Quantcast
Channel: Το Ρεμπέτικο Τραγούδι
Viewing all 1584 articles
Browse latest View live

Όσα δεν ξέρατε για τον Βασίλη Τσιτσάνη..

$
0
0

osa-den-kserate-gia-ton-basili-tsitsani
Ήταν αγαπημένος μουσικός του Α. Παπανδρέου.Ακολουθούσε την Α.Ο.Τρίκαλα.Τα τραγούδια στο πειθαρχείο, ο τρελός έρωτας με τη Νίνου.Η ζωή του Τσιτσάνη που γίνεται έκθεση


Είναι ο καλλιτέχνης που έκανε το ρεμπέτικο τέχνη και προχώρησε σε συνειδητή ρήξη με την παράδοση. Είναι ο μουσικός που εμπλούτισε τη λαϊκή ορχήστρα με νέα ηχοχρώματα προσθέτοντας το πιάνο κι επιβάλλοντας το ακορντεόν ως όργανο της κομπανίας. Καινοτόμησε στο στίχο με την απομάκρυνσή του από παραδοσιακές φόρμες του δίστιχου και της ομοιοκαταληξίας και γενίκευσε το ρόλο του ρεφρέν.  
Ο Βασίλης Τσιτσάνης αποτέλεσε ίσως τη σημαντικότερη φυσιογνωμία του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού του 20ου αιώνα. Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή του (18 Ιανουαρίου 1915),εξακολουθεί να συναρπάζει παλιού και νεότερους παραμένοντας διαχρονικός και επίκαιρος όπως οι μεγάλοι της τέχνης.

Με τη Σωτηρία Μπέλου
Με τη Σωτηρία Μπέλου

Μερικά πράγματα που ίσως δεν γνωρίζετε για τον Βασίλη Τσιτσάνη:

  • Γεννήθηκε την ίδια ημέρα που πέθανε: στις 18 Ιανουαρίου. Το 1915 ήταν το έτος γέννησής του και το  1984 το έτος θανάτου του.
  • Οι γονείς του ήταν Ηπειρώτες κι εκτός από τον Βασίλη είχαν άλλα τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια κι ένα κορίτσι. Αργότερα, οι φίλοι του οι ρεμπέτες του κόλλησαν το παρατσούκλι «Ο Βλάχος», επειδή ήταν ο μόνος  ρεμπέτης με στεριανή προέλευση
  • Οι πρώτες του επιρροές ήταν τα τραγούδια του Βαγγέλη Παπάζογλου και του Μάρκου Βαμβακάρη. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τον σπουδαίο - αλλά αδικημένο από την Ιστορία -  τραγουδιστή Δημήτρη Περδικόπουλο, ο οποίος τον πήγε στην Odeon, όπου ηχογράφησε τα πρώτα του τραγούδια
  • Επί δικτατορίας Μεταξά με τα ρεμπέτικα να μπαίνουν στο περιθώριο, ο Τσιτσάνης απαντά με το μπόλιασμα του ρεμπέτικου με δυτικά μελωδικά στοιχεία κι έτσι προσεγγίζει τις ευρύτερες μάζες.
  • Τον Μάρτιο του 1938 υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του στο Τάγμα Τηλεγραφητών, στη Θεσσαλονίκη. Παίρνει άδειες και ποτέ δεν γυρνούσε στην ώρα του, γεγονός που εξόργιζε τους διοικητές του. Περνούσε πολλές μέρες στο πειθαρχείο, όπου έγραψε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του, την «Αρχόντισσα».
  • Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, έμεινε στη Θεσσαλονίκη, όπου, για ένα μεγάλο διάστημα, είχε δικό του μαγαζί, το «Ουζερί ο Τσιτσάνης», το οποίο έγινε διάσημο. Εκεί, έγραψε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του, τα οποία ηχογραφήθηκαν μετά τη λήξη του πολέμου.
  • Μερικές από τις νέες φωνές που έφερε στο προσκήνιο και δέθηκαν μαζί του ήταν η Μαρίκα Νίνου, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης. Ακόμα, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Πάνος Γαβαλάς, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, η Καίτη Γκρέυ, η Πόλυ Πάνου, η Χαρούλα Λαμπράκη, ο Σταμάτης Κόκοτας.
Με τη Μαρίκα Νίνου
Με τη Μαρίκα Νίνου
  • Ο Τσιτσάνης πρωτοείδε την Μαρίκα Νίκου το 1949  και όπως λέει ο ίδιος στη βιογραφία του στον Κ. Χατζηδουλή «Την άκουσα και δεν άργησα να καταλάβω το ταλέντο της. Κατάλαβα πως με δουλειά θ'άφηνε εποχή. Είχε μια ξεχωριστή ερμηνευτική ικανότητα, είχε το κάτι άλλο (...)» ΄Εγιναν ζευγάρι, έζησαν και χώρισαν επεισοδιακά τη δεκαετία του '50 εξαιτίας περιοδείας στη Νέα Υόρκη. «Δεν θα πας» της είπε ο Τσιτσάνης. «Θα πάω» απάντησε η Νίνου. Και πήγε μόνη της. Κάποτε ξαναγύρισε. Ήταν άρρωστη. «Ο Τσιτσάνης δεν της ξαναμίλησε. Δεν πήγε να τη δει στο νοσοκομείο. Ούτε στην κηδεία της πήγε...», έχει πει ο ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
  • Ήταν στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού της χώρας, και ο αγαπημένος του μουσικός. Υπήρξε μεγάλος λάτρης του ιστορικού ποδοσφαιρικού Α.Ο. Τρίκαλα πηγαίνοντας συχνά στο γήπεδο ακόμη και όταν η ομάδα του έπαιζε μακριά από τα Τρίκαλα. 
Με την Καίτη Γκρέυ
Με την Καίτη Γκρέυ

Το Σάββατο 4 Απριλίου εγκαινιάζεται στον Ιανό εικαστικό αφιέρωμα στον Τσιτσάνη

Γιορτάζοντας τα εκατό χρόνια από τη γέννηση τού σημαντικότερου από τους δημιουργούς της ελληνικής λαϊκής μουσικής και τραγουδιού του 20ου αιώνα, του Βασίλη Τσιτσάνη (1915 - 1984), η αίθουσα τέχνης Ιανός πραγματοποιεί προς τιμήν του ένα εικαστικό αφιέρωμα, που περιλαμβάνει την ομαδική έκθεση «Όταν συμβεί στα πέριξ...» και την εγκατάσταση «Το τσακμάκι του Τσιτσάνη».

Σε καλλιτεχνική διεύθυνση της Μικρής Άρκτου και επιμέλεια της  Ίριδος Κρητικού και του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη, η έκθεση εγκαινιάζεται το Σάββατο 4 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, και θα διαρκέσει έως τις 2 Μαΐου. Κατά τη διάρκεια της, θα πραγματοποιηθούν, σε όλους τους χώρους του Ιανού, παράλληλες δραστηριότητες αντίστοιχης θεματικής (μουσικές βραδιές,  διαλέξεις κ.ά.). Κατόπιν, η έκθεση θα μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και στα Τρίκαλα.
Με επιθυμία μνημόνευσης και αγάπη

Στην ομαδική έκθεση «Όταν συμβεί στα πέριξ...», συναντά κανείς τοπία της ζωής και της έμπνευσης του Βασίλη Τσιτσάνη, οικογενειακές και οικείες φιγούρες που τον σημάδεψαν, μικροαντικείμενα που τον θυμίζουν, απόπειρες προσωπογραφίας - πορτρέτου του ιδίου, έμπνευση από ένα συγκεκριμένο τραγούδι ή εικονογράφηση συγκεκριμένων στίχων που επελέγησαν από τους καλλιτέχνες. ΄Ενα σύνθετο πλέγμα εικόνων, οι οποίες σκιαγραφούν τον συνθέτη με επιθυμία μνημόνευσης και αγάπη, με τρυφερό χιούμορ και, πάνω από όλα, με σεβασμό.
Από τα έργα της έκθεσης
Από τα έργα της έκθεσης
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Σπύρος Αγγελόπουλος, Μαίρη Γαλάνη - Κρητικού, Γιάννης Δέδες, Μηνάς Καμπιτάκης, Κώστας Λάβδας, Μιχάλης Μαδένης, Νεκτάριος Μαμάης, Τίμος Μπατινάκης, Χαρίτων Μπεκιάρης, Γεωργία Μπλιάτσου, Γεύσω Παπαδάκη, Βασίλης Σούλης, Μαρίνα Στελλάτου, Κατερίνα Τσεμπελή, Πάβλος Χαμπίδης και Αθηνά Χατζή.
Από τα έργα της έκθεσης
Από τα έργα της έκθεσης


www.thetoc.gr

Η Στέγη του μπαρόκ και του... ρεμπέτικου

$
0
0
Latinitas-Nostra

Οι Latinitas Nostra μας ξενάγησαν νοερά -και μουσικά- από την αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ'στη Γαλλία έως τους τεκέδες του Πειραιά

Μετά την αξέχαστη εμπειρία που είχα πριν από δύο χρόνια, παρακολουθώντας τη μουσική παράσταση «Ένας Αγγλος ταξιδευτής στο Λεβάντε» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω το νέο πρότζεκτ των Latinitas Nostra, αυτή τη φορά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την περασμένη Παρασκευή, 3 Απριλίου.

Πρόπερσι, το μουσικό σύνολο με τις πρωτότυπες ιδέες κατάφερε να δημιουργήσει μία μουσική γέφυρα μεταξύ της ελισαβετιανής Αγγλίας των τελών του 16ου αιώνα και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή τη φορά ο σκοπός ήταν σαφώς πιο φιλόδοξος, καθώς οι Latinitas Nostra επιχείρησαν να χτίσουν μία γέφυρα, τόσο στον χώρο, όσο και στον χρόνο, καθώς μας παρουσίασαν μία μουσική περιπλάνηση από τη θρησκευτική μπαρόκ μουσική που ακουγόταν στην αυλή του «Βασιλιά Ήλιου» Λουδοβίκου ΙΔ΄ στη Γαλλία του 17ου αιώνα στο ρεμπέτικο που ακουγόταν στους τεκέδες του Πειραιά και υπό λιγότερο… βασιλικές συνθήκες δυόμιση αιώνες μετά.
Το concept κέντρισε την περιέργεια του αθηναϊκού κοινού που πλημμύρισε την Κεντρική Σκηνή της Στέγης (η συναυλία ήταν sold-out) για να ακούσει αυτόν τον μουσικό πειραματισμό. Η πρώτη μου εντύπωση (και ανησυχία) όταν διάβασα το πρόγραμμα της συναυλίας ήταν ότι το μουσικό σύνολο θα ακολουθούσε μία «γραμμική» προσέγγιση, παρουσιάζοντας πρώτα όλα τα έργα μπαρόκ και στη συνέχεια τα ρεμπέτικα κομμάτια. Ίσως και η διάταξη των μουσικών οργάνων πάνω στη σκηνή (αριστερά τα όργανα του ρεμπέτικου, δεξιά τα αντίστοιχα της παλαιάς μουσικής) να καλλιέργησαν αυτή την αίσθηση. Ευτυχώς διαψεύστηκα από τα πρώτα λεπτά, καθώς το μπαρόκ εναλλασσόταν με το ρεμπέτικο κομμάτι-κομμάτι.

Latinitas-Nostra

Η συναυλία ξεκίνησε με κατανυκτική διάθεση, καθώς παρουσιάστηκε ένα απόσπασμα από τα Αναγνώσματα του Σκότους (Leçons de Ténèbres), το οποίο έκλεισε με τη λέξη «Αμήν», δίνοντας απ’ ευθείας τη σκυτάλη σε έναν αμανέ που ξεκίνησε με -τι άλλο;- τη λέξη «Αμάν». Όσο προχωρούσε η συναυλία, τόσο επιβεβαιώνονταν οι συντελεστές της, οι οποίοι είχαν επισημάνει ότι τα δύο είδη έχουν κοινά στοιχεία τόσο στους ήχους, όσο και στη θεματολογία, η οποία αναδεικνύει μία χαρακτηριστική χαρμολύπη. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα δίστιχο που ακούστηκε προς το τέλος της συναυλίας: «αφού σε λίγο θα πλαγιάζω μες στο χώμα, και θα με αναζητήσεις, αλλά δεν θα υπάρχω». Θα μπορούσε κάλλιστα να ακούγεται σε ένα ρεμπέτικο τραγούδι, όμως είναι απόσπασμα από το Βιβλίο του Ιώβ (7:21) και αφορά το παράπονο που διατυπώνει ο Ιώβ στον Θεό για τα δεινά που έχει βιώσει.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις, μάλιστα, τα στεγανά γκρεμίστηκαν εντελώς. Ενώ τα μπαρόκ αποσπάσματα ερμήνευε με μοναδική πληρότητα η μέτζο σοπράνο Θεοδώρα Μπάκα και τα ρεμπέτικα η Αυγερινή Γάτση με την καθάρια φωνή της (και με την Έλενα Κρασάκη συμμετέχει σταδιακά περισσότερο), η κορυφαία στιγμή της συναυλίας ήλθε όταν η Θεοδώρα Μπάκα ερμήνευσε τον «Κοκαϊνοπότη» του Παναγιώτη Τούντα.

Τόσο οι ρεμπέτες αυτής της ασυνήθιστης συνάντησης (Μιχάλης Κουλουμής (βιολί), Βασίλης Τσιγερίδης (κανονάκι), Θύμιος Ατζακάς (ούτι, κιθάρα), Ευγένιος Βούλγαρης (γυαϊλί ταμπούρ, μπουζούκι), όσο και οι παλαιοί κλασικοί (Ιάσων Ιωάννου - μπαρόκ βιολοντσέλο, Ανδρέας Λινός - μπάσο βιόλα, Δημήτρης Τίγκας - βιολόνε, Θοδωρής Κίτσος - θεόρβη/ μπαρόκ μαντολίνο) υπό το πρόσταγμα του θαυμάσιου Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, ο οποίος εναλλασσόταν μεταξύ του τσέμπαλου και του εκκλησιαστικού οργάνου στο κέντρο της διάταξης, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.

