Το χρονικό της αιματοβαμμένης παραγγελιάς του Νίκου Κοεμτζή (17/1/1938-23/9/2011)

September 22, 2015, 11:30 pm

≫ Next: «Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση»

≪ Previous: ΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

$

0

0

Το παρελθόν του, η χούντα, οι διώξεις, το μακρύ ζεϊμπέκικο και το φονικό

«Η ζωή μας είναι σουγιαδιές» έγραψε η Κατερίνα Γώγου. Το ποίημα της αυτό «έντυσε» την σκηνή της ταινίας «Παραγγελιά» που εξιστορεί το φονικό στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα» με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κοεμτζή. Όλα ξεκίνησαν από ένα ζεϊμπέκικο. Μια παραγγελιά. Ή μήπως όχι…
Το ζεϊμπέκικο παρά τα όσα έχουν επικρατήσει στη σύγχρονη εποχή είναι ένας δύσκολος χορός. Δεν έχει βήματα. Όχι τυχαία. Στην ουσία είναι ένας ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση.  Είναι λεβέντικος χορός αλλά ταυτόχρονα είναι και η σωματική έκφραση της ήττας. Είναι το άχτι του χορευτή για όλα τα δεινά του.  Δεν είναι άσχετο πως μόνο το ζεϊμπέκικο έχει προκαλέσει τόσους σαματάδες σε μαγαζιά. Πότε κανείς δεν πλακώθηκε για ένα… τσιφτετέλι.
Ένα ζεϊμπέκικο είναι και η αφορμή για ένα από τα μεγαλύτερα φονικά που έχουν γίνει σε νυχτερινά κέντρα στην Αθήνα. Η αφορμή, όμως… Οι αιτίες είναι όλα αυτά που ο χορευτής κρατά καλά κρυμμένα κάτω από το ζεϊμπέκικο.
«Τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε…»
Φεβρουάριος 1973. Απόκριες. Ο Νίκος Κοεμτζής έχει μόλις βγει από τη φυλακή όπου εξέτισε ποινή για μικροκλοπές. Μαζί με τον μικρότερο αδερφό του, Δήμο, και την παρέα τους βγαίνουν να διασκεδάσουν. Πάνε στο θρυλικό νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα».

Η νύχτα περνούσε μέσα από διάφορες εντάσεις εξαιτίας και ενός τσακωμού που είχε προηγηθεί μεταξύ του Ν. Κοεμτζή και της τότε συντρόφου του Σοφίας Χαρατζή. Ο Νίκος ζητάει από τον Δήμο στον οποίο είχε τρομερή αδυναμία να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο για «πάρτη» του. Ο μικρός πάει στην ορχήστρα και ζητάει τις «βεργούλες» του Μάρκου Βαμβακάρη.
Ο Κώστας Καρουσάκης που τραγουδούσε εκείνη την ώρα αρνείται ευγενικά λέγοντας πως αφενός δεν γνωρίζει το τραγούδι και αφετέρου επειδή το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο δεν θα δεχόταν παραγγελιές. Ο Δήμος κατεβαίνει από την πίστα απειλώντας πως «θα τα σπάσουν όλα». Στη συνέχεια το μικρόφωνο παίρνει ο Τάκης Αθανασιάδης στον οποίο πάει ο Δήμος και του ζητάει τις «βεργούλες» ή ένα παλιό ρεμπέτικο τραγούδι: «την ζούλα μ’ ανεκάλυψαν».
Τότε και προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού Δημήτρης Σχίζας δίνει εντολή να εκτελεστεί η παραγγελιά και καλεί τον κόσμο να κατέβει από την πίστα.

Ο «άγραφος νόμος» της νύχτας λέει πως στην παραγγελιά χορεύεις μόνος. Μια παρέα αστυνομικών, όμως, που διασκεδάζει στο ίδιο μαγαζί έχει διαφορετική άποψη. Και εκείνη την εποχή η αστυνομία ήταν ο «Νόμος». Οι αστυνομικοί σηκώνονται και παρενοχλούν τον Δήμο την ώρα που εκείνος χορεύει. Εκείνος αντιδρά και εκείνοι τον σπρώχνουν με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στα σπασμένα πιάτα, να τραυματιστεί και να σκιστεί το σακάκι του.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το κακό...
Ο Νίκος σηκώνεται, ανοίγει την φαλτσέτα του και σαν σε αμόκ ανεβαίνει πάνω στην πίστα και «θερίζει» όποιον έβρισκε μπροστά του. Αποτέλεσμα; Τρείς νεκροί και επτά τραυματίες. Από εκείνο το μακελειό έχασαν την ζωή τους ο υπενωμοτάρχης Μανώλης Χριστοδουλάκης, 28 ετών, ο αστυφύλακας Δημήτρης-Μιχαήλ Πέγιας, 31 ετών, (αμφότεροι υπηρετούσαν στο Α/Τ Άνω Λιοσίων και ήταν εκτός υπηρεσίας) αλλά και ο φανοποιός Γιάννης Κούρτης, 34 ετών, που επίσης διασκέδαζε με την παρέα των αστυνομικών.
Τα παιδικά χρόνια του Κοεμτζή και ο κομμουνιστής πατέρας του
Ο Νίκος Κοεμτζής (ή Κουγιουμτζής) γεννήθηκε στο Αιγίνιο Πιερίας στις 17 Ιανουαρίου του 1938. Ο Νίκος είχε δύσκολά παιδικά χρόνια. Φτώχεια, ανέχεια, κακουχίες και δυσκολίες. Ακόμα και το να βρεθεί ένα πιάτο φαγητό για την οικογένεια ήταν μια αγωνία σε ημερήσια διάταξη όπως άλλωστε και σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας εκείνη την εποχή.

Ο πατέρας του είχε χαρακτηριστεί κομμουνιστής γιατί είχε βγει στο βουνό με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το 1945 οι «χωροφύλακες» κυριολεκτικά «σπάζουν στο ξύλο» τον πατέρα του μικρού Νίκου μπροστά στα παιδιά του. Από τότε ο Νίκος Κοεμτζής σιχαινόταν όποιον φορά στολή, όπως ο  ίδιος είχε πει. Ο πατέρας του μπαίνει φυλακή ως πολιτικός κρατούμενος κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και μετά την αποφυλάκισή του η πολυμελής οικογένειά του μετακομίζει κυνηγημένη «από χωρίου εις χωρίον».

Όλα αυτά σημαδεύουν τα παιδικά χρόνια του Κοεμτζή. Ο νεαρός Νίκος αποκτά τάσης φυγής και το λέει στον πατέρα του ο οποίος, όμως, τον αποθαρρύνει λέγοντάς του πως «όπου και να πας ο φάκελος θα σε ακολουθεί».
Εκείνος όμως φεύγει. Μετά από πολλές περιπέτειες το 1958 φτάνει στην Αθήνα και πιάνει δουλειά. Ο εργοδότης του κάποια στιγμή παύει να τον πληρώνει και εκείνος του κάνει μήνυση. Το δικαστήριο παίρνει πολλές αναβολές και ο Κοεμτζής παίρνει τον νόμο στα χέρια του. Ξυλοκοπεί το αφεντικό του και τον κλέβει. Μετά από λίγο συλλαμβάνεται. Όταν φτάνει στην Ασφάλεια και διαπιστώνεται πως είναι γιός αντάρτη τον περιμένει ιδιαίτερη… «περιποίηση». Αυτό ήταν η αρχή για να πάρει ο Νίκος τον στραβό δρόμο. Τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο...
Η πρόταση για να γίνει «χαφιές» της Ασφάλειας
Όταν η δικτατορία ήταν πανίσχυρη ο Νίκος δέχθηκε μια πρόταση που έμελλε να τον σημαδέψει. Όπως ο ίδιος έχει πει, είχε γίνει πλέον για τους αστυνομικούς κάτι σαν «συνήθης ύποπτος». Για οτιδήποτε γινόταν, λίγο αργότερα ο Κοεμτζής βρισκόταν στο Τμήμα για να δώσει εξηγήσεις.

Σε μια από αυτές τις επισκέψεις οι αστυνομικοί της Ασφάλειας του είπαν πως: «αφού είσαι καμένο χαρτί γιατί δεν έρχεσαι να δουλέψεις για εμάς. Θα μας λες όσα ξέρεις ή ακούς και εμείς θα σε προσέχουμε. Θα έχεις και τα τυχερά σου»!
Ο Νίκος Κοεμτζής, ο γιός του αντάρτη του ΕΛΑΣ, θεώρησε την συγκεκριμένη πρόταση προσβολή και αρνήθηκε. Από τότε η ζωή του έγινε ακόμα πιο δύσκολη και το ξύλο περισσότερο.
Ακόμα και για εκείνη την μοιραία νύχτα στην «Νεράιδα» ο Νίκος Κοέμτζής έλεγε πως οι αστυνομικοί τον αναγνώρισαν (όπως τους αναγνώρισε και εκείνος) και γι’ αυτόν τον λόγο έγινε το κακό. «Όταν το αδερφάκι μου τους ζήτησες να κατέβουν κάτω για να χορέψει εκείνοι του απάντησαν: Τι είπες ρε Κοεμτζάκι; Θες και ειδική παραγγελιά; Ετοιμάσου και εσύ και μάγκας ο αδερφός σου να φάτε την ξεφτίλα της ζωής σας» είχε πει ο Ν. Κοεμτζής σε τηλεοπτική του συνέντευξη.

Ουδέποτε ο Νίκος Κοεμτζής έδωσε πολιτικά κίνητρα στο μακελειό που προκάλεσε. «Ήμουν μεθυσμένος. Θόλωσα» είπε στη δίκη. Ουδέποτε, όμως, ξεκόψε και τα όσα έγιναν από το μίσος που είχε για οποιονδήποτε ένστολο δεδομένου πως στο πρόσωπό τους έβλεπε την εξουσία που τον καταδίωκε σε κάθε του βήμα.
Η σύλληψη, η καταδίκη και το τέλος
Λίγα 24ωρά μετά το μακελειό ο Κοεμτζής συλλαμβάνεται στη Δάφνη ενώ προσπαθούσε να διαφύγει στο εξωτερικό. Όταν τον περικύκλωσαν οι αστυνομικοί, με επικεφαλής τον Παναγιώτη Δρανά, (τους οποίους ειδοποίησε ο άνθρωπος που υποτίθεται πως θα τον φυγάδευε), εκείνος έβγαλε μαχαίρι και τους απειλούσε πως αν δεν τον σκοτώσουν θα τους σκοτώσει. Ο αστυνομικός Κίμων Σωτηρόπουλος τον πυροβόλησε στο πόδι και η καταδίωξη έληξε.
Στον ανακριτή Σταύρο Κουτελιδάκη τόνισε: «Ζητάω συγγνώμη. Ξέρω ότι δεν αλλάζει κάτι αλλά ζητάω συγγνώμη. Επισπεύστε τις διαδικασίες για να εκτελεστώ»…

Λίγο αργότερα ξεκίνησε η δίκη του η οποία ολοκληρώθηκε τρείς ημέρες πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο Νίκος Κοεμτζής καταδικάζεται τρεις φορές σε θάνατο και επτά φορές σε ισόβια. Μερικούς μήνες νωρίτερα, τον Αύγουστο του ’72 είχε εκτελεστεί ο Βασίλης Λυμπέρης, ο οποίος είχε καταδικαστεί τέσσερις φορές σε θάνατο. Είχε βάλει φωτιά, στο σπιτικό της γυναίκας του στο Χαλάνδρι, καίγοντας την εν διαστάσει 24χρονη σύζυγο, την 54χρονη πεθερά  και τα δυο του παιδιά, ηλικίας 2,5 και ενός έτους.
Επί σχεδόν τρία χρόνια, ο Κοεμτζής ζούσε με το ενδεχόμενο της εκτέλεσης του. Γλύτωσε τη ζωή του με την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Ελλάδα, όταν η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Ο αδερφός του, Δήμος, καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλακή ενώ ο τρίτος της παρέας, Θωμάς Καραμάνης, αθωώθηκε.
Στις 31 Μαρτίου 1996 το δικαστικό συμβούλιο Πάτρας αποφυλακίζει τον Νίκο Κοεμτζή υπό όρους. Έκτοτε ζούσε πουλώντας το βιβλίο με την αυτοβιογραφία του σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Αθήνας - ένα από τα «πόστα» του έξω από τα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων ενώ ένα άλλο ήταν στο Μοναστηράκι.
Σε εκείνο το βιβλίο έγραψε για την ιστορία της Νεράιδας: «Έψαχνα να βρω μια λύση, να διορθώσω το κακό που σκόρπισα... Υπέφερα τρομερά και προσπαθούσα απεγνωσμένα να ξεχωρίσω μια εικόνα από τη σφαγή, και δεν μπορούσα... Κι ούτε τώρα μπορώ, αν και αγωνίζομαι ακόμα... Ως φαίνεται την ώρα που σκορπούσα το θάνατο χωρίς να δουλεύει το μυαλό μου και κινιόμουν σαν ένα ρομπότ, με είχε κυριέψει ο δαίμονας ή το κτήνος που φωλιάζει μέσα μου».

