑ ^9,0 9,1 Κ. Χατζηδουλής - Ρεμπέτικη Ιστορία - 1, Εκδόσεις Νεφέλη
10. ↑ Γιώργης Παπάζογλου - "Ονείρατα της άκαυτης και της καμμένης Σμύρνης" - Αγγέλα Παπάζογλου - "Τα χαΐρια μας εδώ", Εκδόσεις Ταμιείον Θράκης, 1986
11. ↑ Ηλίας Βολιώτης-Καπετανάκης - "Μάγκες Αλήστου Εποχής - 24 «ρεμπέτικα» πορτραίτα" , Εκδόσεις Μετρονόμος, 2005

Πηγή: rebetiko.sealabs.net

Αναδημοσίευση από:Ρεμπέτ Ασκέρι 

Αντώνης Μιτζέλος – “Όλοι οι Ρεμπέτες του Ντουνιά” (ΒΙΝΤΕΟ)

April 20, 2016, 2:40 am

≫ Next: Το ρεμπέτικο καλεί σε βοήθεια...

≪ Previous: Τεκέδες, τεκετζήδες και ρεμπέτες στον Πειραιά

$

0

0

 
Τα blues και το ρεμπέτικο πορεύτηκαν μαζί. Μια παγκόσμια μουσική. Με τα τραγούδια του ξεριζωμού, της μαγκιάς και της ντροπής, που έγιναν εθνικές μουσικές.

Η πρώτη επίσημη blues ηχογράφηση του τραγουδιού «Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά» του Πατριάρχη του ρεμπέτικου, Μάρκου Βαμβακάρη, από τον διεθνούς φήμης ηλεκτρικό κιθαρίστα και συνθέτη, Αντώνη Μιτζέλο, είναι ένα σοβαρό μουσικό σχόλιο του τελευταίου, ένα πάντρεμα στοιχείων του παγκόσμιου μουσικού γίγνεσθαι.

Ρεμπέτικο και blues, τρίχορδο και ηλεκτρική κιθάρα, Βαμβακάρης και Μιτζέλος: συνθέτες, δεξιοτέχνες, Πειραιώτες. Έτσι, για να γουστάρουν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

«Για μένα πραγματικός αριστοκράτης είναι αυτός που κουβαλάει χωρίς ντροπή της φτώχειας του το μεγαλείο. Αυτός ήταν ο Μάρκος: ποιητής, μπουζουξής, τραγουδιστής, χορευτής, αριστοκράτης, χαμάλης».

Στέλιος Βαμβακάρης  

Κυκλοφορεί από τη 14 Music.

www.musiccorner.gr

G

M

T

Detect languageAfrikaansAlbanianArabicArmenianAzerbaijaniBasqueBelarusianBengaliBosnianBulgarianCatalanCebuanoChichewaChinese (Simplified)Chinese (Traditional)CroatianCzechDanishDutchEnglishEsperantoEstonianFilipinoFinnishFrenchGalicianGeorgianGermanGreekGujaratiHaitian CreoleHausaHebrewHindiHmongHungarianIcelandicIgboIndonesianIrishItalianJapaneseJavaneseKannadaKazakhKhmerKoreanLaoLatinLatvianLithuanianMacedonianMalagasyMalayMalayalamMalteseMaoriMarathiMongolianMyanmar (Burmese)NepaliNorwegianPersianPolishPortuguesePunjabiRomanianRussianSerbianSesothoSinhalaSlovakSlovenianSomaliSpanishSundaneseSwahiliSwedishTajikTamilTeluguThaiTurkishUkrainianUrduUzbekVietnameseWelshYiddishYorubaZulu

AfrikaansAlbanianArabicArmenianAzerbaijaniBasqueBelarusianBengaliBosnianBulgarianCatalanCebuanoChichewaChinese (Simplified)Chinese (Traditional)CroatianCzechDanishDutchEnglishEsperantoEstonianFilipinoFinnishFrenchGalicianGeorgianGermanGreekGujaratiHaitian CreoleHausaHebrewHindiHmongHungarianIcelandicIgboIndonesianIrishItalianJapaneseJavaneseKannadaKazakhKhmerKoreanLaoLatinLatvianLithuanianMacedonianMalagasyMalayMalayalamMalteseMaoriMarathiMongolianMyanmar (Burmese)NepaliNorwegianPersianPolishPortuguesePunjabiRomanianRussianSerbianSesothoSinhalaSlovakSlovenianSomaliSpanishSundaneseSwahiliSwedishTajikTamilTeluguThaiTurkishUkrainianUrduUzbekVietnameseWelshYiddishYorubaZulu

Text-to-speech function is limited to 100 characters

Options : History : Help : FeedbackClose

Το ρεμπέτικο καλεί σε βοήθεια...

April 22, 2016, 9:43 am

≫ Next: Πειραιάς: H γέφυρα του ρεμπέτη..

≪ Previous: Αντώνης Μιτζέλος – “Όλοι οι Ρεμπέτες του Ντουνιά” (ΒΙΝΤΕΟ)

$

0

0

Οι τρεις μουσικοί εν δράσει: O Κον Καλαμάρας, ο Ηλίας Χατζηεμμανουήλ και ο Κον Καραμούντζος

"Τρεις ομογενείς μουσικοί από τη Μελβούρνη αναζητούν πόρους για το επόμενο μουσικό τους έργο"
Διαδικτυακό έρανο για την ενίσχυση του μουσικού του έργου ξεκίνησαν τρεις μουσικοί της παροικίας μας.
O Κον Καλαμάρας, ο Ηλίας Χατζηεμμανουήλ και ο Κον Καραμούντζος έχουν ήδη στο ενεργητικό τους μια επιτυχημένη συλλογή από ρεμπέτικα τραγούδια η οποία πήγε πολύ καλά στις πωλήσεις και στην Αυστραλία, την Αμερική, την Αγγλία αλλά και στην Ελλάδα.
Οι τρεις μουσικοί προσπαθούν να συγκεντρώσουν χρήματα για να ηχογραφήσουν το δεύτερό τους άλμπουμ, αλλά χρειάζονται ειδικά μηχανήματα και μουσικά όργανα ώστε ο ήχος των ρεμπέτικων μουσικών κομματιών να είναι παρόμοιος των ηχογραφήσεων πριν από έναν περίπου αιώνα.
Επίσης, τα χρήματα θα διατεθούν για την παραγωγή του CD και την προώθησή του στη Μελβούρνη και σε επαρχιακές πόλεις της Βικτώριας.
* Για να ενισχύσετε την προσπάθεια των ομογενών μουσικών, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα http://www.pozible.com/project/205414

Πειραιάς: H γέφυρα του ρεμπέτη..

April 23, 2016, 1:48 am

≫ Next: ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ..

≪ Previous: Το ρεμπέτικο καλεί σε βοήθεια...

$

0

0

Απέναντι από την εκκλησία του Αγ. Διονυσίου υπάρχει μια μικρή γεφυρούλα που περνά πάνω από τις σιδηροδρομικές γραμμές του Πειραιά. 

Αυτή ήταν η γέφυρα από την οποία εάν περνούσες ήταν κάτι σαν πρώτο βήμα για να γίνεις ρεμπέτης. 

Από εκεί και μετά τα χρονια εκεινα, μια παραγκούπολη εκτεινόταν  μέχρι και το Πέραμα..

photo:  mlp-blo-g-spot.blogspot.gr

---

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ..

April 29, 2016, 1:30 pm

≫ Next: Ο ρεμπέτης της Αμερικής Γιώργος Κατσαρός και η σχέση του με τη χριστιανική πίστη

≪ Previous: Πειραιάς: H γέφυρα του ρεμπέτη..