Εκτός των άλλων, η πρόκληση για τους μουσικούς ήταν να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα που δεν θα ξένιζε και δεν θα κούραζε το κοινό, το οποίο ως επί το πλείστον ήταν εξοικειωμένο με το ένα από τα δύο είδη μουσικής που θα ακουγόταν και θα έπρεπε να συμβαδίσει με μία διαδρομή που είχε αρκετές στροφές και ανατροπές. Η διαδρομή αυτή, ωστόσο, ήταν πολύ πιο ομαλή από ό,τι θα νόμιζε κανείς αρχικά και η επιτυχία της συναυλίας επισφραγίστηκε στο τέλος της από ένα θερμότατο χειροκρότημα που ακούστηκε στην Κεντρική Σκηνή για ένα περίπου πεντάλεπτο.

Οι ακροατές ήταν, μάλιστα, τόσο γοητευμένοι που αρκετοί από αυτούς κάθισαν και μετά τη συναυλία, στη συζήτηση που ακολούθησε με τους συντελεστές - κάτι που δεν έμεινε απαρατήρητο και από τον συντονιστή της συζήτησης, τον εκτελεστικό διευθυντή της Στέγης, Χρήστο Καρρά. Στο πλαίσιο της τελευταίας, οι μουσικοί μας εξήγησαν πώς ξεκίνησε αυτό το μουσικό «πάντρεμα» από το μουσικό χωριό του Άγιου Λαυρέντιου και πώς έγινε η προετοιμασία της συναυλίας. Αυτό, ωστόσο, που δεν αναφέρθηκε ήταν εάν υπάρχουν σκέψεις για το concept της επόμενης συναυλίας - και είναι κάτι που είμαστε πολύ περίεργοι να μάθουμε!
Χρήστος Τσαπακίδης


10 χρόνια χωρίς τον «Σερ» Γρηγόρη Μπιθικώτση (ΒΙΝΤΕΟ)

$
0
0
mpithikotshs

Ήταν 7 Απριλίου του 2005, ακριβώς δέκα χρόνια πριν, όταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο «σερ» του ελληνικού τραγουδιού, απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών.
Ο Μπιθικώτσης καταγόταν από την Κάρυστο. Είχε γεννηθεί στις 11 Δεκεμβρίου 1922 και μεγάλωσε φτωχικά σε ένα μικρό σπίτι στο Περιστέρι μαζί με τους γονείς του και τα πέντε αδέλφια του.
Όταν τα σύννεφα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφτασαν πάνω από την Ελλάδα, τα αδέλφια του έφυγαν για το αλβανικό μέτωπο κι εκείνος, ως «Βενιαμίν» έμεινε πίσω. Έβγαζε τα προς το ζην ως υδραυλικός, ενώ είχε μάθει να παίζει και κιθάρα. Έπαιζε σε μια ταβέρνα της γειτονιάς του και κέρδιζε και από εκεί κάποια χρήματα, χωρίς όμως ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν η «part time» απασχόλησή του εκείνη που θα τον έκανε διάσημο.
 

Ο Μπιθικώτσης αγαπούσε πολύ τη μουσική κι αυτό φαινόταν από το ότι συχνά το έσκαγε από το σπίτι του το βράδυ για να πάει να ακούσει μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής, όπως οι Παγιουμτζής, Χιώτης, Χατζηχρήστος, Βαμβακάρης. Στηνόταν έξω από τα μαγαζιά όπου έπαιζαν και τους άκουγε, γιατί δεν είχε χρήματα να μπει μέσα…
Η πρώτη του παρουσία στη δισκογραφία καταγράφεται το 1949, αλλά όχι όπως τον γνώρισε και τον αγάπησε η πλειονότητα του κόσμου. Ο Μπιθικώτσης τότε ήταν συνθέτης. Η πρώτη ηχογράφηση ήταν μια δική του σύνθεση σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη με τίτλο «Το καντήλι τρεμοσβήνει».
 

Δικές του συνθέσεις ήταν επίσης πολλές κλασικές του επιτυχίες, όπως «Στου Μπελαμή το ουζερί», «Του Βοτανικού ο μάγκας», «Σε τούτο το στενό», «Ουράνιο τόξο», «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα» κ.α.



Δύο χρόνια πριν, το 1947 ο Μπιθικώτσης είχε εξοριστεί στη Μακρόνησο. Τυχερός στην ατυχία του, γνώρισε εκεί τον επίσης εξόριστο Μίκη Θεοδωράκη.

Οι ερμηνείες του το 1960 στον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου και το 1964 στο «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη χάραξαν ένα νέο μονοπάτι στην πορεία του Μπιθικώτση, ενώ έφεραν κοντά στον απλό κόσμο τις συνθέσεις του Θεοδωράκη και κυρίως τα μνημειώδη έργα μεγάλων μας ποιητών, όπως, εκτός των Ρίτσου και Ελύτη, ο Σεφέρης, ο Λειβαδίτης, ο Χριστοδούλου.
Συνεργάστηκε με ιστορικές μορφές της ελληνικής δισκογραφίας, όπως ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Άκης Πάνου, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Γιώργος Μητσάκης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου.

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης νυμφεύθηκε δύο φορές και έκανε τρία παιδιά. Ονόμασε τον γιο του Γρηγόρη (ακολούθησε τα καλλιτεχνικά του χνάρια) και δικαιολόγησε την κίνησή του να δώσει στο γιο του το δικό του όνομα, λέγοντας πως «θέλω, όταν πεθάνω, μετά την κηδεία, να επιστρέψει στο σπίτι ένας Γρηγόρης Μπιθικώτσης».
Ήταν ένας λαϊκός άνθρωπος που μιλούσε με τα τραγούδια του στο κοινό του και δεν έκρυβε τα πάθη του. Το παρωνύμιο «σερ» δεν προήλθε από τη συμπεριφορά του, αλλά από τον Δημήτρη Ψαθά, ο οποίος τον χαρακτήρισε έτσι σε ένα χρονογράφημά του με αφορμή τον στίχο «μια βαθιά υπόκλιση/ένα χειροφίλημα» από το τραγούδι «Μια βαθιά υπόκλιση».
Είχε τιμηθεί με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα, καθώς και με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών. Μοναδική μελανή στιγμή της πορείας του (και εν πολλοίς ανεξήγητη) η κίνησή του τον Ιούλιο του 1967 να τραγουδήσει στο πλαίσιο εκδήλωσης της ΥΕΝΕΔ σε νυχτερινό κέντρο μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού σε πρώτη δημόσια εκτέλεση τον ύμνο της 21ης Απριλίου. Προσπαθώντας, μάλιστα, να τον μεταπείσει, ο Μίκης Θεοδωράκης του έστειλε γράμμα, στο οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων: 
«Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στον βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας».
Από το 1999 ο Μπιθικώτσης ταλαιπωρείτο από καρδιακά προβλήματα και στις αρχές του 2005 παρουσίασε ανεύρυσμα στην κοιλιακή αορτή. Μπήκε στο νοσοκομείο στις 5 Ιανουαρίου και έσβησε στις 19:30 της 7ης Απριλίου. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλλη στις 11 Απριλίου στη Μητρόπολη. Έξω από την εκκλησία μία άμαξα με δύο άλογα. Ένα άσπρο κι ένα μαύρο. Όπως το είχε τραγουδήσει και πιθανότατα το είχε ονειρευτεί και ο ίδιος.​

Χαράλαμπος Βασιλειάδης ή «τσάντας» (ΒΙΝΤΕΟ)

$
0
0
haralampos-vasileiadhs
Ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης ή «τσάντας», υπήρξε Έλληνας στιχουργός ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών.

εννήθηκε στο Ρένκιοϊ, της Τρωάδας το 1907 και πέθανε στις 16 Μαΐου 1970 στην Νέα Φιλαδέλφεια.

Σε ηλικία επτά ετών ήλθε στην Αθήνα και μαθήτευσε στην Λεόντειο Σχολή. Ήξερε να μιλά και να μεταφράζει σε πολλές γλώσσες, όπως αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά. Υπήρξε επαγγελματίας μεταφραστής, ενώ εργάστηκε και στο Υπουργείο Ναυτικών. 
Στον Παμμικρασιατικό Σύλλογο τα τελευταία χρόνια του 30΄, γνώρισε τον στιχουργό Κώστα Κοφινιώτη και σ΄αυτόν εμπιστεύτηκε τους πρώτους του στίχους. Αργότερα πέρασε στο χώρο των δισκογραφικών εταιρειών. 
Η πρώτη επίσημη δισκογραφική του παρουσία χρονολογείται το Δεκέμβρη του 1946 με το“Δυο καρπούζια σ’ ένα χέρι”σε μουσική του Στελλάκη Περπινιάδη, ωστόσο είχε κιόλας ξεχωρίσει προπολεμικά με το «Μπρος στον Αγιο Σπυρίδωνα», που έγινε μεγάλη επιτυχία με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου
Ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης έμεινε γνωστός στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, ως «Τσάντας», παρατσούκλι που του «κόλλησε» οΣτράτος Παγιουμτζής, καθώς ο Βασιλειάδης γύριζε στα στέκια των μουσικών στην οδό ΄Ιωνος, στην Ομόνοια, με ένα χαρτοφύλακα γεμάτο στίχους. 
Μερικές φορές χάριζε τους στίχους του σε άλλους στιχουργούς κι άλλοτε πάλι διόρθωνε ή συμπλήρωνε τους στίχους συναδέλφων του. Συνεργάστηκε με συνθέτες όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας και ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Στίχους του ερμήνευσαν μεταξύ άλλων οι: Τόλης ΒοσκόπουλοςΒασίλης Τσιτσάνης, ο Πάνος Γαβαλάς, η Πόλυ Πάνου.

Στίχοι τραγουδιών
  • Αγωνία
  • Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου
  • Θα τραγουδήσω για σένα
  • Πατέρα κάτσε φρόνιμα
  • Ο μαθητής
  • Πάντα εσένα συλλογιέμαι,( Χρόνια τώρα μακριά σου λιώνω)
  • Πατέρα κάτσε φρόνιμα
  • Πριν το χάραμα
  • Σβήσε το φως να κοιμηθούμε
  • Στο πικραμένο δειλινό
  • Τα δειλινά
  • Σιγανοψιχάλισμα
  • Δεν πουλάω την καρδιά μου
  • Το πικραμένο δειλινό
  • Η άμαξα μες στη βροχή
  • Σε μονοπάτι μακρινό
  • Μεσάνυχτα
  • Απ’ της Ζέας το λιμάνι
  • Άνοιξε γιατί δεν αντέχω
  • Ένας μάγκας στο Βοτανικό
  • Πού ‘σαι Θανάση
  • Βαθειά στη θαλασσα θα πέσω

   *Ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης (1902-1970) γεννήθηκε στο Τσανάκ Καλέ το 1902 και ήρθε στην Αθήνα με τα πρώτα προσφυγικά κύματα 

Photo: www.elculture.gr
 

Ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τον  Χαράλαμπο Βασιλειάδη

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Ο Μανώλης Χιώτης και το τραγούδι για τον Άρη Βελουχιώτη που χάθηκε

$
0
0
xiotisVelouxiotis
Μία άγνωστη ιστορία
Ο Μανώλης Χιώτης και το τραγούδι για τον Άρη Βελουχιώτη που χάθηκε
Πίσω από κάθε τραγούδι και ό,τι αυτό μάς «λέει», βρίσκεται πάντα μια ιστορία που τις περισσότερες φορές είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό. 

Μια ιστορία που ξεκινά κατά τη σύλληψη της ιδέας (όχι σπάνια και πριν ακόμα γεννηθεί αυτή) ξετυλίγεται με τη συνεργασία των δημιουργών και ολοκληρώνεται με την παράδοση του τραγουδιού στον τελικό αποδέκτη, που δεν είναι άλλος από το λαό.
Ο σπουδαίος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και συνθέτης πολλών αγαπημένων τραγουδιών Μανώλης Χιώτης (21 Μάρτη 1921–1970) σε ηλικία 24 ετών θα γράψει τη μουσική για ένα τραγούδι αφιερωμένο στο θάνατο του Πρωτοκαπετάνιου της Εθνικής Αντίστασης Άρη Βελουχιώτη.
Τους στίχους έχει ήδη γράψει ο Νίκος Μάθεσης (1907-1975), ο σημαντικός αυτός στιχουργός του ρεμπέτικου τραγουδιού που, πέρα από την εικόνα του σκληρού ρεμπέτη (στην κλειστή κοινωνία των κουτσαβάκηδων και των νταήδων της εποχής του ο Μάθεσης, γνωστός και ως «Νίκος Τρελάκιας», απολάμβανε το σεβασμό και την αναγνώριση), ήταν ένας άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες και ανησυχίες.

