Quantcast
Channel: Το Ρεμπέτικο Τραγούδι
Viewing all 1588 articles
Browse latest View live

Πρόδρομος Τσαουσάκης (1919 - 1979)

$
0
0
Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης του οποίου το πραγματικό επίθετο ήτανε Μουτάφογλου, γεννήθηκε στην Πόλη το 1919 και πέθανε στις 23 Οκτωβρίου 1979.
Παντρεύτηκε την 'Άννα Καδόγλουκαι απόκτησε δύο αγόρια από τα οποία το ένα έγινε τραγουδιστής. Το 1942 τραγουδά με το Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη το τραγούδι "ΜΕΣ ΤΟΝ ΟΝΤΑ ΕΝΟΣ ΠΑΣΑ" PARLOPHON Β-74073, και δυο-τρία άλλα, και μετά φεύγει για την Θεσσαλονίκη.
Το 1946 ο Τσιτσάνηςμε τη συμπαράσταση του Αστυνομικού Διευθυντή Θεσσαλονίκης Μουσχουντή τον φέρνει πάλι στην Αθήνα όπου τον πείθει και υπογράφει συμβόλαιο με την Κολούμπια, με αμοιβή 5 δίσκους για κάθε τραγούδι, δηλαδή 125 δραχμές τότε.
Πρώτο τραγούδι του Τσιτσάνη που τραγούδησε ήταν "ΚΑΤΣΕ Ν'ΑΚΟΥΣΗΣ ΜΙΑ ΠΕΝΙΑ" ODEON GA-7351.
Ηχητικό ντοκουμέντο του Τσιτσάνη για τον Τσαουσάκη. "'Έρχομαι τώρα να πω δυο λόγια για τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, για τη βροντερή ρεμπέτικη φωνή του. 'Έχει τραγουδήσει πάνω από 150 τραγούδια μου.
Γίνανε όλα σχεδόν επιτυχίες. Είναι ο μόνος που δεν αξιοποίησε αυτές τις επιτυχίες και προτίμησε την ησυχία, τον απομονωτισμό...".Σχολή ερμηνείας για το λαϊκό Τραγούδι δημιούργησε ο Πρόδρομος Τσαουσακης.
Ολοκληρωμένος καλλιτέχνης με ξεχωριστή προσωπικότητα με καθαρά δικό του ύφος και στυλ, μετέφερε στον κόσμο πολύ παραστατικά τα τραγούδια που του έγραψαν ειδικά για τη φωνή του, οι μεγαλύτεροι λαϊκοί δημιουργοί, αλά και ο ίδιος που διακρίθηκε και σαν λαϊκός σύνθετης ,γεγονός που άγνωστο γιατί – δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστό.
Ο Πρόδρομος Τσαουσακης με φωνή ζεστή βαθιά και αντρίκια ερμήνευσε με πάθος με και με ιδιαίτερη τεχνική εκατοντάδες κομμάτια με κοινωνικό και ερωτικό περιεχόμενο.
Γεννήθηκε το 1917 στην Κωνσταντινούπολη και ήρθε με την οικογένεια του στην Θεσσαλονίκη σε ηλικία 6 χρόνων , με τον ξεριζωμό.
Το πραγματικό του όνομα είναι Μουτάφογλου και το Τσαουσακης προήλθε από το (Τσαούς που σημαίνει Λοχίας στα Τουρκικά). Έζησε οικογενειακά όλες τις στερήσεις εκείνης της σκληρής εποχής και από 12 χρόνων έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει.Για ένα μεγάλο διάστημα πριν και κατά τη διάρκεια του πόλεμου ήταν παλαιστής (Πεχλιβάνης).
Στον στρατό υπηρέτησε Λοχίας ,ενώ είχε αρχίσει να ασχολείται πολύ σοβαρά με το τραγούδι. Στις τουρνέ που έκανε με διάφορα συγκροτήματα στη Βόρεια Ελλάδα ,όταν τελείωνε το τραγούδι ,έπαιρνε μέρος σε τοπικούς παλαιστικούς αγώνες .
Τα πρώτα του χρόνια στο τραγούδι συνεργάστηκε στη Θεσσαλονίκη με τον Τάκη Μπίνη τη Στέλλα Χασκίλ τη Σεβάς Χανούμ και άλλους γνωστούς καλλιτέχνες του λαϊκού τραγουδιού.
Καθοριστική στιγμή στην πορεία του Πρόδρομου Τσαουσακης ,που αποτέλεσε γενικό σταθμό για το Ελληνικό Λαϊκό τραγούδι υπήρξε η γνωριμία και μετέπειτα μακρά και γόνιμη συνεργασία του με τον Βασίλη Τσιτσάνη στη Θεσσαλονίκη το 1945.
Είδε και έπαθε ο μεγάλος λαϊκός βάρδος να πείσει τον Πρόδρομο Τσαουσακη να κατεβεί τότε στην Αθηνά και να υπογράψει συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρία Columbia .
Ο Τσαουσακης δεν δεχόταν να πάει στην Αθήνα για δυο λόγους πρώτον γιατί ήθελε να τραγουδάει για το κέφι του και δεύτερον γιατί δεν είχε πρόθεση να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη.Με τη φιλική παρέμβαση του τότε Αστυνομικού Διευθυντή της Θεσσαλονίκης Μουσχουντη (κουμπάρου του Τσιτσάνη),υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την δισκογραφική εταιρία πράγμα που τον ανάγκασε να κατεβεί στην Αθήνα και να αρχίσει ένα μπαράζ ηχογραφήσεων.Από το 1947 – 1955 καθιερώνεται σαν η μεγάλη Λαϊκή φωνή της εποχής.
Δεκάδες τραγούδια επιτυχίες του Βασίλη Τσιτσάνη κατά πρώτο και άλλων γνωστών δημιουργών: Συννεφιασμένη Κυριακή, Πέφτουν της βροχής οι στάλες, Όμορφη Θεσσαλονίκη, Οι Φάμπρικες(Τσιτσάνη), Ήθελα να νάμουνα πασάς (Χρυσίνη) Μια Στεναχώρια που έχω απόψε (Καλδέρα),Το κορίτσι απόψε θέλει (Τατασόπουλου) κ.α.Εκτός από τη μεγάλη επιτυχία στη δισκογραφία διακρίθηκε και στο πάλκο την ίδια εποχή.
Έπαιξε και τραγούδησε με Μπέλλου, Νίνου , Σταμου, Γρυλλη, Γαβαλα, Καλδαρα, Βαμβακάρη, Παγιουμτζη, Χρυσινη και άλλους..
Μέχρι το θάνατο του (Οκτώβριος 1979)έπαιζε και τραγουδούσε σε πολλά κέντρα της Αθήνας.Για πολύ μεγάλο διάστημα δεν ξέφυγε από της λαικές γειτονιές, Αιγάλεω,Περιστέρι,Άσπρα Χώματα, Βοτανικός.
Επιβεβαίωσε έτσι αυτό που λέμε και εννοούμε όταν λέμε Λαϊκός Τραγουδιστής.
Επίσης ήταν Ψάλτης(Κυριακές και εορτές) στον ναό των Άγιων Πάντων της Καλλιθέας.
Ένα στοιχείο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι ο πρώτος και καλύτερος που ακολούθησε στα πρώτα του βήματα τη σχολή Τσαουσακης ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης.Εκτός από το πλούσιο έργο του με εκατοντάδες Λαϊκά τραγούδια, άφησε κληρονομιά για το γιο του το Δημήτρη,που διακρίνεται σήμερα σαν μουσικός (οργανοπαίχτης) και τραγουδιστής.

ΠΗΓΗ:
 http://www.mygreek.fm/el/biography/Tsaousakis-Prodromos 

 








'Ουζερί Τσιτσάνης'του Μανούσου Μανουσάκη...Η ταινία (OFFICIAL TRAILER)

$
0
0
ouzeritsitsanis.com
ΣΥΝΟΨΗ
Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη η ταινία διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη το 1942-1943. 
Στην υπό γερμανική κατοχή πόλη, ο Γιώργος και η Εστρέα είναι ερωτευμένοι. Όμως ο έρωτας ανάμεσα σε έναν Χριστιανό και μία Εβραία είναι απαγορευμένος. 
Η περιπετειώδης ιστορία αγάπης, παγιδευμένη ανάμεσα σε ένα απάνθρωπο ολοκληρωτικό καθεστώς και τον παραλογισμό των φυλετικών διακρίσεων, βρίσκει καταφύγιο στο ιστορικό Ουζερί Τσιτσάνης. Εκεί ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης διανύει τα πιο δημιουργικά του χρόνια και συνθέτει τα πιο γνωστά του τραγούδια, ανάμεσα στα οποία και την καθοριστική Συννεφιασμένη Κυριακή.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

«Η Γερμανική κατοχή και μια απαγορευμένη ερωτική σχέση βρίσκονται στο επίκεντρο ενός κινηματογραφικού ρυθμού που τίθεται από τη μουσική που συνθέτει ένας από τους βασικούς χαρακτήρες του έργου: ο εμβληματικός Βασίλης Τσιτσάνης»
- Μανούσος Μανουσάκης
ΜανουσάκηςΟ Μανούσος Μανουσάκης σπούδασε στο London Film School και από τότε έχει αναπτύξει μια μακρά και επιτυχημένη σταδιοδρομία. Έχει σκηνοθετήσει: 4 μεγάλου μήκους ταινίες, 11 θεατρικές παραστάσεις, 10 τηλεταινίες και 20 εβδομαδιαίες τηλεοπτικές σειρές. Έχει τιμηθεί με Βραβείο Καλύτερης Κινηματογράφησης στο φεστιβάλ του Σικάγο, Βραβείο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Griffoni Film Festival Italy και Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη μεγάλη μήκους ταινία του «Η Σκιάχτρα». Όλες οι τηλεοπτικές σειρές του έχουν σημειώσει πολύ ψηλές τηλεθεάσεις, φτάνοντας έως και το 73%, ρεκόρ το οποίο δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα, ενώ έχουν βραβευτεί με βραβείο σκηνοθεσίας και τρεις φορές βραβείο Αγαπημένης Σειράς του Κοινού.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Γιώργος ΣκαμπαρδώνηςΟ Γιώργος Σκαμπαρδώνης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε σε εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, έγραψε σενάρια για τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ και το σενάριο για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος» σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη. Διεύθυνε την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» και τα περιοδικά «Θ-97» (Βραβείο Ιπεκτσί), «Τάμαριξ» και «Χίλια Δέντρα». Διετέλεσε διευθυντής του καλλιτεχνικού περιοδικού «Πανσέληνος» της «Κυριακάτικης Mακεδoνίας» που τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό βραβείο European Newspaperdesign Awards 2000. Η συλλογή διηγημάτων του «Η Στενωπός των υφασμάτων» τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1993. Συνεργάστηκε επί δύο χρόνια με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Μπότση. Το 2012 έλαβε το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών «Πέτρος Χάρης» για το βιβλίο του «Περιπολών Περί Πολλών Τυρβάζω» (Εκδόσεις Πατάκη).

 
 

3 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από την Feelgood

 

Μπάμπης Τσέρτος – Τα πρώτα τραγούδια του

$
0
0
Μπάμπης Τσέρτος – Τα πρώτα τραγούδια του
(ΑΚΟΥΣΕ) Οι πρώτες γνωστές και άγνωστες ηχογραφήσεις του Τσέρτου με αφορμή τα γενέθλιά του - Πηγή: Ogdoo.gr - http://www.ogdoo.gr/diskografia/to-proto-tragoudi/bampis-tsertos-ta-prota-tragoydia-tou
Σαν σήμερα…
Στις 27 Οκτωβρίου 1956γεννήθηκε στα Τρόπαια Αρκαδίας ο Μπάμπης Τσέρτος. Αδελφός της, επίσης, τραγουδίστριας Νάντιας Καραγιάννη.
Από πολύ μικρός έψελνε και τραγουδούσε, ώσπου το 1973 ανέβηκε στην Αθήνα, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα. Το 1974 εισήχθη στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκείνη περίπου την εποχή ξεκίνησε και η «αναβίωση» του ρεμπέτικου τραγουδιού και ο Τσέρτοςως φοιτητής συμμετείχε στο συγκρότημα του Πανεπιστημίου τραγουδώντας ρεμπέτικα αλλά και έντεχνα, λαϊκά και δημοτικά τραγούδια. Παράλληλα έπαιζε και τραγουδούσε με τις παρέες του στις ταβέρνες της εποχής.
Η είσοδός του στο τραγούδι έγινε, επαγγελματικά πλέον, στις αρχές του ’80 όταν βρέθηκε να τραγουδά στην ταβέρνα «Οι φίλοι» στην Κυψέλη. Από τότε είχε την τύχη να γνωρίσει και να συνεργαστεί με κάποιους από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, όπως η Σωτηρία Μπέλλου, ο Τάκης Μπίνης, η Άννα Χρυσάφη, η Καίτη Γκρέυ, ο Κώστας Καπλάνης, ο Θόδωρος Πολυκανδριώτης, ο Κούλης Σκαρπέλης, ο Χοντρονάκος, αλλά και με νεότερους όπως ο Μπάμπης Γκολές, ο Γιώργος Ξηντάρης, ο Στέλιος Βαμβακάρης, η Μαριώ, ο Αγάθωνας κ.α.

