Quantcast
Channel: Το Ρεμπέτικο Τραγούδι
Viewing all 1584 articles
Browse latest View live

Η τελευταία ρεμπέτισσα Μαριώ, ανοίγει την… πόρτα της ψυχής της στο neakriti.gr

$
0
0
ΜαριώΣυνέντευξη στο neakriti.gr, έδωσε μία από εκφραστικότερες εκπροσώπους του ρεμπέτικου τραγουδιού, η Μαριώ, η οποία εξομολογείται το μυστικό της επιτυχίας της. Η γυναίκα που υπηρέτησε με σεβασμό το ρεμπέτικο τραγούδι και αγαπήθηκε τραγουδώντας όλα εκείνα τα ρεμπέτικα τραγούδια που αγαπήσαμε κι εμείς με τη σειρά μας, μας άνοιξε την… «πόρτα» της.
Συνέντευξη στηΜαρία Λιναρδάκη

Κινητήριος δύναμή της η Αγάπη, σε ότι έκανε πάντα… Αγάπη πολύ έδωσε και στη δουλειά της και στην οικογένειά της και εξακολουθεί να δίνει.
Μεγάλη αγάπη επίσης τρέφει για την απλή ζωή, αυτή τη ζωή που μιλούν τα ρεμπέτικα τραγούδια. Ένας λόγος εξάλλου που αγάπησε το ρεμπέτικο ήταν αυτός, γιατί αγαπά την απλότητα, όπως εξομολογείται στο neakriti.gr.
Ότι έκανε, το έκανε με πάθος, παρά τις δυσκολίες της ζωής έμαθε να δοξάζει το Θεό και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Σε μικρή ηλικία ήταν, όταν την… συνεπήρε το ρεμπέτικο τραγούδι και τώρα πια ως μητέρα και γιαγιά, εξακολουθεί να το υπηρετεί, όποτε της δίνεται η ευκαιρία με την ίδια ακριβώς αγάπη, αλλά και με απέραντο σεβασμό.
Δεν είναι άλλη από την ιδιαίτερα αγαπητή ρεμπέτισσα Μαριώ, την οποία αγαπήσαμε μέσα από τις ερμηνείες της, και που μας έκανε την τιμή να μας ανοίξει την πόρτα της και την ψυχή της και την ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.

Πώς ξεκινήσατε την καλλιτεχνική σας πορεία και από ποια ηλικία αρχίσατε να τραγουδάτε;





Ο ρεμπέτης που τυφλώθηκε παίζοντας το μπουζούκι του πάνω στο πάλκο

$
0
0
https://s.nbst.gr/files/1/2018/11/wknrrem002.jpg

Ύμνησε την αντίσταση και την ελευθερία, έμπλεξε με τα ναρκωτικά, αποτοξινώθηκε μόνος και έγραψε ιστορία στη μουσική

Η ζωή δεν είναι εύκολη για όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν αυτοί που γεννιούνται με τα πάντα στα πόδια τους. Υπάρχουν και εκείνοι που πρέπει να παλέψουν σκληρά για ν’ αποκτήσουν τα ελάχιστα ή απλά για να επιβιώσουν. Υπάρχουν και αυτοί που γεννιούνται «ξυπόλητοι», κατακτούν την κορυφή, δίνουν μια κλωτσιά καταστρέφοντας τα πάντα και στη συνέχεια τα ξαναχτίζουν.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Δημήτρης Γκόγκος. Και αν το ονοματεπώνυμό του δεν σας λέει και πολλά πράγματα, είναι σίγουρο πως το ψευδώνυμό του θα σας κάνει να σιγοτραγουδήσετε το «αποβραδίς ξεκίνησα»… Ο Μπαγιαντέρας, άλλωστε, δεν ήταν κάποια αμελητέα ποσότητα στο ρεμπέτικο τραγούδι. Έγραψε τη δική του ιστορία.
Χαρακτηρίστηκε «ραψωδός της αντίστασης» και «υμνητής της ελευθερίας». Έζησε τη ζωή του όπως εκείνος ήθελε. Έμπλεξε με τα ναρκωτικά και όταν κατάλαβε πως αυτή η ζωή δεν κάνει για εκείνον αποτοξινώθηκε μόνος του και από τότε δεν ήπιε ξανά ούτε… πορτοκαλάδα με ανθρακικό.
Ο Μπαγιαντέρας τυφλώθηκε πάνω στο πάλκο, την ώρα που τραγουδούσε, αλλά ούτε καν αυτό το τραγικό γεγονός δεν ήταν ικανό να τον σταματήσει από το να γράψει τη δική του ιστορία στην ελληνική λαϊκή μουσική.

Το φτωχό παιδί με τα 21 αδέρφια και την αγάπη για τη μουσική

www.newsbeast.gr
Γεννήθηκε το 1903 στο Χατζηκυριάκειο. Ήταν το τελευταίο από τα 22 παιδιά του υπαξιωματικού του βασιλικού ναυτικού, Γιάννη Γκόγκου. Ο μικρός Δημήτρης πήγε στο δημοτικό σχολείο, το τελείωσε, πήρε το πτυχίο του τετρατάξιου γυμνασίου και μετά σπούδασε ηλεκτρολόγος.
Η μοίρα του, ωστόσο, είχε μεγαλύτερα σχέδια για εκείνον. Το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου ουδέποτε το άσκησε. Η μουσική τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Σε ηλικία μόλις 17 ετών ο Δημήτρης έπαιζε μαντολίνο και κιθάρα. Αργότερα έμαθε και βιολί. Στη συνέχεια συνάντησε τη μεγάλη του αγάπη… Το μπουζούκι και αργότερα τον μπαγλαμά.
Πίσω από τη γνωριμία με το μπουζούκι κρύβεται και μια ιστορία που δείχνει  τον χαρακτήρα του Δημήτρη Γκόγκου. Έμαθε το συγκεκριμένο όργανο όταν ήταν στη φυλακή. Βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα όταν, όντας φαντάρος συνελήφθη και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 6 ετών επειδή προμήθευε με εκρηκτικά φίλους του ψαράδες!

www.newsbeast.gr

Όταν βγήκε από τη φυλακή, άρχισε να χτίζει το όνομά του. Το 1925 διασκεύασε την ιταλική οπερέτα «Μπαγιαντέρα», του Έριχ Κάλμαν, για λαϊκή ορχήστρα με μπουζούκι και μαντολίνο. Έτσι απέκτησε και το παρατσούκλι του.
Τη δεκαετία του 1930 είναι πλέον ένα αναγνωρίσιμο όνομα στα ρεμπέτικα στέκια του Πειραιά. Σε όποιο στέκι και να έπαιζε οι πειραιώτες έκαναν ουρές για να τον ακούσουν. Είναι η περίοδος που συναντά, γνωρίζει και συνεργάζεται με ιερά τέρατα του ρεμπέτικου όπως ο Βαμβακάρης, ο Παγιουμτζής και ο Μπάτης.
Το 1937 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο στην Columbia με τίτλο «οι Καπνεργάτριες», με το τραγούδι «η καπνουλού» αφιερωμένο στη σύντροφο της ζωής του, καπνεργάτρια και στιχουργό Δέσποινα Αραμπατζόγλου.

www.newsbeast.gr

Έντονα πολιτικοποιημένος και κοινωνικά ευαίσθητος ο Μπαγιαντέρας ασχολείται ανοιχτά με τα κοινά. Οι κακές παρέες, ωστόσο, ευθύνονται για τη γνωριμία του με τα ναρκωτικά που εκείνη την εποχή «σάρωναν» τα ρεμπέτικα στέκια. Ο Μπαγιαντέρας εθίζεται σε σκληρές ουσίες αλλά γρήγορα αντιλαμβάνεται πως αυτά τα οποία πιστεύει και πρεσβεύει έρχονται σε αντίθεση με την τοξικομανία.
Μόνος του αποφασίζει να κλειστεί σε ένα δωμάτιο και ν’ αποτοξινωθεί. Χρόνια αργότερα ο Τάσος Σχορέλης στη «Ρεμπέτικη ανθολογία» του θα γράψει γλαφυρά πως «τα έκοψε όλα μαχαίρι. Μέχρι το τέλος της ζωής του δεν κάπνισε ούτε ένα τσιγάρο, δεν ήπιε ούτε πορτοκαλάδα με ανθρακικό»!

Η τύφλωση πάνω στο πάλκο και η αντίσταση κατά των ναζί

www.newsbeast.gr

Όταν πλέον ο Μπαγιαντέρας «καθάρισε» από τα ναρκωτικά ασχολήθηκε ακόμα πιο ενεργά με τα κοινά και την πολιτική. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μάλιστα, ο Μπαγιαντέρας γίνεται μέλος του ΚΚΕ.
Ο πόλεμος τον βρίσκει να μάχεται με πείσμα και αυταπάρνηση στα βουνά της Αλβανίας. Για όπλα του, ωστόσο, δεν έχει μόνο το ντουφέκι αλλά και την πένα του. Εκεί ο Μπαγιαντέρας γράφει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια του. Όλα τους υμνούν την ελευθερία και την αντίσταση στον κατακτητή.