Αντιλαλούνε τα βουνά
κλαίνε τα κλαψοπούλια
ο Βελουχιώτης χάθηκε
ψηλά σε μια ραχούλα.
Τι έχεις κλαψοπούλι μου
κι όλο πικρά φωνάζεις;
Για πες μου ποιος σε πλήγωσε
και βαριαναστενάζεις;
Μαράθηκαν τα λούλουδα
έσβησε το φεγγάρι
ένας λεβέντης χάθηκε
που τόνε λέγαν Άρη.
Κείνος δε θέλει κλάματα
δε θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές
αρματωσιές και βόλια.
Ο Χιώτης έντυσε αυτούς τους στίχους με μια μελωδία σε ρυθμό χασαποσέρβικο. Όμως η συμβολή του στη δημιουργία του τραγουδιού δεν σταμάτησε εκεί. Άλλαξε μια λέξη (κλαψοπούλι) στους στίχους του Μάθεση και έγραψε τους στίχους της τέταρτης στροφής («Κείνος δε θέλει κλάματα/ δε θέλει μοιρολόγια/ θέλει αγώνες και χαρές/ αρματωσιές και βόλια») την οποία πρόσθεσε στις άλλες τρεις. Το τραγούδι δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε δίσκο, δεν έγινε γνωστό και δεν τραγουδήθηκε από τον κόσμο.
Το 1974 ο Νίκος Μάθεσης μιλάει για πρώτη φορά για την ύπαρξη αυτού του τραγουδιού, στον μελετητή του ρεμπέτικου και συγγραφέα Κώστα Χατζηδουλή. Τα χρόνια που πέρασαν επέδρασαν καταλυτικά στο να μη θυμάται πια ο στιχουργός τη μελωδία του Χιώτη, ο οποίος είχε φύγει πρόωρα από τη ζωή το 1970. Ο Κώστας Χατζηδουλής καταγράφει στο βιβλίο του «Ρεμπέτικη ιστορία Νο 1» (εκδ. Νεφέλη) τη μαρτυρία του Μάθεση για το τραγούδι και όχι μόνο:
«Λίγο μετά που σκοτώθηκε ο Άρης Βελουχιώτης το ’γραψα. Είχε τρία τετράστιχα και όχι τέσσερα. Ο Άρης, ήτανε φίνος άντρας, μάγκας κι αγωνιστής και Έλληνας. Κατάλαβες; Μιλάει ο Μάθεσης. Υπήρχανε κι άλλοι αγωνιστές δηλαδή που θέλανε να τους λένε έτσι, αλλά αυτοί ήτανε αγωνιστές για την πάρτη τους. Δηλαδή αποφάγια. Άλλη ταρίφα αυτοί. Όταν έσβησε το καντήλι του παλικαριού, έκατσα και το ’γραψα, γιατί έγινε θρήνος. Θρήνος και ύμνος.
Το θέμα είναι παλιό, πολύ παλιό, η ιδέα. Τα λόγια δικά μου και τιμής πρόσωπο ο Άρης. Μετά συναντήθηκα με το Χιώτη, που είχε έρθει με τον Παπαϊωάννου, το Στεφανάκη και τον Γενίτσαρη να παίξουνε σ’ ένα χορό, στο Χατζηκυριάκειο. Είπα του Χιώτη για το τραγούδι και δώσαμε ραντεβού και του ’δωσα τα λόγια. Έβαλε ένα τετράστιχο ακόμα ο Μανώλης, το τελευταίο, κι άλλαξε το «νεκροπούλι» που είχα εγώ και το ’κανε «κλαψοπούλι». Δεν είπα τίποτα. Ο Μανώλης ήτανε φίλος μου, καλός άντρας και μάγκας από τους λίγους. Άμα θες να μάθεις ποιοι είναι οι μάγκες, κοίτα τον Χιώτη. Εξηγήσεις ζόρικες, ρεμπέτικες και ψυχή μόρτικια μεγάλη. Μιλάω εγώ ο Μάθεσης.
Το ’παμε: προσφορά για το παιδί που χάθηκε, ήτανε το τραγούδι. Ζούλα γίνανε όλα. Βλέπεις, εγώ και σ’ αυτό το περιβόλι είχα τσαμπουκάδες. Ένα απόγευμα που ήμουνα τότες στην Αθήνα, παρέα με το Γούναρη, είδα στο δρόμο τυχαία, σε μια στοά, τον αρχηγό τότες του κόμματος. Αυτόνε που δεν ήτανε όνομα και πράμα δεν ήτανε, λέμε, γλυκός στις εξηγήσεις του. Του τα ’χα μαζεμένα από τότες. Αυτός ήτανε όλα του τα χρόνια μολύβι με σπασμένη μύτη. Κατάλαβες; Μετά άκουσα τη μουσική που έβαλε ο Χιώτης. Χασαποσέρβικο ήτανε, πολύ ζόρικο τραγούδι. Δίσκος δεν έγινε όμως, γιατί όλοι αυτοί εδώ οι λάγιοι δεν αφήνανε. Γι’ αυτό τους έχω μαζέψει πολλά».

 
Στη συνέχεια ο Νίκος Μάθεσης έδωσε σε έναν άλλον ρεμπέτη, τον Μιχάλη Γενίτσαρη τους στίχους που τους έφτιαξε ένα όμορφο ζεϊμπέκικο τραγούδι, το οποίο ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1980, με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα και με τον τίτλο «Ένας λεβέντης έσβησε» (περιλαμβάνεται στο δίσκο «Ρεμπέτικα της Κατοχής»). Στην πρώτη αυτή ηχογράφηση του τραγουδιού παρατηρούμε και κάποιες αλλαγές στους στίχους του Μάθεση, αλλά όχι και στην τέταρτη στροφή, του Χιώτη:
Αντιλαλούνε τα βουνά
κλαίνε τα κλαψοπούλια
ο Βελουχιώτης χάθηκε
ψηλά σε μια ραχούλα.
Τι έχεις κλαψοπούλι μου
και χαμηλά κοιτάζεις;
Για πες μου τι σε πλήγωσε
και βαριαναστενάζεις;
Μαράθηκαν τα λούλουδα
χάθηκε το φεγγάρι
ένας λεβέντης έσβησε
που τόνε λέγαν Άρη.
Κείνος δεν θέλει κλάματα
δεν θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές
αρματωσιές και βόλια.
Στη μεταγενέστερη ηχογράφηση με τη φωνή του Μιχάλη Γενίτσαρη οι στίχοι ακούγονται χωρίς παραλλαγές, όπως ακριβώς γράφτηκαν από τους δημιουργούς του. Το τραγούδι εδώ έχει τίτλο «Ένας λεβέντης χάθηκε»:
 
Πηγή: atexnos.gr.
Αναδημοσίευση από:matrix24.gr

«Δεν ήμουν γεννημένη για το τραγούδι»

$
0
0
 kaith-grey
Είναι πλέον η τελευταία μεγάλη ερμηνεύτρια της γενιάς του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Παπαϊωάννου, του Μπαγιαντέρα, του Μπακάλη, του Βίρβου, της Παπαγιαννοπούλου.
 Έχοντας στο ενεργητικό της 2.500 τραγούδια κατόρθωσε να χτίσει τον μύθο της δίπλα σε κολοσσούς της τέχνης, ενώ τη θαύμασαν απ'άκρου εις άκρον παγκόσμιοι θρύλοι. Ο Ελβις Πρίσλεϊ, ο Τζίμι Χέντριξ, η Μελίνα και πολλοί ακόμα που συνάντησε στην πορεία της ήταν ένθερμοι θαυμαστές της. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το σλόγκαν της χρυσής εποχής του '60 που έλεγαν οι άλλοι τραγουδιστές στην Αμερική όταν βρισκόταν εκείνη εκεί για εμφανίσεις: «Οταν έρχεται η Γκρέυ, καλύτερα να μην πατάει άλλος καλλιτέχνης το πόδι του».
«Το χειροκρότημα το γεύτηκα σε όλο του το μεγαλείο. Δεν μου λείπει πλέον. Εγώ νομίζω πως δεν ήμουν γεννημένη για τραγουδίστρια, αλλά για σπίτι. Για την κουζίνα. Γι'αυτό σταμάτησα γρήγορα» λέει ανοίγοντας την καρδιά της στην «Espresso», σε μια από τις σπάνιες πλέον συνεντεύξεις της. Οι δημόσιες εμφανίσεις της έχουν σταματήσει. Μακιά από κάθε είδους δημοσιότητα η θρυλική Καίτη Γκρέυ περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη, έχοντας κοντά της καλούς φίλους.

Από τον
Νίκο Νικόλιζα

Στο πανέμορφο διαμέρισμά της του πέμπτου ορόφου δεσπόζουν διάσπαρτες φωτογραφίες από άλλες εποχές. Μαζί με τον Τσαρούχη, τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Σίμο.

«Νιώθω μια απέραντη εκτίμηση γι'αυτούς τους ανθρώπους. Ήμασταν σαν οικογένεια» λέει και θυμάται διάφορα περιστατικά. Στιγμές που σήμερα φαντάζουν ως ιστορίες μυθικών προσώπων. «Με τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου δουλέψαμε πολλά χρόνια μαζί. Ήμουν η αγαπημένη τους.

»Γεμίζαμε τα μαγαζιά και ο κόσμος έκανε ουρές απ'έξω. Οι παλιοί καλλιτέχνες ήταν καλοί άνθρωποι. Αυτό μην το ξεχνάτε» λέει ξεκινώντας τη συζήτηση από καρδιάς μαζί μας.
Διαχρονικές επιτυχίες
Στα μέσα της δεκαετίας του '90 η Καίτη Γκρέυ μία ακόμα φορά, κάνει μεγάλη επιτυχία με το συγκρότημα Εκείνος και Εκείνος, με το διαχρονικό πλέον τραγούδι «Μια γυναίκα μόνο ξέρει να σου πει».
Vasilis_Tsitsanis-Kaiti_Grey
ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΥ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ  sansimera.gr
«Θα μπορούσα να συνεχίσω να τραγουδάω. Σταμάτησα όταν έπρεπε. Δεν είχα κουραστεί και η φωνή μου άντεχε. Μου ζητάνε ακόμα και σήμερα να τραγουδήσω. Δεν πάω όμως. Δεν μου λείπουν τα μπουζούκια. Είχα κάποια προβλήματα με την υγεία μου και φοβήθηκα. Έπρεπε να κοιτάξω την Καίτη» λέει και τις θυμίζουμε κάποιες ιστορικές εκπομπές με τη Σεμίνα Διγενή. «Κάθε χρόνο μου ζητούσαν επίμονα να κάνω μια εκπομπή. Ο κόσμος με έβρισκε στον δρόμο, με παρακαλούσε. Και, όπως μου έλεγαν, αυτές οι εκπομπές κάνουν θραύση στο ίντερνετ. Ο κόσμος, αγάπη μου, λατρεύει το παλιό λαϊκό. Στα νυχτερινά κέντρα, αν δεν βάλουν παλιό λαϊκό, ο λαός δεν διασκεδάζει.

»Πηγαίνω καμιά φορά στη λαϊκή αγορά και μου φυλάνε τα χέρια, τόση αγάπη και λατρεία μου έχουν. Όμως κι εγώ δεν μπορώ να αγνοήσω αυτόν τον κόσμο που με έκανε Καίτη Γκρέυ. Τους είμαι πάντα ευγνώμων» δηλώνει συγκινημένη για τις σκηνές λατρείας που ζει.
Το μεγαλύτερο παράπονό της από όλα όμως είναι τα πνευματικά δικαιώματα, τα οποία -όπως λέει- δεν εισπράττει, αν και έχει ερμηνεύσει 2.500 τραγούδια. «Νιώθω μεγάλη αδικία, οι εταιρίες να εκμεταλλεύονται τη φωνή μου για μισό και πλέον αιώνα και εγώ να μην έχω πάρει ούτε ευρώ. Το έχω βάρος στη συνείδησή μου να έχω προσφέρει τόσα, οι εταιρίες να βγάζουν CD με τη φωνή μου και εγώ να μην έχω πάρει τίποτα. Σκέφτομαι κάποια στιγμή να πάω στον εισαγγελέα» λέει με παράπονο. Η κουβέντα μας φτάνει και στο θέμα της οικογένειας.
kaith-greu
«Αγαπήθηκα πολύ από τους ξένους, αυτούς που με λάτρεψαν για τη φωνή μου, για τον χαρακτήρα μου, γι’ αυτό που είμαι. Όμως στο θέμα “οικογένεια”’ δυστυχώς στάθηκα πολύ άτυχη. Ήμουν άτυχη με τα παιδιά μου. Δεν πειράζει, να ’ναι καλά. Αυτό είναι το μόνο που θέλω» λέει φανερά στενοχωρημένη. Όταν τη ρωτάμε αν της λείπουν, μας απαντάει: «Είναι δυνατόν να μη μου λείπουν; Παιδιά μου είναι. Όμως τι να κάνω;»
«Η Ηλιάδη δεν με άφησε να δω τον μικρό Μπαμπίνο»
Τα σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις της με την Αγγελική Ηλιάδη είναι γνωστά. Κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί η εγγονή δεν μιλάει στη γιαγιά της αλλά και μέντορά της, μια κι εκείνη την έβαλε δίπλα της στο τραγούδι σε νεαρή ηλικία. «Τα σκαμπανεβάσματα δεν οφείλονται σε μένα, αλλά σε εκείνη». Όταν τη ρωτάμε για τον μικρό Μπαμπίνο και αν τον έχει δει καθόλου, λέει χαρακτηριστικά: «Προσπάθησα να δω το παιδί πριν από καιρό. Περνούσαμε με μια φίλη από το σχολείο του μικρού και θέλησα να το συναντήσω. Μπήκαμε μέσα και η δασκάλα πήρε την Αγγελική για να της πει ότι ήμουν εκεί, προκειμένου να δώσει άδεια να τον δω. Και η Αγγελική είπε "όχι"» επισημαίνει δυσαρεστημένη και προσθέτει:

«Μου στοίχισε πολύ αυτό το περιστατικό. Αυτό το παιδάκι σχεδόν μαζί μου μεγάλωσε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκανε. Δεν πειράζει, να είναι καλά» λέει και τα βουρκωμένα μάτια της φανερώνουν τη στενοχώρια της. Όσο για τον Μπάμπη Λαζαρίδη; «Ο Μπάμπης ήταν ο μόνος άντρας που αγάπησε».
Η πίκρα για τη Θεοδωρίδου και ο ταλαντούχος Αντώνης Ρέμος!
Η Καίτη Γκρέυ δεν μασάει τα λόγια της. Τη ρωτάμε ποια τραγουδίστρια θα ήθελε να ακούσει σε μαγαζί. Είναι αφοπλιστική. «Η Σοφία Παπάζογλου είναι εξαιρετική τραγουδίστρια. Το ίδιο και η Μαρία Σουλτάτου. Κατ'αρχήν, λατρεύουν τους παλιούς καλλιτέχνες. Αυτό κάτι λέει!» τονίζει.