Οι πρώτες συμμετοχές    ΕΔΩ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ - Πηγή: Ogdoo.gr - http://www.ogdoo.gr/diskografia/to-proto-tragoudi/bampis-tsertos-ta-prota-tragoydia-tou

Η Ιστορία του Ρεμπέτικου: Μια μουσική παράσταση για τον πολιτικό και την κοινωνική προσφορά

$
0
0
Μέλη των Κοινωνικών Επανεντάξεων του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ με τη φιλική συμμετοχή της Μαίρης Δεναξά, αποτελούν την ομάδα μουσικής της Κοινωνικής Επανένταξης και παρουσιάζουν την μουσική παράσταση με αναλόγιο «Η ιστορία του Ρεμπέτικου». Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.
Η συγκεκριμένη δράση αποτελεί μια πρωτοβουλία για τον πολιτισμό, την κοινωνική προσφορά και τη σύνδεση της προσπάθειας πρόληψης και αντιμετώπισης της χρήσης ουσιών με την κοινωνία.
Δευτέρα 2, 9, 16 & 23 Νοεμβρίου 2015
Πολιτιστικό Στέκι ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ
Σταυροπούλου 29, Πλατεία Αμερικής
Ώρα έναρξης 19:30
ΕΙΣΟΔΟΣ : ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Τα τραγούδια ερμηνεύονται από ζωντανή ορχήστρα με τη φιλική συμμετοχή της Μαίρης Δεναξά. Στο αναλόγιο, αφηγητής διαβάζει κείμενα για την ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Ένας φόρος τιμής στο ρεμπέτικο και την ιστορία του, από την πολεμική που δέχτηκε ως την αποδοχή του ως αυτονόητο κομμάτι της ελληνικής παράδοσης.
* Η παράσταση «Η ιστορία του Ρεμπέτικου» θα παρουσιαστεί και το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015 στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Μεταμόρφωσης (Κτήμα Δηλαβέρη - Κύμης και Λητούς) σε συνεργασία με τον Δήμο Μεταμόρφωσης. Ώρα έναρξης : 19.30. Είσοδος Ελεύθερη.

ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ tvxs.gr
 

«Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» - Ένας συγκινητικός μονόλογος από τη Νένα Μεντή

$
0
0
Η Νένα Μεντή επιστρέφει από τις 30 Οκτωβρίου στο θέατρο «Χώρα», για να ξαναζωντανέψει τη συγκινητική ιστορία της μεγάλης «στιχουργού και ποιήτριας» του ελληνικού τραγουδιού, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.

Μια ιστορία με μοναδικά τραγούδια, που γράφτηκαν με ψυχή από μια γυναίκα που έζησε με πάθος τη ζωή, μια ιστορία που συνδέεται με τις μεγάλες και ιστορικές στιγμές της πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα.

Αποσπάσματα από την παράσταση (BINTEO)


 
Όλοι έχουν τραγουδήσει τα τραγούδια όπως: Είμαι αητός χωρίς φτερά, Όνειρο απατηλό, Η φαντασία, Ηλιοβασιλέματα, Όλα είναι ένα ψέμα, Πήρα απ΄τη νιότη χρώματα, Πετραδάκι πετραδάκι, Μαλάμω, Τι έχει και κλαίει το παιδί, Περασμένες μου αγάπες,αλλά δεν οι περισσότεροι δε γνώριζαν ότι ήταν δικά της, δεν ήξεραν μέχρι τώρα την ιστορία που έκρυβαν αυτά τα τραγούδια. Λαϊκή ποίηση αυθεντική. Απόσταγμα ζωής και σκέψης.



Η ίδια έχει πεί για το τραγούδι « Δύο δρόμους έχει η ζωή» Μέσα σ’ αυτό το τραγούδι ένιωσα, για πρώτη φορά, την οδύνη σαν χάνεις μια αγαπημένη ύπαρξη κι ύστερα μένεις μόνη. Σ’ αυτούς τους στίχους έχω κλεισμένη όλη μου τη ζωή ή μάλλον τη ζωή της ζωής μου: Την κόρη μου, τη Μαίρη Λαϊδου.… Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Η ανάγκη δεν μου επέτρεψε να κρατήσω για μένα αυτούς τους στίχους ή καλύτερα τους κράτησα ώσπου ο Καζαντζίδης τους αγόρασε. Φτηνά! Πολύ φτηνά! Βλέπεις το δάκρυ δεν πληρώνεται.
Είναι και ο Καζαντζίδης από τους καλλιτέχνες που ξεχωρίζω. Ξεχωρίζω τη φωνή του και τη θεωρώ αναντικατάστατη. Αμφιβάλλω όμως αν το ίδιο ωραία η φωνή αυτή μίλησε ποτέ στη συνείδησή του. Πολλοί μου φέρθηκαν άσχημα, άξεστα. Τους προσπερνώ όμως γιατί υπήρξαν άλλοι που στάθηκαν στοργικά στο πλάι μου»



Το βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία», με τη δύναμη και την αμεσότητα της προσωπικής μαρτυρίας προσέφερε το υλικό της θεατρικής αφήγησης. Μιας αφήγησης αποσπασματικής και ακροβατικής, ανάλογης της προσωπικότητας που βιογραφείται.
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (Νένα Μεντή) μονολογεί συνομιλώντας με τα επτά πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της και το έργο της σαν στιχουργού: τη Μαρίκα Κοτοπούλη, το Γιώργο τον άντρα της, τη Μαίρη την κόρη της, τον Τσιτσάνη, το Χιώτη, τη Ρέα την εγγονή της και τη Μαριόγκα τη μητέρα της.
Μέσα από την πολυτάραχη ζωή της Παπαγιαννοπούλου ξεδιπλώνεται όλη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και η σύγχρονη ιστορία του λαϊκού τραγουδιού. Η ιστορία της Ευτυχίας συναντά την εθνική τραγωδία μιας χαμένης πατρίδας, της Μικράς Ασίας, περνά από την εποχή των μπουλουκιών και της Αθηναϊκής επιθεώρησης για να φτάσει ως τα καταγώγια του ρεμπέτικου και την άνθιση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.
Η παράσταση αναπαριστά στιγμιότυπα, σχέσεις και καταστάσεις σαν ένα αφηγηματικό παζλ, που σκοπό έχει να αναδείξει τη βιωματική λαϊκή ποίηση και την πολυδιάστατη μοναδική προσωπικότητα, της πρωτοπόρας για την εποχή της, δημιουργού.
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο - σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας, σκηνικά - κοστούμια: Αναστασία Αρσένη, φωτισμοί: Ανδρέας Μπέλης, επιλογή τραγουδιών: Ελεάνα Βραχάλη, μουσική επένδυση: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης. Ερμηνεία: Νένα Μεντή.

Θέατρο Χώρα: Αμοργού 20 - Κυψέλη, τηλ.: 210 8673945. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο: 21.00, Κυριακή: 19.00. Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα). Προπώληση εισιτηρίων: ταμείο θεάτρου, ηλεκτρονικά: viva.gr.

Πηγή: 
Αρχική 

Γρηγόρης Ασίκης.. Κωνσταντινούπολη 1890 - Αθήνα 1967

$
0
0
Συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, οργανοπαίκτης.
Κωνσταντινούπολη 1890 - Αθήνα 7/10/1967


ΦΩΤΟ - wikipedia
Ο Γρηγόρης Ασίκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1890 από τον Μυτηληνιό Βίκτωρα και την Πολίτισσα Μαριάνθη. Τελείωσε το Ελληνικό σχολείο έμαθε πολύ καλά την Τουρκική γλώσσα και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την κατασκευή μπρούτζινων μεταλλικών κρεβατιών υψηλής καλλιτεχνικής αξίας.

Σε ηλικία 15 χρόνων μαθητεύει σε ένα φημισμένο Αρμένη ουτίστα, μαθαίνει τα μυστικά και τις τεχνικές του δύσκολου αυτού οργάνου και ασχολείται ερασιτεχνικά με το ούτι μέχρι το 1922, χρονιά της μεγαλύτερης Εθνικής καταστροφής. Παντρεύεται το 1916 με την Πολίτισσα Ειρήνη Σωτηριάδου και αποκτούν τέσσερα παιδιά, τα δύο, τον Θανάση και την Αναστασία στην Πόλη, και τα άλλα δύο, τον Νίκο και τον Μανώλη στο Βύρωνα όπου μετά την καταστροφή έχει εγκατασταθεί η οικογένεια.

Στην Ελλάδα ο Γρηγόρης Ασίκης εξασκεί το επάγγελμα που ξέρει αλλά μόνο για έξι μήνες, συχνάζει όμως στο μουσικό καφενείο «Η Μικρά Ασία» στην οδό Αθηνάς 33 και έδρα του σωματείου των μουσικών «Η αλληλοβοήθεια» που ιδρύθηκε μετά το 1922. Γνωρίζεται με τους Μικρασιάτες συναδέλφους του μουσικούς που βλέποντας το ταλέντο και τις γνώσεις του στο ούτι αλλά και τις εκπληκτικές φωνητικές του δυνατότητες τον παίρνουν μαζί τους στις διάφορες κομπανίες που δημιουργήθηκαν τα χρόνια εκείνα για να εξυπηρετήσουν κυρίως εκδηλώσεις χαράς (γάμοι, πανηγύρια, κλπ)


Το 1923 αρχίζει να εργάζεται στα μουσικά στέκια της εποχής στα περίφημα καφέ αμάν με ορχήστρες Μικρασιατών μουσικών και τραγουδιστών. Μεταξύ 1925 - 1930 ηχογραφεί ως τραγουδιστής και οργανοπαίκτης μια σειρά ρεμπέτικα της περιόδου της ανώνυμης δημιουργίας και ορισμένους αμανέδες στην Αγγλική Columbia και τη Γερμανική Polydor. Το 1930 δισκογραφεί τα πρώτα δικά του τραγούδια που τα τραγουδά ο ίδιος καθώς και μερικά του Κώστα Σκαρβέλη και του Αντώνη Διαμαντίδη ή Νταλγκά. Πολλά δικά του τραγούδια του περνούν στη δισκογραφία με όλες τις γνωστές φωνές του ρεμπέτικου: Κώστας Νούρος, Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Στελλάκης Περπινιάδης, Μαρίκα Πολίτισσα, Κώστας Ρούκουνας, Κώστας Τσανάκος, Μαρίκα Καναροπούλου, είναι μερικοί από τους συνεργάτες του. Γύρω στο 1937-38, με την επικράτηση της Πειραιώτικης κομπανίας με μπουζούκια, έγραψε μερικά τραγούδια με μπουζούκια, χρησιμοποιώντας τις γνώριμες φωνές του Μάρκου Βαμβακάρη, του Γιάννη Παπαϊωάννου, του Απόστολου Χατζηχρήστου και άλλων.

Έπαιξε και τραγούδησε στα χρόνια του μεσοπολέμου στα περισσότερα γνωστά πάλκα με τον Γιάννη Δραγάτση, τη Μαρίκα Πολίτισσα, τον Κώστα Ρούκουνα, τον Κώστα Τζόβενου και άλλους.

Ο Γρηγόρης Ασίκης ήταν ένας πολύ τίμιος άνθρωπος, και γι'αυτό το σωματείο των μουσικών τον είχε στή θέση του ταμία για πάνω απο 20 χρόνια. Οι δισκογραφικές εταιρίες της εποχής τον απέκλεισαν επειδή ήταν αριστερός αλλά και συνδικαλιστής, και η δισκογραφική δουλειά του τελειώνει σε αυτό το σημείο, άρχισε να πουλάει τραγούδια σε άλλους ρεμπέτες της εποχής που δεν μπορούσαν να αναφέρουν το όνομα του στίς εταιρίες και φυσικά πέρναγαν τα τραγούδια σαν δικά τους.

Πέθανε 77 ετών, στο ίδιο σπίτι στόν Βύρωνα που έκτισε όταν ήρθε στήν Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή, φτωχός... όπως πάντα.

ΠΗΓΗ rempetomania.blogspot.gr

 


''Καίγομαι, καίγομαι''Απο την συγκλονιστική φωνή της Μαίρη Έσπερ..(ΒΙΝΤΕΟ)

$
0
0
 
Καίγομαι καίγομαι - 1951 
Στίχοι:  Νίκος Γκάτσος     Μουσική:  Σταύρος Ξαρχάκος


Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου την κάμω γέλιο

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Έσπερ Μαίρη - mygreek.fm


Γιώργος Κάβουρας (Καστελλόριζο 1909 – Αθήνα 1943)

$
0
0

Ο Γιώργος Κάβουρας γεννήθηκε στο Καστελόριζο το 1907 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Σταμάτη Κάβουρα και της Γαρουφαλιάς Μπεηγιώργη, οι οποίοι απέκτησαν ακόμη δυο παιδιά, τον Βασίλη,το 1914, και τη Μαριάνθη, το 1917.