«Έχω τ’ αγρίμια συντροφιά, έχω και τα ζαρκάδια, με τα τσακάλια τριγυρνώ μέρες, αυγές και βράδια. Τον ουρανό για σκέπασμα, τη γη έχω για στρώμα και το ΕΑΜ μεσ’ στην καρδιά, γι’ αυτό θα μπω στο χώμα», τραγουδά στο «σου στέλνω χαιρετίσματα».
Μετά την πτώση του μετώπου και την παράδοση των ελληνικών στρατευμάτων ο Μπαγιαντέρας επιστρέφει στην Αθήνα, όπου μέσω της μουσικής του προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην για να συντηρήσει την οικογένεια του.
Τον Ιούνιο του 1941, ωστόσο, θα δεχθεί ένα ισχυρό πλήγμα. Ο αδελφός τού μεγάλου ρεμπέτη Μανώλη Δασκαλάκη έχει στο Μαρούσι ένα μαγαζί, το «Πειραιεύς». Ο Μπαγιαντέρας δουλεύει εκεί, με τον Γιάννη Σταμούλη (γνωστό ως Μπιρ-Αλλάχ). Από την αβιταμίνωση του έχει παρουσιαστεί γλαύκωμα. Δεν σταματάει να εργάζεται, ωστόσο, γιατί οι καιροί ήταν δύσκολοι.


«Τότε το μεροκάματο ήταν πολύ μικρό και δεν έπρεπε να χάνουμε ούτε μία μέρα. Τα μάτια μου πονούσαν συνεχώς. Ήξερα ότι είχα γλαύκωμα. Έτσι, μια μέρα, εκεί που έπαιζα ένα από τα γνωστά μου τραγούδια, αισθάνθηκα ότι χανόταν το κάθε τι από μπροστά μου. Δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα. Το μοιραίο είχε έλθει. Από 'κει και έπειτα άρχισε η περιφρόνηση από πολλούς» είχε πει ο ίδιος ο ρεμπέτης περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο έχασε την όρασή του..
Ούτε αυτό το χτύπημα της μοίρας, όμως, είναι ικανό να τον κάνει να σταματήσει. Όταν μαθαίνει πως η αντίσταση πραγματοποιεί τα πρώτα της χτυπήματα κατά του κατακτητή εκείνος ανήμπορος να πάρει το ντουφέκι έκανε αντίσταση μέσα από τα τραγούδια του. Πολλές φορές είχε πέσει στα χέρια των ναζί που τον είχαν ξυλοκοπήσει άγρια. Εκείνος, όμως, δεν είχε την παραμικρή διάθεση να σταματήσει να κάνει αυτό που ήξερε καλά.

Τα δύσκολα χρόνια μετά την κατοχή και ένας τέλος στην απομόνωση



Όταν ήρθε η απελευθέρωση ο Μπαγιαντέρας έζησε μια μεγάλη περίοδο μέσα στη φτώχεια και τη στέρηση. Για λίγο καιρό θα δουλέψει στα λαϊκά κέντρα και μετά θα βγει στη «σφουγγάρα», δηλαδή θα γυρίζει από στέκι σε στέκι (με τη βοήθεια της κόρης του) βγάζοντας «δίσκο»!
Για περίπου 20 χρόνια ο Δημήτρης Γκόγκος ήρθε αντιμέτωπος με την ανέχεια αλλά και τον κοινωνικό αποκλεισμό αφού η τύφλωσή του, τον έκανε να φαντάζει ανίκανος στα μάτια συναδέλφων και φίλων οι οποίοι του γύρισαν την πλάτη. Παράλληλα, είχε να αντιμετωπίσει και τις διώξεις του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού κράτους αφού ήταν «σημαδεμένος» κομμουνιστής.

www.newsbeast.gr

Η προσπάθεια αναβίωσης του ρεμπέτικου, που έγινε επί χούντας, ανακούφισε κάπως την φτώχεια του. Είναι απ' τους πρώτους που συμμετείχαν σε συναυλίες στις μπουάτ της Πλάκας, όπου εκτός απ' τα παλιά θ' ακουστούν πολλά απ' τα ανέκδοτα τραγούδια του. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ξαναζωντάνεμα του κλασικού ρεμπέτικου, που ξεκίνησε εκείνα τα χρόνια και συνεχίστηκε απ' τον Μαρίνο Γαβριήλ (Μαρινάκη), την Ρόζα Εσκενάζυ, τον Στέλιο Κερομύτη, τον Μιχάλη Γενίτσαρη, τον Σπύρο Καλφόπουλο, τον Μπιρ Αλλάχ κ.ά.
Αυτή, όμως, ήταν μια μικρή αναλαμπή. Μετά ο Μπαγιαντέρας βυθίστηκε και πάλι στη φτώχεια. Ηχογράφησε ελάχιστα τραγούδια, έκανε ακόμα πιο λίγες εμφανίσεις και στα τελευταία χρόνια της ζωής του αναγκάστηκε ακόμη και να ζητιανέψει για να επιβιώσει.

Στα στερνά του, κουρασμένος από τις κακουχίες αλλά και την τύφλωσή του, αποσύρθηκε, απομονώθηκε και έζησε σχεδόν σαν ερημίτης στο σπίτι του στον Άγιο Ιερόθεο, συντροφιά με τη σύζυγό του Δέσποινα. Την αγαπημένη του «καπνουλού».
Στις 18 Νοεμβρίου 1985 άφησε την τελευταία του αναπνοή σε ένα δωμάτιο του «Ευαγγελισμού» μετά από ουρολοίμω­ξη και λοίμωξη του αναπνευστικού. Περίπου 13 χρόνια μετά το θάνατό του γκρεμίστηκε και το πατρικό του σπίτι στο Χατζηκυριάκειο, δίνοντας την θέση του σε άλλη μια πολυκατοικία, παρά τις πιέσεις των κατοίκων να γίνει ρεμπέτικο μουσείο.

Αναδημοσίευση από: www.newsbeast.gr




Μανώλης Χρυσαφάκης ή Φυστιξής (1894-1972)

$
0
0
Μανώλης Χρυσαφάκης ή Φυστιξής. Δίπλα του ο Ατραίδης. Ο μικρός που κάθεται είναι ο γιος του Γιώργος.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1894 και πέθανε στην Αθήνα το 1972. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε μετά το 1923. Προηγούμενα είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη για να πάρει μέρος, σαν εθελοντής, στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας. Το 1922 πιάστηκε αιχμάλωτοςαπό τους Τούρκους.
Για τα δημοκρατικά του φρονήματα καταδιώχθηκε πολλές φορές και δέχθηκε και δολοφονικές επιθέσεις από τους επίστρατους. ‘Όπως και ο Ογδοντάκης, σώθηκε από τη λαϊκή συνδρομή.
Επί είκοσι σχεδόν χρόνια ήτανε πρόεδρος του Σωματείου Λαϊκών Μουσικώνκαι φυσικά όχι διορισμένος.
Υπήρξε κορυφαίος σαν μουσικός – έπαιζε σαντούρι - και εργάστηκε 60 ολόκληρα χρόνια, με ελάχιστες διακοπές, σε σμυρναίικα, λαϊκά, δημοτικά και ρεμπέτικα συγκροτήματα (1910-1970). Επίσης ήταν πολύ καλός συνθέτης. Πολλά από τα τραγούδια του έγιναν επιτυχίες. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι δικοί του.

Συνθέσεις του: Ο μπαρμπουτατζήςμε Στ. Περπινιάδη σε στίχους του Νίκου Μάθεση (1934)
Πηγή ανάρτησης: Παντάκης Γιώργος

ΔΗΜΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ: ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.

$
0
0
Rembetiko.jpgΤην Κυριακή 9 Δεκεμβρίου, στις 7.30 μ.μ., στο Θέατρο του Δημαρχιακού Μεγάρου Ηλιούπολης
ο «ΠΑΟΔΗΛ-Γρηγόρης Γρηγορίου» και το Δημοτικό Ωδείο Ηλιούπολης «Απόστολος Μόσχος»
διοργανώνουν ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι. 

Το επταμελές Λαϊκό Σύνολο, υπό την καθοδήγηση του δασκάλου Νίκου Καραχάλιου, θα ερμηνεύσουν ρεμπέτικα τραγούδια γνωστών συνθετών, όπως των Ιωάννη Χαλκιά, Κώστα Σκαρβέλη, Γιάννη Δραγάτση, Μάρκου Βαμβακάρη, Δημήτρη Γκόγκου, Μανώλη Χιώτη, Γιάννη Παπαϊωάννου.