Όταν της αναφέρουμε τη Νατάσα Θεοδωρίδου και την υποστήριξη που της είχαν δώσει εκείνη και ο Μπιθικώτσης, μας λέει χωρίς περιστροφές: «Θα κάνω ένα παράπονο για τη Θεοδωρίδου: μόλις την άκουσα στα πρώτα της βήματα πίστεψα πως αν δεν είχαν "φύγει"όλοι οι μεγάλοι συνθέτες, θα μπορούσε να ερμηνεύσει εξαιρετικά το λαϊκό τραγούδι, μια και η χροιά της φωνής της είναι γι'αυτό το είδος. Και την είχαμε στηρίξει με τον Μπιθικώτση. Όμως σε μια τιμητική εκπομπή που μου έκανε η Σεμίνα και την είχε καλέσει εκείνη δεν ήρθε. Και πικράθηκα πάρα πολύ. Γιατί δεν αγαπώ μόνο τους τραγουδιστές που έχουν καλή φωνή, αλλά κυρίως αυτούς που είναι φιλότιμοι και σέβονται τους παλιούς καλλιτέχνες. Και νομίζω ότι η Θεοδωρίδου δεν σεβάστηκε το όνομά μου. Με πίκρανε. Όμως δεν παύω να λέω ότι είναι μια εξαιρετική φωνή».
Όταν τη ρωτάμε για άντρες ερμηνευτές, μας απαντάει με ευθύτητα. «Νομίζω πως αυτός που είναι ανώτερος όλων είναι ο Ρέμος. Έχει την καλύτερη φωνή. Και μου αρέσει γενικά που είναι αυθόρμητος. Τα νέα παιδιά που βγαίνουν τώρα δυστυχώς δεν έχουν καμιά βοήθεια ούτε από συνθέτες ούτε και από τις εταιρίες. Εμείς τότε είχαμε άλλα βιώματα».

Μέσα από τη ζωή

»Τραγουδούσαμε κομμάτια που έγραφαν οι συνθέτες μέσα από τη ζωή. Αν θα διαβάσετε προσεχτικά στίχους τραγουδιών εκείνης της περιόδου, θα διαπιστώσετε πως το καθένα είναι μια ολόκληρη ιστορία. Με αρχή, μέση και τέλος. Σε πολλά τραγούδια που έλεγα τότε εγώ έκλαιγα. Γιατί θυμόμουν δικά μου βιώματα. Τώρα δεν ακούω τραγούδια που να με αγγίζουν, αν και έχουμε εξαιρετικά νέα παιδιά. Ειδικά στην περιφέρεια» καταλήγει η μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια.
Έχασε δύο αδέλφια μέσα σε διάστημα (!) 48 ωρών
Πριν από μερικές εβδομάδες η Καίτη Γκρέυ σε διάστημα μόλις 48 ωρών έχασε δύο από τα τρία αδέλφια της. Το πλήγμα για εκείνη ήταν μεγάλο. «Η αδελφή μου πέθανε μέσα στο γηροκομείο, αν και είχε τέσσερα παιδιά. Όταν την είχα επισκεφτεί αυτό μου είχε πει. Όσο για τον αδελφό μου, τον Γιαννάκη, ήταν αυτός που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά χωρίς να ξέρω ότι ήταν αδελφός μου. Η μάνα μου είχε τέσσερα παιδιά. Τα δύο τα έδωσε και τα δύο τα κράτησε. Ο Γιαννάκης που πέθανε, λοιπόν, ήταν αυτός με τον οποίο μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και ξαφνικά μάθαμε ότι ήμασταν αδέλφια. Πόνεσα πολύ για εκείνον. Τεράστιο πλήγμα για μένα».

Αρχική






Οδυσσέας Μοσχονάς..

$
0
0
rebetiki4a(Γεννήθηκε στη Σάμο το 1912. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1930)

Τα τραγούδια του Οδυσσέα Μοσχονά είναι γνωστά και ο ίδιος ανήκει στους κλασικούς του ρεμπέτικου.

Έζησε και δημιούργησε σε εποχές που, αν και σχετικά πρόσφατες, φαντάζουν σήμερα τόσο μακρινές.
Πρόκειται για ένα γνήσιο λαϊκό καλλιτέχνη, που έδωσε όλη του τη ζωή στη μουσική.

Το πνεύμα του, το μεράκι του, η απλότητα του χαρακτήρα του, η μεγαλοθυμία του, η ντομπροσύνη του, η μαγκιά του, με έκαναν να ακούσω αλλιώτικα τη μουσική του.

Τώρα πια δεν ήταν η μουσική ενός μεγάλου του ρεμπέτικου που την άκουγα με δέος, αλλά τα τραγούδια ενός ανθρώπου που μιλούσαν κατευθείαν στην καρδιά με λόγια απλά και δυνατά, με πενιές καθαρές και μελωδικές, ξάστερες σαν την ψυχή του δημιουργού τους.
Δεν ήταν διόλου τυχαίες η αγάπη κι η εκτίμηση του κόσμου που

περιέβαλλε τον Οδυσσέα Μοσχονά σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Να μοιραστείς λίγη από τη χαρά τους που είχαν δίπλα τους τον Οδυσσέα να τους διασκεδάζει, να τούς κάνει να ξεχνούν για λίγο μόχθους και πίκρες. Να νιώσεις και εσύ λίγη από τη ξεγνοιασιά κάποιων άλλων εποχών, όταν τα πράγματα ήταν πιο απλά κι οι άνθρωποι καλύτεροι.


 


 







Πηγή ανάρτησης : rempetomania

Πηγή φωτογραφιών : mousapolytropos.gr


rebetiki4d 




17 Απριλίου 2012...Σάν σήμερα έφυγε από κοντά μας ο Δημ. Μητροπάνος...

$
0
0
dhmhtrhs-mhtropanos
ΟΔημήτρης Μητροπάνος (2 Απριλίου1948 - 17 Απριλίου2012) ήταν Έλληναςτραγουδιστής, από τους σημαντικότερους της σύγχρονης εποχής. Ερμήνευσε χαρακτηριστικά τραγούδια σημαντικών στιχουργών και συνθετών. 
Με τις λαϊκές επιτυχίες του σημάδεψε το χώρο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, κερδίζοντας την εκτίμηση και το σεβασμό ολόκληρου του πανελληνίου.
 Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία στα Τρίκαλα - από την οποία καταγόταν η μητέρα του - στις 2 Απριλίουτου 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο Πόλεμο, όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία. Ο πατέρας του καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσαςτο Καππά. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει τα οικονομικά της οικογένειας του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μετέβη στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να εργάζεται ως τραγουδιστής. Παράλληλα, οργανώθηκε στη Νεολαία τωνΛαμπράκηδων, καθώς είχε ήδη πολιτικοποιηθεί από νωρίς, δεχόμενος μάλιστα απειλές ότι δε θα τον άφηναν να σπουδάσει λόγω των αριστερώντου καταβολών.
Επαγγελματική σταδιοδρομία

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ
Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον οποίο γνώρισε σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του, στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την "Κολούμπια". Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλοςτου γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα στον οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημονεύει ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα. Όπως έχει δηλώσει, «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα». Το 1966ο Μητροπάνος συναντάται, τυχαία, για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκηκαι ερμηνεύει, στη θέση άλλου καλλιτέχνη που τότε ασθενούσε, μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδακαι την Κύπρο.
Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι "Θεσσαλονίκη". Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού "Χαμένη Πασχαλιά", το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντακαι δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Σημαντική ήταν η συνεργασία του με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, με την οποία έκανε μια δεύτερη μεγάλη καριέρα.

mitropanosΣτην πορεία που χάραξε στο δρόμο του λαϊκού έντεχνου, το 1972υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσηςκαι ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίουκυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική. Τον Ιούλιοτου 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης θα ξαναβρεθούν επί σκηνής στο Ηρώδειομε την Δήμητρα Γαλάνηκαι την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκουγια δυο μουσικές βραδιές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφούνται ζωντανά και κυκλοφορούν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολουθούν «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρούκαι «Τα συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου, έργα υψηλής ποιότητας αλλά και μεγάλης απήχησης στην ελληνική κοινωνία.
Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Λάκης Παπαδόπουλος, Μάριος Τόκας, Σπύρος Παπαβασιλείου, Τάκης Μουσαφίρης ("Εμείς οι δυο"κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος ("Πάρε Αποφάσεις"σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός ("Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό") ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Η συμμετοχή του σε δίσκους των Λάκη Παπαδόπουλου (με το τραγούδι "Για να σ'εκδικηθώ") και Νίκου Πορτοκάλογλου ("Κλείνω κι έρχομαι") αναδεικνύουν εκείνη την εποχή την ευρεία γκάμα της ερμηνείας του και προαναγγέλλουν μια στροφή στον τρόπο ερμηνείας του, που θα οδηγήσει σε μια σειρά από δίσκους που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του καλού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού. Οι συνεργασίες με τον Μάριο Τόκακαι το Φίλιππο Γράψα ("Η εθνική μας μοναξιά"το 1992και "Παρέα με έναν ήλιο"το 1994) συνδυάζουν τη λαϊκή υφή και συναίσθημα με τη πιο βαθιά έννοια στίχων και τη χρησιμοποίηση λέξεων πιο επιτηδευμένων. Παράλληλα, η απήχηση των τραγουδιών στην κοινωνία και η εμπορική επιτυχία αναδεικνύουν αυτές τις δημιουργίες ως εργαλεία αλλά και συμπτώματα της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας.
Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικοτον δίσκο «Στου Αιώνα την Παράγκα», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε ακόμα πιο "έντεχνες"διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού.
 ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ
Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990και στις αρχές του 2000. Από τις τελευταίες δουλειές του Θεσσαλού αοιδού, ξεχωρίζει το "Πες μου τ'αληθινά σου"σε μουσική Στέφανου Κορκολή και στίχους Ελεάνας Βραχάληκαι Νίκου Μωραΐτη, αλλά και η ζωντανή ηχογράφηση "Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο", από το πρόγραμμα - ωδή στον εθνικό χορό της Ελλάδαςμαζί με τους Θέμη Αδαμαντίδη και Δημήτρη Μπάση, καθώς επίσης και ο δίσκος "Στη Διαπασών", ο οποίος περιέχει 12 λαϊκά τραγούδια και μια μπλουζ μπαλάντα. Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζει το τραγούδι "Η εκδρομή"του Γιάννη Μηλιώκα, το οποίο γράφτηκε για την επιστροφή του ερμηνευτή στη δισκογραφία μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του Δημήτρη Μητροπάνου, ήταν η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο (Σεπτέμβριος 2009), αποτελούμενη από 2 CD με τον τίτλο "Τα τραγούδια της ζωής μου", και ο δίσκος "Εδώ Είμαστε"με τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκησε στίχους του ίδιου, της Λίνας Νικολακοπούλου, του Μάνου Ελευθερίου, του Λάκη Λαζόπουλουκαι ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος (δεξιά) με την παρέα του στην αρχή της εφηβείας του
Τον Ιούνιο του 2012 κυκλοφορεί το άλμπουμ-αφιέρωμα στο συνθέτη Μάριο Τόκαμε τίτλο "Ήλιος Κόκκινος", στο οποίο συμμετέχει μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Μητροπάνος με τρία τραγούδια ("Της μοναξιάς οι σκλάβοι", "Γράψε μου κάτι", "Υπάρχουν κάτι μελωδίες"). Τα τραγούδια αυτά σε μουσική του Τόκα είναι και τα τελευταία που ηχογράφησε ο Δημήτρης Μητροπάνος και μάλιστα λίγες μέρες πριν το θάνατό του. Μεγάλες, διαχρονικές του επιτυχίες ήταν τα τραγούδια "Σ'αναζητώ στη Σαλονίκη", "Πάντα γελαστοί", "Ρόζα", "Τα λαδάδικα". Υπήρξε οπαδός του ΟΣΦΠ.
Θάνατος
Στις 17 Απριλίουτου 2012ο Δημήτρης Μητροπάνος, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Υγείαμε οξύ διαρροϊκό σύνδρομο και εμετούς. Εκεί εμφάνισε πνευμονικό οίδημα και μεταφέρθηκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας όπου και άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:00 το πρωί.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσηςμε έκτακτες μετατροπές των προγραμμάτων τους απέτισαν φόρο τιμής μεταδίδοντας τραγούδια και βιντεοσκοπήσεις των επιτυχέστερων ερμηνειών του καθώς και δηλώσεις πολλών που συνεργάστηκαν μαζί του.
Η κηδεία του τελέστηκε στις 19 Απριλίου 2012 στο Α'Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ η σορός του βρισκόταν από νωρίς το πρωί στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου (Άγιος Λάζαρος), όπου παρευρέθηκαν για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό φίλοι, συγγενείς αλλά και χιλιάδες απλού κόσμου. Πέθανε σε ηλικία 64 ετών. Ήταν παντρεμένος με τη Βένια Μητροπάνου, με την οποία απόκτησε δυο κόρες.
Με τη σύζυγό του Βένια και τις κόρες του Αναστασία και Μυρσίνη
Η ανάρτηση είναι από την wikipedia.org  και οι φωτογραφίες από: www.ntelalis.com
www.istorikoiperipatoi.gr,   www.musiccorner.gr,   arive.gr,   www.protothema.gr