Ο Σταμάτης Κάβουρας υπήρξε σπουδαίος βιολιστής και κατασκευαστής οργάνων, φυσικό επακόλουθο ήταν ο Γιώργος να ασχοληθεί από πολύ μικρή ηλικία με τη μουσική.Έπαιζε βιολί, σαντούρι και κιθάρα, ενώ διέθετε πολύ σπουδαία φωνή.  
Από τα τέλη της δεκαετίας του '20, μαζί με κάποιους φίλους του οργανοπαίκτες γύριζαν στις ταβέρνες του Πειραιά και διασκέδαζαν τους θαμώνες, ενώ πήγαιναν σε γάμους, χαρές και πανηγύρια που τους καλούσαν.
Το 1930 ο Γιώργος γνωρίστηκε με την εικοσάχρονη Ειρήνη, με την οποία ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα.
Σε λίγο καιρό την έκλεψε με το ταξί ενός φίλου και την πήγε στην Ελευσίνα, στη νονά του.Στις 15 Δεκεμβρίου του 1930 τελέστηκε ο γάμος τους.

Ο Γιώργος Κάβουρας με την Ειρήνη απέκτησαν τρία παιδιά:τον Σταμάτη, το 1931, τη Γαρουφαλιά, το 1932, και τον Ανέστη, το 1936.Ο Κάβουρας στο μεταξύ συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους μουσικούς του Πειραιά και εμφανίστηκε σε διάφορα στέκια της εποχής.Μέχρι τότε δεν τραγουδούσε, τουλάχιστον επίσημα.Σε κάποιες πρόβες, εκεί γύρω στα 1933, τραγούδησε ένα δικό του τραγούδι και όλοι οι παρευρισκόμενοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό από την έξοχη φωνή του.

Ο Στελλάκης Περπινιάδης ήταν κατηγορηματικός: "Γιώργο πρέπει να τραγουδήσεις σε δίσκο", του είπε.Έτσι ο Κάβουρας κάνει την εμφάνισή του στη δισκογραφία με το τραγούδι του Ιάκωβου Μοντανάρη "Ο Σερέτης", στις αρχές του 1936.

Θα ακολουθήσουν τραγούδια διαφόρων δημιουργών, όπως του Βαγγέλη Παπάζογλου και του Κώστα Σκαρβέλη, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη του Γιώργου Κάβουρα και την καθιέρωσή του στη δισκογραφία της δεκαετίας του '30.

Συνολικά την περίοδο 1934-1941 ηχογράφησε 70 τραγούδια , εκ των οποίων τα 50 είναι του Κώστα Σκαρβέλη.

Στα χρόνια της Κατοχής συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα στη ζωή του Γιώργου Κάβουρα, που παραμένουν αδιευκρίνιστα.Ήταν χρόνια εξαθλίωσης , πείνας, φόβου και κυνηγητού.Προσπαθούσε να εξασφαλίσει τροφή για την οικογένειά του, ενώ τον κυνηγούσαν οι Ιταλοί, τον χτυπούσαν και απειλούσαν τη ζωή των παιδιών του.Εκείνος κρύφτηκε για κάποιο διάστημα και δεν πήγαινε σπίτι του.Λέγεται πιθανώς ότι οι Ιταλοί τον κυνηγούσαν σαν λιποτάκτη επειδή ήτανε από το Καστελόριζο και είχε ιταλική υπηκοότητα.Μέχρι τότε τα Δωδεκάνησα ανήκαν στους Ιταλούς , και οι κάτοικοι ήταν υποχρεωμένοι να υπηρετούν στον ιταλικό στρατό.

Ο Κάβουρας βεβαίως είχε φύγει μικρός από το Καστελόριζο, και από το 1936 είχε πάρει την ελληνική υποκοότητα.Άγνωστο παραμένει για ποιον ακριβώς λόγο τον κυνηγούσαν.Αυτό το κρυφτό και η απίστευτη ταλαιπωρία του ανθρώπου σε κείνα τα χρόνια της Κατοχής είχαν ως αποτέλεσμα ένα σύντομο και απρόσμενο τέλος. 
Στις 20 Φεβρουαρίου του 1943 ο Γιώργος Κάβουρας , σε ηλικία μόλις 36 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή από εγκεφαλικό επεισόδιο.Τα αίτια ήταν αρκετά για να πάθει εγκεφαλικό.Εκτός από τα δεινά της Κατοχής, έπιασε και τη γυναίκα του Ειρήνη με έναν Ιταλό. Προσπάθησε να τη σκοτώσει με μαχαίρι, τραυματίζοντάς τη στο χέρι.
ΠΗΓΗ rempetomania.blogspot.gr

 



 

Ο Βασίλης Τσιτσάνης σε χαρτονόμισμα!!

$
0
0
Το 2015 έχει ανακηρυχθεί ως έτος Β. Τσιτσάνη

Ένα συλλεκτικό νόμισμα των 5 ευρώ θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2015, στο οποίο θα απεικονίζεται ο μεγάλος Τρικαλινός δημιουργός Βασίλης Τσιτσάνης.

Το νόμισμα που θα εκδώσει η Τράπεζα της Ελλάδας, είναι αφιερωμένο στην επέτειο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Β. Τσιτσάνη.
Εξάλλου το 2015 έχει ανακηρυχθεί ως έτος Β. Τσιτσάνη και η έκδοση του συλλεκτικού νομίσματος γίνεται για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Επίσης πολλές εκδηλώσεις θα λάβουν χώρα σε όλη τη χώρα αφιερωμένες στον αποκαλούμενο Μπετόβεν της Ελλάδας              
 πηγή

"ΡΕΜΠΕΤΟΡΙΟ, "Τι μέρα είναι, τι ώρα είναι, και ποιά χρονιά"

$
0
0

Το "ΡΕΜΠΕΤΟΡΙΟ"είναι ένα μουσικό αφιέρωμα στο γυναικείο ρεμπέτικο τραγούδι, όπως ερμηνεύτηκε από τη... Μαρίκα Νίνου, τη Ρόζα Εσκενάζυ και τη Σωτηρία Μπέλου. 

Μία μουσική διαδρομή από τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Δεύτερο Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο ως και τις απαρχές της Μεταπολεμικής Ελλάδας.

Ένα ταξίδι στα τραγούδια της ξενιτιάς, τα λεγόμενα ερωτικά τραγούδια, τις μελωδίες της φυλακής και τα "χασικλίδικα"έως της απελευθέρωση της Ελλάδας και τα αρχοντορεμπέτικα.


Φωνή: Λουκία Ανάγνου 
Μπουζούκι/μουσική επιμέλεια : Αποστόλης Παπαγιάννης 
Κιθάρα: Σωτήρης Μπακόπουλος 
Ακορντεόν: Σπύρος Σελμάνι 

Ημερομηνία: Κυριακή 8/11/2015 Ώρα: 21.30 
Θέατρο Χυτήριο - Ιερά Οδός 44 Αθήνα

http://newsone.gr/paraxena/432970-rempetorio-ti-mera-einai-ti-ora-einai-kai-poia-chronia 

http://2.bp.blogspot.com/-0pMEZLT3EKQ/VjTB3ZZENWI/AAAAAAAVUwA/xpykwGwL0Dk/s1600/2549.jpg
http://newsone.gr/paraxena/432970-rempetorio-ti-mera-einai-ti-ora-einai-kai-poia-chronia

Πώς βγήκε ο όρος 'σκυλάδικο'; Το Χαμαιτυπείον, η φυλακή και η πορνεία

$
0
0
Γιατί κάποια νυχτερινά μαγαζιά ονομάστηκαν 'σκυλάδικα'και κάποιες τραγουδίστριες 'σκυλούδες'; Ο όρος που ξεκίνησε από την Τρούμπα και τα χαμαιτυπεία στα Βούρλα

Το κείμενο αποτελεί κομμάτι της αφήγησης ενός κατοίκου της Τρούμπας στον δημοσιογράφο της εφημερίδας «Καθημερινή», Αντώνη Καρκαγιάννη, που δημοσιεύτηκε στις 22/12/2002 

Στην περιοχή Αγίου Διονυσίου Πειραιά υπήρχε ένα μεγάλο και κακόφημο οικοδομικό συγκρότημα, με το όνομα Βούρλα. Γνωστό και ως το «Χαμαιτυπείον». Λίγο μετά μετασκευασμένο, λειτούργησε ως φυλακή, η περίφημη φυλακή των Βούρλων, η οποία έμεινε στην ιστορία γιατί από εκεί, το 1955, ανοίγοντας υπόγεια σήραγγα πενήντα μέτρων, απέδρασαν μέρα-μεσημέρι περίπου τριάντα πολιτικοί κρατούμενοι, στελέχη του τότε παρανόμου ΚΚΕ....

http://www.mixanitouxronou.gr/pos-vgike-o-oros-skiladiko-giati-kapia-nichterina-magazia-onomastikan-skiladika-ke-kapies-tragoudistries-skiloudes-o-oros-pou-xekinise-apo-tin-troumpa-ke-ta-chametipia-sta-vourla/
Από το εξώφυλλο της εφημερίδας «Ακρόπολις», στις 19 Ιουλίου 1955...
Το οικοδομικό συγκρότημα λέγεται ότι ανήκε στην οικογένεια του πρέσβη και κατόπιν υπουργού Εξωτερικών και πρωθυπουργού, του Παναγιώτη Πιπινέλη, φίλου, συνεργάτη και υποτακτικού της βασιλικής οικογένειας και τελικά, της χούντας, όταν κατά ΄κει γύρισε ο άνεμος!
Το κτίριο λοιπόν αυτό πριν από τον πόλεμο νοικιαζόταν σε ωραίες και λιγότερο ωραίες κυρίες, οι οποίες στα μικρά δωμάτια (που κατόπιν έγιναν κελιά φυλακής), ασκούσαν το αρχαιότερο των επαγγελμάτων.
H περιοχή είχε τότε αίγλη και φήμη, κάθε βράδυ δε, προσέλκυε πλήθος επισκεπτών πάσης τάξεως και ηλικίας, κυρίως ναυτεργάτες, ναύτες και στρατιώτες, αλλά και μεσοαστούς, θλιβερούς εργένηδες, κουρασμένους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους....
http://www.mixanitouxronou.gr/pos-vgike-o-oros-skiladiko-giati-kapia-nichterina-magazia-onomastikan-skiladika-ke-kapies-tragoudistries-skiloudes-o-oros-pou-xekinise-apo-tin-troumpa-ke-ta-chametipia-sta-vourla/
Ιερόδουλες στα Βούρλα τη δεκαετία του 1930. Οι εγκατεστημένες στο συγκρότημα Πιπινέλη, δηλαδή στα Βούρλα κυρίες, επειδή ακριβώς διέθεταν τα στοιχειώδη σύνεργα του επαγγέλματος, όπως στέγη και κρεβάτι, δούλευαν με τιμές σχετικά υψηλές και κατά κάποιο τρόπο αποτελούσαν τη διακεκριμένη τάξη της περιοχής....
Υπήρχαν όμως και οι άλλες, εκείνες που με την πάροδο του χρόνου, τον μόχθο και τις άλλες ταλαιπωρίες του επαγγέλματος, είχαν χάσει τα νιάτα και την ομορφιά (αν τα είχαν ποτέ) και αναγκάζονταν να δουλέψουν με τη φτωχή πελατεία σε τιμές τόσο χαμηλές, που δεν επέτρεπαν ενοικίαση στέγης και κρεβατιού στο συγκρότημα των Βούρλων. Θεωρούνταν δευτέρας και τρίτης κατηγορίας και μαζί με τη φτωχή ανδρική πελατεία περιφέρονταν στα γύρω σοκάκια και χαμαιτυπεία, όπως οι αγέλες των αδέσποτων σκύλων....

Γι” αυτό και τους κόλλησαν το προσωνύμιο «σκύλες» και «σκύλους» τους πελάτες. Είχαν και το προσωνύμιο «λαμαρίνες», επειδή η ερωτική συναλλαγή ολοκληρωνόταν, άνευ στέγης και κλίνης, πίσω από τις λαμαρίνες της γέφυρας του Αγίου Διονυσίου.

troumba4-265x400Γιατί τα νυχτερινά μαγαζιά ονομάστηκαν «σκυλάδικα»;...

Όπως αφηγήθηκε ο Μηνάς, παλιός γνώριμος της Τρούμπας: «Στην Τρούμπα, μετά τον πόλεμο, άνοιξαν μερικά «καλά μαγαζιά», με καλλιτέχνιδες πρώτης κατηγορίας και δημοφιλείς, το θυμάστε και από τον ελληνικό σινεμά. Τα ονόμαζαν «καμπαρέ». Σημασία έχει ότι σε αυτά είχε συγκεντρωθεί η καλή ποιότητα της περιοχής όπως, λίγα χρόνια πριν, η καλή ποιότητα στην περιοχή Βούρλων, είχε συγκεντρωθεί στο… μέγαρο Πιπινέλη. Έτσι διαμορφώθηκε η πρώτη αναλογική σχέση μεταξύ Βούρλων και Τρούμπας»....

Ο Αϊζενχάουερ αδειάζει την Τρούμπα!