"…το ρεμπέτικο έχει επιβάλλει τη δύναμή τους σε όλους μας. Αυτά τα τραγούδια είναι τόσο κοντινά σ’ εμάς και σε τέτοιο σημείο δικά μας που δεν έχουμε νομίζω σήμερα τίποτα άλλο να ισχυριστούμε το ίδιο. Το ρεμπέτικο κατορθώνει με μια θαυμαστή ενότητα να συνδυάσει το λόγο τη μουσική και την κίνηση. Από τη σύνθεση μέχρι την εκτέλεση με ένστικτο δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την τριπλή αυτή εκφραστική συνύπαρξη που ορισμένες φορές φτάνει τα όρια της τελειότητας, θυμίζει μορφολογικά την αρχαία τραγωδία …
Μ. Χατζιδάκις, 1948, Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν"
Συμμετέχουν:
Δημήτρης Μανωλόπουλος – μπουζούκι & τραγούδι
Γιάννης Σφακιανάκης – κιθάρα & τραγούδι
Έφη Παχή - τραγούδι
Ηλίας Ζαχαριουδάκης – μπουζούκι & τραγούδι
Στέφανος Μπακλαβάς - μπουζούκι & τραγούδι
Φωτεινή Μίσσα - τραγούδι
Νίκος Καραχάλιος - μπουζούκι

Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου είναι ο συνθέτης Λεωνίδας Κανάρης.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να απευθύνεστε στο τηλ.☎ 210 9940699.

Για την πρόσκληση πατήστε εδώ
 ..............................................................................................................................
PAODHL1.jpg
Δημοτικό Ωδείο Ηλιούπολης Απόστολος Μόσχος
Τηλέφωνο: 210 9967551
Διεύθυνση: 🗺Θάλειας Λουκίδου & Ηρώς Κωνσταντοπούλου, 2ος όροφος



https://www.ilioupoli.gr/news/announcements/prosklisi-afieroma-sto-rempetiko-tragoudi


''Θεέ μου μεγαλοδύναμε'' (Η προσευχή του μάγκα) - vids

$
0
0

Παλιό ρεμπέτικο (μουρμούρικο), που τραγουδιέται ως τελευταίο τραγούδι, πριν κλείσει ο τεκές

 Η προσευχήτου μάγκα" (Θέεμου μεγαλοδύναμε)

Θεέ μου, μεγαλοδύναμε,
που 'σαι ψηλά εκεί απάνω
ρίξε λιγάκι τουμπεκί,
Θεούλη μου,
στον αργιλέ μου απάνω.

Ανάμεσα στης εκκλησιάς
τις αψηλές καμάρες,
ανάβαμε τις λουλαδιές,
Θεούλη μου,
σα να 'τανε λαμπάδες.

Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
με τ' άσπρα του τα γένια,
τραβάω μία ντουμανιά,
Θεούλη μου,
ξεραίνεται στα γέλια.

Κι όταν ανάψει ο αργιλές
κι έρθουμε σε ντουμάνι,
στείλε όλους τους αγγέλους σου,
Θεούλη μου,
να πουν το νάνι νάνι.


 
 
 
 
 
 

(Κυρία Κούλα) Κυριακή Γιορτζή – Αντωνοπούλου (ΒΙΝΤΕΟ)

$
0
0
Photo: www.lifo.gr
Η Κυριακή Γιορτζή-Αντωνοπούλου (π.1880–π.1954) υπήρξε η πρώτη διεθνώς αναγνωρισμένη Ελληνίδα τραγουδίστρια που είχε ως μόνιμη κατοικία την Αμερική. 

Γνωστή επί το απλούστερον ως Κυρία Κούλα (που είναι το χαϊδευτικό του ονόματος Κυριακή), αυτή η μοναδική γυναίκα έγινε τόσο δημοφιλής, ώστε ανάμεσα στα 1916 (ή 1917) και το 1927, όχι μόνο τραγούδησε τουλάχιστον 199 τραγούδια, αλλά κατά τη δεκαετία αυτή υπερίσχυσε όλων των αντιπάλων της σε αριθμό πώλησης δίσκων.

Στα τέλη του 1916 (ή στις αρχές του 1917) η κ. Κούλα Αντωνοπούλου μπήκε στα στούντιο της Columbia στη Νέα Υόρκη και κατέκτησε τη δισκογραφική σκηνή. Τραγουδώντας δια μέσου ενός μεγαφώνου η κ. Κούλα γραμμοφώνησε 34 τραγούδια… Η ανέλπιστη και χωρίς προηγούμενο δημοτικότητα των δίσκων της στην αγορά, παρακίνησε όλες τις σημαντικές αμερικάνικες δισκογραφικές εταιρείες ν’ ασχοληθούν με την παραγωγή ελληνικών δίσκων.

Photo: www.lifo.gr

Η κ. Κούλα μακράν από του να είναι πιόνι στα χέρια των απαιτητικών υπεύθυνων των αμερικάνικων δισκογραφικών εταιρειών… υπήρξε και σπουδαία επιχειρηματίας (η πρώτη Ελληνίδα ιδιοκτήτρια εταιρείας δίσκων), αφού γύρω στο 1920 ίδρυσε την Panhellenion Phonograph Record Company στη Νέα Υόρκη, που λειτούργησε με μεγάλη επιτυχία για σχεδόν επτά χρόνια, κι άνοιξε παραρτήματα στο Σικάγο κι ίσως αλλού….


Το 1927 μετά τον ξαφνικό θάνατο του ανδρός της Ανδρέα Αντωνόπουλου, η κ. Κούλα μη μπορώντας ν’ αντέξει στη λύπη της αποσύρθηκε για λίγο από την ενεργό δράση. Όταν συνήλθε έκλεισε την εταιρεία της και άρχισε μια καινούρια καριέρα ως τραγουδίστρια (είχε φωνή σοπράνο) σε κέντρα διασκεδάσεως. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 η κ.Κούλα ξανάνοιξε την εταιρεία της με ελαφρά παραλλαγμένο όνομα (Panhellenic αντί από Panhellenion Records) που όμως λειτούργησε μόνο για λίγα χρόνια.»

Παραθέτω τώρα και κάποιες πρόσθετες πληροφορίες για την κ. Κούλα που μου έδωσε προφορικά ο Π. Κουνάδης το 1993. Κατ’ αυτόν λοιπόν η κ. Κούλα καταγόταν μάλλον από το Μεσολόγγι. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1912. Το 1913 την συνάντησε εκεί ο Κατσαρός. Τέλος μου είπε ότι στα χρόνια που διηύθυνε τη δεύτερη εταιρεία της δεν τραγουδούσε πια η ίδια, αλλά ασχολιόταν με την παραγωγή δίσκων άλλων καλλιτεχνών, όπως π.χ. του Τζιμ Αποστόλου.


 Κα ΚΟΥΛΑ (15 μανέδες...)


ΑΝΤΑΜ ΑΜΑΝ (ΜΕΣΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΛΗΓΗ)
ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ ΑΜΑΝΕΣ
ΜΑΝΔΖΟΡΕ ΜΑΝΕΣ (ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΣΤΙΓΜΗ)
ΜΠΑΛΟΣ (ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΣΤΙΓΜΗ)
ΜΠΑΛΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ (ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΠΟΝΕΙ)
ΜΠΟΥΡΝΙΟΒΑΛΙΟΣ ΜΑΝΕΣ (ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ)
ΝΕΟΣ ΑΛΗ ΠΑΣΑΣ (ΓΙΑΝΝΙΩΤΙΚΟΣ) ΜΑΝΕΣ
ΠΟΛΙΤΑΚΙΑ ΓΑΛΑΤΑ (ΑΔΑΜ) ΜΑΝΕΣ (ΜΕΣΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ)
ΡΑΣΤ ΜΑΝΕΣ
ΣΑΜΠΑΧ ΜΑΝΕΣ (ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ)
ΣΑΜΠΑΧ ΜΑΝΕΣ (ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ)
ΤΑΜΠΑΧΑΝΙΩΤΙΚΟΣ ΜΑΝΕΣ (ΚΡΥΦΑ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ)
ΤΑΜΠΑΧΑΝΙΩΤΙΚΟΣ ΜΑΝΕΣ (ΚΡΥΦΑ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ)
ΧΕΤΖΑΖ ΜΑΝΕΣ
ΧΕΤΖΑΖ ΜΑΝΕΣ (ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΣΥΜΦΟΡΑ)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: manedes.78str.gr





 


 


Γρηγόρης Μπιθικώτσης (11 Δεκεμβρίου 1922 - 7 Απριλίου 2005)

$
0
0
Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Σαν σήμερα (11/12) το 1922 γεννήθηκε ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Ο σερ του ελληνικού πενταγράμμου, όπως χαρακτηρίστηκε, γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1922 στο Περιστέρι. Πρωτότοκος ήταν ο Χρήστος και ακολουθούσαν η Κοντιλιώ, ο Γιώργος, ο Κώστας και τελευταίος ο Γρηγόρης. Φτωχή οικογένεια, πάλευαν να τα βγάλουν πέρα. Μέσα στη θύελλα του '40 τα αδέλφια του έφυγαν για το Μέτωπο, στην Αλβανία.

Εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα σ' ένα ταβερνάκι της γειτονιάς του, τραγουδώντας με μία κιθάρα, ευρωπαϊκά. Όλα άλλαξαν, όταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1937 πήγε ν' ακούσει τρεις μουσικούς που έπαιζαν με τα μπουζούκια τους σ' ένα κουτούκι. Ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Μανώλης Χιώτης και ο Στράτος Παγιουμτζής. Ο μικρός Γρηγόρης ενθουσιάστηκε κι από τότε ασπάστηκε το ρεμπέτικο και το λαϊκό.

Το 1948 γνωρίστηκε εντελώς τυχαία με τον Μίκη Θεοδωράκη στην Κερατέα. Εκεί σταμάτησε ένα καμιόνι, που μετέφερε κρατουμένους στο Λαύριο για να οδηγηθούν στη Μακρόνησο. Υπήρχε μια βρύση κι ένας στρατιώτης γέμισε το παγούρι του και τους έδωσε νερό να πιουν. Ο στρατιώτη ήταν ο Μπιθικώτσης, που εκτελούσε χρέη μεταγωγών.

Υπηρετώντας τη θητεία του στη Μακρόνησο έγραψε τα πρώτα του τραγουδια και τα βράδια έπαιζε στη Λέσχη Αξιωματικών. Μετά την απόλυσή του, δημιούργησε το δικό του συγκρότημα και το 1949 μπήκε στη δισκογραφία ως συνθέτης. Τίτλος του πρώτου του δίσκου το Καντήλι τρεμοσβήνει, σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη. Στο τραγούδι, ο ίδιος ο Μπιθικώτσης, μαζί με τον Βαμβακάρη.


Από τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι είχε το δικό του τρόπο ερμηνείας, συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συνθέτες -Θεοδωράκη (Της δικαιοσύνης, Ένα το χελιδόνι, Στο περιγιάλι το κρυφό, Βράχο - βράχο, Γωνιά - γωνιά), Χατζιδάκι (Ειμ' αϊτός χωρίς φτερά, Πάει ο καιρός, Στο Λαύριο γίνεται χορός, Μίλησέ μου), Τσιτσάνη κ.α.- έγραψε ο ίδιος τραγούδια που έγιναν επιτυχίες (Επίσημη Αγαπημένη, Το μεσημέρι καίει το μέτωπό μου, Μία γυναίκα φεύγει, Αμφιβολίες κ.ά.), εμφανίσθηκε στα κοσμικότερα κέντρα των Αθηνών κι ένιωσε τη χαρά της ανακάλυψης νέων, πολλά υποσχόμενων φωνών, ανάμεσά τους η Βίκυ Μοσχολιού και η Πόλυ Πάνου.

Η «δωρική» φωνή του αγκάλιασε τη μεταπολεμική Ελλάδα, έδωσε το δικό της βάρος και τη δική της λαϊκότητα στα μεγάλα έργα του Θεοδωράκη, που έγινε ο πιο αποτελεσματικός καταλύτης στο να φτάσουν οι στίχοι του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Λειβαδίτη, του Χριστοδούλου, στις πιο απόμερες γωνιές της Ελλάδας.

Πηγή: sansimera.gr


Ρόζα Εσκενάζυ: Μόνη της πατρίδα, η μουσική της

$
0
0
Λίγο πριν περάσει στους αθάνατους του Ρεμπέτικου, σύχναζε στο “Καφενείο των Παραδοσιακών Μουσικών” στην οδό Μένανδρου, πίσω από το Εθνικό Θέατρο. Εκεί έβγαινε στην άκρη του δρόμου και κοιτούσε με ένα βλέμμα λίγο ονειροπόλο, λίγο χαμένο, όμως πάντα λαμπερό και με ένα ελαφρό μειδίαμα στα κατακόκκινα χείλη της. Αν και μεγάλη σε ηλικία, με απίστευτα πολλές ρυτίδες, το μαλλί της ήταν πάντα φτιαγμένο σγουρό και κοκκινωπό και τα μάτια της βαμμένα. Φορούσε ένα μπορντό φουστάνι πλισέ, από εκείνα που αγαπούσε να φοράει από κοπέλα και ένα παραδοσιακό φυλαχτό στο λαιμό
Η Ρόζα Εσκενάζυείχε μία απίστευτη ζωτικότητα. Δεν γινόταν να μην την προσέξεις. Κόντευε τα 75, όταν ακόμη τραγουδούσε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 σε κάποιο κέντρο στην Πλάκα με άλλους – παλιούς – ρεμπέτες. Σε κάποια στιγμή, αφού τραγούδησε και δημοτικά, έκανε νόημα προς τον κόσμο για χορό. Τότε άφησε την καρέκλα του πάλκου και έγινε ένα με τον κόσμο για να χορέψει. Την τελευταία της ερμηνεία την έδωσε το 1977 στην Πάτρα, όπου πλήθος θαυμαστών συγκεντρώθηκε για να την ακούσει.
Έτσι ήταν η μεγάλη ερμηνεύτρια του σμυρναίικου τραγουδιού, ένας περήφανος, αλλά και ταπεινός άνθρωπος.

Σταύρος Αβράμογλου: “Όταν αγαπάς κάτι πολύ νομίζω πως πάντα υπάρχει ελπίδα”

$
0
0
Σταύρος Αβράμογλου
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώτα Γιδαροπούλου από: www.maxmag.gr
Ένας νέος δίσκος που περιλαμβάνει 13 ανέκδοτα τραγούδια μεγάλων καλλιτεχνών με ερμηνευτή τον Σταύρο Αβράμογλου, ενός Σερραίου τραγουδιστή με πάθος για το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι μας ταξιδεύει με την καθαρή φωνή του σε μια άλλη εποχή παρέα με τον Τσιτάνη, τον Ζαμπέτα, τον Βαμβακάρη και άλλους παλαιούς μεγάλους καλλιτέχνες του λαϊκού τραγουδιού.

Το νέο cd του  με τίτλο «Αυτοί που φύγαν», περιλαμβάνει δεκατρία ακυκλοφόρητα τραγούδια των Στέλιου και Μάρκου Βαμβακάρη, Χρήστου Τσιτσάνη, Γιώργου Ζαμπέτα, Κώστα Καπλάνη, Τόλη Χάρμα, Λουκά Νταράλα, Βαγγέλη Ατραΐδη, Γιάννη Καραμπεσίνη, Νίκου Καρανικόλα, Χρήστου Νικολόπουλου που έρχονται στο φως για πρώτη φορά. Ο τραγουδιστής μίλησε στο maxmag για το νέο του εγχείρημα και την αγάπη του για τη μουσική.
  • Γεια σας κ. Αβράμογλου θα ήθελα να σας ευχηθώ καλή επιτυχία για το νέο σας δίσκο.Αρχικά θα ήθελα να επικεντρωθούμε λίγο σε εσάς , τις προτιμήσεις σας και τις εμπειρίες σας. Οπότε η πρώτη μου ερώτηση αφορά την επιλογή της μουσικής που αντιπροσωπεύετε. Γιατί λαϊκό; Τι σημαίνει αυτό το είδος μουσικής για εσάς;
Κυρία Γιδαροπούλου, ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας.
Λαϊκό  –  και ετυμολογικά – είναι το τραγούδι που γράφτηκε και έγινε αποδεκτό από τον απλό λαό. Η δύναμη του είναι πρωτόλεια και μπορεί να συγκινεί τον ακροατή για πολλά χρόνια ίσως και για πάντα. Είναι απλό κατανοητό  βασισμένο ενίοτε σε μουσικούς δρόμους που προκαλούν τα συναισθήματα . Όταν δε ο στίχος είναι ανάλογα δοσμένος και συμπορεύεται με το ηχόχρωμα, το τραγούδι σίγουρα θα αφομοιωθεί και θα  παραμείνει στα ακούσματα του λαού. Πχ. Ποιος δεν τραγουδάει μετά από 70 περίπου χρόνια τη συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη ή την Φραγγοσυριανή του Βαμβακάρη? Κορυφαίοι λαϊκοί δημιουργοί  υπήρξαν ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Καλδάρας, ο Χατζηχρήστος, ο Τούντας, ο Σκαρβέλης και πάρα πολλοί ακόμα.
  • Με ποια μουσικά πρότυπα μεγαλώσατε και πόσο αυτά επηρέασαν τη ζωή σας;
Τα πρότυπα ασφαλώς και μας επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό για την πορεία μας, ωστόσο η ανησυχία και η έρευνα του καλλιτέχνη είναι αυτή που θα καθορίσει την οριστική του διαδρομή. Μεγάλωσα με τα ακούσματα της ξένης μουσικής και έπαιζα κιθάρα σε νεανικά συγκροτήματα της εποχής τραγουδώντας Beatles, Rolling stones, Animals, κτλ.
Ένα μουσικός που επιθυμεί να έχει ταυτότητα, σε όποιο είδος εκπροσωπεί , θα πρέπει να έχει άποψη για πολλά μουσικά ρεύματα καθώς και το τι εκπροσωπεί το κάθε ένα.
Ερεύνησα λοιπόν πολλά και σαν απαύγασμα της έρευνας , κατέληξα σε κάτι που έχει παρελθόν, παρ;oν αλλά και μέλλον. Το λαϊκό τραγούδι έχει βαθιές ρίζες,  ζει στην καθημερινότητα μας και μας συντροφεύει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
  • Είναι αλήθεια πως ένας τραγουδιστής θα πρέπει να κάνει σε όλη του τη ζωή φωνητική;
Η φωνή είναι ένα εργαλείο. Συντηρείται όπως ένα όργανο που θέλει συχνά κούρδισμα και επισκευές.  Συχνά η κακή διατροφή και η κακή χρήση τραγουδώντας, μπορεί να επιφέρει διαφοροποίηση στις φωνητικές χορδές.
Έτσι το κάπνισμα , οι συχνές λοιμώξεις, οι αϋπνίες, το αλκοόλ, η επιμονή να τραγουδάμε σε πολύ ψηλούς τόνους , δημιουργεί προβλήματα.
Πέρα από όλα αυτά , είναι σαφώς πολύ χρήσιμο να κάνουμε περιοδικά ασκήσεις για όλους τους λόγους που προανέφερα.