Δισκογραφία

  • 1967 δίσκοι 45 στροφών
  • 1970 Λαϊκή παρέλαση
  • 1971 Δημήτρης Μητροπάνος Νο1
  • 1972 Άγιος Φεβρουάριος
  • 1973 Ο δρόμος για τα Κύθηρα
  • 1974 Νεκρικοί Διάλογοι, Κυρά ζωή
  • 1975 Σκόρπια φύλλα, Τσιμεντένια πρόσωπα
  • 1976 Λαϊκά '76
  • 1977 Τα παιδιά της πιάτσας, Ερωτικά λαϊκά
  • 1978 Παράπονο
  • 1979 14 Ζεϊμπέκικα
  • 1980 Πορτραίτο, Λαϊκά του σήμερα
  • 1981 Τα συναξάρια
  • 1982 Τα λαϊκά της νύχτας
  • 1982 Τα 14 χασάπικα
  • 1983 Λαϊκές στιγμές
  • 1984 Τα πικροσάββατα, Τα λαϊκά της νύχτας Νο 2, Όταν μιλούν τα τέλια, Ακόμα μια μέρα
  • 1985 Τα νυχτέρια μας, Για τα παιδιά, 15 χρόνια Δημήτρης Μητροπάνος
  • 1986 Τα ζημιάρικα, Αγάπη μου αγέννητη, Τ'ανάρπαχτα
  • 1987 Ένας καινούριος άνθρωπος, 16 από τα ωραιότερα τραγούδια μου, Το δικό μας τραγούδι
  • 1988 Καινούρια χρώματα
  • 1989 Μια νύχτα στον παράδεισο, Εμείς οι δυο, Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του, Πριν τελειώσει η νύχτα
  • 1990 20 μεγάλες επιτυχίες, Εσύ λέγε με έρωτα
  • 1991 Στα ξενυχτάδικα της αγκαλιάς σου, Μια νύχτα στο Λυκαβηττό, Πάρε αποφάσεις
  • 1992 Η εθνική μας μοναξιά (Μουσική: Μάριος Τόκας, στίχοι: Φ.Γράψας, Σ.Αλιβιζάτος, Γ.Πάριος, Κ.Φασουλάς, Α.Αργυρού)
  • 1993 Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό
  • 1994 24 Ζεϊμπέκικα
  • 1994 Παρέα μ'έναν ήλιο (Μουσική: Μάριος Τόκας, στίχοι: Φίλιππος Γράψας)
  • 1995 Τα 45άρια του Δημήτρη Μητροπάνου
  • 1996 30 χρόνια Δ. Μητροπάνος, τα λαϊκά μιας ζωής, ΖΟΟΜ '96, 16 χασάπικα, Τα ερωτικά, Τα πρώτα μου τραγούδια/1967-1975, Τα καλύτερα
  • 1996 Στου αιώνα την παράγκα ( Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Στίχοι: Ά. Αλκαίος, Γ. Κακουλίδης,Κ. Λαχάς , Λ. Νικολακοπούλου )
  • 1997 Ψάξε στ'όνειρό μας
  • 1998 Τα μεγάλα λαϊκά, Του έρωτα & της φυγής
  • 1999 Εντελβάις (Μουσική: Μάριος Τόκας, Στίχοι: Άλκης Αλκαίος)
  • 2001 Στης ψυχής το παρακάτω
  • 2002 Αμμόχωστος Βασιλεύουσα ( Μάριου Τόκα) [Συμμετοχή σε 4 τραγούδια]
  • 2003 Θα είμαι εδώ
  • 2004 Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο
  • 2005 Πες μου τ'αληθινά σου
  • 2007 Για την καρδιά ενός αγγέλου
  • 2008 Στη Διαπασών
  • 2009 Τα τραγούδια της ζωής μου
  • 2011 Εδώ Είμαστε (Μουσική: Κραουνάκης Σταμάτης, Στίχοι: Κραουνάκης Σταμάτης & Νικολακοπούλου Λίνα & Λαζόπουλος Λάκης & Παλαμάς Κωστής [Ποίηση])
  • 2012 Ήλιος Κόκκινος (Μάριος Τόκας) [Συμμετοχή με 3 τραγούδια]
  • 2012 Χωρίς Επίλογο (5 τραγούδια απο τον επερχόμενο δίσκο που ετοίμαζε με τον Μίνωα Μάτσα συνοδευόμενα απο μια μικρή νουβέλα για τη ζωή και την καριέρα του τραγουδιστή απο τον Οδυσσέα Ιωάννου)
  • 2014 Κρυφά (Ανέκδοτες ζωντανές ηχογραφήσεις)
Παραπομπές

  • Δημήτρης Μητροπάνος

  • "Εφημερίδα των Συντακτών", φύλλο Μεγάλης Τρίτης, 7 Απριλίου2015, σελ. 28, "Media", "Μεγάλο Σάββατο με Μητροπάνο"


  • Εξωτερικοί σύνδεσμοι
     

     








    Τάκης Μπίνης (Βιογραφία-video)

    $
    0
    0
    takis-mpinisΟ Tάκης Mπίνης είναι η πιο αντιπροσωπευτική φωνή του ρεμπέτικου τραγουδιού. Γεννήθηκε το 1923, από γονείς πρόσφυγες, στη Θεσσαλονίκη. 

    Στη δικτατορία του Mεταξά κρατείται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας του επειδή δεν οργανώθηκαν στην EON (Eθνική Oργάνωση Nέων).

    Άρχισε την καριέρα του πολύ μικρός, με το μπουζούκι του και σαν τραγουδιστής, το 1939 στη Θεσσαλονίκη. Παίζει σε γνωστά περιθωριακά στέκια της πόλης, στου «Kέρκυρα», στου «Kαφαντάρη», στου «Mακρή» στην περιοχή του Βαρδάρη κι έτσι συναναστρέφεται με όλους τους μουσικούς της εποχής.

    Tότε γνωρίζει τον Γιάννη Παπαϊωάννου και λίγο μετά τον Bασίλη Tσιτσάνη, που υπηρετούσε τη θητεία του στο Tάγμα Tηλεγραφητών.

    Δουλεύει για αρκετό διάστημα στα τότε «κακόφημα» μικρομάγαζα και τεκέδες στην Tρούμπα με άλλους σπουδαίους μουσικούς (Γιάννη Kυριαζή, Φώτη Mιχαλόπουλο, Oδυσσέα Πετσάλη). Στον Πειραιά θα γνωριστεί και θα γίνει επιστήθιος φίλος με τον μεγάλο δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Δημήτρη Στεργίου ή Mπέμπη.

    Στην Αθήνα ανεβαίνει το 1946 και τραγουδάει σε όλα τα γνωστά κέντρα της πρωτεύουσας και των περιχώρων και με όλους τους συνθέτες της εποχής εκείνης.
    takis-mpinhs

    Aπό τα πρώτα τραγούδια που γραμμοφώνησε, έκανε μεγάλες και κλασικές επιτυχίες, όπως "Για στάσου χάρε να σου μιλήσω", “Το κουρασμένο βήμα σου"του Mπάμπη Mπακάλη, "Όμορφη Πειραιώτισσα", "Ένας αλήτης πέθανε"του Κώστα Καπλάνη, τα “Καβουράκια", “Αντιλαλούνε τα βουνά"και "Θα κάνω ντου βρε πονηρή"του Bασίλη Tσιτσάνη,και τόσες άλλες μεγάλες επιτυχίες.

    Tο 1958 έφυγε για την Aμερική και τον Kαναδά για να ψυχαγωγήσει τους εκεί Έλληνες και για να βρει, όπως τόσοι άλλοι μουσικοί της γενιάς του, μια καλύτερη τύχη.

    Το 1983 που επιστρέφει μόνιμα στην Ελλάδα ηχογράφησε τον δίσκο σταθμό για το ελληνικό τραγούδι το "Pεμπέτικο"του Σταύρου Ξαρχάκου και του Nίκου Γκάτσου (από την ομώνυμη ταινία του Κώστα Φέρρη). Τραγούδια όπως το "Δίχτυ" , “Στου Θωμά” και "Tης αμύνης τα παιδιά"θα μείνουν στην ιστορία.

    Ο Τάκης Μπίνης, πέθανε σε ηλικία 82 ετών, στο νοσοκομείο "Σισμανόγλειο"όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα από νεφρική ανεπάρκεια.
    Πηγή ανάρτησης:Ρεμπέτο,Μάνια







     

    Μανώλης Καραντίνης. Ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού ...

    $
    0
    0
    manolis-karantinis
    Ο Μανώλης Καραντίνης είναι Έλληνας μουσικός και συνθέτης. Θεωρείται από πολλούς ως κορυφαίος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού στην Ελλάδα.
    Γεννήθηκε στον Κορυδαλλό το 1966. Ασχολείται με τη μουσική από 7 χρονών. Παρακολούθησε σαν εξαιρετικό ταλέντο τη Σχολή Λαϊκής Μουσικής Θόδωρου Δερβενιώτη, Θέμη Παπαβασιλείου. Ως επαγγελματίας παίζει από τα 11 του χρόνια. 
    Ο ίδιος σε συνέντευξη του έχει δηλώσει: "Είδα τότε σε μια ταινία τον Τόλη Βοσκόπουλο να τραγουδάει και να παίζει μπουζούκι με τη Δούκισσα και μαγεύτηκα."Έχει συνεργαστεί κατά καιρούς με μερικούς από τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες όπως Μ.Πλέσσα, Σπανό, ΞαρχάκοΚαλδάρα, Ανδρέου, Γαλιάτσο, Σούκα κ.α. 
    Έχει συνοδεύσει με το μπουζούκι του, τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές όπως τον Τόλη Βοσκόπουλο , Στέλιο ΚαζαντζίδηΠόλυ Πάνου, Μαρινέλλα, Χαρις Αλεξίου, Γιώτα Λύδια, Καίτη Γκρέυ,Βαγγέλη Περπινιάδη, Ελένη Βιτάλη, Δήμητρα Γαλάνη,Γιώργο Νταλάρα, Γλυκερία, Γιάννη Πάριο, Γιάννη Πουλόπουλο,κλπ.
    Ο Καραντίνης εκτός από ένας πολύ μεγάλος δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, είναι επίσης ένας εκπληκτικός ερμηνευτής κιθάρας, μαντολίνου, τζουρά, μπαγλαμά, λαούτο και ότι εγχόρδου έχει τάστα.
    Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί σε εκατοντάδες δίσκους τραγουδιστών, στους οποίους παίζει μπουζούκι αλλά και πλήθος άλλων οργάνων. Ο ίδιος έχει εκδώσει δύο προσωπικούς δίσκους. Έναν με δικές του ορχηστρικές συνθέσεις και έναν με ορχηστρικά τραγούδια του Άκη Πάνου.
    Έχει ένα γιο, τον Ανδρέα, ο οποίος είναι και αυτός μουσικός.

    Αρχική 
    manolis-karantinis

     



     



     



    Κώστας Καπλάνης (Βιογραφία)

    $
    0
    0
    Ο Κώστας Καπλάνης (Σμύρνη1921-2 Μαρτίου 1997) ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης, από τους σημαντικότερους του ρεμπέτικου ήχου.

    kostas-kaplanisΟ Καπλάνης ήταν ένα από τα 11 παιδιά μιας οικογένειας σμυρνιών, οι οποίοι μετανάστευσαν στην Ελλάδα (αρχικά στη Χίο), ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή και εγκαταστάθηκαν στον Πειραιά
    Ξεκίνησε να διδάσκεται μπουζούκι από μικρή ηλικία και το 1945 παρουσίασε την πρώτη του δουλειά, μαζί με το Μανώλη Χιώτη, τον "Πασατέμπο". 
    Ακολούθησαν τα πολύ γνωστά "''Το Μινόρε της Αυγής''", "Φέρε μας κάπελα κρασί", "Ψιλή βροχή", "Ένας Αλήτης πέθανε" (που ερμήνευσε η Σωτηρία Μπέλου), "Όμορφη Πειραιώτισσα"κ.α. Το 1954 περιόδευσε στις ΗΠΑμε τη Μαρίκα Νίνου
    Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση καταγράφηκε το 1993 στο κέντρο "Μετρό"με την Άννα Χρυσάφη, ενώ η τελευταία του σύνθεση ήταν ο δίσκος "Τραγουδοποιείον η Ωραία Ελλάς". 
    Πέθανε στις 2 Μαρτίου 1997 και κηδεύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του.
     Αναδημοσίευση από el.wikipedia.org
    Thanos GR

    Οι λογοκριτές φεύγουν, τα τραγούδια μένουν

    $
    0
    0
    Οι λογοκριτές φεύγουν, τα τραγούδια μένουν
    Ο Μίκης Θεοδωράκης διευθύνει τον Μανώλη Μητσιά και τη λαϊκή ορχήστρα του στις πρόβες για τη συναυλία στο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» το 1974, μετά την απελευθέρωση της μουσικής του
    «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» τι θα τραγουδάτε. Ο Μανώλης Μητσιάς και ο Παντελής Βούλγαρης επαναφέρουν στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και στη μνήμη τα λόγια και τις μελωδίες που ενοχλούσαν τη χούντα και γι’ αυτό απαγόρευε να τα τραγουδούν.

    Λίγες ημέρες μετά την επιβολή της χούντας, άρχισαν τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» μετά μουσικής. Τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη απαγορεύθηκαν με το ΥΠ αριθμ. 13/1-6-1967 ειδικό διάταγμα του αρχηγού του επιτελείου του Στρατού Οδυσσέα Αγγελήτο οποίο έχει ως εξής:

    «1) Απεφασίσαμεν και διατάσσομεν τα ακόλουθα, ισχύοντα διά ολόκληρον την επικράτειαν:
    Απαγορεύεται:

    α) Η ανατύπωσις ή η εκτέλεσις της μουσικής και των ασμάτων του κομμουνιστού συνθέτου Μίκη Θεοδωράκη, τέως αρχηγού της νυν διαλυθείσης κομμουνιστικής οργανώσεως "Νεολαία Λαμπράκη", δεδομένου ότι η εν λόγω μουσική εξυπηρετεί τον κομμουνισμόν.

    β) Το άδειν άπαντα τα άσματα, τα χρησιμοποιούμενα υπό της κινήσεως της κομμουνιστικής νεολαίας, διαλυθείσης δυνάμει της παραγράφου 8 του διατάγματος της 6ης Μαΐου 1967, δοθέντος ότι τα εν λόγω άσματα υποκινούν πάθη και διενέξεις εις τους κόλπους του πληθυσμού.

    2) Οι παραβαίνοντες την ως άνω διαταγήν πολίται θα πρέπει να παραπέμπονται αμέσως ενώπιον στρατοδικείων και θα δικάζωνται συμφώνως προς τας διατάξεις της εκτάκτου νομοθεσίας».

    Και κάπου εκεί άρχισαν τα βάσανα όσον αφορά την ελληνική μουσική και το ελληνικό τραγούδι στην περίοδο της μαύρης επταετίας. Τραγούδια απαγορεύτηκαν, τραγούδια λογοκρίθηκαν, όλοι και όλα έπρεπε να περνούν από επιτροπές λογοκρισίας, όπου ο κάθε «γαλονάς» απαγόρευε ή κατέστρεφε ακόμη και δίσκους βινυλίου, ειδικά αυτούς των 45 στροφών, για να μην μπορούν να παιχθούν στα πικάπ της ραδιοφωνίας και να μεταδοθούν έστω και αργά το βράδυ.