O Μηνάς υπήρξε αυτόπτης μάρτυς των ιστορικών γεγονότων εκείνης της νύχτας του 1958, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αϊζενχάουερ διέταξε αιφνιδίως τον ναυλοχούντα στα ανοιχτά του Πειραιώς 6ο Στόλο να πλεύσει ολοταχώς προς τον Λίβανο και να αποβιβάσει πεζοναύτες.
Τα στρατεύματα όμως είχαν από νωρίς εκείνο το βράδυ διασκορπιστεί στην οδό Φίλωνος και στις γύρω παρόδους και χρειάστηκε η αμερικανική στρατονομία, τις πρωινές ώρες εκείνης της νύχτας, να οργανώσει ολόκληρη επιχείρηση στην Τρούμπα για να συγκεντρώσει το στράτευμα. Πετούσαν έξω από τα «μαγαζιά» και τα άλλα «σπίτια» τους ημιθανείς από τη νυχτερινή κραιπάλη ναύτες και πεζοναύτες, τους φόρτωναν σαν σάκους με σιτάρι σωρηδόν στα καμιόνια και κατ” ευθείαν… στον Λίβανο.
Στην αρχή τα «καλά μαγαζιά» της Τρούμπας δούλευαν με τα παρεπιδημούντα στρατεύματα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία όμως διήγε περίοδο έσχατης παρακμής και ένδειας. H δουλειά ήταν λίγη και ακόμη λιγότερο το χρήμα.
O μεγάλος πλούτος στην οδό Φίλωνος και τις γύρω παρόδους έπεσε λίγο αργότερα με τους Αμερικανούς ναύτες και πεζοναύτες του 6ου Στόλου, ο οποίος κάθε τόσο ναυλοχούσε στα πειραϊκά και φαληρικά ύδατα....

Με τον 6ο Στόλο, στην Τρούμπα έπεσε μεγάλη ζήτηση και πλούτος και για να ικανοποιηθεί η ζήτηση, όπως συμβαίνει πάντα και με όλα τα προϊόντα και υπηρεσίες, δίπλα στα καλά και ακριβά «μαγαζιά» άνοιξαν και μερικά πολύ δεύτερα και φθηνότερα και ανταγωνιστικά έβγαλαν «κράχτες» στο λιμάνι, εκεί που αποβιβάζονταν οι ναύτες και πεζοναύτες όταν είχαν «έξοδο». Κατ” αναλογία με τις «σκύλες» και τους «σκύλους» της γέφυρας του Αγίου Διονυσίου τα δεύτερα μαγαζιά της Τρούμπας ονομάσθηκαν «σκυλάδικα» και οι καλλιτέχνιδες «σκυλούδες».
Φωτογραφίες αντλήθηκαν από το Pireorama...

Αναδημοσίευση από 

http://www.mixanitouxronou.gr/pos-vgike-o-oros-skiladiko-giati-kapia-nichterina-magazia-onomastikan-skiladika-ke-kapies-tragoudistries-skiloudes-o-oros-pou-xekinise-apo-tin-troumpa-ke-ta-chametipia-sta-vourla/

Ένας Πόντιος, ο Νίκος Ορδουλίδης, παίζει στα δάχτυλα τον Τσιτσάνη!!! (Βίντεο)

$
0
0
Νίκος Ορδουλίδης, ο Έλληνας που τρέλανε την Αγγλία με τον Βασίλη Τσιτσάνη, ο μουσικός που αποδεικνύει ότι το πιάνο μπορεί να παίξει ρεμπέτικα
Τι δουλειά έχουν κομμάτια όπως η «Συννεφιασμένη Κυριακή» και τα «Καβουράκια» στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα; 

Και τι είδους (ελληνική) πρωτιά είναι αυτή που αφορά το έργο ενός συνθέτη που δεν έχει κάνει Δυτική μουσική; Η απάντηση συνδέεται με το όνομα του Νίκου Ορδουλίδη, του διδάκτορα του Πανεπιστημίου του Leeds, ο οποίος για πέντε χρόνια μελετούσε το έργο του Βασίλη Τσιτσάνη δίνοντας στην πανεπιστημιακή κοινότητα την πρώτη έρευνα που γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο για τον «άρχοντα του ρεμπέτικου».

"Αν και μεγάλωσε στη Νάουσα, μέσα σε μια 100% ποντιακή οικογένεια –«από την Ορντού, εξού και Ορδουλίδης» εξηγεί–, δηλώνει ότι είναι παιδί του ωδείου."


Το πιάνο είναι εκείνο που τον κέρδισε, και ο Νίκος Ορδουλίδης έχει βαλθεί να αποδείξει ότι με το πιάνο μπορεί να παίξει τα πάντα: από ρεμπέτικα μέχρι ποντιακά. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Λαϊκό Πιάνο, από έναν ακαδημαϊκό που διχάζεται ανάμεσα στην ακαδημαϊκή καριέρα και στην αγάπη του για το πάλκο.

Αρχική
Το Ορδουλίδης «φωνάζει» Κοτύωρα, έτσι δεν είναι; Ποια η σχέση σας με τον Πόντο;
Ο παππούς μου, που έμενε στο σπίτι μαζί μας, ήρθε από τον Πόντο στα 12. Μαζί με τη γιαγιά μου είχαν έρθει από τα Κοτύωρα, την Ορντού – εξού και Ορδουλίδης. Εκείνος μου έμαθε και ποντιακά. Μετά βέβαια, όταν πέθανε, δεν είχα καμία επαφή· ούτε με συλλόγους, τίποτα, αν και είμαι από 100% ποντιακή οικογένεια. Από την πλευρά της μητέρας μου είμαι από τους Κεραμίδηδες, με καταγωγή μάλλον από την Κερασούντα.
Εσείς λοιπόν μεγαλώνετε στη Νάουσα σε μια ποντιακή οικογένεια. Ο Τσιτσάνης πώς προέκυψε;
Αν και ο πατέρας μου είχε επαφές με την Εύξεινο Λέσχη, εγώ ήμουν παιδί του ωδείου. Στα 18 έφυγα για Θεσσαλονίκη για σπουδές και στα 24 για Αγγλία. Λύρα έπαιξα λίγο αλλά ήταν ζήτημα χρόνου, το ωδείο απορροφούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο μου. Στην οικογένεια άλλωστε έχουμε μουσική παιδεία: ο πατέρας μου είναι καθηγητής βυζαντινής μουσικής. Πρώτα μυήθηκα σ’ αυτήν, μετά στο πιάνο, έγινε ένας αχταρμάς (και ακόμα είναι), και μετά ήρθαν και τα λαϊκά που άρχισα να παίζω στα πάλκα.
Αλλά εσείς θεωρείτε τον εαυτό σας πιανίστα; Μουσικό ή ακαδημαϊκό;
Δεν μπορώ να τα διαχωρίσω. Και γι’ αυτό προέκυψε και η διδακτορική διατριβή για τον Τσιτσάνη και το ρεμπέτικο, τόσο εξειδικευμένη, γιατί δεν την είδα ούτε σαν μουσικολόγος –δηλαδή, ο «από πάνω» που εξετάζει και αναλύει– αλλά το είδα από μέσα, παίζοντας, σαν μουσικός. Φυσικά, όμως, χρησιμοποιώντας μεθοδολογίες επιστημονικές.


Η διατριβή σας τι είναι ακριβώς;
Είναι η πρώτη μουσικολογική ανάλυση του έργου του Τσιτσάνη και τα προβλήματα της έρευνας στην ελληνική λαϊκή μουσική.

Πήρα δηλαδή το δισκογραφημένο έργο του Τσιτσάνη, γιατί έχει σημασία να στηριζόμαστε κάπου (σε τεκμήρια), το αναλύω μουσικολογικά, και μέσα από αυτό προκύπτουν και εξετάζονται τα προβλήματα στο λαϊκό τραγούδι γενικότερα. Προβλήματα έρευνας, εννοώ.

Διότι στην Ελλάδα το πεδίο είναι παρθένο. Στο εξωτερικό οι σπουδές και η έρευνα στα λαϊκά είδη υπάρχουν εδώ και 40 χρόνια. Ο ακαδημαϊκός όρος είναι popular musicology. Αυτό είναι το διδακτορικό μου, το πεδίο σπουδών μου.
Και μέσα από αυτό προέκυψε και το «Λαϊκό Πιάνο» και ο δίσκος που παρουσιάσαμε.
Ακαδημαϊκά εννοώ ότι προέκυψε, διότι εγώ έπαιζα από το 2000.

"Σε ό,τι αφορά στην ερώτηση αν είμαι μουσικός ή μουσικολόγος, η απάντηση είναι ότι δεν ξέρω. Πλέον πιάνω τον εαυτό μου να παίζω στο πάλκο και να σκέφτομαι από πίσω και ψιλο-ακαδημαϊκά."

Θέλετε να παίζετε νύχτα στο πάλκο ή φαντάζεστε τον εαυτό σας πιο πολύ σε μια ακαδημαϊκή έδρα;
Δεν μπορώ να σκεφτώ το μέλλον χωρίς να παίζω. Αλλά πλέον υπό όρους. Κάνω συναυλίες, αλλά εξειδικευμένα: παρουσιάζω το «Λαϊκο Πιάνο» ή παρουσιάζω ένα αφιέρωμα στον Τσιτσάνη, στον Θεοδωράκη κ.ά.
 Αρχική
Τον Τσιτσάνη τον είχατε σαν άκουσμα ή προέκυψε για τις ανάγκες της διδακτορικής διατριβής;
Τον είχα από το πάλκο, από τη νύχτα, από τη δουλειά, αλλά πιο πριν βιωματικά, όχι. Στο σπίτι άκουγα πολύ λαϊκό, αλλά αρκετά αργότερα. Δηλαδή, μέχρι που τελείωσα το λύκειο ήμουν με παραδοσιακά και κλασικά. Αυτό που έλεγα πριν: από το ωδείο ήταν ένας αχταρμάς, και η βυζαντινή μουσική στο παιχνίδι. Άκουγα άλλα, ό,τι παιζόταν ευρέως. Βέβαια, τη δεκαετία του ’90 ακούγονταν και καλά πράγματα όπως ο Παπάζογλου.
Τι εννοείτε «καλά πράγματα»;
Αυτή είναι άλλη μια συζήτηση στην οποία εμπλέκεται το ακαδημαϊκό. Δεν μπορείς να πεις ότι αυτό είναι καλό ή κακό. Είναι υποκειμενικό. Αυτό που προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε σε ό,τι αφορά αυτούς τους όρους είναι ότι πρέπει να στοχεύουμε στο πώς δημιουργείται κάτι, και όχι στην ίδια τη δημιουργία. Δηλαδή, εάν κάποιος έχει «παιδέψει» το μυαλό του παραπάνω ώρες, έχει κάνει μια εις βάθος δουλειά και όλη η διαδικασία είναι πιο «λόγια», τότε αυτό μπορούμε να το πούμε έντεχνο.
Το Λαϊκό Πιάνο τι είναι;
Το τζαζ πιάνο τι είναι; Αντί να παίζει κλασική μουσική παίζει τζαζ. Το ρεπερτόριο δηλαδή διαφέρει, και η τεχνική.

Έχει απήχηση ή ξενίζει;
Και τα δύο, αλλά υπερισχύει η απήχηση γιατί η τέχνη και όλο το μουσικό σύστημα στη χώρα έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Σκεφτείτε πόσα παιδιά πηγαίνουν στο ωδείο και μετά από ένα-δυο χρόνια σταματάνε. Πώς λειτουργεί ένα ωδείο και τι θα διδάξει, βασίζεται σε έναν κανονισμό του 1954! Το πρόγραμμα σπουδών προωθεί την κλασική παιδεία, την κλασική Δύση. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει. Τα παιδιά στα ωδεία δεν έχουν επιλογές. Οι μοναδικές σπουδές που προσφέρονται είναι της κλασικής μουσικής αλλά οι μαθητές έχουν άλλα βιώματα, άλλα ακούσματα. Να πάει να σπουδάσει μουσική ποπ, γιατί όχι;
Κι εδώ έρχεται αυτό το κλισέ: δεν το διδάσκουμε γιατί; Τι είναι; Άτεχνο; Ή κατώτερο; Και πώς θα κρίνουμε ότι είναι κατώτερο; Υπάρχει σοβαρή και ασόβαρη μουσική; Αυτά στον ακαδημαϊκό κόσμο δεν είναι αποδεκτά.