$

0

0

Η σελίδα ''Το ρεμπέτικο τραγουδι''σας εύχεται ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ , το Άγιο Φως της Ανάστασης να γεννήσει στις ψυχές όλων μας αγάπη και ελπίδα!

Gëzuar Pashkët
честит Великден (čestit Velikden)
Frohe Ostern
Glad Påsk
schöni Oschtere
Frohe Ostern
Joyeuses Pâques

Γιώργος Γυρνάς...

Ο ρεμπέτης της Αμερικής Γιώργος Κατσαρός και η σχέση του με τη χριστιανική πίστη

May 1, 2016, 1:29 pm

≫ Next: "Από την Καντάδα στο Ρεμπέτικο και το Λαϊκό"

≪ Previous: ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ..

$

0

0

«Οι γονείς μου όταν έφυγα από την Ελλάδα μου είπαν να κρατήσω τη γλώσσα και την θρησκεία μας. Κι αυτό έκανα. 

Μαζεύαμε στις κοινότητες λεφτά για σχολεία κι εκκλησίες». Μόνο για την περιοχή του Σικάγου, μέχρι σήμερα, με πρωτοβουλία του Κατσαρού, έχουν κτιστεί 25 ναοί.

Ο Γιώργος Θεολογίτης (Κατσαρός) γεννήθηκε ο 1888(?) στην Αμοργό και πέθανε στην Φλόριντα των ΗΠΑ το 1997(?), σε ηλικία 109(?) ετών.
Το «Κατσαρός» είναι παρατσούκλι, από τα πυκνά κατσαρά μαλλιά που είχε και που τα διατήρησε ως τα βαθιά του γεράματα. Μερικές μόνο από τις προσωπικότητες που πήγαιναν να τον ακούσουν είναι ο Κλαρκ Γκέιμπλ, ο Αλ Καπόνε, ο Αντρέ Σεγκόβια, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος Ρούσβελτ τον είχε καλέσει στο λευκό οίκο το 1942.
Ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο, Ινδία, Αυστραλία και παντού όπου είχε Έλληνες κι έδινε συναυλίες για τον απόδημο Ελληνισμό. Βασικό του μέλημα ήταν η διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας, της θρησκείας και των παραδόσεων.

Με άλλα λόγια η διάσωση της πνευματικής μας κληρονομιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα μέρη που έδινε συναυλίες, έλεγε ότι θα παίξει για 2-3 βραδιές παραπάνω χωρίς χρήματα, έτσι ώστε να συγκεντρωθούν έσοδα για χτίσιμο εκκλησιών.
Η πρώτη εκκλησία που χτίστηκε ήταν ο Άγιος Γεώργιος στη Νέα Υόρκη. Μόνο για την περιοχή του Σικάγου, μέχρι σήμερα, με πρωτοβουλία του Κατσαρού, έχουν κτιστεί 25 ναοί. Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος ο Γιώργος Κατσαρός, τόνιζε πάντα την αξία της πίστης και της προσευχής.
«Έφυγα στην Αμερική με πολλά ωραία τραγούδια της εποχής εκείνης. Ωραίες ρομάντζες, αθηναϊκά, δημοτικά, κλέφτικα και βαριά ρεμπέτικα. Όταν εκδόθηκε ο πρώτος μου δίσκος στην RCA (το τραγούδι "Σαν πεθάνω τι θα πούνε") κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο.

Αναδημοσίευση από  

"Από την Καντάδα στο Ρεμπέτικο και το Λαϊκό"

May 5, 2016, 12:49 am

≫ Next: Συναυλία – αφιέρωμα στο στιχουργό Κώστα Βίρβο

≪ Previous: Ο ρεμπέτης της Αμερικής Γιώργος Κατσαρός και η σχέση του με τη χριστιανική πίστη

$

0

0

Ένα μαγευτικό μουσικό ταξίδι από την Καντάδα στο Ρεμπέτικο και το Λαϊκό θα ζήσει το κοινό της Σύρου το Σάββατο 7 Μαΐου στις 20:00, στο Κηπάριο της Μεταμόρφωσης στην Ερμούπολη. 

Με οδηγό το Μουσικό Εργαστήριο του 1ου ΓΕΛ Ασπροπύργου, η πρωτεύουσα των Κυκλάδων θα θυμηθεί αγαπημένες μελωδίες και χιλιοειπωμένα τραγούδια από το 1930 έως το 1970.

Το Μουσικό Εργαστήριο αποτελείται τόσο από μαθητές όσο και από απόφοιτους του 1ου ΓΕΛ Ασπροπύργου οι οποίοι πλέον είναι φοιτητές και από μέλη της Φιλαρμονικής και Συμφωνικής Ορχήστρας Ασπροπύργου. Είναι ένας «θεσμός», υπό την επίβλεψη της κας Σκληρού Θεοφανής, με αφιερώματα στην επτανησιακή και αθηναϊκή καντάδα, στην οπερέτα, στο αρχοντορεμπέτικο, στους ποιητές Γιάννη Ρίτσο και Νίκο Καββαδία, στη μουσική της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, στο σμυρναίικο τραγούδι και στους Έλληνες δημιουργούς που έχουν επηρεαστεί από την βαλκανική, μικρασιάτικη, πολίτικη και ουγγαρέζικη μουσική.
www.koinignomi.gr 

Συναυλία – αφιέρωμα στο στιχουργό Κώστα Βίρβο

May 6, 2016, 10:21 am

≫ Next: RADIO PALKO: Mε τα ωραιότερα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια

≪ Previous: "Από την Καντάδα στο Ρεμπέτικο και το Λαϊκό"

$

0

0

Δυόμιση χιλιάδες τραγούδια άφησε πίσω του ο στιχουργός Κώστας Βίρβος που μελοποίησαν οι σημαντικότεροι  Έλληνες συνθέτες  όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Θεόδωρος Δερβενιώτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μίμης Πλέσσας,ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Χρήστος Λεοντήςκαι έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους στο λαϊκό τραγούδι. 
Δύο βραδιές  πραγματοποιούνται στις 25 και 26 Μαΐου στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά και είναι αφιερωμένες στο μεγάλο αυτό στιχουργό που πέθανε τον Αύγουστο του 2015. Πρόκειται για δύο συναυλίες τιμής  στις οποίες συμμετέχουν αγαπημένοι Έλληνες τραγουδιστές που είτε ερμήνευσαν απ ευθείας οι ίδιοι τραγούδια του, ή είναι νεότεροι και δίνουν νέα πνοή στις αγαπημένες, μεγάλες επιτυχίες του.
Μερικά μόνο από τα αγαπημένα τραγούδια του Βίρβου, πολλά από τα οποία θα ακουστούν στις δύο συναυλίες, είναι και τα :«Της Γερακίνας γιος», «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα», «Πάρε τα χνάρια μου», «Νυχτερίδες κι αράχνες», «Στου Μπελαμή το ουζερί»,
«Κοιμήσου αγγελούδι μου», «Ρίξε μια ζαριά καλή», «Ζαΐρα», «Περιπλανώμενη ζωή», «Μακριά μου να φύγεις», «Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι», «Γεννήθηκα για να πονώ», «Ο κυρ Θάνος πέθανε», «Γιατί θες να φύγεις», «Φύγε κι άσε με», «Το κουρασμένο βήμα σου», «Μια παλιά ιστορία», «Λίγα ψίχουλα αγάπης», «Εγνατίας 406», «Σου ΄χω έτοιμη συγγνώμη», «Θαλασσόλυκος Νικόλας», «Θα κάνω ντου βρε πονηρή», «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε», «Εγώ ποτέ δεν αγαπώ», «Άγια Κυριακή», «Σε ικετεύω», «Ντόλτσε βίτα», και άλλα πολλά. Τα τραγούδια αυτά αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από πολλές γενιές και εξακολουθούν να είναι επίκαιρα και αγαπημένα.
 