    Αλιείς «ύποπτων» λέξεων
    Ο Μανώλης Μητσιάς και ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης συνεργάζονται και παρουσιάζουν για πρώτη φορά ένα μουσικό αφιέρωμα στα τραγούδια που απαγόρευσε ή λογόκρινε η χούντα. Στις 21 και 22 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τραγούδια με σαφές και έντονο πολιτικό στίγμα αλλά και «ελαφρά» τραγούδια, αφού οι λογοκριτές των συνταγματαρχών ανακάλυπταν συνεχώς ύποπτες λέξεις και κρυφά νοήματα ακόμη και σε μια ερωτική μπαλάντα, αν οι δημιουργοί της είχαν την ατυχή έμπνευση να την έχουν αφιερώσει στιχουργικά σε κάποια «Ελευθερία», σε μια «Νίκη», σε μια «Αναστασία»!

    Πέρα από τους συνήθεις υπόπτους - Μίκη ΘεοδωράκηΓιάννη ΜαρκόπουλοΔιονύση Σαββόπουλο ή Μάνο Χατζιδάκι - εμφανίζονταν στις μαύρες λίστες της επιτροπής λογοκρισίας και τραγούδια του Μπαγιαντέρα, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Μάρκου Βαμβακάρη. Φυσικά απαγορεύτηκαν και οι αντίστοιχοι στιχουργοί, από τον Κώστα Βίρβοκαι την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ως τους μεγάλους ποιητές μας, Νίκο Γκάτσο και Γιάννη Ρίτσο, και τους νομπελίστες μας, Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη, όπως επίσης και κάθε Σοβιετικός, Ρώσος κ.ο.κ. Ετσι λοιπόν κομμένος από το ραδιόφωνο ο Τσαϊκόφσκι, κομμένος ο Προκόφιεφ, αλλά κομμένος και ο Ντβόρζακ. Ο,τι δηλαδή δεν «συμμορφωνόταν προς τας υποδείξεις». Αλλά και τραγούδια  υπεράνω υποψίας, όπως το «Πέταξ'ένα πουλί» του Κώστα Κλάββα και του Αλέξη Αλεξόπουλου, ακόμη και το «αθώο» «She loves you» των Beatles.
    Λογοκρισία, παλιά ιστορία

    Στα «Απαγορευμένα τραγούδια» - «Διότι δεν συνεμορφώθην», όπως είναι ο ακριβής τίτλος των συναυλιών, έχει αναλάβει την ιστορική έρευνα και τη διαμόρφωση του προγράμματος ο δημοσιογράφος Γιώργος Μονεμβασίτης, ο οποίος μιλάει στο «Βήμα της Κυριακής» για τον κορμό αλλά και το νόημα των δύο μουσικών παραστάσεων. Η ιστορία της λογοκρισίας αρχίζει χρόνια πίσω από τη χούντα, όπου σύμφωνα με την έρευνά του η μουσική και το τραγούδι υπέστησαν λογοκρισία και πριν από τη μεταξική περίοδο. «Το ρεμπέτικο για παράδειγμα. Οι τολμηροί στίχοι των τραγουδιών του, κυρίως εκείνοι που χαρακτηρίζονταν χασικλίδικοι, έδιναν δικαίωμα στους λογοκριτές να ασκήσουν την εξουσία τους. Οι μεταξικοί νόμοι επέβαλλαν ασφαλώς πιο αυστηρές προδιαγραφές λογοκρισίας. Αλλά και μετά την περίοδο Μεταξά, η Κατοχή, ο Εμφύλιος και η μετεμφυλιακή Δεξιά διατήρησαν το ρεμπέτικο στο περιθώριο. Το κρατικό ραδιόφωνο - ΕΙΡ (Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας) ονομαζόταν τότε - μόλις το 1958 επέτρεψε να μεταδοθεί ρεμπέτικο από τις ραδιοσυχνότητές του. Και όχι όποιο κι όποιο. Μόνο κάποια κανταδόρικα, του Βασίλη Τσιτσάνη» υπογραμμίζει ο Γιώργος Μονεμβασίτης.

    Στην περίοδο της χούντας είχαν απαγορευτεί ακόμη και τα ρεμπέτικα λόγω του μπουζουκιού. «Λογοκρισία στο τραγούδι επιβαλλόταν πάντοτε με δύο τρόπους» σύμφωνα με τον Γ. Μονεμβασίτη: «Προληπτικά και κατασταλτικά. Υπήρχε μια ειδική επιτροπή στο υπουργείο Προεδρίας στην οποία οι δημιουργοί ήταν υποχρεωμένοι να υποβάλλουν τα τραγούδια τους (στίχους, αλλά και μουσική σε παρτιτούρα!). Και η επιτροπή αποφαινόταν, λειτουργώντας προληπτικά, αν αυτά τα τραγούδια επιτρεπόταν να δισκογραφηθούν. Στην κρατική ραδιοφωνία δεν υπήρχε επίσημα κάποια ανάλογη επιτροπή, αλλά ο κάθε... ανευθυνοϋπεύθυνος αρμόδιος μπορούσε να επέμβει κατασταλτικά και να απαγορεύσει τη μετάδοση κάποιου τραγουδιού που πίστευε ότι δεν συμπορευόταν με τα χρηστά ήθη του ελληνικού κράτους. Ετσι είχαμε αρκετά κρούσματα λογοκρισίας στο τραγούδι ακόμη και προτού κηρυχτεί η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967».

    «Μαύρη Φορντ» και φάλτσος Μίκης
    Στην περίπτωση του τραγουδιού «Η μαύρη Φορντ» η λογοκρισία λειτούργησε κατασταλτικά. Ενώ στη δισκογραφική έκδοση με τα τραγούδια και τη μουσική της ιστορικής παράστασης το τραγούδι υπάρχει, απαγορεύτηκε να μεταδίδεται από το ραδιόφωνο λόγω της... ανηθικότητας των στίχων του (Αχ τι κακό, αχ τι κακό! / Μέσα στη Φορντ ένα βράδυ μαγικό! / Αχ τι κακό, αχ τι κακό! / Εχασα κάτι που το είχα φυλαχτό!). Και ιδού και ένα παράδειγμα επιβολής λογοκρισίας - κατασταλτική και αυτή - στην προ δικτατορίας περίοδο με κριτήρια... αισθητικά. Ο κύκλος τραγουδιών «Λιποτάκτες» του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του αδελφού του Γιάννη, ερμηνευμένος από τον ίδιο, είχε απαγορευτεί να μεταδίδεται από το ΕΙΡ, το 1965, με την αιτιολογία ότι ο τραγουδιστής ήταν φάλτσος!


    Στην περίοδο της επταετίας τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα αλλά και περισσότερο ευτράπελα. «Υπήρχαν παραδείγματα προληπτικής λογοκρισίας που προκαλούν μειδιάματα αν όχι γέλωτες, που προϊδέαζαν για τη σίγουρη τύχη τέτοιων τραγουδιών. Το τραγούδι "Να 'τανε το '21"του Σταύρου Κουγιουμτζή σε στίχους της Σώτιας Τσώτου. Οι αρχικοί στίχοι του εμπεριείχαν κάπου τη φράση "...και να κρατάω τις νύχτες με τ'άστρα, μια Τουρκοπούλα αγκαλιά". Με αυτούς πρωτοηχογραφήθηκε το 1969 σε δίσκο 45 στροφών με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. Η εν λόγω φράση ενόχλησε τους... καλούς γείτονες, οι οποίοι με διάβημά τους πέτυχαν την απόσυρση του δίσκου από την αγορά και με απόφαση της επιτροπής λογοκρισίας το τραγούδι ξαναηχογραφήθηκε με αλλαγμένη τη φράση σε "...και να κρατάω τις νύχτες με τ'άστρα, μια ομορφούλα αγκαλιά"».


    Πώς είναι να σου κόβουν τη φωνή
    Δύο δημιουργοί, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Μάνος Ελευθερίου, που ένιωσαν τη λογοκρισία των έργων τους, μιλούν για αυτή την εμπειρία τους.

    «Πίστευα πάντα και συνεχίζω να πιστεύω ότι τα αντιφασιστικά τραγούδια δεν χρειάζεται να είναι "φωνακλάδικα"» λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. «Οπως, για παράδειγμα, το "Αχ χελιδόνι μου". Με αυτή τη λογική έγραψα και το "Σαββατόβραδο στην Καισαριανή"όπου σε ένα σημείο αναφέρει "πέφταμε φωνάζοντας Κάτω οι Γερμανοί". Εγώ την "Καισαριανή"όμως δεν την έγραψα για ένα - δυο συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά για αυτό το μακέλεμα, για το ότι οι Γερμανοί πήγαιναν τα παιδιά και τα εκτελούσαν επειδή ήταν παιδιά της Αντίστασης. Και έγραψα αυτό το τραγούδι, το οποίο ακόμη και σήμερα τραγουδιέται. Το περίεργο είναι ότι εκείνο τον καιρό είχα κρίση σκωληκοειδίτιδας και είχα πάει να χειρουργηθώ. Εκείνες ακριβώς τις ημέρες - επειδή κάθε εγχείρηση είναι ένα περίεργο πράγμα που σε φοβίζει, εφόσον σε κοιμίζουν και σε ανοίγουν - είχα την εντύπωση ότι θα πεθάνω. Με αυτή τη μυρωδιά του θανάτου πήγε η σκέψη μου στην Καισαριανή και έγραψα αυτό το τραγούδι, το οποίο και λογοκρίθηκε. Απορώ, από την άλλη, πώς πέρασε το "Αχ χελιδόνι". Οπως πρέπει να αναφέρω ότι το 1970 κατέβηκε η μουσικοθεατρική παράσταση "Ο δρόμος". Γιατί περιελάμβανε τα τραγούδια μου "Μίλα μου για τη λευτεριά"και "Εξι άντρες"». (Σ.σ.: στις παραστάσεις θα ακουστεί το τραγούδι «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή»).

    Και ο Μάνος Ελευθερίου συμπληρώνει: «Την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένος όλος ο Μίκης Θεοδωράκης και φυσικά όσα τραγούδια - στίχοι είχαν τη μουσική του. Το ίδιο έγινε και με εμένα εφόσον είχα δώσει στον Μίκη τραγούδια. Αλλά δεν υπήρχαν μόνο εκεί κρούσματα λογοκρισίας. Στη "Θητεία"του Γιάννη Μαρκόπουλου επενέβη η λογοκρισία και άλλαξε τη λέξη συμμορία σε κομπανία (σ.σ.: "Μαλαματένια λόγια") ενώ θέμα υπήρξε και στον στίχο "Παρασκευή το βράδυ στις 9" (σ.σ.: "Τα λόγια και τα χρόνια"), έπρεπε να φύγει επειδή Παρασκευή προς Σάββατο έγινε το πραξικόπημα. Εγώ φυσικά τους είχα πει ότι εννοούσα τη Μεγάλη Παρασκευή».

    πότε & πού:

    21 - 22 Απριλίου Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ωρα έναρξης: 20.30,  Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης



    ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ - ΧΑΣΙΚΛΙΔΙΚΑ

    ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ - ΧΑΣΙΚΛΙΔΙΚΑ Νο 2


    Πήγαμε στα γυρίσματα του «Ουζερί Τσιτσάνης»: Σερσέ λα φαμ στην Πειραιώς

    $
    0
    0
    Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου με τη Βασιλική Τρουφάκου, στο κέντρο της σκηνής, ερμηνεύουν τον Τσιτσάνη και την τραγουδίστριά του Λέλα
    Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου με τη Βασιλική Τρουφάκου, στο κέντρο της σκηνής, ερμηνεύουν τον Τσιτσάνη και την τραγουδίστριά του Λέλα
    ΟΜανούσος Μανουσάκης κάνει το πιο φιλόδοξο κινηματογραφικό βήμα της καριέρας του διασκευάζοντας για την οθόνη το μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Ουζερί Τσιτσάνης», σε μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών που μας μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη της περιόδου της Κατοχής κι έχει στο καστ της την αφρόκρεμα της νέας γενιάς ηθοποιών.

     Το «α»βρέθηκε στα γυρίσματα της ταινίας και καταγράφει τις πρώτες εντυπώσεις.

    Έναν αιώνα μετά την εμφάνισή του το ρεμπέτικο εξακολουθεί να αγαπιέται και να γεννά καλλιτεχνικά πάθη. Το πιο αυθεντικό underground μουσικό ρεύμα που γνώρισε η Ελλάδα δεν εξαντλείται στο πεντάγραμμο, πυροδοτώντας συναρπαστικές ιστορίες σε βιβλία και οθόνες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη ρεμπέτικη μυσταγωγία στο κουτούκι του «Δράκου» ή τη «μελοποιημένη» αφήγηση της τραυματικής νεοελληνικής Ιστορίας στο «Ρεμπέτικο»;
    Ο Μανούσος Μανουσάκης(των τηλεοπτικών χιτ «Άγγιγμα ψυχής» και «Σύνορα αγάπης» ) δημιουργεί ήδη το νέο κινηματογραφικό σταθμό για το άφθαρτο μουσικό ρεύμα διασκευάζοντας το «Ουζερί Τσιτσάνης» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Το δράμα εποχής μάς μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη του 1942-43, όταν ο Γιώργος, κουνιάδος του Βασίλη Τσιτσάνη, ερωτεύεται παράφορα την Εβραία Εστρέα κόντρα στο ζοφερό κλίμα της Κατοχής. Μαζί με τον Τσιτσάνη ανοίγουν ένα ουζερί στην οδό Παύλου Μελά, όπου ο συνθέτης βρίσκει την ευκαιρία να συνθέσει τα πιο γνωστά τραγούδια του.
    Ο γελαστός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης στα γυρίσματα της ταινίας
    Ο γελαστός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης στα γυρίσματα της ταινίας

    Το ουζερί της οδού Πειραιώς
    Η λιθόκτιστη αίθουσα του Σχολείου της Ειρήνης Παππά στο Νέο Φάληρο έχει μετατραπεί από νωρίς το πρωί σε ρεμπέτικο πάλκο. Ο μυστακοφόρος Ανδρέας Κωνσταντίνου, ο οποίος ερμηνεύει τον Βασίλη Τσιτσάνη, βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής με το μπουζούκι στο χέρι μαζί με τη Βασιλική Τρουφάκου, που υποδύεται την τραγουδίστρια και μούσα του Λέλα. Ο Χάρης Φραγκούλης (κουνιάδος του συνθέτη στην ταινία ) σερβίρει τη γεμάτη γνώριμες φυσιογνωμίες πελατεία... Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης (σε ρόλο αντιστασιακού ) κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι, ενώ ο Γιάννης Aϊβάζης (ισχυρός άντρας της κατοχικής Θεσσαλονίκης ) διακρίνεται με το μπεζ κουστούμι του στα πρώτα τραπέζια. Πίσω από τις κάμερες υπάρχει ένας στρατός από τεχνικούς που τρέχει με χίλια για να διευθετήσει τις τελευταίες λεπτομέρειες της σκηνής. Οι δημοσιογράφοι μοιραζόμαστε με δυσκολία τα λιγοστά ελεύθερα τετραγωνικά του χώρου.