«Το μινόρε της αυγής» από τον Νίκο Ορδουλίδη και τον Λευτέρη Μισιργή, σε χειροποίητα πιάνα του Πάνου Ιωαννίδη

Άρα με τη λογική που εμείς θεωρούμε την ποπ κατώτερη και τον Τσιτσάνη κορυφαίο, στην Αγγλία μπορεί να τον θεωρούν άτεχνο, λαϊκό.
Γιατί δεν υπάρχουν τα αντίστοιχα βιώματα, γι’ αυτό. Παρ’ όλα αυτά, θα τον διδάξουν χωρίς «λογοκρισία». Εάν βάλουμε την κλασική μουσική στη μέση και την εξετάσουμε, βλέπουμε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε βιώματα κλασικής παιδείας (όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, σε μια χώρα όπως η Αυστρία). Πόσα ρεσιτάλ δίνονται και πού; Και σε ποιους απευθύνονται; Κι εγώ κλασικός πιανίστας είμαι. Αλλά, πρώτον, δεν μπορούσα να εξασκήσω κάπου το επάγγελμά μου εδώ, και επιπλέον ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Όμως όλα τα άλλα είδη μουσικής (ροκ, τζαζ, λαϊκό) είναι ανοιχτά. Γι’ αυτό και μπορώ και δουλεύω, και είναι και το «κλειδί» να ασχολούμαι με κάτι που πραγματικά μου αρέσει, παίζοντας λαϊκό πιάνο. Αν κάποιος έρχεται και λέει ότι αυτό είναι «ασόβαρο», είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Γιατί θα του απαντήσω ότι δεν είναι ασόβαρο.
Με τη λογική ότι έχει πολλή δουλειά από πίσω;
Στην πραγματικότητα το Λαϊκό Πιάνο έχει περισσότερη δουλειά από το να ήμουν κλασικός πιανίστας. Δεν είναι μόνο στο τεχνικό κομμάτι, αν θα πάρω μια παρτιτούρα έτοιμη. Σκεφτείτε πόσοι καθηγητές πιάνου στα ωδεία δίνουν ρεσιτάλ. Εγώ είμαι συνέχεια έξω και παίζω. Από τη στιγμή που ο καθηγητής ενός οργάνου δεν παίζει, πώς περιμένει να φτιάξει μουσικούς; Διδάσκουν μουσική αλλά δεν παράγουν μουσική. Παράγουν δασκάλους μουσικής αλλά όχι μουσικούς.
Βασίλης Τσιτσάνης και στο Ρέικιαβικ
Ποιο είναι το πιο αναπάντεχο μέρος που έχετε παίξει Τσιτσάνη;
Στην Ισλανδία, στο Ρέικιαβικ, με τη Φωτεινή Βελεσιώτουκαι την ορχήστρα «Πριγκιπέσσα» από τη Θεσσαλονίκη. Πέρσι, στο πλαίσιο των προσπαθειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προωθήσει την ευρωπαϊκή ιδέα στη χώρα, διοργάνωσε κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Μία από αυτές ήταν ένα αφιέρωμα στον Τσιτσάνη, με αφορμή και τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής του Ρέικιαβικ. Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Παίξαμε χασάπικα, ζεϊμπέκικα… Προηγήθηκε η κλασική ορχήστρα που έπαιξε Σκαλκώτα και μετά εμείς παίξαμε το λαϊκό κομμάτι το οποίο είναι αναπόσπαστο από την Ελλάδα.
Διότι δεν μπορούμε να διαφημίζουμε την ελληνική μουσική παίζοντας μόνο Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Το λαϊκό είναι ένα τεράστιο κομμάτι. Θα το πούμε ασόβαρο και δεν θα το προωθήσουμε; Είναι δυνατόν να θέλουμε να δείξουμε μια ολοκληρωμένη ταυτότητα προς τα έξω χωρίς να παίξουμε λαϊκό;
Η εποχή του ρεμπέτικου, το CD που κυκλοφόρησε στο πλαίσιο του Λαϊκού Πιάνου, τι περιλαμβάνει; Τσιτσάνη;
Όχι. Αυτό που φιλοδοξώ να κάνω είναι μια σειρά ηχογραφήσεων η οποία χρονικά θα φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Δηλαδή το 7ο ή 8ο CD να είναι Θανάσης Πακακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας κ.ά. Έτσι κι αλλιώς, το πιάνο συμμετέχει δισκογραφικά σε αυτά τα λαϊκά είδη. Η δική μου πρόταση είναι ότι μπορεί να παίξει και σόλο. Το πρώτο αυτό CD περιλαμβάνει 12 ορχηστρικές εκτελέσεις. Το επόμενο θα είναι πιάνο-φωνή.
Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στον Σπύρο Περιστέρη
Ο δίσκος αυτός θυμίζει τα ρεμπέτικα ή τα αλλάζετε τελείως;
Εδώ η απάντηση είναι πραγματικά πολύ σύνθετη. Δεν μπορώ να πω ότι έλυσα κάποια εξίσωση και μπήκα στο στούντιο και έγραψα. Αλλά θέλω να κάνω δυο-τρία πράγματα συγκεκριμένα. Ξεκίνησα με οδηγό αυτά και έπειτα άφησα το πρακτικό να με οδηγήσει μόνο του.
Παράδειγμα: ήθελα να δείξω τις τεχνικές που έπαιζαν οι πιανίστες στο ρεμπέτικο, στο πάλκο και στη δισκογραφία. Έπαιζαν με έναν δικό τους τρόπο. Έπειτα, ήθελα να καταθέσω μια προσωπική άποψη για το πώς μπορούν να παιχτούν αυτά τα κομμάτια. Οπότε, στο CD μπορεί να βρει κανείς ένα τραγούδι που η πρώτη του στροφή παίζεται κανονικά και η δεύτερη έρχεται και παίζεται διασκευασμένα, την έχω αποδομήσει και την έχω «επανασυνθέσει». Βέβαια το εγχείρημα είναι «δύσκολο» διότι είναι ορχηστρικά, μόνο με πιάνο. Από την άλλη, όμως, ηχογράφησα σε ένα εργαστήρι χειροποίητων πιάνων.

Ωστόσο, στο κανάλι του Λαϊκού Πιάνου στο YouTube υπάρχει και ένα ποντιακό κομμάτι. Πώς προέκυψε;
Τα ποντιακά, ως μουσική παράδοση, τα έχω στο μυαλό μου ως βίωμα αλλά δεν είμαι γνώστης, δεν έτυχε ποτέ να τα παίξω. Αν και μια χρονιά, το 2005, σε μια μουσική σκηνή που εμφανιζόμουν μία φορά την εβδομάδα (στη Θεσσαλονίκη, στα «Λαϊκά Προάστια») έκαναν ποντιακές βραδιές. Τα αφεντικά, έψαχναν για πληκτρά να παίξει μαζί με τον λυράρη και το νταούλι, έπαιξα μια βραδιά, δέσαμε με τους μουσικούς, και εντέλει όλη τη χρονιά την έβγαλα παίζοντας μια φορά την εβδομάδα ποντιακά. Συνεπώς, παρόλο που δεν έχω παίξει, και δεν έχω άποψη, έχω μια ιδέα ακούγοντας πληκτράδες για το πώς μπορούν να παιχτούν τα ποντιακά.


Το συγκεκριμένο κομμάτι προέκυψε όταν ο Γιώργος Αμπερίδης ήρθε στη Νάουσα και συγκεκριμένα στη βιβλιοθήκη της Ευξείνου Λέσχης, καθώς αυτή έχει και διασωθέντα βιβλία από τον Πόντο, και του είπα «έλα να γράψουμε ένα τραγούδι».
Ωραίο ήταν…
Και εμένα μου άρεσε. Γιατί Λαϊκό Πιάνο όταν λέμε, αυτή η στυλιστική ομπρέλα του «λαϊκού» περιλαμβάνει μέσα και το παραδοσιακό. Το Λαϊκό Πιάνο σίγουρα έχει απέραντες δυνατότητες· και σκέφτομαι να το ανοίξω πάρα πολύ στο ρεπερτόριο. Όπως γράψαμε τώρα το ποντιακό, μπορούμε να γράψουμε ένα τσάμικο.
Το πιάνο μπορεί να παίξει συνοδεία απίστευτα ωραία, με μια αισθητική φρέσκια γιατί δεν υπάρχουν πάρα πολλές ηχογραφήσεις, και δεν το πολυχρησιμοποιούσαν γιατί δεν υπήρχαν πιανίστες που να τα ξέρουν τα ρεπερτόρια ή τα έπαιζαν με κλασικό ύφος.

Πιάνα και λατέρνα σε ένα κομμάτι του Μάρκου Βαμβακάρη

Γιατί οι πιανίστες (κλασικοί μουσικοί) δυσκολεύονταν να πάνε να παίξουν στα πανηγύρια. Τα θεωρούσαν υποδεέστερα. Έχω μιλήσει με απογόνους μουσικών που μου είπαν ότι αν ήξεραν οι παππούδες τους ότι σήμερα η λαϊκή μουσική είναι αντικείμενο έρευνας στο πανεπιστήμιο, θα έκλαιγαν. Το ξέρετε ότι είχαν δύο επίθετα;
Πήγαιναν στο ωδείο με το κανονικό τους επίθετο και το βράδυ στο πάλκο εμφανίζονταν με άλλο επίθετο. Ντρέπονταν. Τους θεωρούσαν στο ωδείο παρακατιανούς· στο δε πάλκο τούς έλεγαν φλώρους. Πρέπει να τα λέμε τα πράγματα όπως είναι. Και ξέρω ότι αυτό συμβαίνει και σήμερα. Έχω έναν φίλο πολύ καλό πιανίστα κλασικό που παίζει τη νύχτα. Όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά και γιατί δεν έχει πού αλλού να παίξει, θέλει την πράξη, είναι μουσικός και θέλει να παίζει. Εδώ πού να παίξει; Να κάνει ένα ρεσιτάλ το χρόνο;

"Στις 18 και στις 25 Νοεμβρίου ο Νίκος Ορδουλίδης θα παραδώσει δύο σεμινάρια με τίτλο «Αισθητική της λαϊκής μουσικής: η συνθετική τεχνοτροπία του Βασίλη Τσιτσάνη», στο πλαίσιο του Ελεύθερου Εργαστηρίου Μουσικής Παιδείας που πραγματοποιείται στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο δίσκος του από τη σειρά Λαϊκό Πιάνο με τον τίτλο Η εποχή του ρεμπέτικου κυκλοφορεί από τη melissamusic."
Αναδημοσίευση από
Αρχική


O Στέλιος Βαμβακάρης «Επισκέπτης» στον Σταυρό του Νότου

$
0
0
Ο γνωστός συνθέτης και ερμηνευτής και ο Σωκράτης Μάλαμας θα παρουσιάσουν για τρεις συνεχόμενες Δευτέρες τραγούδια από το νέο άλμπουμ του πρώτου που θα κυκλοφορήσει μέσα στον Νοέμβριο.
Και μια ευπρόσδεκτη επιστροφή στην αθηναϊκήμουσική σκηνή. Ο Στέλιος Βαμβακάρης http://www.steliosvamvakaris.gr, γιος του μέγιστου Μάρκουκαι αυτόφωτος ρεμπετομπλουζίστας ο ίδιος, θα παρουσιάσει από τα μέσα του Νοέμβρη και μετά τα τραγούδια από το νέο άλμπουμ του «Επισκέπτης» σε παραγωγή Σωκράτη Μάλαμα.
Μαζί με τον Μάλαμα και τους υπόλοιπους ερμηνευτέςτου «Επισκέπτη», Εβελίνα Αγγέλου, Κώστα Διαβάτη, Σοφία Παπάζογλουκαι Μανώλη Πάππο, ο συνθέτης και ερμηνευτής θα ξετυλίξει το νήμα της προσωπικής έμπνευσής του, από την Άνω Σύρα και τα βαλτοτόπια του Μισσισσιππή ως τη σημερινή Αθήνα κι από τον πατέρα του ως τον Ράι Κούντερ.
Συμμετέχουν οι μουσικοί:

Μιχάλης Δήμας – μπουζούκι
Γιώργος Τσέρτος – μπουζούκι
Κώστας Γεράκης – κιθάρα
Σίμος Κοκαβέσης – κιθάρα
Νίκος Ρούλος – μπάσο
Ντίνος Χατζηιορδάνου – ακορντεόν
O Στέλιος Βαμβακάρης στον Σταυρό του Νότου,Κεντρική Σκηνή, Φραντζή & Θαρύπου 35-37, Νέος Κόσμος, τηλ. 210 9226975, www.stn.gr.Δευτέρα 16,23,30 Νοεμβρίου, 21:30. Είσοδος με μπύρα ή κρασί 12 ευρώ (μπουκάλι κρασί 55 ευρώ ανά δύο άτομα, Τιμή φιάλης 110 ευρώ ανά τέσσερα άτομα).

Newpost.gr

Ποιος ήταν ο Κώστας Μπέζος και γιατί θεωρείται ο πιο αινιγματικός (και σέξι) ρεμπέτης της Ελλάδας;

$
0
0
Το συγκρότημά του με χαβάγιες "Άσπρα Πουλιά"
Ποιος ήταν ο Κώστας Μπέζος και γιατί θεωρείται ο πιο αινιγματικός (και σέξι) ρεμπέτης της Ελλάδας; 
Η ζωή, το έργο και η τωρινή του αναβίωση μέσα από το πρότζεκτ ενός Βρετανού κι ενός Αμερικανού, μια μέρα πριν παρουσιαστεί και στην Αθήνα.
Μια πραγματικά ακατάτακτη περίπτωση καλλιτέχνη που ξεκίνησε από την Σχολή Καλών Τεχνών, κι έγινε ρεμπέτης, μέλος της Μάντρας του Αττίκ, δημιουργός συγκροτήματος με χαβάγιες, αρθρογράφος σε εφημερίδες, σκιτσογράφος και ηθοποιός! 
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί το άρθρο της Μαρίας Παππάπου αναρτήθηκε στη lifoστις 1.11.2015.
Στο τέλος του άρθρου υπάρχουν έξι βίντεο με ρεμπέτικα τραγούδια του Κώστα Μπέζου (1906-1943) Συντάκτης 
 LIFO.GR
http://stagona4u.gr/index.php/component/k2/item/3197-for-lovers-of-rebetiko-kostas-bezos-an-enigmatic-rembetis

Στέλιος Καζαντζίδης: Η συνέντευξη που μιλά για τα λεφτά που έχασε στο καζίνο, τις πικρίες του και γιατί θεωρεί το ρεμπέτικο «μουσική μπερδεμένη με φυλακές και χασίς»...