Το τελευταίο «κεφάλαιο» της πολυτάραχης ζωής του Νίκου Κοεμτζή γράφτηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. Ο Νίκος Κοεμτζής βρισκόταν στο Μοναστηράκι, καθόταν στο τραπεζάκι όπου πουλούσε τα βιβλία του και εκεί έχασε τις αισθήσεις του. Περαστικοί ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ. Οι διασώστες του Κέντρου Άμεσης Βοήθειας, που έφτασαν με μοτοσικλέτες, διαπίστωσαν  πως έχει υποστεί έμφραγμα και προσπάθησαν χωρίς αποτέλεσμα να τον επαναφέρουν. Ειδοποίησαν ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στην Πολυκλινική. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν επί 45 λεπτά να τον κρατήσουν στη ζωή, αλλά δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την ανακοπή.

www.newsbeast.gr 

---

«Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση»

September 22, 2015, 11:58 pm

≫ Next: Βινύλιο του Κωστή από την olvido records

≪ Previous: Το χρονικό της αιματοβαμμένης παραγγελιάς του Νίκου Κοεμτζή (17/1/1938-23/9/2011)

$

0

0

Ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Γιώργος Μπάτης εν μέσω άγνωστων οργανοπαιχτών στην πλατεία Καραϊσκάκη στον Πειραιά στις αρχές του 1930

Συντάκτης: Ιωάννα Σωτήρχου

Αφοπλιστικά επίκαιρο το τραγούδι «Η κρίσις» του Κώστα Ρούκουνα (1933). Οι λέξεις του τίτλου στην κορυφή τούτων των σελίδων συμπληρώνονται απ’ το στιχάκι «που κάνανε τον άνθρωπο να μην μπορεί να ζήσει» και μας μεταφέρουν απευθείας στις μέρες μας.
Έτσι θα μπορούσε να τιτλοφορείται το βιβλίο που παρουσιάζουμε παρακάτω, αν ο συγγραφέας δεν ήταν ακαδημαϊκός και μάλιστα καθηγητής της νεοελληνικής ιστορίας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.
Το πόνημά του επιγράφεται, λοιπόν, «Ιστορία και ρεμπέτικο»και για οποιαδήποτε ομοιότητα ανάμεσα στο μακρινό 1933 που γράφτηκε το τραγούδι της εισαγωγής με τις τωρινές καταστάσεις, υπόλογη είναι η σημερινή πραγματικότητα…
Αποκαλυπτική η συζήτησή μας με τον αντιπρύτανη Χρήστο Καρδαρά, με αφορμή το βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδόσεις Παπαζήση). Το ενδιαφέρον του δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι ο καθηγητής τοποθετεί τα τραγούδια στο ιστορικό τους πλαίσιο, αλλά ότι στην έρευνά του, που χρειάστηκε πέντε χρόνια για να την ολοκληρώσει, βρήκε στιγμιότυπα της Ιστορίας που σώθηκαν από την αφάνεια χάρη στην αποτύπωσή τους από τον λαϊκό αφηγητή.

Ξεφυλλίζοντας μαζί τις σχεδόν 400 σελίδες της μελέτης μάθαμε για τα κατορθώματα του Οθωμανού Ρομπέν των Δασών Τσακιτζή που έγινε κοινός λαϊκός ήρωας για Έλληνες και Τούρκους ως προστάτης των αδυνάτων, για τους Έλληνες Μπόνι και Κλάιντ όπως καταγράφηκαν βγαλμένοι από την επικαιρότητα του Μεσοπολέμου, αλλά και για έναν ήρωα της Αντίστασης που υμνήθηκε η δράση του για να σωθεί από τη λησμονιά, τον συνεπώνυμό του Στέλιο Καρδαρά.

Θεματογραφικός πλούτος

Ταυτόχρονα ξεδιπλώνονται οι καημοί, οι χαρές και οι προσδοκίες του λαού που έγιναν τραγούδι μαρτυρώντας ακόμη ήθη, έθιμα, στερεότυπα και προκαταλήψεις.
«Δεν πίστευα ότι θα έβρισκα τέτοιο πλούτο θεματογραφίας, έναν καθρέπτη της κοινωνίας για όλες τις εκφάνσεις της ζωής», εξομολογείται καθώς αποθησαύρισε περισσότερα από 200 τραγούδια που αφηγούνται όψεις της νεοελληνικής εμπειρίας, ξεφεύγοντας από το στερεότυπο των ουσιών και του περιθωρίου.
Τι τον εντυπωσίασε ως ιστορικό; Το γεγονός ότι πολλά από αυτά που έχουν σημαδέψει τη ζωή του λαού η επίσημη Ιστορία δεν τα έχει αναδείξει ιδιαίτερα. Έτσι, φυματίωση, πλημμύρες και χειραφετημένες γυναίκες του Μεσοπολέμου γίνονται τραγούδια.
Η έκπληξή του μάλιστα, όταν το υλικό που είχε συγκεντρώσει το δίδαξε πρώτη φορά πέρσι -προτού κυκλοφορήσει το βιβλίο- ήταν ότι τα τραγούδια έγιναν η αφορμή για να μάθουν οι φοιτητές του ιστορικά γεγονότα, όπως η Χιροσίμα, γεγονός ακατανόητο για όσους από μας μεγάλωσαν επί Ψυχρού Πολέμου. Τι άλλο του έμεινε από αυτή τη διδακτική εμπειρία;
«Οτι οι φοιτητές, ακόμη και οι πιο δύσπιστοι απέναντι σε αυτή τη μουσική που τη θεωρούσαν ξεπερασμένη και παραδοσιακή, γοητεύονται από την αυθεντικότητα του λαϊκού δημιουργού».
Ευστοχία και λιτότητα που εγκωμιάζει και ο συγγραφέας, ενώ παραθέτει –όπως κάνει σε κάθε κεφάλαιο– σχετικά σχόλια και παρατηρήσεις και άλλων μελετητών του ρεμπέτικου.
Στα 12 κεφάλαια του βιβλίου ξεδιπλώνεται όλη η σύγχρονη ιστορία του τόπου στα τέλη του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα.
«Τι σας εντυπωσίασε ως πανεπιστημιακό της επίσημης Ιστορίας;» τον ρωτάμε. «Το πώς προσλαμβάνουν οι ρεμπέτες τα γεγονότα και πώς τα αποδίδουν, οι οποίοι κατά κανόνα στην πλειονότητά τους ήταν αγράμματοι άνθρωποι κι ας υπήρχαν ανάμεσά τους και Σμυρνιώτες μορφωμένοι και ευκατάστατοι από αστικές οικογένειες. Με τον απλό τρόπο, εύστοχα και λιτά.
»Η αλήθεια βρίσκεται στη λιτότητα του λόγου, τον σφραγίζουν η απλότητα, η γνησιότητα και η ειλικρίνεια όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο φιλόλογος Τσολάκης. Αυτό νομίζω είναι και η χάρη του ρεμπέτικου, ότι μέσα από τον απλό λόγο αποτυπώνουν όλη την αλήθεια», απαντά ο κ. Καρδαράς.
Στεκόμαστε στο τραγούδι που θα γινόταν τίτλος της μελέτης και το «πόσο εύστοχα ο ρεμπέτης εντοπίζει την αιτία της κρίσης. Η ιδέα δεν ήταν να γράψω μια ιστορία του ρεμπέτικου, έχουν γραφεί αξιόλογες, αλλά να συγκεντρώσω όλο εκείνο το υλικό που αποτυπώνει τα ιστορικά γεγονότα όπως τα προσέλαβαν οι δημιουργοί του ρεμπέτικου. Έτσι λοιπόν εντόπισα εκείνα τα τραγούδια που αντανακλούν τις κοινωνικές, οικονομικές και ιστορικές εξελίξεις, από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι λίγο μετά τη λήξη του Εμφυλίου».
«Ως ιστορικός θα θεωρούσε το ρεμπέτικο ιστορική πηγή;» τον ρωτάμε. «Ιστορική πηγή δεν είναι, με την αυστηρή επιστημονική έννοια του όρου, αλλά είναι αυθεντικά τεκμήρια του παρελθόντος: είναι η μουσική με την οποία διασκεδάζουν, χορεύουν, τραγουδάνε, εκφράζουν τον πόνο τους, τα συναισθήματά τους, την απελπισία τους, την αποδοκιμασία τους στους πολιτικούς, την κριτική τους στα γεγονότα.
»Εχει λοιπόν το ρεμπέτικο την αυθεντική μαρτυρία ενός τεκμηρίου του λαϊκού πολιτισμού, ενός πολιτιστικού προϊόντος που γνώρισε διώξεις και μάλιστα χαρακτηριστικό είναι ότι αποδοκιμάστηκε από όλους, τόσο τη διανόηση του αστικού χώρου όσο και την Αριστερά. Κι εδώ είναι η μεγάλη παρεξήγηση για τα ρεμπέτικα: έχουν απομονωθεί αυτά που μιλάνε για τις ουσίες, αλλά δεν είδαν τίποτα άλλο, οπότε το ρεμπέτικο πολεμήθηκε και φυσικά από το μεταξικό καθεστώς που ήθελε να διαμορφώσει μια προσωπικότητα του ελληνικού κράτους καθαρά δυτικότροπη, καταδιώκοντας οτιδήποτε το ανατολίτικο που θύμιζε τη συμφορά της Μικρασιατικής Καταστροφής».
Ρωτάμε τον κ. Καρδαρά αν κατά τη διάρκεια της έρευνάς του διαπίστωσε ομοιότητες με το σήμερα. «Στο κεφάλαιο για τους πρόσφυγες αρχίζω την ενότητα με την εχθρότητα των Ελλαδιτών προς τους πρόσφυγες, με ένα τραγούδι στο οποίο η πεθερά φαρμακώνει την προσφυγοπούλα νύφη. Είναι εντυπωσιακή η επιφύλαξη της ελληνικής κοινωνίας προς τους ομοεθνείς πρόσφυγες. Όπως επίσης και ένα τραγούδι για το όνειρο των προσφύγων για επιστροφή στις εστίες τους», απαντά.

Μετανάστευση και ξενιτιά

«Αλλά δεν είναι μόνο αυτό», συνεχίζει. «Το βιβλίο ξεκινά με τη μετανάστευση και την ξενιτιά, μιλάει για τα συναισθήματα των μεταναστών, τους ανθρώπους πίσω από τα στοιχεία των επίσημων αναφορών. Η αφήγηση είναι αυτή που σε κερδίζει κι έχει ενδιαφέρον - καθώς μάλιστα τα τραγούδια τοποθετούνται στο ιστορικό τους πλαίσιο, εκεί που ανήκουν, μπορείς να κάνεις συγκρίσεις και να φανεί η διαχρονικότητά τους και οι συνθήκες τις οποίες εξιστορούν, μιλάνε για τόσες εκφάνσεις της ζωής και έχουν τόσο πλούτο», λέει ο κ. Καρδαράς επισημαίνοντας ότι εντυπωσιάζουν «η ανθρώπινη ματιά, ο καημός, το βίωμα».
«Υπάρχουν άγνωστες πτυχές της Ιστορίας που έρχονται στο φως μέσα από το ρεμπέτικο;» είναι η επόμενη ερώτησή μας.
«Πτυχές της Ιστορίας πηγάζουν από πολλά τραγούδια. Όπως αυτά που μιλάνε για το λαθρεμπόριο την περίοδο της Τουρκοκρατίας και ένα εξαιρετικά άγνωστο από αυτά υμνεί τους λαθρεμπόρους ως αντιστασιακούς ήρωες. Από την άλλη, βλέπεις τραγούδια για έρωτες Ελλήνων με αλλοεθνείς, Τουρκάλες, Αρμένισσες, Εβραιοπούλες, Εγγλέζες, στοιχείο συμπόρευσης των λαών μακριά από εθνικισμούς και κυρίως βλέπεις πώς λειτουργεί η λαϊκή ψυχή, η οποία δεν βάζει τα εθνικιστικά όρια και ερωτεύεται. Ένα ακόμη σημείο που ενώνει είναι η ιστορία του κοινωνικού επαναστάτη Τσακιτζή περί τα τέλη του 19ου αιώνα που έχει προσλάβει διαστάσεις λαϊκού ήρωα για Έλληνες και Τούρκους».