Στη «μαγκιά» οι ρίζες του ρεμπέτικου…

$
0
0


Το νέο βιβλίο του Πάνου Σαββόπουλου
Ρεμπετοκουβέντα σήμερα, με αφορμή το βιβλίο «Οι ρίζες των ρεμπέτικων…», υπότιτλος: «Τα παραδοσιακά Ρεμπέτικα τραγούδια (1906-1931)» (εκδ. Οδός Πανός), του Πάνου Σαββόπουλου, γνωστού από έρευνές του στο συγκεκριμένο μουσικό είδος. 
Όπως εξηγεί ο ίδιος, με το βιβλίο αυτό επιχειρεί μια αναζήτηση στις ρίζες των ρεμπέτικων τραγουδιών (θέμα θολό και δισεπίλυτο, όπως ομολογεί), για να καταδείξει ότι «αυτές βρίσκονται στα πρώτα πρώτα ρεμπέτικα, τα οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “μάγκικα”, “κουτσαβάκικα”, “μόρτικα” κ.λπ., δηλαδή τραγούδια που εξέφραζαν τους μάγκες, τα κουτσαβάκια, τους μόρτες κ.λπ., αφού προήλθαν απ’ αυτούς».

Εκεί που ο Django Reinhardt συναντά τον Τσιτσάνη ..

$
0
0
 
Οι χριστουγεννιάτικες γιορτές θέλουν swing, και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για gypsy swing… και όταν μιλάμε για gypsy swing τότε μιλάμε για τους Έλληνες βασιλιάδες, τους μοναδικούς Gadjo Dilo!
Oι Gadjo Dilo, από τους «residents» του Roof Stage του Gazarte πλέον, επιστρέφουν για δύο μοναδικές παραστάσεις με άρωμα Χριστουγέννων, το Σάββατο 22 & Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου! Mια γελαστή παρέα μουσικών με κοινό τους χαρακτηριστικό την αγάπη για την μουσική ιδιοφυΐα του θρυλικού κιθαρίστα της gypsy swing Django Reinhardt και την Ελληνική μουσική σκηνή του ’50 και ’60, κατορθώνουν να συνδυάσουν την παραδοσιακή manouche gypsy swing μουσική με την Ελληνική μουσική παράδοση.
H μπάντα που έχει γίνει συνώνυμο των ξεσηκωτικών live, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα στο οποίο θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τις αγαπημένες μας ρεμπέτικες διασκευές τους από τα άλμπουμ τους “Manouche De Grec” και “Manouche De Grec Vol II”καθώς επίσης και γνωστά ιταλικά, γαλλικά και αμερικάνικα κομμάτια σε ρυθμούς gypsy jazz!
Οι Gadjo Dilo μας υπόσχονται βραδιές βγαλμένες από άλλη εποχή γεμάτη ρυθμό, τραγούδι και χορό!
Πηγή:tvxs.gr

Πάτρα-Ρεμπέτικα στο Μεγάλο Μας Τσίρκο.

$
0
0
 
Κυρίλλου Αρχ/που 14 , Πίσω από Veso Mare , Πάτρα 🚩
Μαρία Βασιλοπούλου (το αηδόνι απ τα σύνορα) 

Παναγιώτης Γουλιμής (το πιο γρήγορο μπουζούκι ανατολικά του Γλαύκου) 

Άλκης Σιδηροκαστρίτης (Κιθάρα με σπιρτάδα από την Εγλυκάδα) 

Σε ρεμπέτικα και (πολύ) παλιά λαϊκά..

1983: Χριστούγεννα στην ΕΡΤ-1 με Ρεμπέτικο Πάλκο

$
0
0
Πριν από 35 χρόνια οι τηλεθεατές της ΕΡΤ-1 γιόρτασαν τα Χριστούγεννα στο «Ρεμπέτικο Πάλκο».Το Αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποίησε και παρουσιάζει το εορταστικό πρόγραμμα του 1983, στο οποίο συμμετέχουν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού.
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΠΑΛΚΟ
Οι ηθοποιοί της σειράς «Το μινόρε της αυγής», που το 1983 γνώριζε μεγάλη επιτυχία, Γιάννης Ζαβραδινός, Θέμις Μπαζάκακαι Νίκος Καλογερόπουλος,είναι οι οικοδεσπότες του «Ρεμπέτικου Πάλκου», που άνοιξε τις πύλες του στην ΕΡΤ-1, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1983,με στόχο να κρατήσει καλή συντροφιά στους τηλεθεατές.
Το γλέντι ξεκινά με την Ρεμπέτικη Κομπανίασε σμυρναίικους σκοπούς και συνεχίζεται με τραγούδια του Βαμβακάρηκαι του Παπαϊωάννουαπό τη Χαρούλα Λαμπράκη. Τη μουσική σκυτάλη παίρνουν ο Πάνος Γαβαλάςκαι η Ρία Κούρτη, η Γλυκερία, ο Μπάμπης Γκολές, η Πόλυ Πάνου, τα Παιδιά από την Πάτρα, η Άννα Χρυσάφη, η Πίτσα Παπαδοπούλου, αλλά και ο Λάκης Χαλκιάς, ο οποίος ερμηνεύει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Στέλιου Καζαντζίδη. Στο «Ρεμπέτικο Πάλκο» ανεβαίνουν επίσης η Μαίρη Λίντα, η Οπισθοδρομική Κομπανία, η Καίτη Γκρέυκαι η Αθηναϊκή Κομπανίαγια να μας θυμίσουν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.
Σκηνοθεσία: Μαίρη Κουτσούρη
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

░2░0░1░9░ ευχές από το ''Ρεμπέτικο τραγούδι''

$
0
0
happy new year 2019.jpg
Ευτυχισμένο το 2019. 

Εύχομαι φέτος η φλόγα της αγάπης να καίει για να ζεσταίνει και να μαλακώνει τις καρδιές όλων. 

Υγεία, ευτυχία, ελπίδα και Καλή Χρονιά.

 𝕲𝖊𝖔𝖗𝖌𝖊𝕲𝖎𝖗𝖓𝖆𝖘 - 𝕽𝖊𝖒𝖕𝖊𝖙𝖎𝖐𝖔



7 Ιανουαρίου 1977: Όταν έπιασαν το “Βαπόρι απ’ την Περσία”

$
0
0
Όταν έπιασαν το “Βαπόρι απ’ την Περσία”
Το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη «Το βαπόρι από την Περσία» βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό. Είναι η τελευταία μεγάλη επιτυχία του σπουδαίου τραγουδοποιού του ρεμπέτικου.

Στις 7 Ιανουαρίου 1977, άνδρες του Λιμενικού επέδραμαν στο κυπριακό μότορσιπ «Γκλόρια», που έπλεε κοντά στα Ίσθμια και ανακάλυψαν στα αμπάρια του 11 τόνους χασίς, μία από τις μεγαλύτερες ποσότητες ναρκωτικών που είχαν ανακαλυφθεί έως τότε, όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής.