$
0
0

stelios-kazantzidis
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Γκιώνης τον Ιούλιο του 1988 συνάντησε τον Στέλιο Καζαντζίδη, για μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη για την εφημερίδα Ελευθεροτυπία. 

Η συνάντηση έγινε στο σπίτι του τραγουδιστή στην Άνω Πεύκη. Εκτός από τον ίδιο, παρόντες ήταν η σύζυγός του, Βάσω και ο κουμπάρος του Ν. Τζανιδάκης. «Είχε προηγηθεί το πρωί της ίδιας ημέρας συνάντηση στο στούντιο, όπου γινόταν η εγγραφή μερικών τραγουδιών του δίσκου.

Εκεί φαινόταν η κυριαρχία του, ο σεβασμός των συνεργατών, η τελειομανία του. «Αυτό βγήκε κακομοίρικο, θα το ξανακάνω», «εδώ η φωνή μου βγήκε παξιμάδι, στεγνή». Κατά τη συνέντευξη αναλώθηκε σε βολές κατά του Μάκη Μάτσα, του αφεντικού της Μίνως και του συνθέτη Χρήστου Νικολόπουλου, με τον οποίο είχε συνεργαστεί, τσακωθεί, ξανασυνεργαστεί, ξανατσακωθεί. «Ορκίζομαι στα κόκαλα της μητέρας μου, ότι δεν θα ξαναναφερθώ», είπε κάποια στιγμή, χωρίς ωστόσο η συνεργασία τους να σταματήσει εκεί.
Η μητέρα, που επικαλέστηκε στον όρκο του, υπέρτατη αγάπη του, είχε πεθάνει πριν από λίγους μήνες και τη μνημόνευε αρκούντως στη συνέντευξη. «Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν την έχω. Σήμερα μ’ αυτό τον καύσωνα, σκεφτόμουνα ότι θα είχα το πρόβλημα της φροντίδας της και πικράθηκα που μου έλειπε. Ήθελα να την είχα, να την φρόντιζα.
Τι να λέμε τώρα, η αγάπη της μάνας είναι άλλο πράγμα, δεν αντικαθίσταται με τίποτα....
Ο τραγουδιστής με τη μητέρα του
Ο τραγουδιστής με τη μητέρα του... 
http://www.mixanitouxronou.gr/stelios-kazantzidis-tha-thela-na-pethano-se-alli-chora-i-sinentefxi-pou-mila-gia-ta-lefta-pou-echase-sto-kazino-tis-pikries-tou-ke-giati-theori-to-rempetiko-mousiki-berdemeni-me-filakes-ke-ch/
– Κύριε Καζαντζίδη χρόνια τώρα παρακολουθώ τις συνεντεύξεις που δίνετε, μέσα από τις οποίες βγαίνει μια εικόνα αντιφατική. Άλλοτε εμφανίζεστε ως θύμα, άλλοτε ως επιτιθέμενος, άλλοτε και τα δύο μαζί. Τι είστε στ’ αλήθεια;
- Και τα δύο.
– Έχετε αναρωτηθεί στις επιθέσεις σας, μήπως είστε κάπου άδικος;
– Κοιτάξτε, άδικος δεν έχω υπάρξει ποτέ. Δεν έχω αδικήσει ποτέ. Τι να σας πω για τον εαυτό μου; Νομίζω πως είμαι παράδειγμα, υπόδειγμα ανθρώπου.
–Μια παρατήρηση σχετικά με τους στενάχωρους τίτλους των τραγουδιών σας. Δεν υπάρχουν περιθώρια ο λόγος να είναι κάπως αισιόδοξος;
-Τραγουδάνε χίλιοι τόσοι τραγουδισταί εύθυμα τραγούδια. Είναι βέβαια πονεμένα τα τραγούδια μου, δε λέω, αλλά αυτό είναι το είδος μου. Δεν μπορώ να πω χαρούμενο τραγούδι. Είναι η δομή μου τέτοια....
Διαβάστε επίσης: Όταν ο Καζαντζίδης αυτοεξορίστηκε και έγινε ψαράς.
http://www.mixanitouxronou.gr/stelios-kazantzidis-tha-thela-na-pethano-se-alli-chora-i-sinentefxi-pou-mila-gia-ta-lefta-pou-echase-sto-kazino-tis-pikries-tou-ke-giati-theori-to-rempetiko-mousiki-berdemeni-me-filakes-ke-ch/
-Ρεμπέτικα γιατί δεν έχετε πει;
-Το ρεμπέτικο δεν μου πάει εμένα. Θεωρώ ότι πήρε στο λαιμό του και το λαϊκό τραγούδι. Το ρεμπέτικο βγήκε μέσα από τα καταγώγια, μπερδεμένο με χασίσια με φυλακές με μαχαιρώματα. Το λαϊκό τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με το ρεμπέτικο, είναι πάναγνο σαν το νερό το κρυστάλλινο που βγαίνει από μια πηγή. Είναι τα προβλήματα της φτώχειας.
-Τι μετράει περισσότερο για σας στη ζωή;
– Μέχρι τώρα μέτραγε η μητέρα μου. Ακόμα δεν έχω βρει με τι θα μπορέσω να αντικαταστήσω την αγάπη της μάνας μου. Βέβαια η ζωή συνεχίζεται και όλοι θα πεθάνουμε, όμως ο θάνατός της με συγκλόνισε.
– Ο έρωτας;
– Ο έρωτας, τελειώσαμε πια με αυτά, είμαστε 57 ετών.
-Μέτρησε πολύ στη ζωή σας;
– Ο έρωτας; Τι να λέμε; Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει ζωή. Η δημιουργία στον άνθρωπο είναι ο έρωτας, εμπνέει τον άνθρωπο να δημιουργεί. Είναι ωραίο πράγμα ο έρωτας, πολύ ωραίο....

Με την τελευταία του σύζυγο , Βάσω
Με την τελευταία του σύζυγο , Βάσω... 
http://www.mixanitouxronou.gr/stelios-kazantzidis-tha-thela-na-pethano-se-alli-chora-i-sinentefxi-pou-mila-gia-ta-lefta-pou-echase-sto-kazino-tis-pikries-tou-ke-giati-theori-to-rempetiko-mousiki-berdemeni-me-filakes-ke-ch/
-Για την πολιτική τι θα είχατε να πείτε;
-Η πολιτική, το πιο αστείο πράγμα που υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο είναι η πολιτική. Ο Έλληνας είναι ο πιο απροστάτευτος πολίτης που υπάρχει στον κόσμο. Ο άνθρωπος εδώ είναι πολύ υποβαθμισμένος.
-Και η θρησκεία; Είστε θρησκευόμενος;
– Θρησκευόμενος με την έννοια να πηγαίνω στην εκκλησία και να σταυροκοπιέμαι, όχι. Εγώ τη θρησκεία την έχω μέσα μου. Δεν μου αρέσει να πειράζω κανένα. Αυτό για μένα λέει πολλά. Να μη σκέφτεσαι κακό για το συνάνθρωπό σου. Αυτοί που σταυροκοπιούνται και κάνουνε μετάνοιες, το κάνουνε για να κρύψουνε κάτι άλλο.
-Από αδυναμίες; Έχει ακουστεί ότι ο Καζαντζίδης έχει χάσει πολλά λεφτά στα καζίνα. Είναι αλήθεια;
– Ναι είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή της ζωής μου, πριν είκοσι χρόνια που είχα μια απογοήτευση βρήκα διέξοδο στο καζίνο. Ήταν μια ανθρώπινη αδυναμία που κράτησε τρεις, τέσσερις μήνες. Δεν μπορώ να πω ότι έχασα πολλά λεφτά, απλώς πήγα εκεί σαν μια διέξοδο. Εκεί ξεχνιόταν το μυαλό μου. Βρήκα όμως τη δύναμη και το σταμάτησα, όπως βρήκα τη δύναμη και έκοψα και το τσιγάρο....
http://www.mixanitouxronou.gr/stelios-kazantzidis-tha-thela-na-pethano-se-alli-chora-i-sinentefxi-pou-mila-gia-ta-lefta-pou-echase-sto-kazino-tis-pikries-tou-ke-giati-theori-to-rempetiko-mousiki-berdemeni-me-filakes-ke-ch/
TSIGARO_371

-Κι αν σας ρωτούσα τι θα επιθυμούσατε πλέον στη ζωή σας;
– Είναι λίγο μακάβρια η απάντηση που θα σας δώσω, αλλά το πιστεύω και το θέλω. Θα ‘θελα να πεθάνω αλλού. Γιατί είναι τόση η πίκρα που κουβαλάω μέσα μου, που θα ‘θελα να μην υπάρχω σ’ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Ο Στέλιος Καζαντζίδης έφυγε από τη ζωή δεκατρία χρόνια μετά τη συγκεκριμένη συνέντευξη και ετάφη δίπλα από τη μητέρα του στην Ελευσίνα, όπως ήταν η επιθυμία του....
 ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ http://www.mixanitouxronou.gr/stelios-kazantzidis-tha-thela-na-pethano-se-alli-chora-i-sinentefxi-pou-mila-gia-ta-lefta-pou-echase-sto-kazino-tis-pikries-tou-ke-giati-theori-to-rempetiko-mousiki-berdemeni-me-filakes-ke-ch/

Βαμβακάρης - Μάλαμας για πρώτη φορά μαζί!!

$
0
0
Ο Στέλιος Βαμβακάρης και ο Σωκράτης Μάλαμας συναντήθηκαν για πρώτη φορά σ'ένα μικρό μαγαζί, κάτω απ'την Ακρόπολη: «Με το που κοιταχτήκαμε, τα είπαμε όλα...», μας περιγράφει ο Στέλιος Βαμβακάρης
Ο ένας είναι δεξιοτέχνης του μπουζουκιού-λαϊκός συνθέτης και φέρει ένα όνομα με τεράστιο μουσικό βάρος. Ο δεύτερος, ιδιαίτερα δημοφιλής, ηγείται της γενιάς των δημιουργών που έφεραν νέο αέρα στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι.
Μιλάμε για τον Στέλιο Βαμβακάρη και τον Σωκράτη Μάλαμα, οι οποίοι ενώνουν, για πρώτη φορά, τις μουσικές δυνάμεις τους, σε μια νέα δισκογραφική δουλειά η οποία θα κυκλοφορήσει σύντομα με τίτλο «Επισκέπτης», ενώ θα συμπράξουν και επί σκηνής, σε μια σειρά εμφανίσεων που θα φιλοξενηθούν στον «Σταυρό του Νότου», στις 16, 23 και 30 Νοεμβρίου.

Ο Στέλιος Βαμβακάρης αποτελεί τον σημαντικότερο φύλακα και συνεχιστή της μεγάλης μουσικής ιστορίας που έγραψε ο πατέρας του, ο πατριάρχης του ρεμπέτικου Μάρκος Βαμβακάρης, ενώ παράλληλα θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού αλλά και ένας πρωτοπόρος συνθέτης που περπάτησε σε νέους μελωδικούς δρόμους αναζητώντας τις κοινές ρίζες των αμερικανικών μπλουζ και του μπουζουκιού.
Με τη μουσική να κυλάει ουσιαστικά στις φλέβες του, αφού παίζει από την ηλικία των 12 μόλις ετών, δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει, να παίζει, να συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα του λαϊκού και του ρεμπέτικου αλλά και να ταξιδεύει τις μουσικές της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της διαδρομής του έχει βιώσει σημαντικές στιγμές και έχει αποσπάσει πολλές διακρίσεις στο εξωτερικό η νέα αυτή συνεργασία του με τον Σωκράτη Μάλαμα τού έχει δώσει φτερά, τον έχει κάνει να νιώθει πιο δημιουργικός από ποτέ.
Οι δυο τους, παρά το ότι γνώριζε καλά ο ένας τη δουλειά του άλλου και υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση, δεν είχαν συναντηθεί ποτέ.
Η πρώτη συνάντηση έγινε στο Θησείο, σ'ένα μικρό μαγαζί, κάτω απ'την Ακρόπολη: «Με πρωτοβουλία ενός συνεργάτη μου μουσικού βρεθήκαμε για πρώτη φορά με τον Σωκράτη. Και με το που κοιταχτήκαμε, τα είπαμε όλα...», μας περιγράφει ο Στέλιος Βαμβακάρης.
Βάλανε λοιπόν κάτω τραγούδια που έχει γράψει ο Στέλιος τα τελευταία χρόνια και ξεκίνησαν να τα δουλεύουν προκειμένου να δημιουργήσουν έναν νέο δίσκο, ένα μουσικό αποτέλεσμα αγάπης, όπως οι ίδιοι προτιμούν να το λένε. Η ηχογράφηση έγινε ζωντανά, με τον παλιό τρόπο, στο στούντιο ANTart, που στεγάζεται στο ιστορικό κτίριο της Φίνος Φιλμ.
Η συνεργασία τους υπήρξε κάτι παραπάνω από δημιουργική και για τους δύο: «Μού έκανε τρομερή εντύπωση η αγάπη του Σωκράτη γι'αυτήν τη δουλειά αλλά και η μεθοδικότητά του, το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζει αυτό που κάνει», λέει ο Στέλιος.
«Τα τραγούδια του Στέλιου είναι η φυσική συνέχεια του ρεμπέτικου. Ενα κλωνάρι που έλειπε απ'το δέντρο του λαϊκού μας τραγουδιού», ανταπαντά ο Σωκράτης Μάλαμας, ο οποίος εκτός από παραγωγός είναι και ερμηνευτής στον δίσκο μαζί με την Εβελίνα Αγγέλου, τον Κώστα Διαβάτη, τη Σοφία Παπάζογλου και τον Μανώλη Πάππο.
«Αυτά τα τραγούδια είναι ένα δώρο από μένα στον κόσμο. Το τραγούδι πάντα λειτουργούσε σαν όαση στη ζωή μας και ειδικά σ'αυτήν τη δύσκολη εποχή που ζούμε η αξία του είναι ακόμη μεγαλύτερη», υπογραμμίζει ο Στέλιος Βαμβακάρης.
Κι όταν τον ρωτάμε πόσο δύσκολο είναι να φέρει κάποιος ένα όνομα με τόση μεγάλη ιστορία, εκείνος απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη: «Το να φέρω αυτό το όνομα είναι η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσα να έχω στη ζωή μου. Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να συγκριθώ με τον πατέρα μου ή να νιώσω αδικημένος επειδή δεν μπορώ να τον φθάσω. Ο Μάρκος είναι ιστορία, είναι εικόνισμα, είναι μια από τις κολώνες της μουσικής ιστορίας μας και οφείλουμε όλοι να προστατέψουμε και να διαδώσουμε όλα όσα μας άφησε».
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΚΑ
ankouka@pegasus.gr
 ethnos.gr