    Ο Μανουσάκης φωνάζει: «Πάμε πρόβα!» και μια φρεσκο-ηχογραφημένη εκτέλεση της «Σκληρόκαρδης» αρχίζει να παίζει στα ηχεία. Ένα «στοπ» ακούγεται από τον σκηνοθέτη, που ζητά με πραότητα βουδιστή μοναχού στον ηχολήπτη να αυξήσει την ένταση: «Μπουμπούνα το. Μην το φοβάσαι». Οι μελωδίες του Τσιτσάνη δονούν πλέον το σκηνικό μέχρι­ να έρθει η ώρα του μπρέικ, που μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε με τους συντελεστές. Ο Μανούσος Μανουσάκης μας μιλά για ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα:

    «Παλεύω εδώ και τέσσερα χρόνια να το γυρίσω. Επί ένα χρόνο μας έλεγαν στην ΕΡΤ ότι ξεκινάμε την επόμενη εβδομάδα. Μέχρι που... έκλεισε και πήραμε την απόφαση να το κάνουμε ταινία». Η μεταφορά του συγκεκριμένου μυθιστορήματος θέλει να μιλήσει, πέρα όλων των άλλων, για το «τι σημαίνει φασισμός και ναζισμός. Η μορφή του Τσιτσάνη, βέβαια, είναι προεξάρχουσα σε ολόκληρη την ιστορία». Πάνω απ’ όλα όμως για τον Μανουσάκη η ταινία αποτελεί «μια απαγορευμένη ερωτική ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι κλαίω γυρίζοντας κάποιες σκηνές».
    Ο Μανούσος Μανουσάκης δίνει τις τελευταίες οδηγίες στους πρωταγωνιστές τους
    Ο Μανούσος Μανουσάκης δίνει τις τελευταίες οδηγίες στους πρωταγωνιστές τους

    Η αφρόκρεμα των νέων ηθοποιών παρούσα Στο γύρισμα διακρίνεις την αφρόκρεμα των νέων Ελλήνων ηθοποιών. Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ο οποίος έγινε γνωστός ως Σπύρος Μαλταμπές στη «Μικρά Αγγλία»,ερμηνεύει έναν από τους σπουδαιότερους συνθέτες στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. «Είδα ντοκιμαντέρ, διάβασα βιβλία κι έκανα εντατικά μαθήματα μπουζουκιού για να προσεγγίσω τον Τσιτσάνη. Από εκεί και πέρα, αυτό που προσπαθώ είναι να φέρνω έτοιμο το χαρακτήρα που υποδύομαι στο γύρισμα. Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να διατηρείς την ενέργεια του ρόλου και να μη χάνεις την αυτοσυγκέντρωσή σου».

    Ο Χάρης Φραγκούλης κάθεται λίγο αργότερα στην παρέα μας, λέγοντας λίγα λόγια για το χαρακτήρα τον οποίο υποδύεται. «Ο Γιώργος είναι ταγμένος στην Αντίσταση, ενώ ο γαμπρός του ο Τσιτσάνης αντιστέκεται με τα τραγούδια του. Είναι δύο ήρωες που αλληλοφωτίζονται». Η Βασιλική Τρουφάκου, η οποία ενσαρκώνει την τραγουδίστρια που κλέβει την καρδιά του συνθέτη, είναι η τελευταία από τη μεγάλη παρέα του καστ που μας μιλάει: «Η Λέλα είναι η φωνή των τραγουδιών του. Είναι φύσει αγωνίστρια, αντιμετωπίζοντας τη μία δυσκολία μετά την άλλη. Σου θυμίζει ότι δεν είναι δημοκρατικό πράγμα η ζωή. Θα δώσει άλλα σε εμένα και άλλα σε εσένα».


    Φωτό: Studio Komini
    Το «Ουζερί Τσιτσάνης», μια παραγωγή της Τηλεκίνησης και του OTE TV, θα κάνει πρεμιέρα στις 3/12 από τη Feelgood Entertainment.

    αθηνόραμα.gr

    Βαγγέλης Παπάζογλου ή Αγγούρης (1896 Σμύρνη - 1943 Αθήνα)

    $
    0
    0

    «Άμα τραγουδάς τον πόνο του κόσμου, τραγουδάς και το δικό σου τον καημό. Άμα λες μόνο το δικό σου το ντέρτι δεν είσαι ρεμπέτης... »
    http://2.bp.blogspot.com/--tLz8L74bc0/Ua3U3H-md9I/AAAAAAAAA0g/885mWwuDhpY/s1600/papazoglou.jpgΓεννήθηκε στο Ντουρμπαλί της Σμύρνης το 1896. Ο πατέρας του Γιώργης (πραγματικό επίθετο Καλλίνικος) ήταν φύλακας στους σιδηροδρόμους και το 1896, σε μια από τις συχνές μεταθέσεις του, βρίσκεται στο Ντρουμπαλί της Σμύρνης, όπου γεννήθηκε ο Βαγγέλης.
    Πέρασε τα παιδικά του χρόνια μεταξύ Σμύρνης και Ντουρμπαλί, ακολουθώντας την οικογένειά του και μετά την τρίτη δημοτικού, οπότε σταμάτησε και το σχολείο, βοηθούσε στη δουλειά σαν κοτσαδόρος στα τραίνα. Για να μην υπηρετήσει στον Τουρκικό στρατό πήρε τα χαρτιά του ξαδέλφου του Θεόφιλου Γεροντιδάκη, που είχε πεθάνει νέος.
    Μόλις 16 χρονών κλέβει και παντρεύεται τη δεκατετράχρονη Αναστασία Μπαγιάτη. Απόκτησαν δυο παιδιά, που το ένα πέθανε μικρό και το άλλο τη δεκαετία του πενήντα. O γάμος τους δεν κρατά πολύ, χωρίζουν το 1918.

    Υπήρξε αυτοδίδακτος μουσικός. Από παιδάκι έπαιζε μαντολίνοκαι αργότερα έμαθε κιθάρα, βιολίκαι μπάντζο. Συμμετείχε στην περίφημη Εστουδιαντίνα «Τα Πολιτάκια»ως δεύτερο μαντολίνο (με πρώτο τον Σπύρο Περιστέρηκαι τον Παναγιώτη Τούντα). Εκεί γνωρίστηκε με τους άλλους μεγάλους Σμυρνιούς μουσικούς Σπύρο Περιστέρη, Παναγιώτη Τούντα, τους Ογδοντάκηδες, το Δημήτρη Σέμση ή Σαλονικιόπου γύρω στο 1920 ήταν στη Σμύρνη παίζοντας βιολί κ.ά.
    Αν και αυτοδίδακτος, κατόρθωσε με τη βοήθεια του μαέστρου Σπύρου Περιστέρη να μάθει τη μουσική σημειογραφία. Έτσι πάρα πολλές παρτιτούρες των τραγουδιών του διασώθηκαν μέχρι σήμερα.
    Με την απελευθέρωση της Σμύρνης το 1919, κατατάσσεται ως εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό, συμμετέχει στη Μικρασιατική εκστρατεία και τελικά, έρχεται ως πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1923 μετά την καταστροφή της Σμύρνης.

    Πολύ γρήγορα, μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, αρχίζει να δουλεύει ως μουσικός, αρχικά του Περίχαρου στο τέρμα Αγίου Μελετίου και μετά σε ψησταριά στο σταθμό Λαυρίου ενώ ταυτόχρονα γράφει και δικά του τραγούδια. Επαγγελματικά με δική του κομπανία εμφανίζεται για πρώτη φορά στου Θεόφραστου στις Τζιτζιφιές. Το 1924 ανοίγει ουζερί-καφενείο στις παράγκες της Παλιάς Κοκκινιάς.
    Φωτογραφία του 1923: Λίγο μετά την άφιξή του στην Ελλάδα
    Φωτογραφία του 1923: Λίγο μετά την άφιξή του στην Ελλάδα
    Στου Θεόφραστου, γνωρίζεται με την Αγγελική Μαρωνίτη - σπουδαία Σμυρνιά τραγουδίστρια και κόρη του σημαντικού μουσικού δάσκαλου της Σμύρνης Δημήτρη Μαρωνίτηγνωστού με το ψευδώνυμο «Χιωτάκι» - με την οποία παντρεύονται το 1927. Στα 1929 η Αγγέλα τυφλώνεται και στα 1936 αποσύρεται οριστικά από τα πάλκα αφού της το απαγορεύει ο Βαγγέλης. Μένουν στην Κοκκινιά, δεν αποκτούν όμως παιδιά και έτσι υιοθετούν τον ανηψιό της Αγγέλας, Γιώργη Παπάζογλου. Στη δισκογραφία πρωτοεμφανίζεται το 1933 με τρία τραγούδια του: «Αν ήμουν άντρας», «Αργιλέ μου» και «Ο Νικοκλάκιας». Έχει έντονη παρουσία μέχρι το 1937, οπότε έρχεται σε ρήξη με τη Μεταξική λογοκρισία, αρνούμενος δημόσια να λογοκριθούν τα τραγούδια του από «αμόρφωτους ανθρώπους», με αποτέλεσμα την εξαφάνισή του από τη δισκογραφία. Έτσι από το 1937 και μετά, μόνο ένα τραγούδι από τα δεκάδες που είχε, φωνογραφήθηκε στο όνομά του: «Να μη λες το μυστικό σου» με τον Κώστα Ρούκουναστα τέλη το 1938. Συνεχίζει όμως να παίζει σε κέντρα, γάμους και πανηγύρια ανά την Ελλάδα, αλλά και να γράφει τραγούδια. Πολλά από αυτά τα χάρισε σε άλλους συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι χαρακτηριστική η αφήγηση της κυρά-Αγγέλας, της γυναίκας του: «Το Περιστέρη ηρεγούντανε τα μινόρε. Το Στελλάκη τσι μανέδες. Ο Σαλονικιός τα σμυρνέικα. Ο Τομπούλης ότι νάτανε... Εσύ -μούλεγε- μη μιλάς. Δε σούφαγα τ'αμπελοχώραφά σου. Είναι δικός μου ο μπαξές που τρυγάω...» . Εξάλλου, μεγάλος αριθμός από χειρόγραφες παρτιτούρες με ανέκδοτα τραγούδια του χαθήκανε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
    Όταν στα 1941 μπήκανε οι Γερμανοί στην Αθήνα, μη θέλοντας να παίζει και να χορεύουνε οι «φχαριστημένοι και οι μαυραγορίτες», παράτησε την κιθάρα και το τραγούδι, έριξε ένα τσουβάλι στον ώμο και έγινε παλιατζής. Με τον τρόπο αυτό πένθησε την υποδούλωση της Ελλάδας. Η απόφασή του ήταν μοιραία. Η πείνα τον τσάκισε και πέθανε φυματικός την Κυριακή 27 Ιουνίου του 1943.

    Το έργο του

    Αυτή τη φωτογραφία χρησιμοποιούσε ο Παπάζογλου στα διαφημιστικά του φυλλάδια
    Στο χρονολόγιο του λαϊκού μας τραγουδιού, ο Παπάζογλου ανήκει στην πριν τον Βαμβακάρη γενιά. Δεν είναι όμως μόνο χρονικά μεταξύ των πρώτων του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και ουσιαστικά. Σ'αυτόν και στον Τούντα στηρίχθηκε κυρίως το λαϊκό τραγούδι πριν "παρέμβουν"τα μπουζούκια.
    Λέει η κυρά-Αγγέλα Παπάζογλου: «Αλλά του Βαγγέλη η αξία δεν ήτανε που ήπαιζε όλα τα όργανα. Η αξία του ήτανε που ήσιαζε ολόκληρα τραγούδια. Με τα λόγια τους και τη μουσική τους.»
    Όταν η πλειονότητα των Σμυρνιών μουσικών "μετατρέπονται"σε συνθέτες παρουσιάζοντας παραδοσιακές Ελληνικές, Τούρκικες ή Εβραϊκές μελωδίες της Σμύρνης, ως δικές τους συνθέσεις, ο Βαγγέλης Παπάζογλου συνθέτει ανεπανάληπτες και πρωτότυπες μελωδίες που χαρακτηρίζουν το έργο του.
    Σε ό,τι αφορά στη θεματολογία, καταπιάνεται με ιδιαίτερες πτυχές της κοινωνικής ζωής με ευαισθησία, λεπτότητα και χιούμορ. Επίσης έγραψε σατιρικά τραγούδια, που σαρκάζουν τα πουριτανικά ήθη της εποχής και βέβαια υπέροχα ερωτικά τραγούδια.
    Στάθηκε απόλυτα αντίθετος και σε μια ακόμη "συνήθεια"των συνθετών της εποχής: Όταν ένα τραγούδι γνώριζε μεγάλη επιτυχία, πολύ γρήγορα κυκλοφορούσε και ένα δεύτερο της ίδιας θεματολογίας και με παρόμοιο τίτλο, π.χ "Χήρα" - "Νέα χήρα", "Οι Μάγκες" - "Νέοι μάγκες", "Το χανουμάκι" - "Νέο χανουμάκι"και πολλά άλλα. Είναι χαρακτηριστική η στιχομυθία ανάμεσα στο Βαγγέλη Παπάζογλου και τον Κώστα Σκαρβέλη που μεταφέρει η Αγγέλα Παπάζογλου:
    -Βαγγελάκη, βλέπεις ότι ο Λαθρέμπορας πορπατάει, γράψε άλλον ένα...
    -Εγώ το ξέρεις δε γίνομαι ρεζίλης να ξαναγράψω για το ίδιο πράμα. Να γράψω κι ένα και δυο να σας τα δώσω, αλλά ποτέ στο όνομά μου...
    Αν και καλλίφωνος ο Βαγγέλης Παπάζογλου -σύμφωνα με αφήγηση του Στελλάκη Περπινιάδη- δεν τραγούδησε σε δίσκους παρά μόνο ένα τραγούδι: "Τεχνίτης και κατεργάρης" (δίσκος Columbia DG-6119 που όμως δεν έχει εντοπιστεί ακόμη) του Κώστα Σκαρβέλη μαζί με το Στελλάκη.
    Η φωνή του όμως έχει αποτυπωθεί στο διάλογο με το Στελλάκη που προηγείται του τραγουδιού "Η φωνή του αργιλέ".