Στις δύο συναυλίες στο Βεάκειο Θέατρο τραγουδούν με αλφαβητική σειρά οι: Γεράσιμος Ανδρεάτος, Φωτεινή Βελεσιώτου, Ελένη Βιτάλη, Σοφία Βόσσου, Πέτρος Γαϊτάνος, Γιώτα Γιάννα, Φωτεινή Δάρρα, Στέλιος Διονυσίου, Ερωφιλη, Χαρούλα Λαμπράκη, Δημήτρης Κοντογιάννης, Νάντια Καραγιάννη, Μανώλης Μητσιάς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Λιζέττα Νικολάου, Θάνος Ολύμπιος, Σοφία Παπάζογλου, Γιώργος Σαρρής, Μπάμπης Στόκας, Μπάμπης Τσέρτος, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Λάκης Χαλκιάς, Ραλλία Χρηστίδου κ.α

Συμμετέχουν ο κορυφαίος συνθέτης Μίμης Πλέσσας, στενός φίλος και συνεργάτης του Κώστα Βίρβου και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.

Καλλιτεχνική Διεύθυνση, παρουσίαση: Γιάννης Τζουανόπουλος.
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Παγιάτης.
Απαγγελία: Εύα Κοταμανίδου

Τη συναυλία προλογίζει ο ερευνητής του λαϊκού τραγουδιού: Κώστας Μπαλαχούτης

Εισιτήρια: Προπώληση 12 ευρώ,
Ταμείο 14 ευρώ,
Φοιτητικό 12 ευρώ.
Προπώληση: viva.gr , 11875, Public, Seven Spots, Reload, MediaMarkt.
 
Μέρος των εσόδων θα διατεθεί σε φιλανθρωπικό σκοπό.
Υπό την αιγίδα του Τμήματος Πληροφορικής Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Βάσια Μπακετέα

 

RADIO PALKO: Mε τα ωραιότερα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια

May 8, 2016, 8:41 am

≫ Next: Πάτρα: Παρουσιάζεται την Τετάρτη η βιογραφία της Πόλυς Πάνου

≪ Previous: Συναυλία – αφιέρωμα στο στιχουργό Κώστα Βίρβο

$

0

0

Το RADIO PALKO, ένα από τα 10 web radios του akous.gr, είναι εδώ...
Βασισμένο στα μεγαλύτερα τραγούδια από το χώρο του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, το ρεπερτόριό του παρουσιάζει όλες τις επιτυχίες του είδους (και μόνο...), ερμηνευμένες από τις αξέχαστες φωνές των σπουδαιότερων Ελλήνων ερμηνευτών.
Από τα ''χρυσά''ρεμπέτικα του Τσιτσάνη και τις μοναδικές λαϊκές μελωδίες του Μίκη, μέχρι τις αξέχαστες ερμηνείες της Σωτηρίας Μπέλλου και του Γρηγόρη Μπιθικώτση, σε ένα μαγευτικό μουσικό ταξίδι για τους λάτρεις της γνήσιας ελληνικής μουσικής...
Συντονιστείτε κάνοντας κλικεδώ!

Πάτρα: Παρουσιάζεται την Τετάρτη η βιογραφία της Πόλυς Πάνου

May 9, 2016, 8:48 am

≫ Next: Η 'Αντζελα Γκρέκα, γνήσια λαϊκή τραγουδίστρια του "Να πεθάνεις", απεβίωσε χθες στα 75 χρόνια της

≪ Previous: RADIO PALKO: Mε τα ωραιότερα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια

$

0

0

Την παραμονή της συναυλίας-αφιέρωμα στην αείμνηστη Πατρινή τραγουδίστρια

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση της βιογραφίας της Πόλυς Πάνου, που φέρει την υπογραφή του γνωστού συγγραφέα Κώστα Παπασπήλιου, θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 11 Μαΐου (ώρα 12.30) στην αίθουσα «Αίγλη» της VESO MARE, παραμονή της συναυλίας-αφιέρωμα στην αείμνηστη Πατρινή τραγουδίστρια.

Η βιογραφία, με τίτλο «Η αρχόντισσα» αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες στα βιβλιοπωλεία και αποτελεί έκδοση της Λαϊκής Συμφωνικής Ορχήστρας «Εν Χορδώ», που θα διανεμηθεί δωρεάν στους ακροατές της συναυλίας.

Η εκδήλωση της παρουσίασης της βιογραφίας, πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Συλλόγου Νέων Καλλιτεχνών Πάτρας και του Πολιτιστικού Συλλόγου Πατρών «Παρασκευή».

Θα μιλήσουν, η πρόεδρος του Συλλόγου Νέων Καλλιτεχνών Πάτρας, Έφη Αναλυτή, ο μαέστρος Θοδωρής Γεωργόπουλος,  καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου, που θα αναφερθεί στα άγνωστα ντοκουμέντα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο και τα οποία ξεδιπλώνουν το μουσικό έργο και τη ζωή της Πατρινής καλλιτέχνιδος.

Το μουσικό αφιέρωμα στο έργο της αείμνηστης Πατρινής ερμηνεύτριας, Πόλυς Πάνου, με τίτλο «Η Πόλυ της πόλης μας», που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 12 Μαΐου (ώρα 21.15) στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών,  θα περιλαμβάνει πολλές διαχρονικές επιτυχίες της «αρχόντισσας» του λαϊκού τραγουδιού.

Θα ερμηνεύσουν η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Λένα Αλκαίου, καθώς και οι Πατρινοί τραγουδιστές, Διονυσία Καρόκη και Δημήτρης Δημόπουλος.

Η 60μελής Λαϊκή Συμφωνική Ορχήστρα «Εν Χορδώ», υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου, θα θυμίσει μερικές από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές στιγμές της αείμνηστης ερμηνεύτριας, όπως: «Το καλντερίμι», «Πήρα τη στράτα την κακιά», «Μην του μιλάτε του παιδιού», «Αγάπη μου», «Να πας να πεις της μάνας μου» «Τα λιμάνια», «Το δαχτυλίδι», «Άλλα μου λεν τα μάτια σου», «Ένα σφάλμα έκανα», «Εσένα δε σου άξιζε αγάπη», «Ο κόσμος όλος με κατακρίνει», «Τι σου ‘κανα και πίνεις», «Ποιο θα είναι το φινάλε μας» κ.ά.

Την οργάνωση της παραγωγής, έχει η Μαρία Μπακοπούλου, ενώ την επιμέλεια-παρουσίαση της βραδιάς έχει ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Ρηγόπουλος.

Τα εισιτήρια της συναυλίας, διατίθενται στα καταστήματα: Dscover (Πατρέως 30), «Γωνιά του Βιβλίου» (Αγ. Νικολάου 32) και στο Κέντρο Εκμάθησης Παραδοσιακών Οργάνων «Εν Χορδώ» (Π. Δημητροπούλου 10)  

 

photo: enet.gr

Η 'Αντζελα Γκρέκα, γνήσια λαϊκή τραγουδίστρια του "Να πεθάνεις", απεβίωσε χθες στα 75 χρόνια της

May 9, 2016, 12:38 pm

≫ Next: Βιογραφία | Ο μοναδικός Στράτος Διονυσίου (8 Νοεμβρίου 1934 – 11 Μαΐου 1990)

≪ Previous: Πάτρα: Παρουσιάζεται την Τετάρτη η βιογραφία της Πόλυς Πάνου

$

0

0

Η κηδεία της θα γίνει αύριο στη μία το μεσημέρι από το Τρίτο Νεκροταφείο της Νίκαιας.