Η Μαριώ και ο Λάμπρος Καρελάς στο «Ρυθμός Stage»

$
0
0
Η Μαριώ και ο Λάμπρος Καρελάς στο «Ρυθμός Stage»Μία γνήσια ρεμπέτισσα και ένας εξαίρετος λαϊκός ερμηνευτής, δηλαδή η Μαριώ και ο Λάμπρος Καρελάς, ενώνουν τις φωνές και τα τραγούδια τους και εμφανίζονται στο «Ρυθμός Stage»για τέσσερις Παρασκευές, 11,18 και 25 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου.

Ρεμπέτικα, παλιά και σύγχρονα λαϊκά, σμυρναίικα και παραδοσιακά αποτελούν τον καμβά του προγράμματος που ετοίμασαν γι’ αυτές τις τέσσερις παραστάσεις. Με την πεποίθηση ότι τα καλά τραγούδια δεν παλιώνουν ποτέ, η Μαριώ και ο Λάμπρος Καρελάς ξαναφέρνουν επί πάλκου ρυθμούς και τραγούδια –διαμάντια μιας εποχής που πέρασε αλλά δεν ξεχάστηκε, καθώς και σύγχρονες επιτυχίεςπου έχουν κατακτήσει την θέση τους  στην ελληνική μουσικήσκηνή .

Την Μαριώ και τον Λάμπρο Καρελά συνοδεύει πενταμελής ορχήστρα .

Στο μπουζούκι είναι ο Δημήτρης Λίβανος, συνθέτης και μόνιμος συνεργάτης της Μαριώς τα τελευταία χρόνια, ενώ την ενορχήστρωση υπογράφει ο πιανίσταςΠαναγιώτης Παπαγεωργίου.

Μαζί τους ο Γιάννης Παππάςστο βιολί , ο Αντώνης Κουτελιέρηςστην κιθάρα 
και ο Ισίδωρος Παπαγεωργίουστο μπάσο .

ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ
 http://www.culturenow.gr/templates/el/images/colors/red/logoFooter.png

Ο Πατριάρχης του ρεμπέτικου τραγουδιού!

$
0
0
Ο Πατριάρχης του ρεμπέτικου τραγουδιού

Ο Μάρκος Βαμβακάρης θεωρείται ένας, αν όχι ο σπουδαιότερος Έλληνας μουσικός του ρεμπέτικου τραγουδιού. Καθιέρωσε μάλιστα την ορχήστρα με μπουζούκια και μπαγλαμάδες. 
Τα ηχογραφημένα τραγούδια του υπερβαίνουν τα 200, ενώ στην  πλειοψηφία τους ηχογραφήθηκαν σε δίσκους 78 στροφών μεταξύ του 1933 και του 1956.
Γεννήθηκε στη Σύρο στις 10 Μαΐου 1905, ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας του, ακολούθησαν 5 ακόμα παιδιά.
Δεν ολοκλήρωσε το σχολείο καθώς οι γονείς του ήταν αγρότες και δεν είχαν την οικονομική ευχέρεια. Από μικρός έκανε διάφορες δουλειές όπως λούστρος, εφημεριδοπώλης, εργάτης σε κλωστήρια.
Σε ηλικία 12 ετών έφυγε από τη Σύρο με προορισμό τον Πειραιά δουλεύοντας σε διάφορα πόστα. Αποφασίζει να μάθει μπουζούκι και ξεκινά να γράφει τα πρώτα του τραγούδια.
Συμμετείχε μαζί με τον Γιώργο Μπάτη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά στο πρωτοποριακό για την εποχή μουσικό σχήμα που ονομάστηκε «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς».
Το 1933, έπειτα από την πιεστική παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη, o Μάρκος Βαμβακάρης κυκλοφόρησε την πρώτη ηχογράφηση με μπουζούκι στην Ελλάδα, το «Καραντουζένι ερμηνεύοντάς το ο ίδιος.


Το 1935 έγραψε και ηχογράφησε τη «Φραγκοσυριανή», το οποίο έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία 25 χρόνια αργότερα με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Το 1937 συμβιβάζεται με τη λογοκρισία του καθεστώτος Μεταξά και προσαρμόζει τους στίχους του. Ήταν τόσο δημοφιλής που στη μια από τις τρεις φορές που επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και έδωσε συναυλία μαζεύτηκε για να τον ακούσει 50.000 κόσμος, στην πλατεία του Λευκού Πύργου.
Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου ερμηνεύει τραγούδια δικά του και του Σπύρου Περιστέρη, με στίχους προσαρμοσμένους στο ελληνοϊταλικό έπος («Γειά σας φανταράκια μας», «Το όνειρο του Μπενίτο» κ.ά.).
 

Το 1942 παντρεύεται για δεύτερη φορά, την Ευαγγελία με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά.
Το 1954 αρρώστησε με βαριά αρθρίτιδα και σταμάτησε να παίζει. Όταν θέλησε να επιστρέψει στο πάλκο, όλοι τον είχαν ξεχάσει. Οι δισκογραφικές εταιρίες δεν τον ήθελαν για ηχογραφήσεις και τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα τού αρνούνται τη συνεργασία.
 

Το 1960, όταν μετά από πρωτοβουλία του Τσιτσάνη, η δισκογραφική εταιρία Columbia αποφασίζει να κυκλοφορήσει παλιά και καινούρια τραγούδια του τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα και το 1960 σηματοδοτεί  τη «δεύτερη καριέρα» του, όπως χαρακτηρίζεται από τον ίδιο.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου του 1972 σε ηλικία 66 ετών.

ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΟΤΙ...


– Ο Μάρκος Βαμβακάρης αποδείχτηκε ατυχέστατος στο γάμο του με τη Ζιγκοάλα. Τον απατούσε με τον κουμπάρο τους, αλλά εκείνος εξακολουθούσε να την αγαπάει.
– Για να αποφύγει την περίπτωση κατάσχεσης των πνευματικών του δικαιωμάτων λόγω της δικαστικής αντιπαράθεσης με την πρώτη του σύζυγο, χρησιμοποίησε ως ψευδώνυμο το όνομα του παππού του (Ρόκος), ενώ αρκετά τραγούδια του έχουν κατοχυρωθεί στο όνομα φίλων του, όπως του Γ. Φωτίδα, της Αθ. Παγκαλάκη (ή Φωτίδα), του Μ. Μάτσα.
– Αφορίζεται από την Καθολική Εκκλησία γιατί παντρεύτηκε την δεύτερη φορά με ορθόδοξο γάμο (ο αφορισμός αυτός ήρθη το 1966)
– Το Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη άρχισε να λειτουργεί το 1995.


 

Φράσεις


– «…άκουσα κατά τύχη τον μπάρμπα Νίκο τον Αϊβαλιώτη να παίζει το μπουζούκι, το οποίον τόσο πολύ μου άρεσε, ώστε έκανα όρκο ότι αν δεν μάθω μπουζούκι θα κόψω τα χέρια μου με την τσατίρα που σπάνε τα κόκαλα στο μαγαζί…»
– «Όλος ο κόσμος της Σύρου μ” αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ” ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ” ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν….. Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα: Μία φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά Λες και μάγια μου΄χεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκιά… Ούτε και ξέρω πως την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι “ αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή», έγραψε ο ίδιος για τη Φραγκοσυριανή.
– «Θέλω να είμαι περήφανος για τα παιδιά μου, έστω και αν εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου περήφανους για μένα. Aφού λοιπόν δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου να υπερηφανεύονται για μένα, ας κάνω το καθήκον μου σαν πατέρας.»

 ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ www.ellines.com
http://www.ellines.com/wp-content/themes/ellines/images/ellineslogoel.jpg

''Τζαμί Μουσικό Καφέ''Κάθε Πέμπτη Ρεμπετοκαταστάσεις....

$
0
0


Κάθε Πέμπτηγια τους λάτρεις του ρεμπέτικου τραγουδιού  υπάρχει το ''Τζαμί Μουσικό Καφέ''Σταμάτη 4 Χαλκίδα, πολύ κοντά στην γέφυρα..

Για κρατήσεις στο τηλ: 22210 89896

Πώς βγήκε η λέξη «σκυλάδικο»;

$
0
0
ΠΑΛΙΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ

Οι ιστορικές καταβολές, η ετυμολογία του όρου και οι πρώτες περιπέτειες


Είναι γεγονός πως τον όρο «σκυλάδικο» τον προσλαμβάνουμε όλοι σχεδόν διαισθητικά, καθώς ξέρουμε από πρώτο χέρι όσα εκτυλίσσονται στο εσωτερικό του.
Κι αν τις περισσότερες φορές δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα, ξέρουμε ωστόσο πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάμε.
Κατά την πρεμιέρα των εμφανίσεων της λαϊκής τραγουδίστριας Πάολας, η τηλεπαρουσιάστρια Τατιάνα Στεφανίδου σχολίασε: «Η Πάολα είναι ένα αυθεντικό, λαϊκό πράγμα. Είναι σκυλάδικο το μέρος εκεί». Παλιότερα, μιλώντας για την καριέρα της, η Ζωζώ Σαπουντζάκη είπε: «Εγώ σε σκυλάδικο δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να τραγουδήσω». Και βέβαια ο Τζίμης Πανούσης δήλωσε κάποια στιγμή: «Το σκυλάδικο το σέβομαι και το αγαπάω γιατί είναι ένας διαφορετικός τρόπος διασκέδασης και πρέπει να είναι αρχαιοελληνικός».
Είναι πολύ πιθανό όλοι αυτοί να μην εννοούν το ίδιο ακριβώς πράγμα, γνωρίζουν πάντως όλοι καλά για τι μιλάνε. Για το επαρχιακό ή παρακμιακό μπουζουξίδικο τρίτης κατηγορίας, που ο σύγχρονος περιπαικτικός λόγος αποκαλεί πια «γαβγάδικο». Το σκυλάδικο υπάρχει λοιπόν και υπάρχει εδώ και χρόνια, όπως και οι «σκυλούδες» τραγουδίστριες ή τα «σκυλάδικα» καψουροάσματα. Ο Γιάννης Σπανός είχε πει παλιότερα πως το «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» ήταν το πρώτο σκυλάδικο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.