    Στο διάστημα 1933-1938 πέρασε στη δισκογραφία 24 τραγούδια στο όνομά του σε 37 εκτελέσεις με τους σημαντικότερους ερμηνευτές της εποχής: Στελλάκη Περπινιάδη, Γιώργο Κάβουρα, Ρίτα Αμπατζή, Ρόζα Εσκενάζυ, Στράτο Παγιουμτζή, κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι την περίοδο αυτή δεν ήταν σύνηθισμένο φαινόμενο η επανεκτέλεση κάποιου τραγουδιού, κάτι που δείχνει την ξεχωριστή θέση του Β. Παπάζογλου στο λαϊκό μας τραγούδι.

    1. Αγιοθοδωρίτισσα
    2. Άν ήμουν άντρας
    3. Βάλε με στην αγκαλιά σου
    4. Ζουρλοπαινεμένης γέννα
    5. Η Βολιώτισσα
    6. Η μπαμπέσα
    7. Η φωνή του αργιλέ
    8. Θα στο λύσω
    9. Καλόγρια
    10. Μαρίκα χασικλού
    11. Μου φαίνεται
    12. Να μη λες το μυστικό σου
    13. Ντερβίσαινα
    14. Ο λαθρέμπορας
    15. Ο αργιλές
    16. Ο Νικοκλάκιας
    17. Ο ξεμάγκας
    18. Ο παπατζής
    19. Οι λαχανάδες
    20. Σαν εγύριζ'απ'την Πύλο
    21. Σαν φουμάρω τσιγαρλίκι
    22. Στρι'ρε κουτσαβάκι
    23. Της το βγάλανε
    24. Το παιδί του δρόμου

    Το έργο του Βαγγέλη Παπάζογλου, περιλαμβάνει ακόμα:
    • Μια σειρά ακυκλοφόρητων τραγουδιών, των οποίων έχουν βρεθεί οι χειρόγραφες παρτιτούρες.
    1. Αρχίζω από τώρα να σε καταλαβαίνω
    2. Η κόρη της χήρας
    3. Ο μάγκας και η Μαριγώ
    4. Μπατίρης
    5. Ο παλιατζής
    κ.ά.
    • Μια σειρά τραγουδιών που αν και έχουν κυκλοφορήσει στο όνομα άλλων συνθετών ή τραγουδιστών υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως πρόκειται για συνθέσεις του Βαγγέλη Παπάζογλου.
    1. Τσαχπίνα μαυρομάτα
    2. Το προσφυγάκι
    3. Το παράπονο του Μάρκου με το ούτι ή Δερβισάκι
    4. Η ψευτοφιλία
    κ.ά.
     Πηγή ανάρτησης  rebetiko.sealabs.net

     

    Βιογραφία - Γρηγόρης Ασίκης

    $
    0
    0
    asikis
    Τραγουδοποιός του ρεμπέτικου και δεξιοτέχνης στο ούτι. Γνώρισε επιτυχία στα χρόνια του μεσοπολέμου.
    Ο Γρηγόρης Ασίκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1890 από τον Μυτηληνιό Βίκτωρα και την Πολίτισσα Μαριάνθη.
    Τελείωσε το Ελληνικό σχολείο έμαθε πολύ καλά την Τουρκική γλώσσα και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την κατασκευή μπρούτζινων μεταλλικών κρεβατιών υψηλής καλλιτεχνικής αξίας.
    Σε ηλικία 15 χρόνων μαθητεύει σε ένα φημισμένο Αρμένη ουτίστα, μαθαίνει τα μυστικά και τις τεχνικές του δύσκολου αυτού οργάνου και ασχολείται ερασιτεχνικά με το ούτι μέχρι το 1922, χρονιά της μεγαλύτερης Εθνικής καταστροφής.
    Παντρεύεται το 1916 με την Πολίτισσα Ειρήνη Σωτηριάδου και αποκτούν τέσσερα παιδιά, τα δύο, τον Θανάση και την Αναστασία στην Πόλη, και τα άλλα δύο, τον Νίκο και τον Μανώλη στο Βύρωνα όπου μετά την καταστροφή έχει εγκατασταθεί η οικογένεια.
    Στην Ελλάδα ο Γρηγόρης Ασίκης εξασκεί το επάγγελμα που ξέρει αλλά μόνο για έξι μήνες, συχνάζει όμως στο μουσικό καφενείο «Η Μικρά Ασία» στην οδό Αθηνάς 33 και έδρα του σωματείου των μουσικών «Η αλληλοβοήθεια» που ιδρύθηκε μετά το 1922.
    Γνωρίζεται με τους Μικρασιάτες συναδέλφους του μουσικούς που βλέποντας το ταλέντο και τις γνώσεις του στο ούτι αλλά και τις εκπληκτικές φωνητικές του δυνατότητες τον παίρνουν μαζί τους στις διάφορες κομπανίες που δημιουργήθηκαν τα χρόνια εκείνα για να εξυπηρετήσουν κυρίως εκδηλώσεις χαράς (γάμοι, πανηγύρια, κλπ)
    Το 1923 αρχίζει να εργάζεται στα μουσικά στέκια της εποχής στα περίφημα καφέ αμάν με ορχήστρες Μικρασιατών μουσικών και τραγουδιστών. Μεταξύ 1925 – 1930 ηχογραφεί ως τραγουδιστής και οργανοπαίκτης μια σειρά ρεμπέτικα της περιόδου της ανώνυμης δημιουργίας και ορισμένους αμανέδες στην Αγγλική Columbia και τη Γερμανική Polydor. Το 1930 δισκογραφεί τα πρώτα δικά του τραγούδια που τα τραγουδά ο ίδιος καθώς και μερικά του Κώστα Σκαρβέλη και του Αντώνη Διαμαντίδη ή Νταλγκά.
    Πολλά δικά του τραγούδια του περνούν στη δισκογραφία με όλες τις γνωστές φωνές του ρεμπέτικου: Κώστας Νούρος, Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Στελλάκης Περπινιάδης, Μαρίκα Πολίτισσα, Κώστας Ρούκουνας, Κώστας Τσανάκος, Μαρίκα Καναροπούλου, είναι μερικοί από τους συνεργάτες του. Γύρω στο 1937-38, με την επικράτηση της Πειραιώτικης κομπανίας με μπουζούκια, έγραψε μερικά τραγούδια με μπουζούκια, χρησιμοποιώντας τις γνώριμες φωνές του Μάρκου Βαμβακάρη, του Γιάννη Παπαϊωάννου, του Απόστολου Χατζηχρήστου και άλλων.
    Έπαιξε και τραγούδησε στα χρόνια του μεσοπολέμου στα περισσότερα γνωστά πάλκα με τον Γιάννη Δραγάτση, τη Μαρίκα Πολίτισσα, τον Κώστα Ρούκουνα, τον Κώστα Τζόβενου και άλλους.
    Ο Γρηγόρης Ασίκης ήταν ένας πολύ τίμιος άνθρωπος, και γι’ αυτό το σωματείο των μουσικών τον είχε στη θέση του ταμία για πάνω από 20 χρόνια. Οι δισκογραφικές εταιρίες της εποχής τον απέκλεισαν επειδή ήταν αριστερός αλλά και συνδικαλιστής, και η δισκογραφική δουλειά του τελειώνει σε αυτό το σημείο, άρχισε να πουλάει τραγούδια σε άλλους ρεμπέτες της εποχής που δεν μπορούσαν να αναφέρουν το όνομα του στις εταιρίες και φυσικά πέρναγαν τα τραγούδια σαν δικά τους.
    Πέθανε στις 7 Οκτωβρίου 1966 σε ηλικία 77 ετών, στο ίδιο σπίτι στον Βύρωνα που έκτισε όταν ήρθε στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή, φτωχός… όπως πάντα.
    Δισκογραφία
    Πηγές:www.asikis.com

    Επιμέλεια-προσαρμογή: Σοφία Παφτούνου









    Στα γεράματα και να τραγουδάω γιεγιέ..

    $
    0
    0
    Στα αριστερά ο Τάσος Φαληρέας. Στα δεξιά ο Σαββόπουλος με την Μπέλλου.
    Ο Αντώνης Πανούτσος θυμάται το Ζεϊμπέκικο με τον Διονύση Σαββόπουλο και την Σωτηρία Μπέλλου και βλέπει ότι με τον Μίκη και τον Σάκη η ιστορία επαναλαμβάνεται.

    Δεν θυμάμαι ποιος μου είπε την ιστορία. Δεν έχω ιδέα αν είναι αλήθεια ή ψέματα αλλά αξίζει τον κόπο. Το 1972 ο Διονύσης Σαββόπουλος ηχογραφούσε το Βρώμικο Ψωμίμε την Lyra. 
    Ηταν  ο τέταρτος μεγάλος δίσκος της καριέρας του. Πιθανόν ο σημαντικότερος αφού εγκατέλειπε την ροκ πηγαίνοντας σε περισσότερο ελληνικές φόρμες που θα τις διατηρούσε στο υπόλοιπο της καριέρας του.

    Μαζί με μερικά από τα μεγαλύτερα τραγούδια, όπως το Δημοσθένους Λέξη και την Μαύρη Θάλασσα, το Βρώμικο Ψωμί είχε και Το Ζεϊμπέκικο.  Πασίγνωστο από τον πρώτο στίχο του «Με αεροπλάνα και βαπόρια…»το Ζεϊμπέκικο είχε την πρωτοτυπία να τραγουδιέται από την Σωτηρία Μπέλλου.

     Κάτι επαναστατικό αφού μέχρι τότε δεν είχε υπάρξει τόσο ετερόκλητη συνεργασία. Και ο  Σαββόπουλος ήταν περήφανος. Τόσο που αντί για τίτλο είχε δώσει δώσει στο τραγούδι το ονομα της μουσικής φόρμας.

    Το Ζεϊμπέκικο. Και ήταν συγκλονισμένος που το τραγουδούσε με μία θρυλική ρεμπέτισσα. Τόσο που με το που τελείωσε η ηχογράφηση αναφώνησε «Εγραψα ρεμπέτικο» την ίδια ώρα που η Σωτηρία Μπέλλου κουνούσε το κεφάλι και έλεγε  «Στα γεράματα και να τραγουδάω γιεγιέ…».



    Κάτι που πρέπει να συμβαίνει και με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Σάκη Ρουβά και την συναυλία με το Αξιον Εστί στην Νέα Σμύρνη. Ο Θεοδωράκης να πιστεύει ότι όταν ο Ρουβάς το τραγουδήσει μια νέα καριέρα ανοίγεται μπροστά του.
    Και του χρόνου θα πάνε μαζί με τον Ρουβά στηνEurovision για να πούνε την διασκευή του «Είμαστε δύο, είμαστε τρεις». Στα αγγλικά «We are two, we are three» με ανεβασμένο beat και μπαλέτο . Ο Ρουβάς ότι μια νέα καριέρα αρχίζει και του χρόνου στο Θέατρο Βράχων θα τραγουδάει το This is our night με την Μαρία Φαραντούρη.

     
    Και δεν πειράζει. Είναι στην φύση του καλλιτέχνη να πιστεύει ότι είναι όλα για όλους.
    Αν ο Θανάσης Βέγγος έπαιξε στο «Το βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου ο Λυκούργος Καλλέργης έπαιξε στο «Σεξ 13 μποφόρ» του Κώστα Γκουσγκούνη.  
    Αν ο Σαββόπουλος έβαλε την Σωτηρία Μπέλλου «στα γεράματα να τραγουδάει γιεγιέ» ο Νότης Σφακιανάκης έβαλε στα γεράματα τον Σαββόπουλο να τον ακούει να τραγουδάει το Δημοσθένους Λέξη. Και αν στο επόμενο βήμα ο Θεοδωράκης και ο Ρουβάς αποφασίσουν να κάνουν ντουέτο και να τραγουδάνε διασκευές από Τζαβαράκια οι άνθρωποι ας μάθουν να συγχωρούν όσους για την τέχνη εξέπεσαν.

     
    panoutsos daily

    Σάββατο 2 Μαΐου: αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη στην εκπομπή ''Στην Υγειά μας ρε παιδιά!''

    $
    0
    0

    TΣάββατο 2 Μαΐου στις 21:00, η εκπομπή και ο Σπύρος Παπαδόπουλος τιμούν τον Μάρκο Βαμβακάρη, «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου τραγουδιού.
    Τραγούδια γνωστά και διαχρονικά του μεγάλου ρεμπέτη ερμηνεύουν οι: Χρήστος Δάντης, Βαγγέλης Γερμανός, Στέλιος Βαμβακάρης (γιος του Μάρκου Βαμβακάρη), Σοφία Παπάζογλου, Αντώνης Αινίτης, Εβελίνα Αγγέλου, Βασίλης Προδρόμου, Αθηνά Λαμπίρη.

    Συνοδοιπόροι σε αυτό το μουσικό ταξίδι είναι ακόμα πολλοί, εκλεκτοί καλεσμένοι, ενώ
    η παιδική  χορωδία του Σπύρου Λάμπρου, με τη σειρά της, προσθέτει τον δικό της τόνο στο αφιέρωμα.

     
    markos-vamvakaris
    markos-vamvakaris
    markos-vamvakaris
    markos-vamvakaris 
    TvNea.com ©
    Ανάρτηση από  
    Viewing all 1584 articles
    Browse latest View live