Το 1961 ηχογράφησε ντουέτο με τον Μάρκο Βαμβακάρη το περίφημο ''Να πεθάνεις''σε δίσκο 45 στροφών. Επρόκειτο για διασκευή του Μάρκου σε ένα ανώνυμο λαϊκό δημιούργημα των αρχών του 20ου αι.

Το 1960 η Άντζελα Γκρέκα δεν ήταν ούτε 20 ετών. Ένα όμορφο κορίτσι που είχε βγει στο πάλκο λίγα χρόνια πριν, σε εφηβική ηλικία.
Από τον Ιορδάνη Τσομίδη και τον Γιώργο Λαύκα, έγινε το ''κονέ''για να συνοδέψει τον Γιάννη Παπαϊωάννου σε μια περιοδεία του στην Αμερική. Ο σπουδαίος λαϊκός συνθέτης είχε φύγει νωρίτερα, η νέα τραγουδίστρια επρόκειτο να τον ακολουθήσει λίγες μέρες μετά.
Σήμερα η Χρύσα Παπαϊωάννου, η κόρη του συνθέτη, που τότε ήταν 5 ετών, θυμάται να παρακαλάει την Άντζελα Γκρέκα να τη βάλει μέσα στη βαλίτσα για να την πάει στο μπαμπά της, που ήταν μακριά. Εκεί, στις ΗΠΑ, ή για την ακρίβεια με την επιστροφή της ύστερα από λίγους μήνες, η γέννημα θρέμμα Πειραιώτισσα Ανθούλα Αξελιθιώτου γίνεται η Άντζελα Γκρέκα και ξεκινάει την περιπλάνηση της στο λαϊκό τραγούδι, μεσούσης της χρυσής περιόδου του.
Συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους λαϊκούς δημιουργούς, συνθέτες και τραγουδιστές συναδέλφους της: Από την Καίτη Γκρέυ, τον Γιάννη Καραμπεσίνη και τον Στράτο Διονυσίου μέχρι τους Νάκη Πετρίδη - Βαγγέλη Ατραΐδη - Γιάννη Βασιλόπουλο (με τους τρεις τελευταίους έκανε το 1980 το δίσκο ''Έσπασε ρεκόρ'', απ'το οποίο προέκυψε η επιτυχία ''Στη μέση θα κοπώ'', ένα άλμπουμ που παρουσιάζει ενδιαφέρον, αφού σηματοδότησε το πέρασμα της Γκρέκα στο καθαρόαιμο τραγούδι της πίστας). Με την Άντζελα Γκρέκα συνεργάστηκε και η Γιώτα Γιάννα σε μαγαζιά της παλιάς Κοκκινιάς στις αρχές του 1960.
Θυμάται μια γυναίκα εύθραυστη και μάγκισσα ταυτόχρονα - στοιχεία ενός χαρακτήρα που μπορεί να της στέρησαν τη μεγάλη καριέρα, διαφύλαξαν όμως την ακεραιότητα της. ''Είναι πολύ κρίμα''δηλώνει η Γ. Γιάννα στο LIFO.gr''που δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αποκτήσει μεγαλύτερο όνομα στο λαϊκό τραγούδι, το οποίο υπηρέτησε με ευσυνειδησία''.

Από τον ΑΝΤΩΝΗ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗ

Σε μια πρόσφατη φωτογραφία..

Η αλήθεια είναι ωστόσο πως η Άντζελα Γκρέκα, ακόμη κι αν δεν έγινε ''πρώτο όνομα'', ταυτίστηκε στο ξεκίνημα της με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον γεννήτορα του ρεμπέτικου.
Το 1961 ηχογράφησαν με τις φωνές τους ντουέτο το περίφημο ''Να πεθάνεις''σε δίσκο 45 στροφών. Επρόκειτο για διασκευή του Μάρκου σε ένα ανώνυμο λαϊκό δημιούργημα των αρχών του 20ου αι. Έτσι, όταν αργότερα συμπεριλήφθηκε στη συλλογή της MINOS ''40 χρόνια Βαμβακάρης'' (1980), οι νεότερες γενιές ανακάλυψαν τόσο το εν λόγω τραγούδι, όσο και τον δημιουργό του, αλλά και τη συγκεκριμένη μούσα του.
Στην άλλη πλευρά του ''Να πεθάνεις'', υπήρχε το τραγούδι ''Ανάθεμά σε δεν πονείς'', που ο Μάρκος έδωσε εξ ολοκλήρου στην Άντζελα Γκρέκα. Τα τελευταία χρόνια η Άντζελα Γκρέκα μοίραζε το χρόνο της μεταξύ Αγίων Θεοδώρων και Κορυδαλλού.
Εμφανιζόταν αραιά σε εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης ερμηνεύοντας κυρίως τραγούδια του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη και του Καλδάρα. Λέγεται ακόμη πως από τη μικρή περιουσία που είχε αποκτήσει, ήταν ιδιοκτήτρια ενός φούρνου κι έτσι βιοποριζόταν.

Η Άντζελα Γκρέκα έφυγε από τη ζωή χθες, Κυριακή 8 Μαΐου του 2016. Ήταν 75 ετών. 

---

Βιογραφία | Ο μοναδικός Στράτος Διονυσίου (8 Νοεμβρίου 1934 – 11 Μαΐου 1990)

May 11, 2016, 2:59 am

≫ Next: O άρχοντας του ρεμπέτικου Μάρκος Βαμβακάρης..(10 Μάιου 1905 - 8 Φεβρουαρίου 1972 )

≪ Previous: Η 'Αντζελα Γκρέκα, γνήσια λαϊκή τραγουδίστρια του "Να πεθάνεις", απεβίωσε χθες στα 75 χρόνια της

$

0

0

Συντάκτης: Ελένη Κεφαλληνού

Ο Στράτος Διονυσίου (8 Νοεμβρίου 1934 – 11 Μαΐου 1990) ήταν Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής. Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1934 στη Νιγρίτα των Σερρών. 
Ο Στράτος, γιος του Άγγελου και της Στάσας Διονυσίου, προσφύγων από τη Μικρά Ασία, από πολύ μικρός μπήκε στα βάσανα της ζωής καθώς η φτώχια και η κατοχή ήδη ταλαιπωρούσαν πολύ κόσμο. Σε αυτά ήρθε να προστεθεί και η ορφάνια, καθώς το 1948 έχασε τον πατέρα του.
Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1947, ο Στράτος Διονυσίου άφησε το χωριό του και πήγε να ζήσει στους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης. Το 1955 παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, τη Γεωργία Λαβένη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Άγγελο, την Τασούλα, το Στέλιο και το Διαμαντή. Έπειτα από διάφορες δουλειές, σαν μικροπωλητής ή σαν ράφτης, ο Στράτος έκανε το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας τραγουδιστής στο κέντρο «Φαρίντα» της Θεσσαλονίκης.
Τα προηγούμενα χρόνια, ο Διονυσίου είχε ήδη γίνει γνωστός στα μαγαζιά της πόλης, στα οποία γυρνούσε και τραγουδούσε χωρίς όμως να δουλεύει.
Από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις ο Στράτος Διονυσίου τράβηξε το ενδιαφέρον φτασμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι τον προέτρεπαν να κατέβει στην Αθήνα, ώστε να βρεθεί μέσα σε καταξιωμένους μουσικούς και τραγουδιστές.
Διαβάστε την συνέχεια στο www.tralala.gr

O άρχοντας του ρεμπέτικου Μάρκος Βαμβακάρης..(10 Μάιου 1905 - 8 Φεβρουαρίου 1972 )

May 11, 2016, 4:00 am

≫ Next: Μ.Βαμβακάρης - Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (video)

≪ Previous: Βιογραφία | Ο μοναδικός Στράτος Διονυσίου (8 Νοεμβρίου 1934 – 11 Μαΐου 1990)

$

0

0

Η αυθεντική φωνή που έβαλε τον θεμέλιο λίθο στη λαϊκή μας κληρονομιά!