Το πλοίο είχε φορτώσει το «μυρωδάτο χασίσι» από λιμάνι του Λιβάνου και κατευθυνόταν προς την Αμβέρσα του Βελγίου.




Οι ελληνικές αρχές ήταν ενήμερες για το είδος του φορτίου, καθώς ο πλοίαρχος του «Γκλόρια», Νίκος Ξανθόπουλος, παλαιός ανανήψας λαθρέμπορος, συνεργαζόταν με την DEA, την αμερικανική υπηρεσία δίωξης ναρκωτικών. Με τηλεγράφημά του στις 23 Δεκεμβρίου 1976 είχε ενημερώσει τους Έλληνες αρμόδιους ότι τις επόμενες ημέρες το πλοίο του θα μετέφερε φορτίο με σοκολάτες.

Οι δύο Τούρκοι συνοδοί (τα μεμέτια)




Για την υπόθεση κατηγορήθηκαν οι δύο Τούρκοι (τα «μεμέτια» του τραγουδιού), που ήταν μέλη του πληρώματος και όπως αποδείχθηκε οι συνοδοί του παράνομου φορτίου. Ο καπετάνιος του «Γκλόρια» όχι μόνο αφέθηκε ελεύθερος, αλλά και εισέπραξε την αμοιβή του 1,5 εκατομμυρίου δραχμών.

O Τσιτσάνης πληροφορήθηκε το περιστατικό από μία φίλη του. «Βάζεις το χέρι στο βαγγέλιο ότι άκουσες καλά... Έντεκα τόνοι μαύρη! Πρωτοφανές!» της είπε.

Σχεδόν αμέσως του ήρθε η έμπνευση και άρχισε να γράφει την πρώτη στροφή του τραγουδιού και το βράδυ άρχισε να το ντύνει με νότες. «Ήταν Σάββατο», θυμάται. «Πιάνω από δω, πιάνω από κει... Δεν μου άρεσε το τέμπο. Μετά έγραψα τη δεύτερη στροφή πίσω από ένα αγγελτήριο γάμου. Μετά μου ήρθαν στο νου οι μουσικές που γύρευα και όλα πήγαν ρολόι».

Μέσα στο Γενάρη το ηχογράφησε με τη Λιζέτα Νικολάου στα δεύτερα φωνητικά. Το τραγούδι κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 1977 σε δίσκο 45 στροφών (σινγκλ). Στην άλλη πλευρά υπήρχε ένα παλιό του τραγούδι «της χρυσής αλανιάρικης εποχής της Σαλονίκης», το «Τάγμα Τηλεγραφητών».

motorchip-gloria
«Γκλόρια»
Ήταν η στρατιωτική μονάδα που πέρασε αλησμόνητες στιγμές, σύμφωνα με διήγησή του. Το «Βαπόρι απ’ την Περσία» ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Τσιτσάνη, αν και δεν παιζόταν από τα ερτζιανά λόγω θέματος. Από τότε γνώρισε πολλές επανεκτελέσεις και αποτελεί μέρος του ρεπερτορίου στα λαϊκά μαγαζιά.

Λίγες ημέρες μετά το θάνατο του Τσιτσάνη (18 Ιανουαρίου 1984) το «Βαπόρι απ’ την Περσία» επανήλθε στην επικαιρότητα για νομικούς λόγους.

Ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Σπύρος Κανίνιας το άκουσε σε μία εκπομπή της ΕΡΤ στις 26 Δεκεμβρίου 1983 και με έγγραφό του στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών στις 2 Φεβρουαρίου 1984 ζήτησε να γίνουν όλες οι «νόμιμες ενέργειες», επειδή το τραγούδι είναι κακής ποιότητος (αντιβαίνει το άρθρο 12 παρ. 2 του Συντάγματος) και παραβαίνει το άρθρο 3 παρ. 6 του ν.δ. 743/70, που τιμωρεί όποιον συντελεί με οποιοδήποτε τρόπο στη διάδοση των ναρκωτικών.

Η υπόθεση ανατέθηκε στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Μαλακάση, ο οποίος διενήργησε προκαταρκτική εξέταση και στο πόρισμά του, που υποβλήθηκε στις 26 Ιουλίου 1984 στον Εισαγγελέα Εφετών της Αθήνας, ανάφερε ότι έθεσε τη δικογραφία στο αρχείο, επειδή το τραγούδι «δεν μπορεί να παρωθήσει στη χρήση και διάδοση ναρκωτικών».

Στο ίδιο έγγραφο, ο εισαγγελικός λειτουργός χαρακτηρίζει το τραγούδι «από τα ατυχή του λαϊκού συνθέτη» και υποστηρίζει ότι «φρόνιμο θα είναι να μην εκπέμπεται από την τηλεόραση, γιατί τα μεταδιδόμενα από αυτή πρέπει να είναι ποιοτικής στάθμης».

ΠΗΓΗ:sansimera.gr  

Αναδημοσίευση από:zougla.gr
 
ΠΗΓΗ:sansimera.gr  

Αναδημοσίευση από:zougla.gr
 

Το ρεμπέτικο και η Θεσσαλονίκη υμνείται στο νέο ντοκιμαντέρ του ARTE!

$
0
0
Το ρεμπέτικο κρύβει στα σπλάχνα του μια ιστορία που ιντριγκάρει σαν παραμύθι εξωτικό κάθε άνθρωπο που γεννιέται και περνά τη ζωή του εκτός ελληνικού εδάφους. Ακολουθώντας τη μαγεία του, η παραγωγός του πολιτιστικού γαλλογερμανικού καναλιού Arte Marie-Laure Daguenel και η εκπομπή Invitation au Voyage έβαλαν στο μικροσκόπιο την παράδοση του μουσικού είδους και την εξέλιξή του στη Θεσσαλονίκη.

Πολύτιμος βοηθός στην προσπάθειά τους στάθηκε η ομάδα Thessaloniki Walking Tours, που από το 2013 μέχρι και σήμερα, σχεδιάζει για Θεσσαλονικείς και τουρίστες θεματικούς περιπάτους, αναζητώντας τις ανθρώπινες και άγνωστες ιστορίες που κρύβονται πίσω από γνωστά και λιγότερο γνωστά μνημεία της πόλης, τους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές αλλά και τις μυστικές της γωνιές.

Τα "ρεμπέτικα" τραγούδια και τα "ταγκό", του Μαν. Καλομοίρη

$
0
0
Στην εφημερίδα "Έθνος" της 8ης Ιανουαρίου του 1947, στη δεύτερη σελίδα, δημοσιεύεται ένα άρθρο του μεγάλου μουσουργού Μανώλη Καλομοίρη, του "πρωτομάστορα" της εθνικής μουσικής μας σχολής, με τίτλο: ΤΑ "ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ" ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ "ΤΑΓΚΟ"  και υπότιτλο "Τα κατασκευάσματα της ελαφράς μουσικής καταστρέφουν το μουσικό αίσθημα". 
"του Ακαδημαϊκού Μαν. Καλομοίρη"
Αρκετός θόρυβος γίνεται τώρα τελευταία γύρω στα λεγόμενα ρεμπέτικακαι χασικλίδικατραγούδια. 
Καθώς μαθαίνω, επιζητείται εξοστρακισμός τους, κάπου μάλιστα – νομίζω στον Πειραιά- απαγορεύθηκαν ήδη. 

Αν και πιστεύω πως με καμμιάν επέμβασι και κανένα παρεμβατισμό δεν μπορούνε να κανονισθούν και να μεταρρυθμισθούν μουσικά ζητήματα, που έχουν άμεση σχέσι με το μουσικό ένστικτο του Λαού και τον αυθορμητισμό του, συμφωνώ πως το όλο ζήτημα της λαϊκής μουσικής είνε ζωτικώτατο για τον τόπο.

Νομίζω όμως πως δεν μπορεί να εξετασθή ασυσχέτιστο με την όλην υπόθεσι της λεγομένης ελαφράς ελληνικής μουσικής των ταγκό, των φοξ και των παρόμοιων.


Στίχοι και μουσική των «ελαφρών» αυτών τραγουδιών είνε τόσο ανόητοι και τόσο αντιαισθητικοί, ώστε στο βάθος να ποτίζουν το Λαό μας με χειρότερο αφιόνι και να τον αποχαυνώνουν και αποβλακώνουν περισσότερο και από το πιο άσεμνο χασικλίδικο τραγούδι. Κάνουν δε και ένα άλλο κακό, που τα ρεμπέτικα τραγούδια ίσως να το αποφεύγουν. Του χαλούν το τονικό και ρυθμικό του αίσθημα έτσι, που ο μείζων και ο ελάσσων τρόπος, αν εξακολουθήση ο κατακλυσμός των ταγκό και των φοξ, θα εξοστρακίσουν μέσα σε λίγα χρόνια τους ήχους και τους τρόπους της δημοτικής μας μουσικής και ο ελληνικός Λαός –που νομίζουμε πως θα τον κάνωμε να ξεχάση τον αμανέ- θάχη το ίδιο τονικό και ρυθμικό αίσθημα με τους νέγρους της Αμερικής.