Βενιζέλος και βασιλιάς

Κερομύτης, Χατζηχρήστος, Μητσάκης, Παπαϊωάννου, Μανίσαλης, Περιστέρης, Αργύρης Βαμβακάρης, Μάρκος Βαμβακάρης, Ποτοσίδης, Ρούκουνας και Κασιμάτης στις Τζιτζιφιές το 1948 |

Ακολουθούν στη μελέτη οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, τραγούδια για τον Βενιζέλο αλλά και για τον βασιλιά, θρηνητικά για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους υπευθύνους του πολέμου: ο ελληνικός λαός αποδίδει ευθύνες σε συμμάχους και βασιλικούς μέσα από τα τραγούδια του. Όμως η Ιστορία πλουτίζει και από άλλες αναφορές από την έλευση των προσφύγων.
Όπως τα τραγούδια για τις ομολογίες, την αποζημίωση των προσφύγων για αυτά που έχασαν, που ήταν τελικά απειροελάχιστη, αφού έγινε αντικείμενο κατάχρησης από την κομματική πελατεία. Και φυσικά ο καημός και η απογοήτευση: «Ηταν τόσο απελπισμένοι και δυστυχισμένοι από τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής, που για μερικούς από αυτούς τα ναρκωτικά έγιναν καταφύγιο. Από την άλλη πλευρά, έχουμε την ίδια περίοδο και μια σειρά από υπέροχα ερωτικά τραγούδια.
»Τι προσφέρουν; Μαθαίνουμε όλες τις περιοχές της Αττικής όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες, ενώ παίρνουμε και πληροφορίες κοινωνικής ιστορίας. Άλλωστε τις πρώτες σαπωνοποιίες τις δημιούργησαν πρόσφυγες, όπως και τις πρώτες δισκογραφικές εταιρείες…».
Με την έλευση των δισκογραφικών εταιρειών ηχογραφήθηκαν πολλά τραγούδια για πολιτικούς που γράφονταν ακόμη και κατά παραγγελία προδίδοντας τα πολιτικά πιστεύω των δημιουργών τους, καμιά φορά και τις αντιφάσεις τους αλλά και τα ιστορικά ατοπήματά τους που αποκαθίστανται με τον σχολιασμό. Εδώ εντυπωσιάζει το τραγούδι του Βαμβακάρη για τους πρωθυπουργούς, αλλά και το εγκωμιαστικό του για όλους τους ισχυρούς ηγέτες του Μεσοπολέμου.
Στο εξαιρετικό κεφάλαιο για την κρίση είναι σαν να εξιστορούνται τα σημερινά γεγονότα. Ξεχωρίζει εδώ η περίπτωση του Διαμαντίδη ή Νταλγκά, «Σμυρνιού με εξαιρετική καταγωγή από μουσική οικογένεια που γράφει υπέροχα τραγούδια και τα αποδίδει με καταπληκτική φωνή στην οποία οφείλει και το παρατσούκλι, καταρρίπτοντας και τον μύθο ότι οι ρεμπέτες ήταν όλοι άνθρωποι του περιθωρίου...».
Τους φοιτητές εντυπωσίασε ακόμη το θέμα της φυματίωσης, των οδυνηρών συνεπειών της, θέμα που αγνοούσαν: ήταν όμως τέτοια η έκταση που έλαβε πλήττοντας τα λαϊκά στρώματα που απασχόλησε τον λαϊκό δημιουργό με δέκα τουλάχιστον τραγούδια και τέσσερις αμανέδες.

«Εγινες Τόφαλος»

Τραγούδι γίνονται εγκλήματα της εποχής αλλά και αθλητικές επιτυχίες που εμψυχώνουν τον λαό, ενώ μαθαίνουμε και για την έκφραση «έγινες Τόφαλος» που οφείλεται όχι μόνο στο αθλητικό εκτόπισμα του ομώνυμου πρωταθλητή άρσης βαρών, αλλά κυρίως στον σωματότυπό του.
Από τη δικτατορία του Μεταξά που καταδιώκει τραγούδια και δημιουργούς ακόμη και για σεξουαλικά υπονοούμενα φτάνουμε στον τορπιλισμό της «Ελλης»: σε αντίθεση με το ελληνικό κράτος το ρεμπέτικο αποδίδει ευθύνες στους Ιταλούς και δίνει μια σειρά αντιπολεμικών, αντιδικτατορικών τραγουδιών αλλά και άσματα εμψυχωτικού χαρακτήρα καθώς στον αγώνα συμμετέχουν όλοι οι δημιουργοί, σε ορισμένες περιπτώσεις με αναφορές ακόμη και στην αρχαία ελληνική ιστορία.
Συγκλονίζουν τα τραγούδια κατά της Κατοχής και για την πείνα, ενώ εν είδει ρεπορτάζ τραγουδιούνται ο βομβαρδισμός του Πειραιά από τους Γερμανούς το ’41, η δράση των μαυραγοριτών, εξυμνούνται οι σαλταδόροι σαμποτέρ κατά του κατακτητή, καταγράφεται ακόμη και το κίνημα της Μέσης Ανατολής, αποτυπώνονται αναφορές στα ναζιστικά κολαστήρια και στρατόπεδα, ενώ ζωντανεύουν ηρωικές μορφές αντιστασιακών που θα έμεναν στην αφάνεια.
Μετά την απελευθέρωση, η συνέχεια δίνεται με τα τραγούδια διπλής ανάγνωσης, τα λόγια των οποίων αλλάζουν για να περάσουν από τη λογοκρισία με την αλληγορία σε πρώτο ρόλο. Τραγούδια παρηγοριάς για τις οικογένειες οι οποίες περιμένουν τα παιδιά τους που πολεμούν κι ας φαίνεται ότι η αγαπημένη περιμένει τον καλό της, που στον Εμφύλιο ακούνε αμφότερες οι αντίπαλες πλευρές.
Το βιβλίο ολοκληρώνεται με τα τραγούδια της μεταπολεμικής Ελλάδας και τη σφοδρή καταδίκη από τους ρεμπέτες της κοινωνικής ανισότητας και φτώχειας που αντανακλούν, δίνοντας φωνή για πάντα θαρρείς στους αδικημένους, ενώ τελευταίο παρατίθεται ένα σχεδόν άγνωστο αριστούργημα για το ΝΑΤΟ που «τα λέει όλα»...

 

Βινύλιο του Κωστή από την olvido records

September 24, 2015, 11:12 am

≫ Next: Εσπεράντο - Τα ρεμπέτικα της κιθάρας από τον Δημήτρη Μυστακίδη

≪ Previous: «Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση»

$

0

0

Με μεγάλη υπερηφάνεια σας ενημερώνω για την πρώτη κυκλοφορία της olvido records. Βινύλιο με άριστο audio από τα αυθεντικά 78 rpm βινύλια συν booklet με βιογραφία και αδημοσίευτες φωτό  του Κώστα Μπέζου.

Συμπαραγωγή: Mississippi Records.

Ή παρουσίαση στην Αθήνα θα γίνει τέλος Οκτωβρίου!

Η συνέχεια εδώκαι εδώ 12 τραγούδια
 

Εσπεράντο - Τα ρεμπέτικα της κιθάρας από τον Δημήτρη Μυστακίδη

September 25, 2015, 1:53 am

≫ Next: String Demons: Δύο αδέλφια με... δαιμονικό ταλέντο στη μουσική

≪ Previous: Βινύλιο του Κωστή από την olvido records

$

0

0

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΗΣ

ΕΣΠΕΡΑΝΤΟ – ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΙΘΑΡΑΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/10 – ΣΑΒΒΑΤΟ 10 & 17/10

ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ UPSTAGE TΟY ΓΥΑΛΙΝΟY ΜΟΥΣΙΚΟY ΘΕΑΤΡΟY

Ο Δημήτρης Μυστακίδης επιλέγει κορυφαία ρεμπέτικα τραγούδια ανθολογώντας ρεπερτόριο μισού αιώνα και μας παρουσιάζει τα πολλά πρόσωπα της ελληνικής λαϊκής κιθάρας, στα “ρεμπέτικα της κιθάρας”.

Ο Δημήτρης Μυστακίδης είναι γνωστός από τις συνεργασίες του, ως κιθαρίστας, στις μπάντες του Νίκου Παπάζογλου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά έχει και άλλη μία ιδιότητα: Είναι εδώ και χρόνια καθηγητής της λαϊκής κιθάρας. Όπως ο ίδιος δηλώνει: “Έπαιζα 25 χρόνια κιθάρα, αλλά όταν άρχισα να διδάσκω αυτό το είδος, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να την αποδομήσω τελείως, να την αναλύσω σε όσο πιο μικρά κομμάτια γινόταν, έτσι ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους μαθητές μου. Μπαίνοντας σε αυτήν την διαδικασία, ανακάλυψα πως η κιθάρα προσαρμόστηκε κάθε εποχή σε ανάλογους τύπους ορχήστρας και σε ανάλογα παιξίματα”.

Δεν ήταν λίγα τα μυθικά πρόσωπα της μεγάλης, ρεμπέτικης παράδοσης, τα οποία, αντίθετα με το στερεότυπο που θέλει όλα τα σπουδαία λαϊκά τραγούδια να ‘χουν πρωτοδοκιμαστεί στο μπουζούκι, έκαναν συχνά τις δικές τους δοκιμές στις χορδές της λαϊκής τους κιθάρας. Παράδειγμα ο Βαγγέλης Παπάζογλου, ο Κώστας Καρίπης, ο Στέλιος Χρυσίνης, ο Γιώργος Κάβουρας. Κι όμως, στην ιστορία του ρεμπέτικου διακρινόταν κατά κανόνα «ο ταχύς μπουζουξής με την ωραία πένα, ενώ δίπλα ο, εξίσου καλός, κιθαρίστας έμενε στην αφάνεια».

Τα βράδια της Παρασκευής 2 & του Σαββάτου 10 & 17/10 στην σκηνή UpStage του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου η λαϊκή κιθάρα θα είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής σ’ ένα εκλεκτό ρεπερτόριο μισού αιώνα, φτιαγμένο από κορυφαία ρεμπέτικα των Περιστέρη, Τούντα, Σκαρβέλη, Βαμβακάρη, Χιώτη, Μητσάκη, Ρούκουνα, Ριτσιάρδη, Νταλγκά κ.ά.

Το Δημήτρη Μυστακίδη συνοδεύουν στις κιθάρες και στο τραγούδι o Δημήτρης Παπάς, ο Γιώργος Τσαλαμπούνης και η Ιφιγένεια Ιωάννου.

ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Σκηνή UpStage

Συγγρού 143, Aθήνα

210 9315600

www.gialino.gr

ΤΙΜΕΣ:

10€ με μπύρα κρασί στο bar

12€ με ποτό στο bar

15€ με ποτό στο τραπέζι

40€ φιάλη κρασί ανά 2 άτομα

80€ φιάλη ανά 4 άτομα

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ

 

String Demons: Δύο αδέλφια με... δαιμονικό ταλέντο στη μουσική

October 1, 2015, 5:07 am

≫ Next: VIC...Villagers of Ioannina City (pics -videos)

≪ Previous: Εσπεράντο - Τα ρεμπέτικα της κιθάρας από τον Δημήτρη Μυστακίδη

$

0

0

 

Κείμενο, φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

Οι String Demons ελίσσονται με χαρακτηριστική ευκολία ανάμεσα στην κλασική μουσική τη heavy metal και το ρεμπέτικο

«Απόψε θα σε πάω σε ένα πραγματικά ξεχωριστό live!». Όταν αυτό στο λέει ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης, ξέρεις ότι θα δεις και θα ακούσεις κάτι μοναδικό. Λίγα λεπτά αφού ανέβηκαν στη σκηνή του Ρυθμός Stage οι String Demons, δηλαδή τα αδέλφια Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη, τα λόγια του δικαιώθηκαν απόλυτα. Η ενέργεια των «Δαιμόνων των εγχόρδων» στο τσέλο και το βιολί μέσα από ένα πλούσιο -και αναπάντεχο- ρεπερτόριο σε εκστασιάζουν.

Ελίσσονται από την κλασική μουσική στη heavy metal, το ρεμπέτικο ή την παραδοσιακή μουσική με συγκλονιστική ευκολία και αφοπλιστική φαντασία. Η πορεία τους ξεκίνησε από την ηλικία των πεντέμισι και έξι ετών, σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με μεγάλη μουσική παιδεία.