«Τώρα όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, και την παλιά μου ζωή τη θυμάμαι σαν ένα κακό όνειρο που όταν θα το ιδείς τινάζεσαι από το κρεβάτι σου. Έτσι περίπου τινάζομαι όταν αναπολώ την περασμένη μου ζωή και θυμηθώ τις κακές στιγμές της. Τώρα πια η ζωή μου είναι στρωμένη», έλεγε ο «πατριάρχης» του ρεμπέτικου στην αυτοβιογραφία του, εννοώντας προφανώς τα δύσκολα χρόνια που πέρασε ως ρεμπέτης.

Πάντοτε επίκαιρος, αφού τα τραγούδια του αποτύπωναν τα βάσανα της φτώχειας, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την απελπισία και τον αγώνα των ανθρώπων για αξιοπρεπή ζωή, ο Μάρκος Βαμβακάρης μιλά με τους στίχους και τη μουσική του κατευθείαν στην ελληνική ψυχή μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ως ακρογωνιαίος λίθος της λαϊκής μας μουσικής, ο Βαμβακάρης συνόψισε με τη ζωή και τη δουλειά του όλη την ιδιαιτερότητα των ρεμπετών αλλά και την ιδιόρρυθμη σχέση τους με την κοινωνία, στρώνοντας στην πορεία το χαλί της λαϊκής μας μουσικής.



Ο κορυφαίος ίσως συνθέτης του ρεμπέτικου τραγουδιού ήταν ένας μάγκας, ένας ρεμπέτης με τα όλα του, προλειαίνοντας το έδαφος για να πατήσει πάνω του όλο το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι…

Πρώτα χρόνια




Ο Μάρκος Βαμβακάρης γεννιέται στις 10 Μάιου 1905 στην Άνω Σύρο μέσα σε καθολική οικογένεια, από όπου πήρε και το παρατσούκλι «Φράγκος» (όπως και ο πατέρας του). Η πολυμελής φαμίλια ζούσε από τον οργανοπαίκτη πατέρα, ο οποίος έπαιζε ζαμπούνα, και σύντομα ο μικρός Μάρκος θα βρεθεί στο πλευρό του να πλαισιώνει την ορχήστρα σε γιορτές και πανηγύρια παίζοντας τουμπί: ήταν δεν ήταν 8 χρονών όταν έγινε ξεφτέρι στο μουσικό όργανο.

Η καταραμένη φτώχεια δεν τον άφησε να τελειώσει το σχολείο κι έτσι πριν καλά καλά καταλάβει τον εαυτό του, βρέθηκε να κάνει πάμπολλες δουλειές του ποδαριού, συμβάλλοντας στο πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Δούλεψε ως λούστρος, βοηθός μανάβη, εργάτης σε φάμπρικα, μαθητευόμενος αγρότης, μέχρι και εφημερίδες πούλησε για να βγάλει τα προς το ζην.



Σε ηλικία 12 ετών, μετανάστευσε μόνος από τη Σύρο στον Πειραιά, με την υπόλοιπη φαμίλια να τον ακολουθεί αρκετά αργότερα. Η ζωή για το παιδί στην πρωτεύουσα μόνο εύκολη δεν ήταν και ο Μάρκος συνέχισε τη βαριά χειρωνακτική δουλειά: λιμενεργάτης, φορτοεκφορτωτής, λαχαναγορίτης, βοηθός καφετζή κ.ά. Και βέβαια εκδορέας στα δημοτικά σφαγεία του Πειραιά και κατόπιν της Αθήνας, η επίσημη δουλειά του από το 1925-1935 περίπου.

Ο πρώτος του γάμος ήρθε σε ηλικία 21 ετών, με την Ελένη Μαυροειδή, την οποία αποκαλούσε «Ζιγκοάλα» ο Μάρκος. Ταυτοχρόνως, άρχισε να γρατσουνά το μπουζούκι και ο λαϊκός θρύλος τον θέλει να ορκίζεται ότι θα έκοβε τα δάχτυλά του αν δεν γινόταν δεξιοτέχνης στο είδος! Το μπουζούκι το πρωτόπιασε όταν υπηρετούσε τη θητεία του το 1925 και δεν το ξανάφησε ποτέ. Και έγινε βέβαια δεξιοτέχνης αρκετά γρήγορα: το 1933 είχε ήδη κάνει ένα μικροόνομα στους τεκέδες του Πειραιά, γράφοντας πλέον δικούς του στίχους και μουσική.



Πλέον είναι αναπόσπαστο μέλος των ουζερί και των χαμαιτυπείων του Πειραιά, το κέντρο της φτωχολογιάς, της παρανομίας, των ναρκωτικών και της πορνείας εκείνη την εποχή, και γνωρίζεται με τους Γιώργο Μπάτη, Στράτο Παγιουμτζή (Τεμπέλη), Δημήτρη Γκόγκο ( Μπαγιαντέρα), Στέλιο Κερομύτη, Ανέστη Δελιά (Αρτέμη), Στέλιο Κρυδάκια και τους άλλους σημαντικούς μουσικούς του καιρού.

Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του τραγούδι, το «Εφουμέρναμε ένα βράδυ» (Νοέμβριος του 1932), αυτή ήταν πράγματι η πρώτη ηχογράφηση με μπουζούκι στη Ελλάδα! Παρά το γεγονός ότι αμφέβαλλε για τη φωνή του, τόλμησε να το τραγουδήσει ο ίδιος και ένας λαϊκός θρύλος είχε μόλις γεννηθεί…

 

Επιτυχίες



Ακολουθούν κι άλλες ηχογραφήσεις («Ο μαστούρης», «Μόρτισσα χασικλού» κ.ά), οι οποίες όμως δεν προωθήθηκαν από τη δισκογραφική (Columbia), τόσο για τον ακραίο στίχο τους όσο και για τις ενορχηστρώσεις, στις οποίες δεσπόζουν τα μπουζούκια και οι μπαγλαμάδες, μουσικά όργανα του υποκόσμου, των φυλακών και των τεκέδων!



Αν και δεν ήταν ο πρώτος που κυκλοφόρησε τραγούδια με «χασικλίδικο» περιεχόμενο (κυκλοφορούσαν ήδη από το 1925 από τους μικρασιάτες πρόσφυγες), στιγματίστηκε αμέσως από τους υπεύθυνους της δισκογραφικής και πέρασε στην αφάνεια.



Απογοητευμένος, μετακομίζει στην ανταγωνίστρια εταιρία Odeon του Μίνωα Μάτσα όπου γραμμοφωνεί τα «Καραντουζένι» («Έπρεπε να ’ρχόσουνα βρε μάγκα στον τεκέ μας»), «Χαρμάνης», «Δερβίσης» κ.ά., τα οποία γνωρίζουν πρωτόγνωρη επιτυχία, σημειώνουν μεγάλες πωλήσεις και ανοίγουν έτσι διάπλατα τον δρόμο για να καθιερωθεί το μπουζούκι και το ρεμπέτικο τραγούδι στην ελληνική δισκογραφία!

 

Εδώ αρχίζουν οι πρώτες δισκογραφικές περιπέτειές του: βλέποντας η Columbia τις επιτυχίες του Μάρκου, τον καλεί πίσω, καθώς ήταν δεμένος με συμβόλαιο. Χαρακτηριστικό είναι ότι η μεγάλη επιτυχία της εποχής, η «Φραγκοσυριανή» (1935), ηχογραφήθηκε για λογαριασμό της Columbia (όπως και 24 ακόμα κομμάτια), ενώ όταν τηρήθηκαν οι ρήτρες του συμβολαίου του, έφυγε αμέσως για την Odeon, με την οποία συνδέεται εξάλλου ο κύριος όγκος του έργου του.