Τα χασικλίδικα τραγούδια οι λουλάδες και τα «μαστουρώματα» δεν θα εξοστρακισθούν με την καταδίωξι της μουσικής μελωδίας τους, αλλά με την καταδίωξι των χασικλήδων κι όταν ο Λαός διαφωτισθή και του δοθή μια ανώτερη πνευματική και ψυχική διαπαιδαγώγησις. Πρέπει να δημιουργήσωμε μιαν αληθινή λαϊκή μουσική, βασισμένη απάνω στο λαϊκό μουσικό και ποιητικό ένστικτο και να υποβοηθήσωμε τη λαϊκή μουσική έμπνευσι στο να εκδηλωθή όσον το δυνατόν πιο αβίαστα και ευγενικώτερα. Όχι όμως, προς Θεού, να υποκαταστήσωμε το λαϊκό τραγούδι, έστω και το ρεμπέτικο ακόμη, έστω και τον αμανέ ακόμη, με τα διάφορα κατασκευάσματα των λεγομένων ελαφρών ελληνικών τραγουδιών.


Μπάμπης Γκολές.. Πέθανε σαν σήμερα το 2015..

$
0
0
 Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1947 στην συνοικία Ταμπάχανα της Πάτρας. Ήταν αυτοδίδακτος μουσικός και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και ούτι από την ηλικία των 8 ετών, ενώ από την ηλικία των 12 και μπουζούκι.

Το 1964 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε καφενείο στη συνοικία του Ταραμπούραστην Πάτρα. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 συνυπήρξε με το συγκρότημα Τα παιδιά από την Πάτραστα πρώτα βήματα τους στο χώρο της μουσικής, στο νυχτερινό κέντρο Χάραματων αδελφών Οικονόμου που βρισκόταν στην περιοχή της Οβρυάς.

Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2015 σε ηλικία 68 ετών ....

 




Οι μόρτες, οι μάγκες, ο Κουτσαβάκης και ο Μπαϊρακτάρης..

$
0
0
photo:staxtes.com

Πάνε, πια, πάρα πολλά χρόνια, αφ' ότου ο Πειραιάς έπαψε  νάχει  μάγκες. Η ιστορία τους σταμάτησε  στα 1940 με 1950, χωρίς οι τελευταίοι εκπρόσωποι του είδους να έχουν την αίγλη των πρώτων, έστω αν η «βασιλεία» τους κράτησε πάνω από 100 χρόνια. Όλα, βλέπετε, εκφυλίζονται!

Πολλοί συγχέουν το «μόρτης» με το «μάγκας». Το όνο­μα «μόρτης», όμως, βγαίνει από την Ιταλική λέξη «μόρτο» που σημαίνει θάνατος. Όταν, τον Μεσαίωνα, είχε πέσει στην Ευρώπη το «μαύρο θανατικό», δηλαδή η χο­λέρα, στη Φλωρεντία, που εί­χε και τα περισσότερα θύμα­τα, δεν υπήρχαν πια νεκροθά­φτες για να θάψουν τους πε­θαμένους.

Οι πλούσιοι κάτοι­κοι της πόλεως τότε, για να μην αφήνουν  τους νεκρούς τους στους δρόμους πλήρωναν με­γάλα ποσά σ' αυτούς που θα τους έθαβαν.  Έτσι, όλα τ' αποβράσματα της κοινωνίας, βρήκαν την ευκαιρία να πλουτίσουν.



Σχημάτισαν, λοιπόν,  διάφορες ομάδες, που   τις ονόμασαν «μορταρίες»  και α­νελάμβαναν να   θάβουν     τους πεθαμένους   Κι'  από  τότε η λέξη σήμαινε κακοποιό και α­λήτη, ενώ στην εποχή μας α­κούγεται συχνά, χωρίς να σοκάρει,    και σημαίνει  έξυπνος, πονηρός!..

Αντίθετα, η λέξη «μάγκας» έχει την προέλευση της στα η­ρωικά ελληνικά χρόνια. Κα­τά την εποχή του απελευθερω­τικού μας Αγώνα  οι στρατολογούμενοι από τους οπλαρχηγούς,, διαιρούντο σε δυο ενωματίες. Κάθε ενωματία ονομαζόταν «Μάγκα» και ο αρ­χηγός της «Μάγκατζης». Ήταν τιμή και δόξα, λοιπόν, να είσαι Μάγκας ή να ανήκεις στους Μάγκες. Ξαφνικά, όμως, συνέβησαν τα γεγονότα που έδωσαν κα­κή σημασία στη λέξη: Στις 7 Δεκεμβρίου 1831, οι πληρε­ξούσιοι της «εν Αργει  Εθνι­κής Συνελεύσεως», ήρθαν στα χέρια και χωρίστηκαν σε δυο κόμματα. Ο Ιωάννης Κωλέτης, τότε, ακολουθούμενος α­πό πολλούς πληρεξουσίους και οπλαρχηγούς Στερεοελλαδίτες, άρχισε να στρατολογεί οπλοφόρους για να πάει στο Ναύπλιο να καθαιρέσει  τον Αυγουστίνο Καποδίστρια. που, μετά τη δολοφονία του αδελφού του, είχε αναγνωρισθεί από το αντίθετο κόμμα, Κυ­βερνήτης της Ελλάδος.

Ο Κωλέτης στρατολογού­σε κάθε άτακτο στοιχείο κι' έτσι δημιούργησε ένα μπουλούκι από κακοποιούς, που  έκα­ναν τόσες αταξίες και κλε­ψιές, ώστε οι άλλοι Μάγκες των διαφόρων οπλαρχηγών  ονόμασαν - κατ' ευφημισμό — τους Μάγκες του Κωλέτη «Μοσχομάγκες»,  αντί Βρωμομάγκες. Έτσι, όλοι οι οπα­δοί του Κωλετικού  κόμματος πήραν τ' όνομα Μοσχαμάγκες και το κόμμα του Μοσχομαγκιτικό.

Με τον καιρό όταν στα 1843, ο Κωλέτης σχημάτισε Κυβέρνηση, μάγκες και μοσχομάγκες ονομάστηκαν ό­λα τα χαμίνια που εύρισκαν άσυλο στα διάφορα υπόγεια, και στους «τεκέδες».

Υπήρχαν, λοιπόν, τριών λο­γιών ……..κακοποιοί την εποχή ε­κείνη : οι Μόρτες, οι Μάγκες και οι Μοσχομάγκες.


Λίγο αρ­γότερα, προστέθηκαν σ' αυ­τούς οι Νταήδες και οι Αντάμηδες, που ήταν, όμως, πα­ρακλάδια των πρώτων. Οι τελευταίοι έκαναν δικό τους «σινάφι» που τρομοκρατούσαν τα «πέριξ» με κλεψιές……μαχαιρώματα και φόνους καμιά φορά. Για να περάσει κανείς βράδυ από τις γειτονιές τους (Δραπετσώνα, Χατζηκυριάκειο, Καμίνια) — αν δεν ήταν κάτοικος της συνοικίας— έπρεπε να πληρώσει τον απα­ραίτητο φόρο.
Αν ήταν φτωχαδάκι, περιορίζονταν μόνο στην καπνοσακούλα του.  Αν καταλάβαιναν, όμως, ότι τόλεγε  η τσέπη του δεν του άφηναν τίποτα.
Του έπαιρναν πορτοφόλι, ρολόϊ, αλυσίδα, μπαστούνι καπέλο και ακό­μα σακάκι, παντελόνι και παπούτσια. Όλο αυτό το «πλιάτσικο» το εύρισκες την επομένη  στα παλιατζίδικα, να πουλιέται σε «τιμή ευκαι­ρίας» !

 Όλοι αυτοί εχρησιμοποιούντο από τα διάφορα κόμματα ως μπράβοι  και τραμπούκοι. Φορούσαν ειδική περιβολή, μαύρο στενό παντελόνι, μεσάτο σακάκι, που περνούσαν μόνο το ένα του μανίκι, κόκκινο ζωνάρι, που άφηναν τη  μια του άκρη να σέρνεται, πολύ μυτερό μποτίνι με κουμπιά στο πλάϊ και ψηλό τακούνι, σκληρό «καβουράκι» πάνω σε λαδωμένες αφέλειες και μπαρμπέτες, χοντρό δαχτυλίδι από  ασήμι με νεκροκεφαλή στη μέση και κομπολόΐ.