Στο σπίτι τους ακούγονταν τα πάντα, «αρκεί να ήταν καλά»: από Βιβάλντι, Μπαχ, Pink Floyd, Rolling Stones μέχρι Μανώλη Χιώτη, Τσιτσάνη, Σαββόπουλο, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και άλλους πολλούς δημιουργούς. Έχουν παίξει σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχουν βραβευτεί, έχουν ηχογραφήσει ως σολίστ αλλά και ως String Demons σε επτά δίσκους και τώρα ετοιμάζουν το δεύτερο προσωπικό τους άλμπουμ.

Το κοινό στο Ρυθμός Stage τους αποθέωσε, ενώ από τον έξυπνο και ζωντανό διάλογο των δύο νέων μαζί του, καταλάβαινες ότι έχουν πιστούς και φανατικούς θαυμαστές που ακολουθούν τα βήματά τους. Μάλιστα, αν και η heavy metal δεν ανήκει στις μουσικές μου επιλογές, αγάπησα όσες διασκευές τους άκουσα. Είναι αδύνατον να μην σου αρέσει ό,τι παίζουν, όπως το παίζουν!

Η βραδιά, που οι ίδιοι είχαν χαρακτηρίσει ως ένα «Συμφωνικό Πανηγύρι», ήταν βασικά το κλείσιμο μιας σειράς καλοκαιρινών εμφανίσεών τους σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Θα έχουμε πάλι την τύχη να τους απολαύσουμε σε μία μεγάλη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 24 Οκτωβρίου, με τίτλο «200 κιθάρες παίζουν Χατζιδάκι’», υπό τον Βαγγέλη Μπουντούνηκαι τη Μάρω Ραζή, για ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι.

 
 

VIC...Villagers of Ioannina City (pics -videos)

October 1, 2015, 6:16 am

≫ Next: «Στην υγειά μας ρε παιδιά»: new entry και τα σχέδια για τη νέα σεζόν

≪ Previous: String Demons: Δύο αδέλφια με... δαιμονικό ταλέντο στη μουσική

$

0

0

Μια μικρή γνωριμία με τους  VIC

Οι Villagers of Ioannina City (γνωστοί επίσης ως VIC) είναι ελληνικό συγκρότημα της πειραματικής ροκ μουσικής σκηνής από τα Ιωάννινα, το οποίο σχηματίστηκε το 2007 και κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ το 2014, με τίτλο «Riza». Ο ήχος τους αποτελεί συνδυασμό του stoner και ψυχεδελικού rock με την ηπειρώτικη παραδοσιακή μουσική

Οι Villagers of Ioannina City αποτελούνται από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Αλέξη Καραμέτη, τον μπασίστα Άκη Ζώη, τον κιμπορντίστα Αχιλλέα Ράδη, το ντράμερ Άρη Γιαννόπουλο και τον Κωνσταντίνο Πιστιόλη στα πνευστά και τα δεύτερα φωνητικά.

Από το 2009 και έπειτα, συμπεριλήφθηκε στον ήχο τους το κλαρίνο, το οποίο αποτελεί βασικό κομμάτι και σόλο όργανο του συγκροτήματος.

Το 2010 ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους άλμπουμ, παράλληλα με τις συνεχείς περιοδείες τους στην Ελλάδα. Τον Μάιο του 2013 έπαιξαν ζωντανά στα Τρίκαλα, στην Λάρισα, στα Ιωάννινα, στην Καβάλα, στο Αγρίνιο και στην Αθήνα, ενώ τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς πραγματοποίησαν τρεις εμφανίσεις στην Αλβανία.

Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο «Riza» κυκλοφόρησε στις 3 Απριλίου 2014, στον αριθμό των 500 αντιτύπων σε μορφή δίσκου βινυλίου και άλλων 500 σε μορφή CD.Για την προώθηση του δίσκου, έδωσαν συναυλίες στην Θεσσαλονίκη, την Λάρισα, τον Βόλο, τα Τρίκαλα, την Πάτρα και την Αθήνα, ενώ συμμετείχαν στο Way Of West festival στο Δρέπανο, το Antiracist fest στην Αθήνα, το Rockwave Festival στην Μαλακάσα, κ.α.


Στις 13 Νοεμβρίου 2014, κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή το ΕΡ «Zvara​/​Karakolia». Τα δύο κομμάτια του ΕΡ ηχογραφήθηκαν στην Θεσσαλονίκη και στο δεύτερο κομμάτι συμμετείχαν ως γκεστ ο Κώστας Παπαπαναγιώτου στο μπουζούκι, ο Γιώργος Ρήγας στον μπαγλαμά και ο Ευρυπίδης Ντιναλέξης στο τζουρά

Πληροφορίες από: el.wikipedia.org
Ιστοσελίδα :  vicband.bandcamp.com
Photos by Zissis Tsoumbos

 

 

 

 

 

«Στην υγειά μας ρε παιδιά»: new entry και τα σχέδια για τη νέα σεζόν

October 2, 2015, 2:27 am

≫ Next: Τα «Παλιατζίδικα» φεύγουν από το Μοναστηράκι με προορισμό την Πλάκα

≪ Previous: VIC...Villagers of Ioannina City (pics -videos)

$

0

0

 

Δύσκολος αντίπαλος! Το έχει αποδείξει στα 12 χρόνια τηλεοπτικής παρουσίας κάνοντας τους περισσότερους τηλεθεατές να διασκεδάζουν και να συντονίζονται στη συχνότητα του τηλεοπτικού σταθμού που «φιλοξενείται», ενώ οι απέναντι… χάνουν το κέφι τους.

Τα  τελευταία δύο χρόνια της τηλεοπτικής παρουσίας της η εκπομπή «μετακόμισε» από την ΕΡΤ στον ALPHA και από «Στην υγειά μας»ο τίτλος έγινε «Στην υγειά μας ρε παιδιά»με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τους καλεσμένους του να περνούν αυτοί καλά και οι τηλεθεατές να συνεχίζουν να διασκεδάζουν. Οι μόνοι που περνούν δύσκολα είναι όσοι βρέθηκαν απέναντι από την εκπομπή και που τελικά κάποιοι μετακόμισαν και κάποιοι άλλοι… εξαφανίστηκαν!

Η «συνταγή» της επιτυχίας είναι απλή, αλλά και τόσο… δύσκολη: ωραία τραγούδια και φιλική ατμόσφαιρα με αξιοπρεπή παρουσίαση και χωρίς… περιττά φαντασμαγορικά εφέ αποδεικνύεται ότι αρκούν ώστε να γίνει η κατάλληλη τηλεοπτική παρέα για να διασκεδάσουν όσοι θέλουν να περάσουν μουσικά τα βράδια του Σαββάτου.
Δεν είναι τυχαίο που η εκπομπή την πρώτη χρονιά της στον ALPHA, τη σεζόν 2013-14, σημείωσε 31,2% μέσο όρο στο γενικό σύνολο και 18,1% στο δυναμικό κοινό, ενώ πέρυσι, τη σεζόν 2014-2015, η εκπομπή κατέγραψε 31,7% και 20,8% αντίστοιχα.

Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι η εκπομπή διανεύει την 3η χρονιά στον Alpha, αλλά και τη 12η χρονιά συνολικά, πόσο δύσκολο είναι να διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού και να ανταμείβεται με υψηλή τηλεθέαση; Την  απάντηση μας τη δίνει η παραγωγός της εκπομπής Βίκυ Λάσκαρη που μιλώντας στο Newsit.gr, είπε: «Με το δεδομένο ότι όλα αυτά τα χρόνια της εκπομπής έχουν προβληθεί γύρω στα 400 επεισόδια και σε μία χώρα μικρή που η καλλιτεχνική σκηνή δεν είναι τεράστια, αντιλαμβάνεστε ότι απαιτεί από τον Σπύρο και φυσικά όλη την ομάδα της εκπομπής πολύ χρόνο και πολλή δουλειά. Αναζητούμε συνεχώς νέες προτάσεις, ξεχωριστούς και ιδιαίτερους τρόπους παρουσίασης, αλλά η αγάπη μας σ’ αυτό που κάνουμε και η εμπιστοσύνη και η ανταπόκριση που εισπράττουμε από τον κόσμο εντός κι εκτός συνόρων μας δίνει δύναμη, κουράγιο και κέφι ώστε να προσπαθούμε περισσότερο και το αποτέλεσμα μας ανταμείβει.
Με λίγα λόγια η αγάπη του κόσμου είναι η δύναμή μας. Να μην παραλείψω να πω, ότι και προηγούμενα στη δημόσια τηλεόραση αλλά κυρίως τώρα στον ALPHA, είναι βασική η στήριξη των υπευθύνων ανθρώπων του καναλιού και πρακτικά σε ό,τι ζητάμε και ψυχολογικά, με την έννοια ότι μας επιβραβεύει και αναγνωρίζει την προσπάθειά μας. Είναι σημαντική πάντα σε κάθε περίπτωση η καλή συνεργασία μεταξύ παραγωγής και καναλιού και στον ALPHA - και ο Σπύρος και εγώ ως  παραγωγός- είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι τόσο ώστε να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς παρεμβάσεις και πιέσεις όσο καλύτερα γίνεται.

-Ποια αφιερώματα θα γίνουν τη νέα σεζόν; Η θεματολογία της εκπομπής είναι πλέον πολύ διευρυμένη και τα αφιερώματά μας εκτείνονται σε όλη τη μουσική βεντάλια, από το Παραδοσιακό και το Ρεμπέτικο,ως το Ροκ και το Έθνικ, κι από το Λαϊκό Τραγούδι ως το Μιούζικαλ. Να συμπληρώσω ότι ο Σπύρος και το δημιουργικό της εκπομπής είναι πάντα ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε concept  που αφορούν την ομογένεια, σε φορείς και συλλόγους που επιτελούν κοινωνικό έργο όπως «Το χαμόγελο του Παιδιού», «Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα» κι άλλα. Επίσης σε ό,τι έχει να κάνει με προσπάθειες νέων ανθρώπων -Μουσικά σχολεία, Νεανικές Χορωδίες-, καθώς και προσπάθειες νέων παιδιών που δεν είναι ακόμα γνωστοί στο ευρύ κοινό και που θεωρούμε ότι πραγματικά αξίζει να γίνει γνωστή η δουλειά τους. Λίγο πιο συγκεκριμένα γι’ αυτή τη σεζόν θα αναφέρω μερικά απ’ τα αφιερώματα που έχουμε βάλει σαν στόχο να πραγματοποιήσουμε: Αφιέρωμα στον Γιώργο Νταλάρα, στον ποιητή – στιχουργό Μάνο Ελευθερίου, στον Διονύση Σαββόπουλο, στη Λίνα Νικολακοπούλου, στους Άγαμους Θύτες στην Ελεονώρα Ζουγανέλη, στον Κωστή Μαραβέγια, στον Αντώνη Ρέμο, στον Χρίστο Νικολόπουλο, στη Νατάσα Μποφίλιου και σε πολλούς ακόμα αξιόλογους καλλιτέχνες συνθέτες κλπ, αλλά και κάποια ιδιαίτερα concept που θα κινηθούν από την έντεχνη μουσική στα γνωστά μας δημοτικά και ρεμπέτικα. Ευχή μας είναι να γίνει ένα αφιέρωμα στον Αντώνη Βαρδή που «έφυγε» από κοντά μας 
-Εκτός βεβαίως από τον Σπύρο Παπαδόπουλο που έχει διαγράψει πετυχημένη πορεία ως παρουσιαστής της. υπάρχουν άλλοι σταθεροί συνεργάτες της εκπομπής και τι αλλαγές υπάρχουν τη φετινή σεζόν; Ως παραγωγός δεν είμαι της άποψης «φύγε εσύ - έλα εσύ» κι έτσι οι σταθεροί και βασικοί μου συνεργάτες, ακολουθούν την εκπομπή από τον πρώτο της χρόνο γιατί είναι και νιώθουμε σαν οικογένεια που μεγαλώνει ένα παιδί σιγά -σιγά κι έχει φτάσει ήδη δώδεκα χρόνων. Ωστόσο όμως ειδικά σ’ αυτή τη σεζόν, θα έχω την τύχη και την χαρά να συνεργαστώ στο μοντάζ μ’ έναν άνθρωπό -την κα Στέλλα Φιλιπποπούλου - που χρόνια επιθυμούσαμε και οι δυο να βρεθούμε και να συνεργαστούμε σε μια δουλειά μαζί. Είναι μια γυναίκα καταξιωμένη στον χώρο, βραβευμένη και προσωπική μοντέζ, λόγω της εξαιρετικής δουλειάς που κάνει, στις σειρές και στις ταινίες του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Μια πολύ καλή λοιπόν  αλλαγή της εκπομπής σ’ αυτόν τον τομέα.
-Υπάρχει κάτι που συνέβη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της εκπομπής ώστε να ήταν τόσο έντονο που να το θυμάστε ακόμα; Στα δώδεκα χρόνια που υπάρχει αυτή η εκπομπή και μετά από 400 επεισόδια είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσα να αναφέρω: ευτράπελα, στιγμές συγκίνησης, απρόοπτα κλπ. Ωστόσο όμως αν αναφερόμουν σε κάτι συγκεκριμένα, θα αδικούσα όλα τα υπόλοιπα. Σ’ αυτό που θα μπορούσα ενδεχομένως να σταθώ είναι κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά: Σε κάποιες εκπομπές γενικά οι καλεσμένοι μας  τραγουδιστές και συμμετέχοντες ξεχνούν στη ροή των γυρισμάτων ότι υπάρχουν κάμερες, χαλαρώνουν, διασκεδάζουν, θυμούνται, συγκινούνται, σαν μια παρέα που είναι καλεσμένοι σε κάποιο σπίτι , με αποτέλεσμα όταν η εκπομπή κλείνει αρκετά συχνά το γλέντι να μην σταματάει και η συντροφιά να συνεχίζει τη διασκέδαση μέσα στο πλατό με κλειστές κάμερες...! Να προσθέσω εδώ ότι πρέπει να ευχαριστήσω προσωπικά -κι εκ μέρους του Σπύρου και της ομάδας μου- όλους τους ανθρώπους καλλιτέχνες κλπ που με τη συμμετοχή και την παρουσία τους, στηρίζουν ουσιαστικά αυτή την εκπομπή γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε. Και μια και μου δίνεται η ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σπύρο που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε η εκπομπή και που δώδεκα χρόνια τώρα έχουμε πραγματικά μια άριστη συνεργασία, με αγάπη και αλληλοεκτίμηση, καθώς και όλους τους συνεργάτες έναν- έναν ξεχωριστά. Γιατί η κάθε τηλεοπτική εκπομπή είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής δουλειάς, σαν μια αλυσίδα που ένας κρίκος πρέπει να δένεται άρρηκτα με τον επόμενο. Και φυσικά να ευχαριστήσω τους ανθρώπους του καναλιού που όπως ανέφερα και προηγούμενα μας στηρίζουν».