Για τη μεγαλύτερη επιτυχία του, τη «Φραγκοσυριανή» (αν και δεν θα γινόταν ανάρπαστη πριν από το 1954, όταν θα την τραγουδούσε ο Γρηγόρης Μπηθικώτσης), ο Μάρκος θυμόταν: «Όλος ο κόσμος της Σύρου μ’ αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφότου έφυγα από το νησί.
Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ’ ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα.
Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν… Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα: ‘‘Μία φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά λες και μάγια μου ’χεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκιά’’… Ούτε και ξέρω πώς την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι’ αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη ‘‘Φραγκοσυριανή’’».

Είχε ήδη προηγηθεί βέβαια (καλοκαίρι του 1934) η σύσταση της πρώτης ρεμπέτικης κομπανίας, της ξακουστής «Τετράς του Πειραιώς»! Βαμβακάρης, Μπάτης, Παγιουμτζής και Δελιάς σχηματίζουν το περίφημο ρεμπέτικο κουαρτέτο και γράφουν κυριολεκτικά μουσική ιστορία. Αυτό θα δώσει το έναυσμα για τη δημιουργία κι άλλων κομπανιών με κύρια όργανα το μπουζούκι και τον μπαγλαμά και σύντομα οι «μπουζουκομπαγλαμάδες» θα κατακλύσουν τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Στα τέλη της δεκαετίας του ’30, ο Μάρκος είναι ο σημαντικότερος και ο εμπορικότερος δημιουργός και τραγουδιστής της ελληνικής δισκογραφίας!



Το 1936 χωρίζει από την πρώτη του γυναίκα, την έπιασε να τον κερατώνει λέει, μόνο που η «Ζιγκοάλα» συνεχίζει να έχει δικαιώματα στα τραγούδια και τα οικονομικά του, κι έτσι ο Βαμβακάρης υπογράφει πολλά με ψευδώνυμο ή ονόματα συνεργατών του. Το δικό του «Διαζύγιο» περιγράφει το συγκεκριμένο γεγονός…

 

Ενδεικτικό του ονόματός του και της φήμης του ήταν η συναυλία που έδωσε στη Θεσσαλονίκη το 1937 και την παρακολούθησαν όχι λιγότεροι από 50.000 κόσμου! Το 1941 ανεβαίνει για δεύτερη φορά τα σκαλιά της εκκλησίας, με την Ευαγγελία αυτή τη φορά, η οποία του χάρισε 5 παιδιά, από τα οποία έζησαν ωστόσο μόνο τα τρία (Στέλιος, Δομένικος και Βασίλης), με τον Στέλιο και τον Δομένικο να ακολουθούν τα χνάρια του Μάρκου στο ρεμπέτικο και το λαϊκό πεντάγραμμο. Τη δεύτερη σύζυγό του την παντρεύτηκε μάλιστα με ορθόδοξο γάμο, γι’ αυτό και αφορίστηκε από την καθολική εκκλησία. Η κοινωνία των καθολικών του δόθηκε και πάλι μόλις το 1966…

Ταπείνωση και επαιτεία



Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ο Μάρκος Βαμβακάρης βρισκόταν στο ψηλότερο σκαλί του ρεμπέτικου. Η πρόσφατη συνεργασία του με τον Παπαϊωάννου γνώριζε μεγάλη επιτυχία και οι δίσκοι του ήταν πραγματικά ανάρπαστοι. Λίγα χρόνια όμως μετά, το σκηνικό αλλάζει άρδην…



Στις αρχές του ’50 σταματά απρόοπτα η παρουσία του στη δισκογραφία και αντιμετωπίζει πλέον μεγάλα προβλήματα υγείας και επιβίωσης. Δεν βρίσκει δουλειά στα μαγαζιά και αναγκάζεται να γυρνά στην επαρχία και να παίζει σε ταβέρνες, καφενεία και ουζερί. Και σαν να μη φτάνει αυτό, το 1954 αρρωσταίνει, με την παραμορφωτική αρθρίτιδα που χτύπησε τον δάσκαλο του ρεμπέτικου να αποβαίνει μοιραία: τώρα δεν μπορεί να παίξει με δεξιοτεχνία το μπουζούκι του και σιγά-σιγά όσοι μέχρι πρότινος μιλούσαν γι’ αυτόν με θαυμασμό, άρχισαν να τον ξεχνούν. Οι εταιρίες τού γύρισαν την πλάτη, καθώς το ρεμπέτικο είχε αρχίσει να δίνει προοδευτικά τη θέση του στο «καθαρότερο» λαϊκό τραγούδι...



Ο Βαμβακάρης ήταν στο περιθώριο! Για να τα βγάλει πέρα και να καταφέρει να ζήσει τη γυναίκα και τους τρεις γιους του, καταφεύγει σε χωριά της επαρχίας, εκεί που το ακροατήριο δεν ήταν τόσο αυστηρό και διψούσε για ζωντανές εμφανίσεις γνωστών ονομάτων. Η αμοιβή του δεν ήταν μάλιστα σε χρήματα, αλλά σε είδη πρώτης ανάγκης! Οι χωρικοί έδιναν κότες, αυγά, φακές, φασόλια και ό,τι άλλο καλλιεργούσαν για να ακούσουν ζωντανά τον Βαμβακάρη. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να τα κουτσοβολέψει για λίγο, αν και μετά το 1955 τα πράγματα χειροτέρεψαν και ο Μάρκος αναγκάστηκε να καταφύγει με τον γιο του Στέλιο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σύρο.



Οι Συριανοί τον αγαπούσαν και οι εμφανίσεις του στο νησί στέφθηκαν από μεγάλη επιτυχία. Οι θαυμαστές του στριμώχνονταν ο ένας πάνω στον άλλο για να τον ακούσουν να ερμηνεύει την περιβόητη «Φραγκοσυριανή» και τα άλλα αγαπημένα τραγούδια.

Ο Βαμβακάρης κατάφερε να συγκεντρώσει κουτσά-στραβά λίγα χρήματα, αν και λαχταρούσε να επιστρέψει στη ζωή του στον Πειραιά. Κι έτσι μέσα σε έναν χρόνο παράτησε τη Σύρο για δεύτερη φορά και κατέβηκε εκ νέου στην πρωτεύουσα.

 

Επιστρέφοντας, ο Μάρκος βρήκε τα πράγματα πολύ χειρότερα απ’ όσο τα είχε αφήσει. Ο κόσμος υπέφερε από τη φτώχεια και μέσα σε αυτούς και ο βάρδος του ρεμπέτικου, τον οποίο φαινόταν να είχε ξεχάσει η πλάση.

Μία ήταν η λύση για να συντηρήσει τη φαμίλια του, παρά την ντροπή και το όνειδος που έφεραν στον μεγάλο δημιουργό: η λεγόμενη «σφουγγάρα», το πιατάκι που έβγαζαν οι μουσικοί στις ταβέρνες για να ρίξουν τα κέρματα οι θαμώνες. Στην περίπτωση του Βαμβακάρη, το πιατάκι το κρατούσε ο πεντάχρονος τότε γιος του. Ο ίδιος ο ρεμπέτης δεν άντεχε αυτό τον εξευτελισμό, δεν είχε όμως άλλη λύση: ήθελε μεν, αλλά δεν μπορούσε να αποφύγει τη ζητιανιά.