Κάποιοι συνδέουν σήμερα την επικράτηση της κουλτούρας του σκυλάδικου με την άνοδο του νεόπλουτου και κραυγαλέου υπερκαταναλωτισμού, εκφράζοντας τη δεινοπάθεια της ελληνικής κοινωνίας προς τα κάτω. Αν και το σκυλάδικο ως ένας ιδιαίτερος τύπος λαϊκού κέντρου διασκέδασης αλλά και μια ιδιαίτερη μουσική σκηνή που αναπτύχθηκε γύρω από αυτά τα κέντρα, δεν είναι ένα επιφαινόμενο της δεκαετίας του 70, καθώς τα χρονικά του χάνονται στα βάθη του ιστορικού χρόνου.
sskkailaldikkoos6
Σήμερα είναι ευκολότερο να μιλήσεις για το τι δεν είναι σκυλάδικο παρά για το τι είναι. Προφανώς και δεν εντάσσονται στα σκυλάδικα οι μεγάλες πίστες με τους σύγχρονους λαϊκοπόπ αστέρες, τα μπαλέτα, τους DJs, τις σκηνοθετικές επιμέλειες, τους στιλίστες και το μεικτό ρεπερτόριο. Ούτε είναι οι μικρομεσαίοι χώροι που ακούγεται ρεμπέτικο ή λαϊκό τραγούδι από μικρές ορχήστρες.
Το σκυλάδικο το βρίσκεις στην παραλιακή και την εθνική οδό της πρωτεύουσας αλλά και στην επαρχία και το αναγνωρίζεις από την μπασκλασαρία, τον καπνό που ξεχειλίζει, το γλεντοκόπι που κρατά ως το πρωί και τα γαρύφαλλα (ακόμα και τα πιατικά) που ρέουν άφθονα. Το κοινό τα προτιμά για να κάνει «ζημιά», καθώς ο χώρος ενδείκνυται για ψυχαγωγικές ακρότητες και φιγούρα, μέσα στον άθλιας ποιότητας ήχο, τη συνήθως κακή φωνή των τραγουδιστών και την κονσιομασιόν που ενίοτε παρέχουν.
Είναι σίγουρο ότι το σκυλάδικο εξελίχθηκε στον χρόνο και αν μιλούσαμε με έναν θαμώνα της δεκαετίας του ’30 και του ’40 πιθανότατα δεν θα συμφωνούσαμε σε τίποτα, καθώς όταν γεννήθηκε ήταν κάτι σαφώς διαφορετικό. Δεν ήταν το μπουζουξίδικο που «νομιμοποίησε» ο Μάνος Χατζιδάκις ή διασκέδαζε μέχρι πρωίας ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Δημήτρης Ψαθάς. Δεν ήταν καν το μαγαζί όπου πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο της λαϊκής μουσικής, ο Στέλιος Καζαντζίδης.
sskkailaldikkoos1
Ήταν ένα παλιότερο είδος μαγαζιού που γεννήθηκε αυθόρμητα και απροσχημάτιστα για να χωρέσει τους ανθρώπους του περιθωρίου εκφράζοντας την απόγνωση και την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Με δικούς του κώδικες τιμής και συμβολισμούς, το σκυλάδικο εμφανίστηκε εν μία νυκτί κατά τη δεκαετία του 1930 για να μπορεί να μεθύσει κάποιος μέχρι λιποθυμίας ή να κάθεται όλο το βράδυ μόνος χωρίς να ενοχλούνται οι υπόλοιποι θαμώνες.
Το σκυλάδικο ήταν ένα καταφύγιο για τους κατατρεγμένους και τους απόκληρους, ένα άβατο γκέτο όπου ακούγονταν λαϊκά που αποθέωναν τη μελαγχολία και απέπνεαν ήττα, θάνατο, καψούρα, σεξουαλικότητα, ναρκωτικά και αλκοόλ. Αυτά τα κέντρα αγνώστου κατηγορίας φιλοξενούσαν τη λούμπεν παρακμιακότητα, πλάι στους μαχαιροβγάλτες, τους χασικλήδες, τις πόρνες και τους ανθρώπους του περιθωρίου.
sskkailaldikkoos10
Ή έτσι θέλει τουλάχιστον η ιστορική ανασυγκρότηση ενός φαινομένου που γεννήθηκε στις παρυφές της κοινωνίας και μέχρι να γίνει mainstream είχε ήδη αλλάξει πολλά πρόσωπα, αν και η αυθεντικότητά του φάνηκε διαχρονική…

Οι εκδοχές για την ετυμολογία του σκυλάδικου

sskkailaldikkoos2
Το «σκυλάδικο» είναι ένας όρος της αργκό που εμφανίζεται πιθανότατα τη δεκαετία του 1930 για να περιγράψει έναν νέο τρόπο διασκέδασης που λάμβανε χώρα στις παρυφές των πόλεων, εκεί που ό,τι γινόταν έμενε για πάντα στο αθέατο της κοινωνίας. Η πρώτη δημοφιλής θεωρία τοποθετεί την ίδρυσή τους στα περίχωρα της Αθήνας και του Πειραιά και δεν ήταν παρά υποτυπώδη μαγαζιά δύο δωματίων: στο ένα προσφερόταν ένα φαΐ της κακιάς ώρας συνοδεία κάποιου μουσικού οργάνου και στο άλλο περίμενε μια ιερόδουλη για τα περαιτέρω. Η πληρωμή γινόταν μάλιστα για όλο το «πακέτο», βραστό κρέας και σεξ δηλαδή.
Τα κακόφημα αυτά χαμαιτυπεία των λαϊκών στρωμάτων άρχισαν κάποια στιγμή να αποκαλούνται «σκυλάδικα» γιατί τα στήνανε όπως είπαμε εκτός αστικού ιστού, στην ερημιά της τότε εξοχής. Όπου ερημιά όμως και αγριόσκυλα, απ’ όπου φαίνεται να έλκει το όνομά του το σκυλάδικο, καθώς για να φτάσεις στο κέντρο της πολύπλευρης διασκέδασης έπρεπε να διαβείς τις ερημιές που έκοβαν βόλτες οι αγέλες των σκυλιών. Εφημερίδα της εποχής, σχολιάζοντας την καριέρα καλλιτέχνιδος του καιρού, διατείνεται ότι η αρτίστα δούλευε σε λαϊκά κέντρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας και ιδιαίτερα στα σκυλάδικα, στις ερημιές δηλαδή.
sskkailaldikkoos3
Η δεύτερη εκδοχή συμφωνεί με την ιδρυτική πράξη του σκυλάδικου, αν και παραλλάσει ελαφρώς τα «βαφτίσια»: τα σκυλάδικα είναι εδώ μαγαζιά που συνήθιζαν να σερβίρουν μόνο ποτό, αν και λόγω της διατίμησης του αλκοόλ αναγκάστηκαν να βάλουν και φαγητό στον κατάλογο, το οποίο φυσικά δεν τρωγόταν με τίποτα. Κι έτσι οι θαμώνες το πάσαραν στα αδέσποτα σκυλιά. Τα μπουζουξίδικα αυτά περιβάλλονταν τώρα από αγέλες σκύλων, καθώς το τάισμά τους με κρέας κακής ποιότητας ήταν καθημερινό, κι αυτό οδήγησε στον χαρακτηρισμό των κέντρων διασκέδασης ως «σκυλάδικα».
Τα σκυλάδικα ήταν αρχικά καλοκαιρινά μαγαζιά, ανοιχτά δηλαδή, και εμφανίστηκαν στις Τζιτζιφιές, πλάι στα γνωστά μπουζουξίδικα όπου τραγουδούσε η αφρόκρεμα της εποχής. Τα αναγνώριζες φυσικά από τις ορδές των σκυλιών που περίμεναν υπομονετικά στις αυλές τους, με τον αριθμό μάλιστα των αδέσποτων να υποδεικνύει την επιτυχία του μαγαζιού: όσο περισσότερα τα τετράποδα, τόσο καλύτερα έτρωγαν, άρα τόσος περισσότερος κόσμος συνωστιζόταν στο εσωτερικό τους!
sskkailaldikkoos5
Μια τρίτη εκδοχή, ευθυγραμμισμένη με τις παραπάνω αν και πιο επεξηγηματική, τοποθετεί τη γέννηση του σκυλάδικου στον προπολεμικό Πειραιά και δη στην περιοχή του Aγίου Διονυσίου. Εκεί υπήρχε λοιπόν ένα ολόκληρο οικοδομικό συγκρότημα που μετατράπηκε αργότερα στη φυλακή των Βούρλων, αν και στα χρόνια της ιστορίας μας λειτουργούσε ως καλός οίκος ανοχής και λεγόταν «Χαμαιτυπείον». Οι ιερόδουλες νοίκιαζαν ένα κλουβάκι που έλεγαν δωμάτιο (το οποίο ήρθε κουτί αργότερα όταν μεταποιήθηκε σε κελί φυλακής) και τα Βούρλα μεταμορφώθηκαν σε πόλο έλξης για άντρες κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, από στρατιώτες και ναυτεργάτες μέχρι οικογενειάρχες και ευκατάστατους εργένηδες.
Οι πόρνες των Βούρλων, καθώς διέθεταν δική τους στέγη και κρεβάτι, ήταν οι προνομιούχες της πιάτσας του Πειραιά, πλάι σε εκείνες που αναγκάζονταν να εργάζονται στους δρόμους και τα χαμαιτυπεία της περιοχής, χρεώνοντας φτηνότερες τιμές για τις υπηρεσίες τους. Αυτές φαίνεται να είναι οι πρώτες «σκυλούδες», πόρνες δευτέρας και τρίτης κατηγορίας δηλαδή που περιφέρονταν μαζί με την παρακμιακή αντρική πελατεία τους στα κακόφημα σοκάκια του Πειραιά, όμοια με τις αγέλες των αδέσποτων σκύλων. Στην αργκό της εποχής εμφανίζονταν και ως «λαμαρίνες», μιας και η ερωτική συναλλαγή ολοκληρωνόταν στον δρόμο, πίσω από τις λαμαρίνες της γέφυρας του Aγίου Διονυσίου. Πώς περάσαμε όμως από τις σκυλούδες στα σκυλάδικα;
Γι’ αυτό υπεύθυνη φαίνεται να είναι η διαβόητη πειραϊκή Τρούμπα! Εκεί, μεταπολεμικά, άνοιξαν τα πρώτα καμπαρέ με γνωστούς καλλιτέχνες του καιρού και κόσμο της καλής κοινωνίας, γεννώντας μια νέα πιάτσα διασκέδασης στον Πειραιά. Όταν κατέφτασε όμως ο αμερικανικός 6ος Στόλος, η ζήτηση δεν μπορούσε να καλυφθεί από τα ακριβά καμπαρέ, κι έτσι σύντομα εμφανίστηκε μια μακρά σειρά δεύτερων και παρακμιακών νυχτερινών κέντρων, για να εκμεταλλευτούν το δολάριο που έρρεε άφθονο. Οι σκυλούδες μεταφέρθηκαν πια στην πιάτσα της Τρούμπας και οι κράχτες των φτηνών κέντρων διασκέδασης άρχισαν να αποκαλούν στην αργκό τα μαγαζιά σκυλάδικα, μιας και εκεί μαζεύονταν τώρα οι ιερόδουλες της γέφυρας του Aγίου Διονυσίου.
sskkailaldikkoos8
Συνυφασμένο με την παρακμή και την ηθική κατάπτωση, το σκυλάδικο γνώρισε τις δικές του ιστορικές δόξες και είναι σίγουρο ότι στα προπολεμικά χρόνια ήταν κάτι ολότελα διαφορετικό από τη σημερινή παραφθαρμένη εκδοχή του. Ενδεικτικές εδώ είναι οι σύγχρονες ετυμολογικές αναζητήσεις του όρου, που συσχετίζουν τη λέξη με την ποιότητα του μπουζουξίδικου και του ήχου του, αν και αποστερούν από το σκυλάδικο την πλούσια ιστορία του. Σύμφωνα με αυτή τη γραμμή σκέψης, ο τρόπος που τραγουδούσαν οι αοιδοί αλλά και η κακή φωνή τους έκανε να μοιάζουν τα τραγούδια με γάβγισμα, απ’ όπου και βγήκε ο όρος «σκυλάδικο».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η εκδοχή που θέλει τους τραγουδιστές να ερμηνεύουν τα τραγούδια πολύ γρήγορα, σχεδόν ασθματικά, μέχρι να βρουν εκείνο που θα είχε αντίκτυπο στο κοινό. Όταν ο κόσμος άρχιζε να πετά λουλούδια και να σπάει πιάτα, ο τραγουδιστής έκοβε ρυθμούς και ερμήνευε το σουξέ κανονικά, για να το απολαύσει το μαγαζί.
Μετά συνεχιζόταν η ίδια διαδικασία με τα απανωτά ρεφρέν, που έκανε τη φωνή των τραγουδιστών να μοιάζει με ασθματικό λυγμό σκύλου, καθώς το λαχάνιασμα στη φωνή τούς εμπόδιζε ακόμα και να πάρουν σωστή αναπνοή. Το αναπνευστικό αυτό «πρόβλημα» γέννησε τα γαβγίσματα και τα τελευταία το «σκυλάδικο», τις «σκυλούδες» τραγουδίστριες αλλά και τους «σκυλάδες» θαμώνες των αντίστοιχων κέντρων.
sskkailaldikkoos9
Οι θεωρίες αυτές είναι ωστόσο πολύ μεταγενέστερες και αφορούν κυρίως στα μπουζούκια της δεκαετίας του 1970, όταν το σκυλάδικο μετρούσε ήδη αρκετές δεκαετίες πλούσιας ζωής. Σήμερα ξέρουμε όλοι καλά τι εννοούμε σκυλάδικα τραγούδια και τι σκυλάδικα μπουζούκια και πιθανότατα εξίσου καλά ήξεραν τι περιλάμβανε ο όρος και οι θαμώνες της προπολεμικής Ελλάδας…
 ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ newsbeast.gr
 http://www.newsbeast.gr/wp-content/themes/newsbeast/img/header.jpg
Viewing all 1588 articles
Browse latest View live