Σύμφωνα με τον προγραμματισμό του ALPHA η εκπομπή «Στην υγειά μας ρε παιδιά» θα κάνει πρεμιέρα για την καινούργια σεζόν γύρω στα τέλη Οκτωβρίου με σκοπό να κάνει τους τηλεθεατές να περνούν καλά τα σαββατόβραδά τους ακούγοντας ωραία τραγούδια.

 

Τα «Παλιατζίδικα» φεύγουν από το Μοναστηράκι με προορισμό την Πλάκα

October 4, 2015, 5:14 am

≫ Next: Τα ρεμπέτικα στο ραδιόφωνο του Alpha

≪ Previous: «Στην υγειά μας ρε παιδιά»: new entry και τα σχέδια για τη νέα σεζόν

$

0

0

Τα παλιατζίδικα, το γνωστό μουσικό καφενείο στο Μοναστηράκι, μετά από 5 χρόνια επιτυχημένης πορείας - στο χώρο του φιλοξένησε όλους τους δεξιοτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής (λαϊκό και ρεμπέτικο) - μεταφέρεται πια στην Πλάκα και συγκεκριμένα σε ιστορικά μαγαζιά όπως την ταβέρνα του Σταματοπουλου από το 1882...
Τα σοκάκια της πανέμορφης Πλάκας, φέτος το χειμώνα, δεν απευθύνονται μόνο σε τουρίστες, αλλά στους λάτρεις του συγκεκριμένου μουσικού είδους... Καθημερινά μετά τις 10μμ έως και τις πρώτες πρωινές ώρες... Αρχής γενομένης αυτής της Παρασκευής... Μετά από μια βόλτα στα Αναφιωτικα. Μια αντάρα στην καρδιά, ένα ζεϊμπέκικο στα πόδια και ένα ταξιδάκι στην καρδιά, τι καλύτερο από μια στάση εκεί;
Διεύθυνση: Λυσίου 26, Στην ιστορική ταβέρνα Σταματόπουλου

Πηγή: iefimerida.gr

---

Τα ρεμπέτικα στο ραδιόφωνο του Alpha

October 9, 2015, 4:21 am

≫ Next: Δημήτρης Φράτης ή Κουλουριώτης ή Μητσάρας

≪ Previous: Τα «Παλιατζίδικα» φεύγουν από το Μοναστηράκι με προορισμό την Πλάκα

$

0

0

Τα ρεμπέτικα στο ραδιόφωνο του Alpha,κάθε Σάββατο και Κυριακή, 21.00-22.00

Από το ερχόμενο Σάββατο, 10 Οκτωβρίου 2015, ώρα 21.00, αρχίζει η καινούρια σειρά ρεμπέτικων εκπομπών από το ραδιόφωνο του ΑΛΦΑ.
Πρόκειται για την εκπομπή “Ρεμπέτικα, σμυρναίικα, πολίτικα, γλυκά τραγούδια ανατολίτικα”, την οποία επιμελείται και παρουσιάζει ο Πάνος Σαββόπουλος και στην οποία ακούγονται τραγούδια, κυρίως από παλιούς (αρχειακούς), πολύ καθαρούς ηχητικά, δίσκους γραμμοφώνου.
Στην περίοδο 2014-2015, είχαν μεταδοθεί 109 τέτοιες εκπομπές.
Οι πρώτες εκπομπές, από άποψη περιεχομένου, έχουν ως εξής:
* 10 και 11-10-2015 Εμβληματικά ρεμπέτικα της δεκαετίας του 1930
* 17 και 18-10-2015 Εμβληματικά ρεμπέτικα της δεκαετίας του 1940
* 24-10-2015 Τα ρεμπέτικα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο
* 25-10-2015 Τα ρεμπέτικα για την Κατοχή και τον Εμφύλιο
* 31-10-2015 Κορυφαία πειραιώτικα του ΄30 (Μέρος 1ο)
* 1-11-2015 Κορυφαία πειραιώτικα του ΄30 (Μέρος 2ο)
* 7 και 8-11-2015 Αφιέρωμα στη Ρόζα Εσκενάζη
Σημ. Οι …απανταχού ενδιαφερόμενοι, έχουν τη δυνατότητα, αφ’ ενός μεν για την απ’ ευθείας ακρόαση μέσω του διαδικτύου: www.alpha989.comκαι φυσικά, οποτεδήποτε, μέσω του αρχείου εκπομπών του σταθμού μας.
Πηγή   24grammata.com/ ρεμπέτικο

Δημήτρης Φράτης ή Κουλουριώτης ή Μητσάρας

October 9, 2015, 5:36 am

≫ Next: ΡεμπεTango με την Κατερίνα Κουρεντζή στο Εl Convento Del Arte

≪ Previous: Τα ρεμπέτικα στο ραδιόφωνο του Alpha

$

0

0

Γεννήθηκε στον Πειραιάαπό πατέρα Κουλουριώτη και μητέρα Πειραιώτισσα. Πέθανε στις 7 Απριλίου 1978, στο νοσοκομείο Αναπήρων Πολέμου. Ήταν ανάπηρος του Αλβανικού.
Ο πατέρας του έπαιζε κλαρίνο. Δύο θείοι του που ο ένας έπαιζε ούτι και ο άλλος μπουζούκιήταν επαγγελματίες μουσικοί. Έτσι ο Μητσάρας, όπως ήταν γνωστός, συνέχισε την οικογενειακή παράδοση. Άρχισε με το κλαρίνο από παιδάκι, το 1925, για ν΄αφοσιωθεί στο μπουζούκι από το 1930. Πρώτος του δάσκαλος ο θείος του Ηλίας, ο μπουζουξής.
Δεκαοκτώ χρονών γίνηκε επαγγελματίας. Το 1932 δούλεψε για πρώτη φορά, στο μαγαζί του Μήτσου Λαθούρηστην Κούλουρη, πλάι στον περίφημο μπουζουξή Γιώργο Κανάκη ή Νικήτα.
Μετά το 1934 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και αργότερα δημιούργησε δικό του συγκρότημα. Μέχρι το θάνατό του τραγουδούσε, έπαιζε μπουζούκι και έγραφε γνήσιο ρεμπέτικο. Ήταν κυριολεκτικά ζωντανό αρχείο παλιών ρεμπέτικων τραγουδιών. Άκακος, απονήρευτος, μπεσαλής, φίλος μ’όλους, έμεινε μέχρι το θάνατό του ένα μεγάλο παιδί.
Γνήσιος εκπρόσωπος της καλής εποχής του ρεμπέτικου, έγραψε πολλές λαϊκές, δημοτικές και γνήσιες ρεμπέτικες συνθέσεις. Επίσης έγραψε και τραγούδησε σε δίσκους πολλά τραγούδια στ΄αρβανίτικα.
Πηγή: Παντάκης Γιώργος

 

ΡεμπεTango με την Κατερίνα Κουρεντζή στο Εl Convento Del Arte

October 10, 2015, 5:25 am

≫ Next: Μεγάλο Λαϊκό γλέντι με τον Βαγγέλη Κορακάκη στο Ιλιον (VIDEO - ΦΩΤΟ)

≪ Previous: Δημήτρης Φράτης ή Κουλουριώτης ή Μητσάρας

$

0

0

Από 14 Οκτωβρίου 2015 κάθε Τετάρτη, το El  Convento Del Arteπαρουσιάζει τη μουσικήπαράστασηΡεμπεTango με την Κατερίνα Κουρεντζή. Όταν το Tangoσυνάντησε το Ρεμπέτικο .

ΣΥΝΟΨΗ

Ρεμπέτικοκαι Τango - Δρόμοι παράλληλοι: Καμιά άλλη μουσική δεν έχει τόσα κοινά σημεία με το ρεμπέτικο , όσα το tango, ξεκινώντας από την ομοιότητα των κοινωνικών καταβολών τους.

Η περίοδος του μεσοπολέμου ήταν η πιο χαρακτηριστική για το αργεντίνικο tango, όπως ήταν άλλωστε για το αστικό λαϊκό τραγούδι πολλών λαών. Την εποχή εκείνη το tango βγήκε από το “περιθώριο” και ξεπέρασε τα σύνορα της Αργεντινής, αποκτώντας θαυμαστές σε Ευρώπη και Βόρειο Αμερική. Εκείνη την εποχή, επίσης, δημιουργήθηκαν εκατοντάδες ορχήστρες και γράφτηκαν κάποια από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια στην ιστορία του tango.

 Από τα αβέβαια βήματα των πρώτων milongas, από τις φτωχογειτονιές και τα προάστια μιας πόλης μεταναστών, από τις αυλές και τις λαϊκές πολυκατοικίες, στις μεγάλες λεωφόρους του Μπουένος Αϊρες και στις αριστοκρατικές γειτονιές του - και βέβαια στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, έως ότου αποτελέσει ξεχωριστό και χαρακτηριστικό κεφάλαιο της κουλτούρας του 20ού αιώνα, που, μαζί με το ρεμπέτικο για τον δικό μας πολιτισμό, ενέγραψε στη συλλογική μνήμη τη νοσταλγία της καταγωγής των μεταναστών, τις μουσικές τους αναμνήσεις , τις ψευδαισθήσεις τους και τις απογοητεύσεις τους, τη σχέση τους με το κοινωνικό περιθώριο, την ταυτότητά τους και τέλος την υπερηφάνεια τους.

Από περιβάλλονπεριθωρίου, το tango θα μετατραπεί, ακολουθώντας τις κοινωνικές μεταλλαγές της αργεντίνικης ιστορίας, σε πολιτιστικήθρησκεία ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων -όπως και η τζαζκαι το ρεμπέτικο- με νέους ήρωες και νέους θρύλους, με δικά του τεμένη και δικούς του τόπους λατρείας, εκπέμποντας ένα νέο μυστικισμό, ισχυρό ακόμη και σήμερα, αν τουλάχιστον ακούσουμε τις ερμηνείες του Άστορ Πιατσόλα. Η αρχική του ερμητική γλώσσα θα γίνει εκ των πραγμάτων πιο κατανοητή, αφού θα ξεπεράσει τα όρια του μυημένου περιθωρίου για να εκφράσει ευρύτερα και πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, χωρίς ωστόσο να χάσει τη νοσταλγία, που είναι και η ουσία του.