Μερικοί έβαζαν και σκουλαρίκι στο αριστερό τους αυτί.  Κάτι που κάνουν και σήμερα 2009 πολλοί άνδρες. Ακόμα και το βάδισμά τους ήταν ιδιόρρυθμο: Έκαναν μικρά και πηδηχτά βήματα κι' έγερναν ολόκληροι από το δεξιό πλευρό. Όσο δε πιο βραχνή ήταν η  φωνή τους, τό­σο και πιο «σκληροί» άντρες εθεωρούντο.

Τα πραγματικά τους ονόμα­τα είχαν εξαφανισθεί. Όλοι είχαν παρατσούκλια: Ο Βρα­χνός, ο Αράπης,, ο Αγγινάρας, ο Μάπας, ο Κεφτές, ο Στραβαρίδας, ο Χηρογιός, ο Μαχαιράκιας, ο Σουγιάς και άλλα.

Ο   ΔΗΜΗΤΡΗΣ   ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΗΣ

Από τους πιο ονομαστούς  μάγκες του Πειραιά ήταν ο Δημήτρης Κουτσαβάκης. Γεννήθηκε από πατέρα μάγκα και αργότερα έγινε βαρκάρης. Ό Κουτσαβάκης ήταν πασίγνωστος στον Πειραιά και τον έτρεμαν όλα τα λι­μάνια της περιοχής.

Τον Απρίλιο του 1864  κατετάγη στο  Ιππικό, με τον Διονύση Διονυσιάδη αργότερα ιδρυτή του ομώνυμο Θεάτρου,  τον επιλεγόμενο «το παιδί της χήρας».

Έτσι, ο Κουτσαβάκης, ιππεύς τώρα του Στρατού, έγινε αρχηγός παρέας αποτελού­μενης από τον Διονυσιάδη. τον Μπεκάτσα, τον Αϊβαλιώτη. τον Γκράβιζα και τον Ψαρώνη, που κατέβαιναν κάθε τόσο στην Αγορά και στις συνοικίες κι' έσπαζαν στο ξύ­λο τους πρώην... συναδέλ­φους τους!

Η αστυνομία τους υποβοηθούσε ή μάλλον  έκανε τα στραβά μάτια. Κατά τα άλ­λα, ήταν καλοί στρατιώτες, ντυμένοι πάντα καθαρά και κομψά, πειθαρχικότατοι στους ανωτέρους τους κι' όταν δεν είχαν υπηρεσία, πήγαιναν στις διάφορες μικροταβέρνες, έ­πιναν τη ρετσίνα τους κι' έ­λεγαν τα τραγουδάκια τους.

 Ό Κουτσαβάκης είχε περίφημη φωνή κι' έπαιζε θαυμά­σια κιθάρα. "Οταν τραγου­δούσε, σώπαιναν όλοι για ν' ακούσουν την «κελαϊδίστρα» του. Στις γειτονιές μισάνοι­γαν τα «γρυλιά» των παραθύ­ρων κι' οι κοπέλες αναστέ­ναζαν.

Οταν απολύθηκε από το Στρατό, ο Κουτσαβάκης, έγινε βαρκάρης, παντρεύτηκε κι' έ­κανε παιδιά, που τα σπούδα­σε. Πέθανε γέρος και φτωχός στον Πειραιά. Οι συνάδελφοί του, βαρκάρηδες, τον έθαψαν με συνεισφορά. Άφησε, όμως, κληρονομιά περίβλεπτη... Το όνομά του σε όλους τους ψευτοπαλληκαράδες του μέλλον­τος ενώ αυτός, τουλάχιστον, είχε καρδιά...

Στο μπαρ " ΜΑΡΚΟΣ" στα ΆσπραΧώματα Παλαιάς Κοκκινιάς,
Στράτος, Μάρκος, Μπάτης,  Δεληάς, η κομπανία  "ΤΕΤΡΑΣ".
Οι τελευταίοι μάγκες του Πειραιά, ήταν κυρίως όσοι έπιασαν στα χέρια τους το «μπουζούκι»: Ο Βαμβακάρης, ο Μπάτης, ο Κερομύτης, ο Γκόγκος, ο Παναγιώτης Τούντας,ο Σ. Περιστέρης,  ο Ανέστης Δελιάς, ο Παπαιωάννου  και  τόσοι άλλοι. Αλλά  αυτοί ήταν αριστοκράτες μάγκες. Γι' αυτό ίσως και η «μαγκιά»,  με την παλιά  της έννοια, εκφυλίστηκε!

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ

DimitriosBairaktaris.jpg
O Δημήτρης Mπαϊρακτάρης αξιωματικός του Στρατού διορίστηκε από τον  Xαρίλαο Tρικούπη, διευθυντής της αστυνομίας για να καθαρίσει την Aθήνα από τα κακοποιά στοιχεία. Oι Aθηναίοι του 1890 στέναζαν από τους τραμπούκους, τους μάγκες, τους ληστές αλλά και τους γραφικούς…… «κουτσαβάκηδες» που είχαν το άντρο τους στη συνοικία του Ψυρρή, όπου κανείς δεν τολμούσε να μπει. Oύτε κι αυτή η αστυνομία!
Αλλά ο Mπαϊρακτάρης με τον βούρδουλα στο χέρι και μερικούς αστυφύλακες τσάκισε τους κακοποιούς μέσα στο άντρο τους.
Tους έκοβε το μανίκι, που δεν φορούσαν ποτέ για να χειρίζονται με ευκολία το μαχαίρι, ψαλίδιζε τις μύτες των παπουτσιών αλλά και το μισό μουστάκι. Aυτό ανάγκαζε τους μάγκες κουτσαβάκηδες να εξαφανιστούν από την πιάτσα για μεγάλο διάστημα έως ότου μεγαλώσει το μουστάκι.

Κατά τους Oλυμπιακούς του 1896 έφερε τους κλέφτες πορτοφολάδες στο φιλότιμο και δεν έγινε καμιά κλοπή για να μην ρεζιλευτεί η Eλλάδα. Tους έκανε αστυνόμους και κυνηγούσαν τους ξένους πορτοφολάδες!

O Mπαϊρακτάρης ηταν τολμηρός, δίκαιος και σκληρός, άνθρωπος του καθήκοντος. Xαστούκισε μάλιστα έναν κομματάρχη του Tρικούπη όταν του ζήτησε να βγάλει από το κρατητήριο κάποιον εγκληματία που ήταν του κόμματος.
Στα «Παρκερικά» ξυλοκόπησε δυο Άγγλουςναύτες και τους πέταξε στη θάλασσα γιατί πείραξαν μια Eλληνίδα. Εκείνος έπεισε τον Tρικούπη να ψηφίσει το νόμο για τα πνευματικά δικαιώματα των συγγραφέων.

Eξιχνίασε με πρωτότυπο τρόπο πολλά  εγκλήματα που διαπράχτηκαν στην Aθήνα, και  συνέβαλε  στην αντιμετώπιση των γυμνιστών στο Φάληρο.

                                                     
Βασίλης  Κουτουζής - Δημοσιογράφος ερευνητής


http://www.koutouzis.gr/mortes-magkes.htm
 

Markos Elektrik - Ο Μάρκος Βαμβακάρης μπαίνει στην πρίζα!

$
0
0
Το άλμπουμ τους κυκλοφόρησε λίγο πριν εκπνεύσει το 2018 και έκλεψε τις καρδιές των ακροατών και τις εντυπώσεις των μουσικοκριτικών. Ο λόγος για το «MARKOS ELEKTRIK» των markos elektrikγια το οποίο έγραφα στον μουσικό απολογισμό μου: «Η αγάπη για το έργο του μεγάλου μας ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη ήταν η αιτία δημιουργίας αυτής της μπάντας, η οποία "πείραξε" με ιδιαίτερη επιτυχία εφτά από τα καλύτερα τραγούδια του με μια progressive διάθεση διανθισμένη με rock and roll αποχρώσεις.

Στο άλμπουμ περιλαμβάνονται τα "Ψεύτικος ντουνιάς", "Τα ματόκλαδα σου λάμπουν", "Τα μπλε παράθυρα", "Νόστιμο τρελό μικρό μου", "Πλημμύρα", "Ζητώ παντού ο καημένος", "Πολίτισσα", στα οποία το μπουζούκι και η κιθάρα των πρώτων εκτελέσεων αντικαθίστανται από ηλεκτρική κιθάρα, rhodes, αναλογικό synth, μπάσο και τύμπανα. Στα ατού του συγκροτήματος και του δίσκου, η εξαιρετική ερμηνευτική ικανότητα της Νεκταρήλιας Τσομπάνογλου».
Σήμερα η efsyn city παρουσιάζει, σε αποκλειστικότητα, το βίντεο που εικονοποιεί «Τα μπλε παράθυρα».



Viewing all 1584 articles
Browse latest View live