Πάτο έπιασε το 1958 στου Ρέντη, όταν τον έδιωξαν από τον καφενέ γιατί ενοχλούσε τους θαμώνες που απολάμβαναν τα τραγούδια του τζουκ-μποξ με τις διπλοπενιές του! Με μαύρη την καρδιά, γράφει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του: «Απελπίστηκα μανούλα μου να υποφέρω»…

 

Οι περισσότεροι συνεργάτες του Μάρκου είχαν ήδη πεθάνει και μετά το 1955 η πλειονότητα των καλλιτεχνών που ο ίδιος είχε αναδείξει αρνήθηκαν να συνεργαστούν μαζί του, όπως επίσης και οι δισκογραφικές εταιρίες. Την όλα κατάσταση επιβάρυνε όπως είπαμε η αρθρίτιδα στα δάχτυλα, την οποία ξεπέρασε ωστόσο στα ιαματικά λουτρά της Ικαρίας…

Αποκατάσταση και τελευταία χρόνια



Ήταν ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο οποίος είχε εντωμεταξύ αναλάβει καλλιτεχνικός διευθυντής στην Columbia, που επανέφερε το 1958 στο προσκήνιο μια σειρά από κλασικές επιτυχίες του Μάρκου, αν και πλέον ερμηνευτής ήταν ο Μπιθικώτσης (και πρώτο μπουζούκι ο Νίκος Καρανικόλας). Η αναβίωση του ρεμπέτικου είναι προ των πυλών και ο Βαμβακάρης περιμένει καρδιοχτυπώντας τις εξελίξεις…

Είμαστε στη δεκαετία του 1960 όταν περισσότερες από 50 επανεκτελέσεις κομματιών του βρήκαν τη θέση τους στην ελληνική δισκογραφία και η προσφορά του στον λαϊκό μας πολιτισμό και το πεντάγραμμα αποκαταστάθηκαν, αν και ο ίδιος προσπαθούσε να «καθαρίσει» τώρα το όνομά του από τη ρετσινιά του περιθωριακού ρεμπέτη.

Το φοιτητικό κίνημα της εποχής ανακαλύπτει εκ νέου τον Βαμβακάρη και οι συναυλίες προς τιμήν του τον επαναφέρουν στο προσκήνιο, αν και ως ζωντανό μύθο πια παρά ως ενεργό στοιχείο του μουσικού μας πολιτισμού.
Παρά ταύτα, ο Μάρκος ανεβαίνει σποραδικά στο πάλκο και καταφέρνει να εκδώσει την αυτοβιογραφία του, αν και το μεγάλο του όνειρο, το ταξίδι του στον Νέο Κόσμο, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ: «Tράβηξε η καρδιά μου να γράψω την ιστορία μου. Θέλω να την ιδώ γραμμένη και να τη διαβάσω απ’ την αρχή ως το τέλος σα να ήταν κάποιου άλλου.
Πιστεύω πως έτσι θα ξεθυμάνει το φούσκωμα της καρδιάς που μου σταλάξανε τόσα πολλά και διάφορα, τέτοια που ο καθένας δεν θα ήθελε να τα ’χει στη δική του την ιστορία. Έχω σκοπό να δημοσιέψω κιόλας την ιστορία μου». Έτσι αρχίζει η προσωπική του εξομολόγηση για το παρελθόν…



«Δεν εγεννήθηκα κακός ούτε σκέφτηκα ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Kαι γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που εγώ πρώτος του τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και τη φτώχεια του, την ορφάνια του και την ξενιτιά του.

Aυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράφω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός της περιγραφής και εξιστορήσεως της ζωής μου, δηλαδή η συγγνώμη και η συγχώρεση. Γι’ αυτό όσοι θα διαβάσετε την ιστορία μου, φίλοι ή ξένοι, γνωστοί ή άγνωστοι, και μάλιστα οι γνωστοί μου, να ρθείτε και να μου σφίξτε το χέρι και να μου πείτε ένα ανοιχτόκαρδο γεια σου.

Nα μου πείτε πως όλα περάσανε, ότι όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Nα μου πείτε πως αν ζούσατε την ίδια ζωή με μένα, τα ίδια θα παθαίνατε και τα ίδια θα κάνατε».

«Τώρα όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, και την παλιά μου ζωή τη θυμάμαι σαν ένα κακό όνειρο που όταν θα το ιδείς τινάζεσαι από το κρεβάτι σου. Έτσι περίπου τινάζομαι όταν αναπολώ την περασμένη μου ζωή και θυμηθώ τις κακές στιγμές της. Tώρα πια η ζωή μου είναι στρωμένη. 

Zω ήσυχος, οικογενειάρχης, με καλή και αγαπημένη γυναίκα και τα τρία μου αγόρια.

O θεός να μας τα χαρίζει. Tα παιδιά μου τα λατρεύω κυριολεκτικά και τα σπουδάζω και τα τρία για να ζήσουν μεθαύριο άνθρωποι ηθικοί και χρήσιμοι στην κοινωνία, για να τα βλέπω και να τα καμαρώνω και να χαίρομαι. Θέλω να είμαι περήφανος για τα παιδιά μου, έστω και αν εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου περήφανους για μένα. 

Aφού λοιπόν δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου να υπερηφανεύονται για μένα, ας κάνω το καθήκον μου σαν πατέρας»…

Ο Μάρκος Βαμβακάρης έσβησε σαν το κεράκι στις 8 Φεβρουαρίου 1972 από νεφρική ανεπάρκεια που προκάλεσε ο σακχαρώδης διαβήτης που έπασχε, αφήνοντας πίσω του ανεκτίμητη μουσική κληρονομιά.
Αφήνοντας τις μουσικές του συνεισφορές κατά μέρος, μιας και αυτά ανήκουν στην ιστορία πια της ελληνικής μουσικής, ο «πατριάρχης» του ρεμπέτικου και πρόδρομος του λαϊκού μας τραγουδιού ήταν ο κύριος υπεύθυνος που το μπουζούκι αλλά και η δύσκολη καθημερινότητα του απλού ανθρώπου της εποχής πέρασε στη δισκογραφία και τα στόματα όλων…

 

Μ.Βαμβακάρης - Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (video)

May 11, 2016, 5:30 pm

≫ Next: Πάτρα: Καλεσμένοι της Χορολογικής Εταιρείας η Μαριώ και ο Λάμπρος Καρελάς

≪ Previous: O άρχοντας του ρεμπέτικου Μάρκος Βαμβακάρης..(10 Μάιου 1905 - 8 Φεβρουαρίου 1972 )

$

0

0

Η τελευταία δημόσια εμφάνιση τού Μάρκου Βαμβακάρη και τής Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.

Επίσης στιγμιότυπα από την μέρα πού έφυγαν για το αιώνιο τους ταξίδι.

Tα βίντεο είναι του :kotsos32

Πάτρα: Καλεσμένοι της Χορολογικής Εταιρείας η Μαριώ και ο Λάμπρος Καρελάς

May 11, 2016, 11:00 pm

≫ Next: Βαγγέλης Περπινιάδης 1/9/1927 – 12 /5/2003

≪ Previous: Μ.Βαμβακάρης - Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (video)

$

0

0

Την Παρασκευή 13 Μαΐου στις 22.30, στο "Αρχοντικό της ευτυχίας"

Δύο γνωστοί και αγαπητοί καλλιτέχνες του λαικορεμπέτικου τραγουδιού θα βρεθούν την ερχόμενη Παρασκευή 13/5/2016 το βράδυ, στις 22.30 στην Πάτρα για μία live μουσική εμφάνιση μετά από πρόσκληση της Χορολογικής Εταιρείας, η οποία για άλλη μια χρονιά επιφυλάσσει στους λάτρεις της μουσικής ένα ρεμπέτικο και λαϊκό γλέντι με μουσική, χορό και αξέχαστα τραγούδια.
Η Χορολογική Εταιρεία που είναι ένας πανελλήνιος μη κερδοσκοπικός σύλλογος καθηγητών φυσικής αγωγής με ειδικότητα στον Ελληνικό παραδοσιακό χορό, με έδρα την Πάτρα, ιδρύθηκε πριν από 20 χρόνια, το 1996. Έχει διοργανώσει δεκάδες σεμινάρια και ημερίδες για τη διδασκαλία του ελληνικού χορού στην εκπαίδευση, έχει κάνει παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και σημαντικές συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες και αφιερώματα σε λαϊκά γλέντια (Χρόνης Αηδονίδης, Πετρολούκας Χαλκιάς, Παντελής Θαλασσινός, κ.α.).