Οι ομοιότητες, της ιστορίας του tango με την ιστορία του ρεμπέτικου είναι απρόσμενες, χαρακτηρίζοντας ίσως χώρες όπου η επίσημη κουλτούρα βρίσκει ικανούς ανταγωνιστές ανάμεσα στους ανένταχτους και στους επιμένοντες διαφορετικά.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Φωνητικά: Κατερίνα Κουρεντζή
Πιάνο / ακορντεόν: Μάριος Στρόφαλης
Μπουζούκι / μαντολίνο: Θάνος Θεοδωρόπουλος
Πιάνο / μπαντονεόν: Roman Gomez
Χορογραφίες: Μαργαρίτα Πλέσσα και Ariel Perez

Διάρκεια: 120'
Διάλειμμα: 10'

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΡΕΝΤΖΗ

Η μητέρα της, καθηγήτρια πιάνου, τη μύησε από παιδί στη μουσική.

Είναι Πτυχιούχος Πιάνου του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Διδάχτηκε κλασικό τραγούδι με τον John Modino, από το οποίο μεταπήδησε ,και ασχολήθηκε με το μοντέρνο τραγούδι μαθητεύοντας στην Julie Massino.

Η φωνήκαι το ταλέντο της, τραγουδώντας σε 6 ξένες γλώσσες, που μιλά άπταιστα, πέρασαν τα σύνορα της χώρας μας, και βρέθηκε να ζει, να δημιουργεί και να αναγνωρίζεται η αξία της σε χώρους καλλιτεχνικούς του LosAngeles, του Μαϊάμι και της Μόσχας.

Ηχογραφεί το πρώτο της τραγούδι και κάνει το πρώτο της videoclip, στο Los Angeles με τίτλο «Baila Habibi», στη μουσική συλλογή“Baila Habibi Compilation”, που κυκλοφόρησε από την Time Zone Records L.A και τη Sony Music L.A.

Εντωμεταξύ, επιστρέφει στην Ελλάδα για να ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Το ανήσυχο καλλιτεχνικό της πνεύμα την οδηγεί στην πόρτα της Eros Music του Στέλιου Φωτιάδη και ηγείται του γκρουπ «Fata Morgana» ως η τραγουδίστρια αυτού. Κυκλοφορεί, τότε, τον δεύτερό της δίσκο με τίτλο «Αν μ'αγαπάς» ο οποίος είχε αρκετά μεγάλη επιτυχία και η ίδια αρχίζει να εμφανίζεται σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές.

Συνεργάστηκε με κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς, συνθέτες και ερμηνευτές, όπως με τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Γιάννη Σπανό, Θοδωρή Ξυδιά, τον Στέφανο Κορκολή, τον Δαυίδ Ναχμία, τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, τη Νατάσσα θεοδωρίδου, τον Κώστα Μακεδόνα και πολλούς άλλους.

Καταξιώθηκε και εδραιώθηκε στον καλλιτεχνικό χώρο με την απόλυτα επιτυχημένη συνεργασία με τον κορυφαίο συνθέτη Μίμη Πλέσσα, με τον οποίον δημιουργούν έναν δίσκο με κάποιες απ τις μεγαλύτερες επιτυχίεςτου συνθέτη , με τίτλο «σε ελληνικά και ρώσικα μονοπάτια» . Ο δίσκος αυτός γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη Ρωσία. Μετακομίζει στη Μόσχα για 5 χρόνια και συνεργάζεται, εκεί, με διάσημους καλλιτέχνες , όπως τον Vladimir Preznikov και τη Natalia Podolskaya.

Η ζωή και η οικογένειά της την οδηγούν πάλι πίσω στην Ελλάδα, όπου ηχογραφεί τον τρίτο της δίσκο, με τίτλο «Απόψε αλλάζω τη ζωή μου» σε στίχους Alice Torι , που κυκλοφόρησε από την Protasis Music του Νίκου Οικονόμου .

Η Κατερίνα Κουρεντζή ερμηνεύει με εντυπωσιακό τρόπο, τραγούδια από όλα τα μουσικά είδη. Σήμερα, τη συναντάμε να ηγείται σχημάτων με εναλλακτικά μουσικά θέματα, τα οποία υποστηρίζει άξια με ένα ρεπερτόριο που ξεπερνά τις τρεις ώρες, ταξιδεύοντας το κοινό της σε όλον τον κόσμο, με τελικό σταθμό, την πατρίδα της.

Τέλος, η Κατερίνα Κουρεντζή, δε σταματάει ποτέ να φλερτάρει με την τέχνη. Εμπλουτίζει τα σχήματά της με τις γνώσεις της σε ελληνικούς, μοντέρνους, ευρωπαϊκούς, λάτιν χορούς και συμμετέχει σε θεατρικούς θιάσους που γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.
 

Μεγάλο Λαϊκό γλέντι με τον Βαγγέλη Κορακάκη στο Ιλιον (VIDEO - ΦΩΤΟ)

October 10, 2015, 5:46 am

≫ Next: Γιώργος Κάρλας

≪ Previous: ΡεμπεTango με την Κατερίνα Κουρεντζή στο Εl Convento Del Arte

$

0

0

Το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας του 41ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στο Ίλιονολοκληρώθηκε με το γλέντι στη Λαϊκή Σκηνή, με το κέφι να κορυφώνεται με τον αυθεντικό λαϊκό δημιουργόΒαγγέλη Κορακάκηκαι το συγκρότημά του να παρασύρει σε ένα γνήσιο λαϊκό γλέντι με παλιά και νέα τραγούδια. Μουσικές αγαπημένες και ένα κοινό που από νωρίς είχε πάρει θέση στο λαϊκό στέκι, δημιούργησαν ένα μείγμα κεφιού.

Αγαπημένος μουσικός, ο Βαγγέλης Κορακάκης, παλιός γνώριμος στο κοινό του Φεστιβάλ και με τη δική του ιστορία στο λαϊκό ρεμπέτικο τραγούδι, ξεσήκωσε το κοινό ερμηνεύοντας με τη χαρακτηριστική φωνή του αθάνατα τραγούδια άλλων δημιουργών αλλά και δικά του. Ο χώρος του λαϊκού στεκιού γέμισε ζωή, με εκατοντάδες στόματα να επαναλαμβάνουν τους στίχους και να δημιουργούνται «εστίες» χορού όχι μόνο μπροστά στη σκηνή αλλά και ανάμεσα στις παρέες που διασκέδασαν μέχρι αργά με φαγητό και ποτό.  Εδώ Βίντεο και φωτογραφίες

Γιώργος Κάρλας

October 11, 2015, 5:55 am

≫ Next: « ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΜΑΚΑΜΙΑ -ΤΕΧΝΙΚΑ - ΨΑΛΤΙΚΗ» του ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΚΟΥ..

≪ Previous: Μεγάλο Λαϊκό γλέντι με τον Βαγγέλη Κορακάκη στο Ιλιον (VIDEO - ΦΩΤΟ)

$

0

0

Γιώργος Κάρλας

Ο Τάσος Σχορέλης για τον Κάρλα.

Γεννήθηκε στο Μαραθόκαμπο της Σάμου το 1922. Από το 1936 ασχολήθηκε με το ρεμπέτικο τραγούδι. Παίζει μπαγλαμά και μπουζούκι. Αν και έχει γράψει πολλά τραγούδια, λίγα έχουν γραμμοφωνηθεί. 

Χαρακτηριστικός τύπος ρεμπέτη, δε δούλεψε ποτέ πάνω στο πάλκο, αλλά σαράντα χρόνια γυρνάει από ταβέρνα σε ταβέρνα με τον μπαγλαμά του και τη «σφουγγάρα» του.
Και σήμερα ακόμα τον συναντάς στα ταβερνάκια του Πειραιά και της Κοκκινιάς παίζοντας και τραγουδώντας ρεμπέτικα όπως στον «παλιό καλό καιρό».
«…Στον Πειραιά ήρθα το 1932. Ήμασταν 7 αδέλφια. Τον ένα τον χάσαμε στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Τον κάρφωσαν οι προδότες γιατί ήταν πατριώτης. Πιτσιρικάς ακόμα, με τον Παναγιώτη τον Καμπούρα, τον Κόντη που λέγαμε, το Χρήστο το Δημόπουλο γυρνούσαμε μέσα στους τεκέδες.

Και με άλλους που δεν τους θυμάμαι. Δεν πα να μας κυνήγαγε ο αδελφός του Χρήστου, ο Νίκος, εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα.

…Στην αρχή έπιασα στα χέρια μου ένα μαντολίνο. Κάθε μέρα στην αστυνομία. Γιατί τούτο, γιατί τ’ άλλο. Στα ’37 με ’38 τσάκωσα ένα γραμμόφωνο στην πλάτη για να σταματήσουν οι τσαμπουκάδες. Το ’39 έπιασα τον μπαγλαμά. Θα τον αφήσω όταν πεθάνω. Αργότερα, έκλεψα ένα ακορντεόν από τους Ιταλούς…

Στην Κατοχή με πιάσαν οι Γερμανοί για σαλτάρισμα. Κάθισα μέσα και μετά την κοπάνισα. ….Από τότε δουλεύω «σφουγγάρα». Ούτε μια ώρα σε μαγαζί. Δε σηκώνει. Κάρλας με παπιγιόν…

….Τρεις άνθρωποι ξεχωρίζω. Ο συγχωρεμένος ο Απόστολος ο Χατζηχρήστος, που τέτοιο χρυσό παιδί δε θα μεταγεννηθεί, δε θα βγάλει η φύση σαν αυτόν, το ίδιο και ο Παπαϊωάννου. Όποιος πει κακιά κουβέντα γι’ αυτούς… Το λοιπόν αυτοί λέγανε στους μαγαζάτορες:

- Όταν έρχεται αυτό το παιδί να βγάζει σφουγγάρα, δε θα το διώχνετε.

Το ίδιο και ο Στράτος. Τούτος είχε ένα λαρύγγι που άρχιζε στο στόμα του και τέλειωνε στην πατούσα του. Και πάρα κάτω ακόμα…

Τραγούδια του:

Ο αλήτης.
Παλιώσανε τα ρούχα μου
δεν έχω να τ’ αλλάξω
και στηνν αλήτικη ζωή
ως πότε θα βαστάξω;

Η ανεργία μ’ έκανε
να φύγω απ’ το σπίτι
και μεσ’ στα παλιοκούρελα
να ζω σαν τον αλήτη.

Ως πότε τόσα βάσανα
εγώ θα τα περνάω
και μες στην ψ εύτικη ζωή
να ζω και να πονάω;


Σαν τον αλήτη.

Σαν τον αλήτη μες στους δρόμους τριγυρίζω
και την κακία όπου πάω αντικρύζω
παραμιλώ και κλαίω μόνος τον καημό μου
κι απ’ το μεράκι έχασα το λογικό μου.

Εγώ μεγάλωσα μέσα στην παραλία
με του περαία τα αιδιά στην αλητεία
και δε με νοιάζει τι θα πουν όσοι με βλέπουν
φράγκο δε δίνω κι όσο κι αν με κατατρέχουν.

Όταν νυχτώσει στις μαούνες την αράζω
κλείνω τα μάτια και κοιμάμαι σα νυστάζω
και κάθε βράδυ μες στο κρύο τουρτουρίζω
και την ορφάνια μου θυμάμαι και δακρύζω.

Επίσης αναφέρονται και άλλα δικά του τραγούδια:
«Στο λιμάνι μια ζωή», «Τα λεβεντόπαιδα», «Του αδελφού μου ο χαμός», «Φτώχεια δε σε φοβάμαι» «Στα Γιάννενα μέσα στου Φιξ»και αναφέρει ο Σχορέλης πως υπάρχουν και άλλα δικά του, τα οποία δεν κατονομάζει.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 

Η φωτογραφίαείναι από users.sch.gr/gpantakis

 

« ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΜΑΚΑΜΙΑ -ΤΕΧΝΙΚΑ - ΨΑΛΤΙΚΗ» του ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΚΟΥ..

October 14, 2015, 2:13 am

≫ Next: Γιώργος Τσαγκαράκης ή Τζιμάκης..Ο τραγουδιστής των ταμπαχανιώτικων. (Vid)

≪ Previous: Γιώργος Κάρλας

$

0

0

Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος

Τεχνικά, αρχέγονα και πρωτόλεια  σαν δρόμοι –νοοτροπίες ψαλτικής- δρόμοι- βυζαντινά ρεμπέτικα  μακάμια  (ήχοι ),αναφέρονται  σημειολογικά  όπως παρακάτω:

1.-Πρωτόγονη  Κλίμακα (ΛΥΔΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ)- ΧΟΥΖΑΜ-ΧΙΝΤΖΑΖ (2ος ηχος με τον πλάγιό του(Απαλός,απλός ,ευχάριστος).

2.-ΜΙΞΟΛΥΔΙΟΣ ( ΤΣΑΡΓΚΙΑΧ  και  ΡΑΣΤ (4ος ήχος  με τον πλάγιό Του (Παραπονιάρης-Φιλότιμος).

3.-ΦΡΥΓΙΟΣ(ΤΣΑΡΓΚΙΑΧ και ΣΑΜΠΑΧ (30ς ήχος με τον πλάγιό του (Βίαιος ,μεγαλόπνοος,ισχυρά συναισθηματικός).Από την παραπάνω νοοτροπία  του  ΦΡΥΓΙΟΥ ,οι  Ελληνες  πήραν  τις  λέξεις Ιαμβος,Θρίαμβος,Διθύραμβος).

4.-ΔΩΡΙΟΣ (ΟΥΣΑΚ-ΧΟΥΣΕΙΝΙ) 1ος  ήχος  με τον πλάγιό του.Ανδροπρεπής δυναμικός,αψύς,υπερήφανος).Στη βάση του παραπάνω δρόμου ο Αλκμάν  από τις Σάρδεις θεμελίωσε τα πρώτα μουσικά δρώμενα στην αρχαία Σπάρτη.Ειδικοί βεβαιώνουν πως τα Μανιάτικα  Μοιρολόγια  έχουν καθαρή συγγενική σχέση με τον Δώριο ήχο.


Αναφέρονται  επίσης ,ως  αρχαϊκές  μουσικές τεχνοτροπίες τα «ΗΘΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ», όπως:

1.-   Το ΔΙΑΤΟΝΙΚΟ (Αρρενωπό ,αυστηρό,απαιτητικό).

2.-   Το ΧΡΩΜΑΤΙΚΟ (Παθητικό,παραπονιάρικο) και

3.-   Το ΕΝΑΡΜΟΝΙΟ (Στιβαρό,διεγερτικό,επαναστατικό).

Ο Ηρακλείδης ο Ποντικός,ποτέ δεν αποδέχτηκε την «λυδιστί» και «φρυγιστί»  αρμονία,δηλαδή τα Χιντζάζ και τα Σαμπάχ,ως  σύμμικτη  ελληνική   αρμονία. Μόνον οι Πυθαγόριοι και  οι Στωικοί  είναι αποδεδειγμένα οι πρώτοι που διακηρύσσουν  την συμπάθειά τους στη Διατονική κλίμακα κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο.
Θεωρούνται  «νεωτεριστές» και οι αντιδράσεις προς  ό,τι διαδίδουν τους είναι εκρηκτικές.

Πυθαγόρας: Με σφυριά αριθμεί την μουσική  κλίμακα και καθορίζει τόνους.

Να , γιατί  γι’ αυτόν , αλλά και περισσότερους λόγους  τα μακάμια έχουν σημαντική σημειολογική σχέση με τα Μαθηματικά.(Πολλοί  τότε σύγχρονοι  το αμφισβήτησαν μανιωδώς ,αλλά οι Πυθαγόριοι τους  αντέτειναν  αποδείξεις πειστικώτατες). Σημ: Το 580  π.Χ. ο  Πυθαγόρας  με  κτυπήματα  σφυριών αρίθμησε την κλίμακα και
καθόρισε  μουσικούς  τόνους  και  διαστήματα.(Πρόκειται για κάτι θαυμάσιο , όπου  εδώ ορισμένοι συνδέουν  την οργανική παραγωγή μουσικής όπως  και  στα  σημερινά  κύμβαλα (κλειδοκύμβαλα) και θεωρούν  την  όντως  ενδιαφέρουσα  αυτή τεχνική  σαν προσομοιάζουσα με την τεχνική  παραγωγής μουσικής του ακκορντεόν ,αλλά και του  πιάνου.).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει  το γεγονός όπου μνημονεύεται στενή σχέση της εφεσης για μουσική δημιουργία με πλανητικές ,αστρικές διαθέσεις.
Έπρεπε να περάσουν 16 με  17 αιώνες ,ώστε να επιβεβαιωθούν οι Πυθαγόρειοι,πως,όπως προαναφέρθηκε, η μουσική έχει άμεση σχέση με την ηλιακή  δράση και η έμπνευση για μουσική δημιουργία επίσης . Έτσι,παλαιότεροι και  σύγχρονοι διακονούντες την αστρολογία,αναφέρουν ότι αποδειγμένα η σχετική διάθεση για περίοπτη μουσική συνθετική παραγωγή, επηρεάζεται καθοριστικά και σε εποχές  Ηλιακού  Μέγιστου (ηλιακές  μεταλλάξεις κάθε 11,5 χρόνια).Υποστηρίζεται,σε συνάφεια ότι ο Vivaldi έγραψε τις περίφημες «Τέσσερις Εποχές» κατά την διάρκεια ηλιακών εκλάμψεων.Επίσης πως ο Antonio Stradivari ,κατασκεύασε τα ανεπανάληπτα –μοναδικά βιολιά  Stradivarious  το έτος  1717,έτος  Ηλιακού  Μέγιστου. (Για τους ειδικούς).

Σημαντικό  ότι ,με το Ηλιακό Μέγιστο συμπίπτει κάθε φορά περίφημη –ιδιαίτερη ποιοτικά και ποσοτικά  σοδειά κρασιού ,μελιού και άλλων  γεωργικών αγαθών. (Αυτό το γνωρίζουν  καλά οι κατά τα  άλλα  έμπειροι  αγροτασχολούμενοι, άσχετα  αν δεν διαθέτουν την  εξειδικευμένη  γνώση  να  το αποδώσουν σε αστρικές η άλλες  σχετικές διεργασίες και το αποδίδουν  αλλού (κόπωση χωραφιών, καιρικά  ήπια φαινόμενα , προληπτικές εμμονές,δεισιδαιμονίες , συγκυρίες κ.λ.π.).

Διαφέρουν οι απόψεις σε ότι αφορά τους  μουσικούς δρόμους. Άλλοι τους αριθμούν σε επτά (7) και  άλλοι  σε εννέα (9). Προφανώς οι  δεύτεροι αναφέρονται σε μετεξελικτικές παραλαγές. Κάθε, πάντως εμπεριστατωμένη  σχετική   άποψη είναι εκτιμητέα και σεβαστή.

Πρωτόγνωρη και σοβαρή λογίζεται η θεώρηση , μουσική η άλλη του  όρου  magam  ,των συνθετικών του χαρακτηριστικών ,καθώς και των  δρόμων του  από πλειάδα ειδικών μουσικολόγων , κυρίως όσων έχουν άμεση σχέση με την αραβική η τούρκικη μουσική. Έτσι περίπου  όλοι ,  με  ελάχιστες μουσικές  ειδικές   διαφοροποιήσεις ορίζουν το magam ως «βασική μουσική φόρμα » -βάση για την μελωδική δημιουργία ενός τραγουδιού.

Οι περισσότεροι ασχολούμενοι  με την ψαλτική και την βυζαντινολογία  ορίζουν τα μακάμια σε  δέκα τρία  (13),ήτοι :
Rast (Ραστ),Suziniak(Σουζινιάκ),Pouselik (Πουσελίκ), Ussak (Ουσάκ), Neva (Νεβά), Husehini (Χουσεινί), Kiyrdi  (Κιουρντί), Hicaz
(Χεντζάζ), Karsigar (Καρσιγκάρ), Uzzal (Ουζάλ), Zengule (Ζενγουλέ ),Humayum (Χουμαγιούμ) και  Cargah ( Σαργκιάχ).

Τους συγκεκριμένους   δρόμους,βυζαντινούς –μακάμικους «θεράπευαν»  πρώτιστα  παλιότεροι  μουσικοί   της  «Μικρασιατικής» λεγόμενης  σχολής , που σήμερα  βέβαια δεν ζούν. Ελάχιστοι « μαθητές» τους προσπαθούν ως τα σήμερα  φιλότιμα να τους «αποτυπώσουν», κυρίως  παίζοντας  τα  πρίν το  1950 παλαιότερα γνήσια
ρεμπέτικα . Πολλοί ευτυχώς τα καταφέρνουν .

Ο Λίβανος, η Συρία  και ιδιαίτερα το Ισραήλ και η Αίγυπτος , έχουν  μέχρι σήμερα  ιδιαίτερη  μουσική  σχέση  με τα ανατολίτικα  μακάμια.

Από το Eliat ,μέχρι τη Χάιφα ,το Γιάφφοβο (παλιό  Τελ Αβίβ), μέχρι  τη Γαλιλαία δίνουν και παίρνουν εκδηλώσεις με μακάμικη βυζαντινή μουσική.
Ο Yehuda  Poliker ,o  δημοφιλέστερος ισραηλινός  τραγουδοποιός έχει απόλυτα υιοθετήσει και εκθειάζει τα μπουζούκια τα ούτια , τους μπαγλαμάδες κ.α. Μαζί  με  Σεφαρντίμικα τραγούδια (ειδικό  μουσικό  ύφος) ,καθώς και τραγούδια του περίφημου ιδιαίτερου εβραϊκού ύφους ,του Mizrahit,ηδη τα ανατολίτικα απoτελούν βασική μουσική στις υπαίθριες αγορές του σημερινού Τελ Αβίβ,αλλά και σε πληθώρα εκδηλώσεων άλλων πόλεων.

Όπως ειδικοί γνώστες (Φέρρης κ.α.) γνωρίζουν, η Ελληνική κοινότητα στην Αίγυπτο είχε μεγάλη επιρροή και στο μουσικό τοπικό πολιτισμό όπου κυριαρχούσαν τα ίδια γούστα όπως και στους πρόσφυγες  με  κυρίαρχα τα  Σμυρνέικα  και τα ρεμπέτικα. Τα μπουζούκια,τα ούτια,τα κανονάκια στην Αίγυπτο έδιναν κι’ έπαιρναν.                     
Πιστοποιημένα,άλλωστε,πάμπολλοι Ελληνες καλλιτέχνες  εδειχναν ενδιαφέρον και είχαν αδυναμία στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια.( Παπαγκίκα,Νούρος, Γούναρης αλλά και Χιώτης).
Πολλοί Αιγυπτιώτες μουσικοί συνεργάστηκαν με Εβραίους μουσικούς (Λούκας,Βισβίκης, Ανδρέας Ανδρεαδάτος , Aφοι Μανιταρά κ.α). Η Λεβαντίνικη μουσική ήταν τότε κράμα ανατολικής μελωδίας (Αίγυπτος ,Λίβανος ,Συρία,κ.λ.π.)και  δυτικής αρμονίας.

Ο  Σαγιέντ Νταρουίς (πατέρας της Αιγυπτιακής μουσικής)είχε τότε φέρει και  εισαγάγει στην Αλεξάνδρεια από τη  Βηρυττό τα Σμυρνέικα  μινόρια. Η «Ζεχρά»,η «Μισιρλού», τραγουδιόταν παντού,όμως με ιδιωματικούς τοπικούς στίχους.
Η  ουσία  είναι οτι  οι  Μιζραχί που εισήγαγαν το εβραϊκό ιδίωμα μετέφεραν αυτές  τις  Ελληνοαιγυπτιακές μνήμες  στη βασική  μουσική τους , μουσική νοοτροπία που λατρεύεται ως τα σήμερα.

Γιώργος Τσαγκαράκης ή Τζιμάκης..Ο τραγουδιστής των ταμπαχανιώτικων. (Vid)

October 14, 2015, 2:27 am

≫ Next: Θύμιος Στουραϊτης

≪ Previous: « ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΜΑΚΑΜΙΑ -ΤΕΧΝΙΚΑ - ΨΑΛΤΙΚΗ» του ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΚΟΥ..

$

0

0

Γιώργος Τσαγκαράκης ή Τζιμάκης

Μια σπάνια, για να μη πούμε η μοναδική τηλεοπτική συνέντευξη, που πήρε ο Γιώργος Βιτώρος από τον 90χρονο Γιώργο Τσαγκαράκη ή Τζιμάκη (τον μεγαλύτερο ίσως τραγουδιστή ταμπαχανιώτικων που γέννησε η Κρήτη), δύο χρόνια περίπου πριν πεθάνει στα Χανιά

 Video:Γιώργος Βιτώρος

---

Θύμιος Στουραϊτης

October 14, 2015, 6:01 am

≫ Next: Σήμερα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Ερωδό με την "Λαϊκή Τετρακτύς "

≪ Previous: Γιώργος Τσαγκαράκης ή Τζιμάκης..Ο τραγουδιστής των ταμπαχανιώτικων. (Vid)

$

0

0

Ο Θύμιος Στουραϊτης γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1942 στην Κερατέα, αλλά η καταγωγή του είναι από την Εύβοια. 