Στο πλαίσιο λοιπόν των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της Χορολογικής Εταιρείας, θα πραγματοποιηθεί ένα μουσικοχορευτικό γλέντι με ρεμπέτικα και αξέχαστα λαϊκά, με τραγούδι, μουσική, ελεύθερο χορό, φαγητό και κρασί για όλους, με προσκεκλημένους την γνήσια ρεμπέτισσα από τη Θεσσαλονίκη Μαριώ και έναν εξαίρετο λαϊκό ερμηνευτή και αγαπημένο παιδί της Πάτρας, τον Λάμπρο Καρελά, που θα ενώσουν τις φωνές τους και τα τραγούδια τους.
Ο Λάμπρος Καρελάς που έχει συνεργαστεί παλιότερα και με το Χάραμα της Πάτρας, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην περιοχή. Το πρόγραμμα της βραδιάς θα περιλαμβάνει Ρεμπέτικα, παλιά  και αξέχαστα λαϊκά, σμυρναίικα, παραδοσιακά, δημοτικά και νησιώτικα.
Μαζί τους θα είναι και ο συνθέτης και σολίστας του μπουζουκιού Δημήτρης Λίβανος και ο  μαέστρος και πιανίστας Παναγιώτης Παπαγεωργίου.
Το γλέντι θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 13 Μαΐου 2016, στο «Αρχοντικό της Ευτυχίας», Δ. Σαρδελά έναντι Κ.Τ.Ε.Ο, έξοδος περιμετρικής Οβρυάς. Περιλαμβάνεται φαγητό, άφθονο κρασί, αναψυκτικά.
Για κρατήσεις θέσεων στα τηλ.: 69457148996945714899,  69387417406938741740.
*Ο Λάμπρος Καρελάς έχει γεννηθεί στην Καρδίτσα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Βιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, εντάχθηκε σε καλλιτεχνικές ομάδες που δρούσαν εντός και εκτός Πανεπιστημίου, φτιάχνοντας ουσιαστικά και τον πρώτο πυρήνα του θρυλικού λαικού συγκροτήματος της δεκαετίας του ’80 «Τα Παιδιά από την Πάτρα» με τις μεγάλες επιτυχίες όπως το κομμάτι «Δεν θέλω την συμπόνια κανενός», κ.α.
 

Βαγγέλης Περπινιάδης 1/9/1927 – 12 /5/2003

May 12, 2016, 5:28 am

≫ Next: Το ηλεκτρονικό ρεμπέτικο του Κωνσταντίνου Βήτα

≪ Previous: Πάτρα: Καλεσμένοι της Χορολογικής Εταιρείας η Μαριώ και ο Λάμπρος Καρελάς

$

0

0

Πέθανε σαν σήμερα στις 12 Μαΐου του 2003, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο

Λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης. Γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1927 στην Κοκκινιά και ήταν γιος του παλιού και διάσημου ρεμπέτη Στελλάκη Περπινιάδη. Έκανε τα πρώτα του βήματα ως ψάλτης στην Οσία Ξένη της Κοκκινιάς και το 1947 πέρασε στο τραγούδι από τα «ταλέντα» του Μίμη Τραϊφόρου.

Γρήγορα καθιερώθηκε στο λαϊκό και το δημοτικό τραγούδι, με μεγάλες επιτυχίες, όπως: «Τα νέα της Αλεξάνδρας», «Αχ γιατί δεν μ'αγαπάς», «Γύρισε κοντά μου», «Μαχαραγιάς», «Δεν θέλω παλάτια και λεφτά», «Το μεροκάματο του πόνου». Ερμήνευσε, όμως, και τραγούδια έντεχνων συνθετών, όπως των Χρήστου Λεοντή, Δημήτρη Μπουκουβάλα και Γιώργου Κατσαρού.

Από την «Ανάσταση Ονείρων» του Χρήστου Λεοντή (1966) βγήκαν μεγάλες επιτυχίες με τη φωνή του Βαγγέλη Περπινιάδη και της Ρίας Νόρμα, όπως: «Πού να χωρέσει τ'όνειρο» και «Θα 'ρθεί το βράδυ βροχερό». Ο Βαγγέλης Περπινιάδης υπήρξε και υμνογράφος ποδοσφαιρικών ομάδων. Συνέθεσε και τραγούδησε δύο τραγούδια για τον Ολυμπιακό (1963 και 1965), ένα για τον Παναθηναϊκό και ένα για την ΑΕΚ, την οποία συμπαθούσε ιδιαίτερα.
Εκτός από τα τραγούδια που έγραψε και ερμήνευσε ο ίδιος, τραγούδησε συνθέσεις γνωστών μεγάλων συνθετών του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, όπως των Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα, Παπαϊωάννου, Περιστέρη, Χιώτη, Μανισαλή, Βίρβου, Ροβερτάκη, Δημόπουλου και άλλων γνωστών δημιουργών.

Το πρώτο τραγούδι που φωνογράφησε ήταν το «Σουρουπώνει» του Κώστα Καπλάνη, το 1953, σε δίσκο 78 στροφών, όταν έκανε σεγκόντο στην Άννα Χρυσάφη. Από το 1955 φωνογραφεί δικές του συνθέσεις που γίνονται επιτυχίες: «Κλάψτε με φίλοι», «Άσ'τα νάζια βρε Μαρίτσα», «Βρε Μαριώ μου είσαι γλύκα». Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του, όλων των εποχών, ήταν «Τα νέα της Αλεξάνδρας» του Κώστα Γιαννίδη (1960) και «Ένας κύκλος και μια κούκλα» (1964), δικό του τραγούδι.

Στη δισκογραφία και στο πάλκο είχε κοντά του, ως δεύτερη φωνή, τις τραγουδίστριες Βούλα Γκίκα, Έλλη Γκίλα, Άννα Μπέλλα, Ρία Νόρμα, Ρία Κούρτη, Ρούλα Καλάκη, Νίτσα Αντωνάτου, Μαίρη Μπονίτα, Γιώτα Σύλβα. Κατά τη συνεργασία του με τον Χρήστο Λεοντή, ο Βαγγέλης Περπινιάδης όταν ήταν ντουέτο με τη Ρία Νόρμα (1964-'66) έδωσαν συναυλίες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στο Θέατρο Βεάκη (της οδού Στουρνάρη) και στο Κηποθέατρο Δάφνης, στο Ηράκλειο Κρήτης.

Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της ζωής και του τραγουδιού για τον Βαγγέλη Περπινιάδη ήταν οι εμφανίσεις του στα πανηγύρια, γεγονός που τον κράτησε πολύ ψηλά στη συνείδηση του κόσμου. Επί 50 χρόνια τραγουδούσε και διασκέδαζε τον λαό στα πανηγύρια της Αττικής και της υπόλοιπης Ελλάδας. Παράλληλα, έκανε τον γύρο του κόσμου και τραγούδησε για τον Ελληνισμό, σε Αμερική, Αυστραλία, Καναδά και Ευρώπη.

Πέθανε στις 12 Μαΐου του 2003, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο. Στο προσκέφαλό του τις τελευταίες στιγμές ήταν η σύζυγός του, τα πέντε του παιδιά (δύο γιοι και τρεις κόρες), δεκατέσσερα εγγόνια και δύο δισέγγονα.

Πηγή ανάρτησης: www.sansimera.gr