Ο πατέρας του ήταν πλανόδιος βιολιστής.
Από μικρός ήρθε σε επαφή με τη μουσική, αλλά εγκατέλειψε την κιθάρα γιατί αγάπησε το μπουζούκι. Στα 12 ήταν ήδη καλός, ενώ στα 13 του είδε από κοντά τον Μάρκο να παίζει σε πανηγύρι στο Κορωπί.

Ο άνθρωπος που τον έπεισε να προχωρήσει είναι ο Θόδωρος Δερβενιώτης. Από την αρχή της επαγγελματικής του καριέρας βρέθηκε δίπλα στο Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Λαύκα, τη Ρίτα Σακελλαρίου, την Αντζελα Γκρέκα, τον Σπύρο Ζαγοραίο.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που ηχογραφεί και δικές του συνθέσεις.

 
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ sinisblogspot.blogspot.gr

Σήμερα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Ερωδό με την "Λαϊκή Τετρακτύς "

October 15, 2015, 12:10 am

≫ Next: Η «Διασπορά» της ΕΡΤ3 αναδεικνύει τα 100 χρόνια του έργου του Τσιτσάνη

≪ Previous: Θύμιος Στουραϊτης

$

0

0

Σήμερα, 15 Οκτωβρίου, 9:00 μ.μ.,η "Λαϊκή Τετρακτύς "με τους: Άννα Παντελή, Ηλία Ιορδάνου, και ο Παναγιώτη Ξανθόπουλο με ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια θα είναι στον Ερωδόστην Λευκωσία.

Σας περιμένουμε!!! 

Kαφεστιατόριο Ερωδός - Διεύθυνση: Πατριάρχου Γρηγορίου 1Λευκωσία

Τηλέφωνο:22752250

Η «Διασπορά» της ΕΡΤ3 αναδεικνύει τα 100 χρόνια του έργου του Τσιτσάνη

October 16, 2015, 1:11 am

≫ Next: Φώτης Χαλουλάκος ή Φωτάκης (video)

≪ Previous: Σήμερα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Ερωδό με την "Λαϊκή Τετρακτύς "

$

0

0

Η εκπομπή ΔΙΑΣΠΟΡΑ της ΕΡΤ 3, με αρχισυντάκτρια και παρουσιάστρια την κ. Χρύσα Σάμου, συνεχίζοντας να αποτελεί μια καταλυτική γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των απόδημων Ελλήνων και της μητροπολιτικής Ελλάδας, θα παραστεί και θα καλύψει τηλεοπτικά το 11ο Φεστιβάλ Θεσσαλών Ευρώπης που θα πραγματοποιηθεί στο Γκύτερσλο το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015 στις 18:00 και που είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τη Γέννηση του Βασίλη Τσιτσάνη.

Σκοπός της εκπομπής είναι να συνδέσει τον ελληνισμό με ολόκληρη την υφήλιο, δίνοντας βήμα λόγου, διαλόγου και αντίλογου στους απανταχού Έλληνες παρουσιάζοντας την ιστορική τους διαδρομή, το σύγχρονο «γίγνεσθαι» τις δράσεις, τα προβλήματα, τους στόχους και τις φιλοδοξίες των Ελλήνων που ζουν μακριά από την πατρίδα.

Το 11ο Φεστιβάλ αποτελεί μια κορυφαία εκδήλωση της Ομοσπονδίας Θεσσαλικών Συλλόγων Ευρώπης όπου οι Θεσσαλοί θα εορτάσουν όλοι μαζί σε ένα τρικούβερτο παραδοσιακό Θεσσαλικό γλέντι.
Στη διοργάνωση θα συμμετέχει ο Δήμαρχος Τρικκαίων κ. Παπαστεργίου, ο οποίος θα παραστεί προσωπικά, μαζί με την μουσική ορχήστρα του Δήμου Τρικκαίων «Βασίλης Τσιτσάνης».

Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν βραβεύσεις και θα επιδοθούν τιμητικές διακρίσεις στα άτομα εκείνα που συνέβαλαν στην ανάδειξη του έργου του Βασίλη Τσιτσάνη, τα ονόματα των οποίων κρατούνται μυστικά και αποτελούν έκπληξη!

Από το γραφείο τύπου της
Ομοσπονδίας Θεσσαλικών Συλλόγων Ευρώπης

Διαμαντής Γκίκας

ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

Φώτης Χαλουλάκος ή Φωτάκης (video)

October 17, 2015, 6:09 am

≫ Next: Κιτσοπούλου – Περλέγκας με «φίνο μπαγλαμά» στον Ιανό

≪ Previous: Η «Διασπορά» της ΕΡΤ3 αναδεικνύει τα 100 χρόνια του έργου του Τσιτσάνη

$

0

0

Φωτάκης, Σοφία Στρατηγοπούλου, Χρηστάκης. Στο πιάνο ο Β.Βασιλειάδης (Πανελλήνιο, Καλαμάτα 1956).

Γεννήθηκε στου Χαριλάου στη Θεσσαλονίκητο 1922. Όταν ήταν ακόμα έξι χρονών ο Στέλιος Κιάφας του έμαθε φυσαρμόνικα. Μέχρι το 1941 εξακολουθούσε να παίζει φυσαρμόνικα και παράλληλα μαντολίνο και μπουζούκι. 
Τότε τον εμφάνισε, με μεγάλη επιτυχία, σα νούμερο με τη φυσαρμόνικα ο Αρίαςστη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια εγκατέλειψε τα άλλα όργανα και ασχολήθηκε αποκλειστικά με το μπουζούκι. Στην αρχή γυρνούσε με φίλους και παίζανε στις ταβερνίτσες της Καμάρας χωρίς μεροκάματο αλλά μόνο για ένα πιάτο λαχανίδες.
  Μετά από λίγους μήνες αυτός, ο Γιάννης Ντουρέκας, ένας εξαιρετικός μπουζουξής κι ο Αντρίκος ο κοντός, φτιάξανε το «Τρίο Καμαριωτάκια«. Όταν χωρίσανε έφτιαξε το «Τρίο Φωτάκη«. Μετά την Απελευθέρωση κατέβηκε στην Αθήνα όπου εργάστηκε μέχρι το 1970.
Από το 1967 είχε δικές του σχολές μουσικής, όπου δίδασκε διάφορα όργανα και τραγούδι.
Ο Χαλουλάκος εκτός από καθηγητής μουσικής και μπουζουξής είναι και αξιόλογος συνθέτης. Πολλά από τα τραγούδια του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.
Ο Φωτάκης, όπως ήτανε γνωστός, είναι ένας από τους αφανείς εργάτες του ρεμπέτικου, που η προσφορά του στην πορεία του υπήρξε σημαντική.
Πηγή ανάρτησης:  Παντάκης Γιώργος

 

Κιτσοπούλου – Περλέγκας με «φίνο μπαγλαμά» στον Ιανό

October 19, 2015, 4:54 am

≫ Next: Πρόδρομος Τσαουσάκης (1919 - 1979)

≪ Previous: Φώτης Χαλουλάκος ή Φωτάκης (video)

$

0

0

Τα ρεμπέτικα ταιριάζουν «στην δική μου ψυχοσύνθεση» σημειώνει η Λένα Κιτσοπούλου

Δεν είναι η πρώτη φορά που τραγουδούν ρεμπέτικα και λαϊκά η Λένα Κιτσοπούλου και ο Γιάννος Περλέγκας μαζί με το συγκρότημα Ραστ Χιτζάζ. Θα έχουμε την ευκαιρία να τους ακούσουμε για δύο βραδιές στον Ιανό, 24 και 31 Οκτωβρίου.Μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο αναγνωρίζουν στο ρεμπέτικο τραγούδι χαρακτηριστικά μεγάλης τέχνης, ενώ δηλώνουν ότι θα ερμηνεύσουν «με μπουζούκι, με κιθάρα και με φίνο μπαγλαμά» και μοναδικό κριτήριο «τα γούστα τους».

Η Λένα Κιτσοπούλου απολαμβάνει κάθε φορά που τραγουδά ρεμπέτικα, μια συνήθεια που την επαναλαμβάνει εδώ και καιρό στη Σαντορίνη, στην Αθήνα και με διάφορα μουσικά σχήματα.

«Οι αναφορές αυτών των τραγουδιών, η αμεσότητά τους, το αίσθημα που βγάζουν πηγαίνουν κατευθείαν στη ψυχή... είναι κάτι που ταιριάζει με την δική μου ψυχοσύνθεση. Μ'αρέσει αυτό ακριβώς: ότι μιλάνε για τον έρωτα, για τα καλά και τα κακά της ζωής με έναν τρόπο άμεσο, γνήσιο κι απλό» εξηγεί.

Η ελληνική μουσική έχει χαρακτηριστικό ρόλο στα έργα της Κιτσοπούλου, οπότε δεν ξενίζει καθόλου που η ίδια συχνά παίρνει το μικρόφωνο ξεφεύγοντας από την μοναξιά της γραφής: «προσωπικά ευχαριστιέμαι κάθε φορά αυτές μας τις συναντήσεις με τον Γιάννο και τους Ραστ Χιτζάζ» λέει για τις επικείμενες βραδιές τους στον Ιανό.

Ο Γιάννος Περλέγκας λέει πως «από μικρός, ίσως λόγω του πατέρα μου που υπήρξε συλλέκτης, έμαθα να αγαπώ αυτά τα τραγούδια. Παρά την κλασική μου παιδεία στη μουσική -σπούδαζα πιάνο βλέπεις- συναντήθηκα στη συνέχεια με τους μετέπειτα κουμπάρους μου Στράτο Γκρίντζαλη και Μπάμπη Παπαδημητρίου και μαζί φτιάξαμε το συγκρότημα Ραστ Χιτζάζ. Κι αυτό κρατάει χρόνια. Είναι σπουδαίοι μουσικοί, ασχολούνται επαγγελματικά με το τραγούδι αλλά κι εγώ όποτε μου δίνεται η ευκαιρία βρίσκομαι μαζί τους γιατί πραγματικά μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση».

«Με τη Λένα συναντηθήκαμε πριν από πολύ καιρό, ανακαλύψαμε το κοινό μας πάθος για το τραγούδι και εδώ και πέντε χρόνια παίζουμε πολύ συχνά μαζί σε διάφορους χώρους», αφηγείται ο Γιάννος Περλέγκας.

Εκτιμά τα ρεμπέτικα τραγούδια ως «προϊόντα γνησιότητας» και θεωρεί πολύ πιο ποιητική τη σύνδεση που έχουμε αυτή τη στιγμή με το ρεμπέτικο, απ'ό,τι στην δεκαετία του '80 που παρά την τότε αναβίωσή του κινδύνευσε, όπως υποστηρίζει, να αλλοιωθεί.

«Ο τρόπος που ερμηνευόταν δεν ήταν αντιπροσωπευτικός της ποιότητας που έχουν αυτά τα τραγούδια τα οποία για να μας μιλούν ακόμα προφανώς επικοινωνούν με αισθήματα που εξακολουθούν να συγκινούν».

«Μην ξεχνάμε ότι ήταν τραγούδια του περιθωρίου, δεν ήταν αποδεκτά, στην αρχή, ούτε καν από την Αριστερά» υπενθυμίζει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης.

«Σαν τέτοια τραγούδια ανθρώπων που δεν μπορούσαν να χωρέσουν εύκολα κάπου, έρχονται και δένουν με τις εποχές...Καθώς, πέρα από αυτή την πραγματική, ρεαλιστική και σκληρή εικόνα της προσφυγιάς που βλέπουμε και πάλι γύρω μας, πολλοί από μας βιώνουν μια εσωτερική προσφυγιά..Υπάρχουν πολλοί αποσυνάγωγοι ανάμεσά μας...περισσότεροι απ'όσους νομίζουμε. Κι αυτούς πάντα θα τους εκφράζει το ρεμπέτικο».

Το πρόγραμμά τους περιλαμβάνει τραγούδια από όλο το φάσμα του ρεμπέτικου μέχρι το 1955. Όσο για το περιβάλλον του Ιανού, που δεν είναι κατεξοχήν χώρος για ρεμπέτικο τραγούδι, διαθέτει, σύμφωνα με τον Γιάννο Περλέγκα « το μεγάλο προσόν ότι εκεί κυρίως οι μουσικοί μπορούν ν'ακούσουν τι παίζουν, μπορεί να γίνει μια ηχοληψία πολύ καλή. Γιατί εμείς προσπαθούμε να μην βγαίνει ηλεκτρικός ο ήχος των οργάνων αλλά το δυνατόν πιο φυσικός. Κι ο κόσμος σε τέτοιους χώρους έρχεται συγκεντρωμένος στο τι θ'ακούσει».